Schouderbreuk- en midlife-bedenkingen.

Bij m'n laatste bezoek aan de controledokter afgelopen woensdag is er besloten dat ik weer aan het werk 'mag'. Uiteraard is dat goed nieuws, want dat betekent dat de genezing van m'n gebroken schouder uitzonderlijk voorspoedig verliep. Ja, de spierpijn, die zal nog wel een paar maanden z'n kop blijven opsteken, en naar gelang het weer, zeker bij koude en veel vocht in de lucht, m'n mobiliteit mogelijk weer wat beperken, maar algemeen gezien is de dokter bijzonder tevreden over de reeds herwonnen bewegelijkheid en kracht in m'n linkerarm.
Bovendien denkt hij dat het psychologisch gezien ook beter voor me is om weer een 'nuttig' deel van de maatschappij uit te gaan maken. (Alsof ik daar überhaupt ooit al werkelijk een erkend plekje in had... Maar dat terzijde.)
Misschien heeft hij wel een punt: weer wat meer dagelijkse routine en buiten moeten komen, onder de mensen zijn,... het kan zeker geen kwaad, hé.
't Is alleen de job waar ik naar terug keer... 
Met die 3 maanden thuis te zijn geweest en bovendien over een paar dagen 50 te worden groeiden mijn bedenkingen. Ja zeker, ik ben een prima receptioniste, ik doe het werk best graag, en zowel de werknemers en medewerkers als de bezoekers van het bedrijf zijn absoluut tevreden over mij.
Maar voor mijn gevoel ontbreekt er toch iets.
Volstaat een job die eigenlijk enkel dient om de facturen en hypotheek mee te betalen? Kan ik voldoening halen uit een baan waarvan ik zelf niet 'rijker' word, waarin ik niet groei, niet eens vanbinnen bij mezelf? Kan ik tevreden zijn en blijven met een takenpakket dat geen uitdaging meer is, en, met dat artistieke zijn van mij, dat totaal geen aanspraak maakt, in 't tegendeel zelfs, op al die creativiteit en inventiviteit die steeds in mij omhoog zit te borrelen? Kan ik genoegen nemen met een wat uitgekauwde en eindeloos herhaalde aaneenschakeling van automatische handelingen als invulling van al die toch kostbare uren en dagen die mij in dit leven nog resten?...
Echt wel serieuze overpeinzingen, niet?!... hihihi
Wat denkt u er van? Zou het kunnen dat het dan toch stilaan tijd voor me wordt om uit te kijken naar iets 'anders'? Of is het dat cijfertje 5 dat er aan zit te komen en heb ik een beetje last van een midlife crisis?... 
Eén ding is wel zeker: ik ben bijzonder dankbaar voor m'n schouderbreuk! Ja, écht! Hij heeft me verplicht doen halt houden in m'n bestaan en me de tijd gegeven om over m'n leven en de zin en waarde ervan na te denken. 
En ik heb nog maar eens ervaren hoe vindingrijk, moedig en sterk ik ben. 
Dus weet ik nu, alweer, een beetje beter wie ik ben, en langzaamaan tekent er zich een nieuw pad af met nieuwe ideeën en mogelijkheden .
De daad bij het woord voegen, da's nog een ander paar mouwen, maar met een wijd open geest en optimistische instelling komt ook dat wel goed. 
Voorlopig richt ik me dus maar vooral op het positieve nieuws: ik heb nog steeds werk, verdien nog steeds genoeg centjes voor het dak boven m'n hoofd en het voedsel op m'n tafel, én ik ben weer genoeg genezen verklaard om opnieuw aan de slag te mogen. Mijn linkerarm is bijna als van ouds, zo goed als volledig bruikbaar en er zal geen blijvend letsel zijn. Allemaal ogenschijnlijk hele doodgewone dingen maar, zeker weten, ook méér dan bijzonder genoeg om me enorm dankbaar en blij te maken! :-)

Röntgenfoto van m'n gebroken schouder vlak na m'n val.

Straffe madammen.

"Wauw, gij zijt écht wel een straffe madam." Zowel de controledokter in het ziekenhuis als de kinestiste hebben me dit de afgelopen weken ontelbare keren lovend toegewimpeld, om de simpele reden dat ik in slechts twee maanden m'n linkerarm en schouder al weer kon bewegen en gebruiken zoals de meeste mensen met een gelijkaardige breuk pas op vier maanden kunnen.
En al hoor ik dat uiteraard graag, eigenlijk vind ik dat zelf helemaal niet zo straf. Als je netjes het oefeningenschema uitvoert, hoort dat toch wel resultaat op te leveren, dacht ik zo. Trouwens, als je, zoals ik, totaal nergens hulp bij hebt, dan moet je je plan trekken zelfs al doet een bepaalde beweging pijn. Anders raak je niet gewassen, niet aangekleed, heb je geen eten en is je huis binnen de kortste keren een ware varkensstal. En ik ben ondertussen natuurlijk ook wel iets gewend, zo met die lange operatie-geschiedenis.
Dus, nee, zo straf is dat eigenlijk allemaal niet. 
Dan ken ik een heel aantal veel straffere madammen, hoor.
Mijn pijn, hoe lastig ook, die gaat vroeg of laat weer over. Ik heb ontzettend bewondering voor die vriendinnen die elke minuut van elk uur van elke dag pijn lijden, intense knagende pijn die nooit meer over gaat, en ondanks dat de moed opbrengen om toch weer elke ochtend uit bed te komen en zelfs zo goed als normaal te functioneren. Da's een stuk straffer, vind ik.
En dan de dames die in één of andere vorm van de zorgsector werken en zonder veel ophef, bijna onopvallend, maar met veel inzet en liefde hun dagen besteden aan het verlichten van pijn en andere noden. Verpleegsters, thuishulpen, poetsvrouwen, onthaalmoeders, vrijwilligers,... maar ook hele gewone dames die zich belangeloos ontfermen over een hulpbehoevende echtgenoot of ander sukkelend familielid. Hoe straf is dat!?
Straffe madammen ook, die vriendinnen van mij, die hun 'mannetje' weten te staan in een beroep of werkomgeving die nog sterk of hoofdzakelijk door mannen gedomineerd wordt.
Naar mijn idee zijn zowat alle moeders die ik ken ook wreed straffe madammen. Ik kan me werkelijk niet inbeelden hoe het moet zijn om én een voltijdse baan te hebben, én voor man en kinderen te zorgen, én een heel huishouden van verschillende personen en karakters te runnen. Koken, wassen, strijken, poetsen, boodschappen, voor en na rondrijden om iedereen op school, werk of hobby te krijgen... Wanneer slaap je dan nog? Je loopt jezelf voorbij volgens mij. En dan te zeggen dat sommigen onder hen zélfs ook nog tijd voor hun eigen hobby's vinden. 
En wat te denken van derde-wereld- en vluchteling-moeders. Hoe straf zijn zij!? Elke dag weer, in de meest onmogelijke, vaak levensgevaarlijke en hopeloze situaties, die helse strijd om je kinderen te beschermen, wat te eten en te drinken te kunnen geven, en ook nog iets van een dak boven hun hoofd, warm, droog en vooral graag ergens veilig...
Moeders, ik heb er echt mateloos respect voor.
Maar mijn ontzag is nog veel groter voor die straffe dames die ondanks de dreiging van gevangenschap, marteling, verminking en terechtstelling zowat overal in de wereld opkomen voor de rechten van de vrouw. Zij die hun lijf en leven riskeren om hun 'zusters' te redden van onderdrukking, misbruik en uitbuiting. Zij die strijden om vrouwen vrijheid en gelijke kansen te schenken. Mijn toch wel uitgebreide woordenschat schiet tekort om te vertellen hoe straf ik dàt wel vind...
Vrouwen geven leven, letterlijk en figuurlijk. Zij dragen, zo vaak ongezien en ongehoord, zonder klagen zowat elke soort zorg en last op hun schouders en maken in al die zo verschillende landen op al die uitgestrekte continenten dit aardbolleke tot 'thuis'.
Weet je, hoe meer ik er over nadenk hoe zekerder ik het weet: de wereld loopt écht vól van straffe madammen. 
En wie weet ben ik er daar louter toevallig, heel soms en slecht voor even ook wel eens ééntje van in een plots geïnspireerd en sterk moment, maar niet wat de heling van mijn gebroken botten betreft, vind ik persoonlijk.
Trouwens, ondertussen weer keurig aaneen gegroeid en voorbeeldig verder genezend mag en kan er op die schouder vermoedelijk spoedig ook weer terug wat 'wereld-last' komen te liggen. En ja, omdat dat ietsje eerder is dan bij de doorsnee patiënt zou je dat eventueel een heel klein ietsiepietsie beetje 'straf' kunnen noemen. Maar ook absolùùt niet meer dan dat. ;-)

(Hoera voor sterke vrouwen. Dat we hen mogen kennen. 

Dat we hen mogen zijn. Dat we hen mogen opvoeden.)