Schoolstraat 69: verkocht!

Alle mogelijke en nodige documenten zijn goedgekeurd en door alle betrokken partijen ondertekend. Het geld is overgemaakt, verdeeld en reeds op weg naar nieuwe doelen en begunstigden. Het huis met z'n gevel in rode baksteen, met achter de grote vitrine altijd seizoens-aangepaste en bijzonder originele decoratie -waar voorbijgangers steeds graag even bij stil stonden-, en de houten garagedeur met al sinds mijn jeugd 'het belletje' dat bezoekers aankondigt... dat huis, het is niet meer van ons. Het heeft nieuwe eigenaars. Mijn familie sloot vandaag een belangrijk hoofdstuk in z'n geschiedenis. En het maakt me zowel verdrietig als blij. 
Ja, ik neem afscheid van de vertrouwde ruimte waar ik zoveel jaren gewoond heb en daarna nog eens zo lang naar terug keerde voor elke soort familiale gelegenheid of gewoon zo maar, naar va en moe op bezoek.
Heel lang geleden zag ik als ukkiepukkie hoe de nonkels, grootvaders en onze va het piepkleine arbeiderswoningske op deze plek letterlijk omver duwden, en hoe het vrijgekomen terrein zich langzaam opvulde met muren, deuren, ramen, trappen... exact zoals ze er vandaag nóg staan en de zovele kamers vormen waar een leven lang herinneringen aan vast hangen. 
Of misschien zeg ik beter 'verschillende levens herinneringen', want behalve dat het gezin zowiezo al zeven personen telde liepen er ook nog eens constant vrienden, kennissen, buren, klasgenootjes, pleegkinderen, enz. enz. binnen en buiten. Vandaar dat belletje aan die immer open garagedeur natuurlijk.
Jarenlang heb ik met m'n zus een kamer gedeeld, een tijdje zelfs een bed. De zolder, waar we urenlang verkleedpartijtjes hielden, werd later mijn tienerkamer, een knus eigen stekje hoog boven de 'massa' met uitzicht op de enorme tuin. Toen ik bij mijn eerste huwelijk het ouderlijk huis verliet erfde m'n jongste broer het voorrecht daar te mogen vertoeven.
In de kelder, eindeloos lang, groot en breed, werden menige wedstrijden gerolschaatst op de gladde betonnen vloer en aan de werkbank van onze va, boordevol gereedschap, ontelbare creatieve uitvindingen gefabriceerd. 
Aan de bijzonder lange eettafel schoven bij elke hoogdag tot wel 16, 17, 18... familieleden en 'bijbehorenden' aan voor de festiviteiten, waarvoor onze va gehuld in schort en koksmuts al dan niet bedenkelijke, min of meer eetbare maar zowiezo onvergetelijk 'verrassende' gerechten uit de potten toverde.
In het kleine salon zaten we lang geleden op elke zaterdagavond fris gewassen in onze pyjama voor de televisie, op 2 rijen achter elkaar wegens plaatsgebrek, en aten vers gebakken frietjes. En we ergerden ons altijd aan ons moe, op de eerste rij, dus in onze gezichtsveld, als ze eindeloos knikkebollend in slaap viel.
En de tuin, die fàn-tàs-tische tuin, dat zijn nóg eens duizenden verhalen!...
Och, ik zou makkelijk een boek of 2, 3 vol kunnen schrijven over het huis op nummer 69, en de komende tijd horen we vast iets vaker 'weet ge nog dit, of dat, en toen...', maar het is goed om het huis nu los te laten.
Het doet me trouwens minder verdriet dan je wel zou denken. Op zeker dag verlaat je dat nest en bouw je langzaam maar zeker je eigen veilig thuis op, en dan wordt het ouderlijk huis zowiezo al meer een verzameling memories in je hoofd, meer dan dat het nog een echt toevluchtsoord is.
En met het overlijden van onze va bleef er eigenlijk nog slechts een hol omhulsel over, veel te groot, veel te stil, zonder leven, letterlijk en figuurlijk koud. Een lege doos waarin ons moe nog wat verloren rond liep, onbewust op zoek naar iets dat al lang en voorgoed verdwenen is. 
Zij gaat nu elders ook voor het eerst hààr eigenste nest creëren, en geloof me: al sinds weken volledig ingepakt en verhuis-klaar heeft ze er ontzettend veel zin in! Ze springt nog nét niet op en neer van spanning en enthousiasme.
De nieuwe eigenaars, jonge mensen met 2 kindjes, staan ook al een tijdje ongeduldig in de startblokken te trappelen om de bakstenen en het beton weer nieuw leven in te blazen. De komende maanden zal er afgebroken, heropgebouwd en gemoderniseerd worden. En dan zullen er opnieuw schetterende kinderstemmetjes klinken in alle kamers, er zal als van ouds gelachen en geruzied worden, op de trappen er zal terug druk op-en-neer-geloop zijn en in kelder en tuin rijden wederom fietsjes. En de eetkamer, die zal vast en zeker het decor blijven van vele familiefeesten met heerlijke gerechten vers gemaakt in de aanpalende keuken. 
Ik kan me zonder enige moeite voorstellen dat onze va, als hij al deze gebeurtenissen van wie-weet-waar in 't oog houdt, ook heel breed en tevreden zit te glimlachen: het door door hem en ons moe met zorg gebouwde en door ons allemaal zo geliefde huis zal weer helemaal opleven en z'n taak opnieuw vervullen als heerlijke familie-thuis. En zo hoort het ook. :-)

(foto Eric Van Tichel - fotostudio A.A.I. Merksem)