Ja, die leuke verhaaltjes, die zijn al lang geleden allemaal geschreven, en daar wijzig ik absoluut niets aan -of 't zou een toch nog over het hoofd geziene spelfout moeten zijn- maar de plaatjes die ik er in m'n blog zelf bij postte, daarvan moeten er een heel pak aangepast of vervangen worden. Je kan namelijk geen boek uitgeven met dingen die je lukraak van het internet plukte. Dus fabriceer ik de laatste weken aan hoog tempo allerlei nieuwe en vaak nog zoveel plezantere prentjes. En geloof me, dat klinkt simpeler dan het is. Een ernstige aanval van artistieke inspiratie is dan ook meer dan welkom.
Dus, ondanks het grauwe weer daarbuiten -een stralend zonnetje werkt gewoonlijk zoveel beter- liep zowel het verzinnen als het maken van allerlei grappige, kunstige of gewoon heel mooie illustraties vandaag uitzonderlijk vlot. Het vrolijke buitelen van de donzige koolmeesjes op zoek naar wat lekkers op m'n terras, voor het eerst terug sinds het voorjaar, deed me weliswaar even diep gelukkig opkijken en dankbaar glimlachen. Maar zelfs zij onderbraken met hun zot gedoe zo vlak voor m'n neus aan de andere kant van het raam de eindeloze vloedgolf van zonnige en kleurrijke ideetjes niet. Afbeelding na afbeelding verscheen uit het niets en vond z'n weg uit m'n hoofd naar het computerscherm, en naar de pagina's van het boek. Als een onophoudelijke stroom. Werkelijk onstopbaar.
Toen ik, na wat slechts als een uurtje gevoeld had, écht even moest opstaan om hoogdringend richting sanitaire ontspanningsruimte te sprinten schrok ik er dan ook serieus van dat de grote klok in m'n halletje reeds na 15u aanwees. En er moesten nog boodschappen gedaan worden!...
Wassen, kammen, aankleden, boodschappenlijstje, centen en hup, de fiets op!
Aan het eind van de straat richting eerste supermarkt moet ik steeds een drukke baan oversteken. Uiteraard stop je daar dan om uitgebreid links en rechts te kijken, kwestie van niet domweg overreden te worden, hé. Ik kneep dus, heel gewoon, op het gepaste moment en met overtuiging m'n remmen dicht. "Klak" klok het hard en scherp: remkabels overgetrokken! En de fietsenmaker had ze nog maar pas geleden nagekeken en vernieuwd...
In plaats van tot stilstand te komen bolde m'n fiets, met mij er nog op natuurlijk, verder, de drukke baan op. Geen tegenhouden aan, al even onstopbaar als m'n inspiratie van vanochtend. En toen ging het plots razendsnel: lichte paniek overmeesterde me, m'n broekspijp bleef ergens achter haperen, geen voet aan de grond te krijgen dus, en op de koop toe sloeg m'n voorwiel kaduuk onderuit op het stoeprandje...
Voor ik het goed en wel besefte smakte ik met een harde klap tegen het ruwe asfalt, gelukkig net op een moment dat er even geen auto's kwamen aanrazen. Juistekes op tijd, voor de volgende golf van die gevaarlijke vierwielers, kon ik de versuffing van me af schudden, mezelf weer bij elkaar rapen en uit het kluwen van armen, benen en fietsonderdelen worstelen, en tot slot zowel de fiets als mezelf weer overeind veilig op de stoep zetten. Met bibberende benen en nog een beetje de kluts kwijt overliep ik daar de opgelopen averij aan zowel het trouwe rijwiel als aan het vege lijf. Wat blutsen en schrammen, 't één en 't ander uit den haak, maar 't viel al bij al nog mee.
Eigenlijk toch wel bizar, vind ik, verbazingwekkend zelfs, hoe je -elke keer weer- zowel je arme knieën als kwetsbare ellebogen tot bloedens toe kan schaven, zónder ook maar één scheurtje of andere beschadiging aan je broek en je jas...
Omdat de wekelijkse boodschappen niet vanzelf naar m'n huis komen wandelen zette ik, onstopbaar als ik ben, met de nodige 'oei en ai's en wat wankel fietsgewiebel -zeker zo zonder remmen- m'n noodzakelijke winkelronde verder.
'k Ben uiteindelijk bepakt en gezakt met de inkopen voor volgende week weer veilig thuisgeraakt, hoor, maar m'n hele lijf voelt nu wel als door de mangel gehaald. Het doet pijn op plaatsen waarvan ik me niet eens bewust was.
Maar, geef toe: zo vóel je nog eens duidelijk dat je lééft, hé... hihihi
En geschaafde knieën en een stel blauwe plekken, die houden noch mij noch m'n nog immer voortdurende creatieve ideeënstroom tegen. Ik zit al opnieuw en alsof er niets gebeurd is achter m'n bureautje met zicht op de tuin en laat al die heerlijke inspiratie weer de vrije loop. Yep, inderdaad: onstopbaar. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten