De bus richting Edegem zat af en toe muurvast in het op dit uur voluit losgebarsten stadsverkeer en ze zat, wat had je gedacht, ook vol met luid kakelende dames en luidruchtige jongeren. Maar het deerde me vandaag niet.
Vrolijk meedeinend op de klanken van m'n favoriete Elbow-concert, dat nét luid genoeg via m'n smartphone-oortjes m'n hoofd vulde, bewonderde ik het voorbij glijdende landschap. De zon begon z'n best te doen en strooide gul licht en warmte over de vele lentebloeiers. Fiere grote gele narcissen, nederige krokusjes en grappige mini-paasbloemetjes, de fréle roze bloesem op het zwarte hout van de wilde pruimelaars, de statigheid van de witte en donkerroze magnolia's en overal schitterende camelia's in alle mogelijke kleuren. De wereld geurde als nieuw, zo heerlijk lentefris en de lucht zinderde van al het vrolijke vogelgezang. Breed glimlachend en met een absoluut zalig gevoel arriveerde ik op m'n werk.
Maar deze gelukzaligheid spatte als een roze bubbel uit elkaar bij het nieuws over de zelfmoordaanslagen in Zaventem en Brussel. Terreur, zo dichtbij. En toch ook zo veraf, want hoe kan je dat ten volle vatten? Hoe plaats je dat? Hoe ga je om met zoveel machteloosheid en verdriet? Wat doe je met de angst die je dan voelt, want ja inderdaad, ik moet toch ook elke dag 2 maal door de metro in Antwerpen passeren...
In de ondertussen aangenaam warme lentezon en met een prettig fris briesje in m'n rug vertrok ik vanmiddag weer huiswaarts. De bloemen bloeiden nog steeds vol overgave, de vogels concerteerden nog steeds dat het een lieve lust was. Niets leek veranderd. Aan niets kon je merken dat er zich die zelfde ochtend zulke tragedies afgespeeld hadden. En toch voelde het anders...
Antwerpen leek een door politiemacht onder de voet gelopen stad.
2 ontzettend luide knallen deden me, wachtend aan de tramhalte, van schrik naar adem snakken, maar die kwamen gelukkig 'slechts' van de machines op de enorme werf aan de Frankrijklei... Oef.
Luister, ik twijfel er sterk aan of al die aanwezigheid van politie en leger überhaupt verschil maakt voor gelijk welke (zelfmoord)terrorist. Hoe simpel drukt iemand ongezien op een knopke in z'n jaszak, laat hij of zij ergens een koffertje achter of wie weet ontploffen ze wel via een afstandsbediening...
En als je tijd om te gaan gekomen is, dan kom je zowiezo toch te gaan, geloof me. Dat geldt voor iedereen. Geen ontsnappen aan, zoveel is zeker.
Maar, en dit meen ik absoluut, het verheugt me, nog steeds, oprecht en onbeschaamd dat me die heerlijke zaligmakende en vooral totaal onschuldige ochtend gegund werd. En het doet me nogmaals schrijven wat ik al zo vaak met jullie deelde: leef je leven vandààg en ten volle, laat al wie je liefhebt nù nog weten hoeveel je wel van ze houdt, stel vergiffenis en het oplossen van gelijk welke wrevel niet uit tot morgen, en geniet tot diep in alle vezels van je lijf van elk mooi moment dat je te beurt valt, hoe onbeduidend het ook mag zijn, want, meer dan ooit, het kan altijd je lààtste moment zijn...
En dat gezegd en geschreven: weet dat ik blij ben jullie allemaal te mogen kennen. Ieder van jullie draagt op z'n eigen manier een beetje bij in mijn leven en heeft daarom een warm plekje in m'n hart. Ik stuur jullie veel goede moed en positiviteit, wees niet bang maar wel voorzichtig in die grote boze wereld, en vergeet vooral niet te genieten van dit ondanks alles toch wonderbaarlijk en magisch leven. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten