Paasmaandag begon met bijzonder weinig enthousiasme. De storm ging daarbuiten nog steeds te keer, af en toe viel de regen met bakken naar beneden. Mezelf wegrukken uit de koesterende warmte van m'n bed en het verlangen naar meer slaap, het viel niet mee, maar vanmiddag werd ik, naar aloude gewoonte, voor het Paasfeest verwacht bij ons moe.
Een paar decennia geleden ontstond immers de traditie om elke paasmaandag met z'n allen -broers, zussen, partners en kinderen- af te zakken naar het ouderlijk huis in de Schoolstraat. Er werd lekker gegeten en gesnoept, behoorlijk wat bubbels-wijn-bier gedronken, natuurlijk ook uitgebreid gelachen en gezwansd, en uitgelaten als kleine kinderen van de kermis genoten.
De voorbije 2 jaar lukte dat nog, zelfs zo zonder onze va. En we spraken halvelings af om élk jaar een grote roze suikerspin ter zijner ere te eten.
Maar, het huis is verkocht, ons moe is verhuisd en verhoudingen binnen de familie verschoven. Persoonlijk verwachtte ik, een beetje naïef eigenlijk, slechts een verandering van locatie... Niets was minder waar.
Omdat m'n oudste broer met z'n familie ging skiën en de jongste broer met z'n vriendin de zee en het strand verkoos, wat ik hen uiteraard gun, ook al begrijp ik het niet helemaal, dacht ik een nieuwe traditie te starten: terug een uitgebreid toerke over de jaarmarkt lopen -zeker 15 jaar niet gedaan- en daarna, van bij ons moe in het nieuwe appartement, één hoog, met een hapje en een drankje in de hand, gezellig passanten spotten op diezelfde markt daar beneden. Dat deden we lang geleden ook toen grootmoe in een gelijkaardig appartement woonde, dus ergens zou dit tóch een beetje de voortzetting van een traditie zijn, hé. Doch die driftige storm stak er een stokje voor: de markt werd weg- en daarom ook af-geblazen, voor het eerst in 168 jaar...
Dan maar rechtstreeks richting moeder. M'n jongste zus en haar vriend waren er al. Altijd méér dan aanwezig, die 2, zeker als er te eten valt, maar tegenwoordig vooral in de decibels waarmee ze eindeloos in herhaling vallend honderduit over hun aankomend huwelijk tateren. En van zodra er niets meer te bikken valt en we beginnen afwassen moeten ze plots naar huis, dringend T.V. gaan kijken... Vaste prik is dat. Je kan er je klokje op gelijk zetten. hihi
Gelukkig waaiden m'n oudste zus Jacinta en haar man Eric nog net op tijd binnen om het feestje te redden met gezelligheid, ambiance, grapjes, leuke en ook ernstige verhalen, en fotootjes. De zon begon er zelfs van te schijnen!
We overwogen even om met z'n vieren alsnog naar de kermis te gaan, gewoon zot en onnozel, maar daar was het ondertussen nét een beetje te laat voor geworden. Sorry va, dit jaar geen suikerspin dus...
Tja, oude tradities, ze verwateren of waaien weg. Er resten slechts de straffe verhalen van 'weet je nog toen'...
Paasmaandag, het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar wie weet groeit een klein detail van vandaag wel uit tot een nog ongekende traditie met z'n eigen sterke vertelsels. Desnoods lanceren we een nieuwe legende, hé, die van die Paasmaandag lang lang geleden, toen de Storm-Heks van den Bosuil voor het eerst te zien was!... ;-)
wink-emoticon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten