De afgelopen anderhalve week had ik het genoegen om nog eens -voor het eerst sinds 't begin van 't jaar trouwens- een paar halve dagen als receptioniste ad interim te mogen werken. Goh, echt fijn om zo weer even onder de mensen te komen en je meteen ook nog eens een beetje 'nodig' te voelen, al helemaal als iedereen super content is je terug te zien. Maar er hing aan dit hele blije gebeuren een schaduwzijde vast, die me voor een gelijkaardige volgende gelegenheid toch zou kunnen doen bedanken...
Mijn reis naar de receptie waar zich die werkuurtjes afspelen, gaat via het openbaar vervoer. En omdat ik de voorbije maanden meermaals, voor wat onderzoekjes en opvolgafspraken in het ziekenhuis, een klein toerke met de bus maakte, en de medereizigers zich toen telkens netjes aan alle soorten maatregelen hielden, ging ik er van uit die paar nodige tramritjes ook wel zouden meevallen. Fout gedacht dus, heel erg fout gedacht!...
Meteen toen ik de hoek van de straat om kwam, richting tramhalte, zat het al mis. Even vreesde ik totaal, maar dan ook echt totáál wereldvreemd te zijn geworden. Zulke dichte drommen mensen om me heen, het voelde bijzónder ongemakkelijk. Maar dat ze zich op de koop toe volstrekt niets aantrokken van gelijk welke maatregel ter indijking van het coronavirus, dat bezorgde me pas echt koude rillingen. Geen mondmaskers, geen afstand -zélfs als dat perfect mogelijk was-, niks van dat. We stonden weliswaar nog op het perron in open lucht, maar toch... En nee, misschien hoopte je daar nog op, nee, het werd niet beter eens we op de tram stapten.
Zoveel mogelijk afstand houden is een must. Oké, maar hoe hou je in 's hemelsnaam afstand in een propvolle tram??? Ik zou het écht niet weten. Tot mijn verbazing echter stoort zich daar blijkbaar slechts een zeldzame enkeling aan. Het interesseerde de mensen om me heen duidelijk geen ene sikkepit. Als ze maar mee de tram op konden. Volproppen die handel! En ongegeneerd plofte de ene na de andere reiziger 'doodgewoon' -zoals dat dus 'normaal' was, zo ongeveer een jaar geleden- met z'n hele hebben en houden vlak náást me neer, en desnoods half óver me heen, of zelfs boem pats 'o sorry' boven óp me...
Mondmaskers zijn verplicht op het openbaar vervoer, dat staat overal en in overvloed aangegeven. Het wordt zelfs constant omgeroepen in de metrostations en rijtuigen. Ja zeker. Maar zoals ik het in die enkele dagen tramritjes vaststelde, heeft het grootste deel van de tramrijdende mensheid nog steeds écht niet begrepen hoe je zo'n ding draagt zodat het ook nút heeft dat je het aan hebt!... Occasioneel zie je nog personen opstappen die bij gebrek aan mondmasker (?!) een stuk van hun kraag of een al dan niet vuile zakdoek voor hun gezicht trachten te houden. Sommige maskers zijn dusdanig versleten dat je zowat doorheen kan zien, andere dermate smerig dat ze op zich vermoedelijk een nog veel grotere broeihaard van virussen en bacteriën vormen dan de hele wijde ruimte er omheen. En tot slot zijn er de personen die hun masker pas goed en wel gezeten in het voertuig eens uitgebreid en op 't gemakje zullen boven halen en beginnen opzetten... Maar, dat zijn, hoe erg het ook moge wezen, 'slechts' de uitzonderingen.
Voor mij zoveel schrikbarender is dat de helft -écht, geloof me: 1 op 2- z'n masker niét over neus en mond draagt, doch slecht over de mond alleen. Dan houdt het nut van zo'n ding al meteen op. Je kan er dan net zo goed geen meer dragen! En gaat de telefoon, of moet er daar en dan onmiddellijk -wat sowieso al niet mag- gegeten of gedronken worden, of kauwgom gekauwd, of, zoals die ene man die vorige week tegenover me in de tram zat deed: rustig een voorraadje sigaretjes gerold en dicht gelikt, dan zakt dat masker, 'uiteraard' en 'als vanzelfsprekend', verder omlaag, tot ergens onder de kin, en in een enkel geval warempel -ge gelooft uw eigen ogen niet meer- nonchalant tot in de handtas of broekzak! Ongeacht het beklemmend dichtbij zijn van medereizigers...
De gekende baldadige en luidruchtige samenklittende groepjes jongelui -waarvoor nota bene bínnen de scholen zowat het onmogelijke gedaan wordt om ze veilig en gezond te houden- hebben er blijkbaar een nieuw spelletje bij om de reistijd 'aangenaam' door te brengen: elkaars mondmaskers omlaag trekken, of 'straffer': afpakken en vervolgens net voor het sluiten der deuren naar buiten trachten te gooien. Amai, echt super plezant is dat!...
De passagier die mij absoluut en met stip het meest choqueerde, was de jongeman, wiens masker uitsluitend dienstdeed als hangmat voor z'n sprieterige baard, die doelbewust achteraan in de tram plaatsnam, met z'n rug goedgeweten richting chauffeur, en vervolgens uitgebreid pompoenpitjes ging zitten kauwen waarbij hij de niet eetbare pellekes en vellekes systematisch zonder blikken of blozen in alle richtingen om zich heen met een boogje het rijtuig in spuugde!... Gelijk welke klassieke horrorfilm verdwijnt erbij in het niets, ik griezel er nog steeds van!...
Bij deze verbaast het me dan ook absoluut niet meer dat de besmettingen tegenwoordig fenomenaal de pan uit swingen. En ik snap dat men het allemaal beu is -daar heb ik zelf ook echt wel eens last van-, en dat iedereen baas over z'n eigen leven is -vanzelfsprekend-, maar door de boel de boel maar te laten, je egoïstisch en soms ronduit dom te gedragen en je verantwoordelijkheid niet (meer) te nemen, los je ook absoluut niets op.
Ik was nog steeds getrouw m'n handen zeer regelmatig met water en zeep, ontsmet waar nodig en mogelijk, tracht buitenshuis te allen tijde zoveel als haalbaar is 1,5 meter afstand te bewaren en draag dan meteen ook, zeker in de buurt van andere mensen- zonder fout één van m'n schone maskers, en doe dat logischerwijs op de correcte manier: over mond én neus, en keurig aansluitend aan de rest van mijn gezicht.
En dat alles doe ik niet uit angst, nee, al wil ik natuurlijk ook liever niet ziek worden. Ik doe het ook niet omdat 'men' mij verplicht, of omdat ik 'zwak' ben en geen eigen mening zou hebben. Al die kleine makkelijke dingetjes doe ik puur vanuit mijn gezond verstand en verantwoordelijkheidszin. Ik wil een deel van de oplossing zijn, niet van het probleem. Ik besef goed dat je zonder symptomen te hebben, het virus wel kan overdragen en dus zonder zelf ziek te worden anderen kan besmetten. En het gaat hier niet alleen over mijn leven, maar ook over het leven van mijn geliefden, de mensen dicht om me heen, en van die hun geliefden, en die hun geliefden, enz. Het is en blijft een kettingreactie. We zijn onlosmakelijk allemaal met elkaar verbonden in deze maatschappij en in deze wereld.
De oplossing van die wereldwijde gezondheidscrisis begint bij elk van ons: gedraag je als een verantwoordelijke volwassene. Gebruik je gezond verstand en volg die eenvoudig uit te voeren maatregelen simpelweg en zonder zeuren op. Er wordt je ten slotte toch niks onmogelijks of verschrikkelijk ingrijpends gevraagd. Kijk eens wat verder dan je neus (in je masker) lang is en leef met een beetje meer aandacht en mededogen voor al de mensen om je heen. De wereld zou er meteen een heel stuk mooier van worden... En als je dan toch echt per se de egocentrische egoïst wil blijven uithangen, bedenk dan dit: "Beter zo'n stom maar keurig gedragen gezichtsmasker op je snuit dan afhankelijk te worden van een levensreddend zuurstofmasker". Of niet soms?!... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten