Gemis en herinnering.

En plots, totaal onverwacht, miste ik hem weer verschrikkelijk. Misschien kwam het heel gewoon slechts door het lange wachten. Als je, voor alle zekerheid -en naar 'goede' gewoonte- een bus eerder neemt, om ondanks elk mogelijk openbaar-vervoer-gedoe toch netjes op tijd te zijn voor je afspraak, en die bus dan -uiteraard, dat zal je altijd zien- net deze keer eens volgens 't boekje op de minuut juist rijdt, dan mag je om te beginnen al een dik half uur aan de ingang van het ziekenhuis blijven zitten wachten. En als men op de afdeling echografie dan ook nog eens ernstig achter staat met het afwerken van de lijst patiënten, dan loopt de tijd dat je moederziel alleen, en natuurlijk ook op verplichte, ontzettend veilige afstand van elke andere hospitaalbezoeker, met je vakkundig ontsmette duimen zit te draaien, fiks op... "Hoe vaak had ik zoal niet op onderzoeken of behandelingen zitten wachten?", vroeg ik mezelf af, "En, hoe vaak had hij dan, al dan niet geduldig, chauffeur voor me gespeeld..." 

't Hielp vanzelfsprekend ook niet echt dat ik -alweer- in dat ene ziekenhuis zat, waar voor altijd een ondefinieerbaar onaangename gevoel aan vast hangt, als zijnde de plek waar mijn vaders hart voorgoed ophield met slaan... De vloedgolf emoties die me als een donderslag bij helder hemel verrasten, deden me keihard op m'n lip bijten om niet daar, in de wachtzaal van het ziekenhuis, in dikke tranen uit te barsten.
Dat ik nog zo van dat gemis 'gepakt' kon worden, verwonderde me toch wel een beetje. De tijd vliegt razendsnel voorbij -echt, niet te geloven- en zo is het ondertussen alweer -net niet dag op dag op het moment dat ik daar in het ziekenhuis zat- 6 jaar geleden dat mijn vader overleed. De acute, alles verterende pijn van het abrupte afscheid verzachtte in al die tijd langzaam naar een soort leefbaar 'ontbreken van', ja zeker, maar zo af en toe overvalt dat vreselijke leegtemonster je dus tóch nog. En hoe!...
Ik kan me voorstellen dat m'n broers en zussen dat ook wel eens voor hebben, en bij ons moe zal het wel het vaakst gebeuren, maar dat bijvoorbeeld iemand als m'n beste vriend Roger er ook door geplaagd wordt, dat verraste me toch een beetje. In één van onze vele lange telefoongesprekken, afgelopen zomer, o.a. eindeloos palaverend over het wel of niet organiseren van kerstconcerten in coronatijden, en alle mogelijke en onmogelijke bedenkingen daaromheen, vertelde Roger me geheel onverwacht hoe hij persoonlijk mijn vader nog steeds geweldig mist, vooral bij zowat elk optreden van mij en al helemaal bij de kerstconcerten. Hoe hij na al die jaren nog steeds verwacht hem te zullen zien binnenkomen, zoals altijd netjes in het pak, afgeborsteld en opgewekt, blij er weer bij te zijn en klaar om indien nodig links of rechts een handje toe te steken, of nog wat extra reclame voor z'n dochter te maken. Ook voor Roger is mijn vaders afwezigheid dus niet zo vanzelfsprekend. Het verhaal van zijn persoonlijk stukje gemis ontroerde me diep, en 'k ben heel blij dat hij het met me deelde. Dat maakt ons alleen maar hechtere vrienden en betere concertpartners.
Afgelopen zondag zou mijn vader 79 jaar oud geworden zijn. De 4e oktober is voor de meeste mensen de dag van Sint Franciscus en Werelddierendag -wat ik zelf ook erg belangrijk vind- maar meer dan dat zal het voor mij persoonlijk, en voor de rest van mijn leven, immer mijn vaders verjaardag zijn en blijven. 

Op m'n moeder wegen dit soort data, meer dan alle andere momenten van gemis, extra door en meestal probeert ze er, zo goed en zo kwaad dat gaat, in alle rust en stilte heelhuids overheen te geraken. Maar afgelopen zondag besloot toch een keertje 'anders' te worden. Mijn schoonbroer zou me komen oppikken, m'n oudste broer en zijn gezin brachten heerlijke taarten mee en zelfs m'n jongste broer kwam ook nog eens naar Wijnegem afzakken: tijd voor een heus verjaardagsfeestje! Taart en trippel! Een bijzonder, maar voor ons toch nogal typische combinatie. En ondanks de afwezigheid en het gemis van de jarige zelf werd het een erg gezellige namiddag. 

Ja, door die extra aandacht rond hem en alle herinneringen, welt je verdriet toch wel weer wat terug op, dat klopt. En m'n eigen eenzaamheid woog achteraf ook maar weer eens stevig door. Maar toch is het goed. Het is goed om onze va te blijven 'vieren', over hem te blijven vertellen, je af en toe af te vragen "hoe zou hij dat gedaan hebben", of "wat zou hij hiervan gevonden hebben", je regelmatig te bedenken dat hij nu misschien wel fier op je zou zijn of hard om je moest lachen. Het is goed altijd en overal nog het gevoel te blijven hebben -te kúnnen en mógen hebben- dat onze va er nog steeds en altijd op de één of andere manier bij is, als een onzichtbare en ontastbare aanwezigheid, desnoods in gedachten alleen. "Ge telt ook nog altijd mee, hoor, va, daar moogt ge zeker van zijn!" Of om het met de vertaling van de woorden op het prentje hieronder te zeggen: "Va, u herinneren is gemakkelijk, ik doe het elke dag. U missen is het hartzeer dat nooit weggaat." ♥️

P.S. 't Was tegelijkertijd écht niet gemakkelijk én ontzettend hilarisch, beste va, om aan het prentje voor bij deze blog te werken terwijl jij me met die ondeugend guitige blik in 't oog hield. Alsof ik je de hele tijd hoorde zeggen: "Ik zou dat zo niet gedaan hebben, zenne, maar allé, 't resultaat kan er mee door..." ;-)