Meestal verweet ik m'n slakkengangetje aan al die, ietwat overbodige, extra kilootjes aan m'n lijf, en aan m'n conditie, die vermoedelijk zeer ver beneden alle peil ligt. En ondanks die fysieke bedenkingen trapte ik mezelf toch noest verder door straten en lanen, al dan niet aan alle kanten behangen met zware pakken en zakken vol boodschappen.
Mogelijk had m'n tweewieler nood aan nieuwe tubes, want naar mijn gevoel liepen ze precies toch wel erg snel leeg. Alle vijf voeten stond ik alweer in de garage met dat prullerige handpompje te friemelen om toch minstens een bescheiden zuchtje lucht extra aan de rubber toegevoegd te krijgen. En elke keer moest ik, hijgend en zwetend van de minùtenlange pompinspanning, ontgoocheld constateren dat het buitengewoon weinig verschil maakte. Met enige gelatenheid en de zucht 'dan zij het maar zo' sleurde ik mezelf maar weer verder op die bijna luchtloze gummi. Het zou wel aan mij liggen...
Vanwege die steeds welhaast bovenmenselijke inspanning bij het oppompen van banden en ander opblaasbaar spul stond er al een paar jaar zo een voetpomp op m'n verlanglijstje. Maar telkens ik in een winkel kwam waar ik die eventueel had kunnen kopen liet mijn geheugen me in de steek...
Tot 2 weken terug dus. Een geweldige aanbieding bij Lidl: fraaie voetpomp, mét allerlei opties en voor een formidabele lage prijs.
En ik had geluk: tegen de tijd dat ik, zo vreselijk vroeg in de morgen, en uiteraard op die platte-banden-fiets, in de vertrouwde supermarkt aankwam, waren ze bijna allemaal verkocht. Er restte er nog slechts ééntje!
Zo snel ik kon gritste ik die allerlaatste pomp uit het rek en trok ik een sprintje naar de kassa, het ding in m'n armen knellend als scoorde ik een bijzonder waardevolle schat, waarvoor er -zeker weten- nog massa's andere kapers op de kust zouden zijn...
Terug thuis natuurlijk meteen uitgeprobeerd! Wat had je gedacht!?...
Wonderbaarlijk moeiteloos, met amper een keertje of vier pompen, stonden de beide fietsbanden kei-, maar dan ook écht kei-hard. Ge-wel-dig!!!
Wauw, zo is dingen opblazen een fluitje van een cent natuurlijk!...
Bij het eerste proefritje duikelde ik nét niet pardoes met fiets en al het struikgewas in: het nogal plots ontbreken van elke vorm van wrijving met het asfalt verraste me behoorlijk... En elk putje, bultje of andere mogelijke en onmogelijke oneffenheid in de bestrating pleegde een meedogenloze aanslag op m'n -toch adequaat voorzien van 'vulling', dacht ik- arme zitvlak...
Maar, het ging vooruit! Amai! Het ging zelfs verbazend goed vooruit! Alsof ik plots over het wegdek vlóóg, met verbijsterend weinig inspanning.
Tja, wat wil je met die combinatie van vlot bollende wielen en beenspieren die maandenlang ongeweten loodzware trainingen moesten ondergaan...
Fietsen is, hoera, geen afmattende corvee meer. Ik zoef weer -wiiiiiiiiieeeeee, zie mij gààn- volle gas vooruit, gezwind en opgepompt langst de wegen.
Echt, nooit gedacht dat iets, ogenschijnlijk zo onbelangrijks als een fietspomp, zulk een formidabel verschil zou maken in m'n leven... ♥ ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten