Doornroosje.

"Doornroosje!", mompelde ik mopperig voor me uit, terwijl ik gezeten aan m'n bureautje sloom en onverschillig nóg maar eens m'n nagels lakte. "Ik ben potverdekke just gelijk Doornroosje geworden!!! Een soort onnozel, niets presterend, slapend sprookjesprinsesje! Hoe ver is 't in 's hemelsnaam al met mij gekomen, zeg!!!..." O, u ziet de gelijkenis niet direct? Als je er even over nadenkt is 't nochtans snel duidelijk, hoor. Wacht, ik leg het wel even uit!...
Ja, 't ziet er niet echt als een kasteel uit, maar die betonnen toren waarin ik woon, omringd door nog meer van die gelijkaardige betonnen torens: met enige verbeelding lijkt dat toch op een soort burcht. Binnen de grijze muren van die burcht breng ik hoofdzakelijk mijn tijd door in m'n eigen kleurrijke, ietwat eigenwijze en koninklijk ruime vertrekken. Elk van deze comfortabele en knusse kamers is tot barstens toe gevuld met ontelbare schatten. Schatten, die omgezet in keiharde valuta vermoedelijk wreed tegenvallen, maar waarschijnlijk elk op zich wél minstens een ontroerend, fascinerend of dolkomisch sprookje waard zijn. De prinselijke ruimtes huisvesten ook de enorme prinselijke garderobe, uitpuilend van de meest uiteenlopende soorten veelkleurige gewaden, een eindeloze hoeveelheid bijpassend schoeisel, een meer dan artistieke collectie accessoires en een fabelachtige berg aan fantasiejuwelen. Elk vertrek is gul voorzien van knusse, vaak met een hoge aaibaarheidsfactor, kleurrijke stoffering, tal van artistieke creaties en een stevige dosis fauna en flora. En ook de propvolle bibliotheek met o.a. een fraaie verzameling muziek, poëzie en strips is het bezoeken waard.
Een vuurspuwende draak en een ondoordringbare groene barrière van rozen en doornen beschermden het kasteel van Doornroosje. Mijn stukje koninkrijk wordt fel verdedigd door de ietwat overdreven groenvoorziening op het terras, rozen en doornen incluis. Ge breekt uwe nek over de honderden potten en scheurt minstens uw broek aan de vele grijpgrage takken van het struikgewas voor ge enigszins tot bij een venster geraakt. Een prins met een zwaard is, zo hier bij mij dan toch, vermoedelijk een stuk minder handig dan een tuinman met een stevige snoeischaar... Alhoewel... dat had bij Doornroosje eigenlijk ook nog wel een goed idee kunnen zijn!... 

Zo'n echte vuurspuwende draak, reuzegroot en met schubben en een staart en dergelijke, die heb ik hier -jammer genoeg- nog niet gezien. Maar geloof me vrij, als ik je vertel dat er zich meer dan genoeg 'draken' van allerlei soorten en maten in de andere delen van de burcht ophouden... De sporen van haat en vernieling die ze nalaten, zijn elke dag opnieuw overduidelijk overal te zien en te voelen.

Net zoals in het verhaal van Doornroosje hield door één of andere vloek of bezwering ook het leven rondom mij als bij toverslag halt. Alsof de wereld plots stil stond en iedereen in slaap viel. En net als Doornroosje: ik zelf dus ook. Zonder prik aan een spinnenwiel evenwel. En al lag ik letterlijk zoveel meer dan 'normaal' in het vorstelijk van zachte kussens, donzige dekbedden en fluffy dekentjes voorziene roze prinsessenledikant te slapen, figuurlijk sloeg de slaap ook stevig toe. Werkafspraken en optredens werden geannuleerd, de pagina's van m'n agenda staarden me volledig leeg en nutteloos aan, en zelfs m'n al zo piepkleine sociale leven hield volledig op met bestaan. Elke dag speelde zich hoofdzakelijk tussen de muren van de prinselijke vertrekken af, en die dagen leken steeds meer een kopie van elkaar. Ook alle besef van tijd verdween. Elk gevoel van 'noodzaak' vervloog. Er moest niet meer gerepeteerd, niet meer gepland, niet meer afgesproken. Zelfs huishoudelijk werk had totaal geen haast meer. 't Stof mocht gerust een dag -of een week, of...- langer blijven liggen. Er kwam toch geen bezoek meer. Ja, ik zocht nog elke dag een mooie jurk uit, mét bijpassende oorbellen en halssnoer, en trok zelfs met regelmaat ook nog een kam door m'n haren en een mascaralijntje boven m'n ogen. Maar dat uit die pyjama geraken, telkens weer opnieuw, 't werd steeds lastiger en als maar later op de dag... Intensief bezig zijn met projecten en het neerschrijven van de vele verhaaltjes en belevenissen, het verdween onopgemerkt langzaam maar zeker op de achtergrond, om tot slot gewoon volledig weg te vallen. Niet dat er niets meer te vertellen viel of te bricoleren, in tegendeel. Nog steeds meer dan genoeg onderwerpen om over te schrijven, en m'n klusjeslijst heeft een behoorlijke lengte, absoluut. Maar 't ontbrak me gewoon aan spirit, aan enthousiasme, aan 'vuur'. De occasionele wakkere momenten, de kleine uurtjes waarin eens even niet letterlijk geslapen werd, vulden zich na een tijdje hoofdzakelijk met gedachteloos televisie-zappen, slow motion planten water geven en hersenloos puzzels leggen, in het slome gezelschap van twee zeer tevreden ronkende, lang uitgestrekt of strak opgerold, slapende knuffelkaters... Het koninkrijk sliep. 

In het sprookje van Doornroosje kondigde de komst van een knappe frisse prins op een prachtig wit paard het einde van die 100 jaar durende slaap aan. En al loopt haar en mijn geschiedenis behoorlijk gelijkaardig, op dat punt verschilt mijn verhaal toch écht wel totáál van het hare.
Om te beginnen is het volgens mij absoluut onmogelijk voor één enkele prins om die algemene slaapstand van onze tegenwoordige wereld te verhelpen. Er gaat heel wat meer nodig zijn, vrees ik, dan een man met een paard, een zwaard en een kus... 
En laat ons 't dan even over die in het sprookje nogal cruciale en onmisbare kus hebben!... Een vreemde man -prins of niet-, iemand die dus sowieso voor geen meter officieel in mijn bubbel thuis hoort, en die zonder schriftelijk bewijs van virusvrij zijn na een coronatest van minder dan twee weken geleden, mogelijk op de koop toe zonder deftig mondmasker en/of keurig ontsmette handen, en ondanks doornige groenvoorziening met risico op gescheurde broeken en gebroken botten, en stevig gesloten ramen en deuren, als nóg onaangekondigd en ongevraagd m'n huis binnen dringt en zelfs m'n slaapkamer?!... Ik zou wel gék zijn om me middenin wild woekerende coronatijden door zo iemand, lukraak en alsof het maar niks was, vol op de mond te laten kussen!!! Da ziede van ier! Geen denken aan! Allo kroket zeg!... *griezel griezel* Nee nee nee, dan tracht ik nog liever om gewoonweg zelf weer enigszins 'wakker' te raken. En als dat niet lukt? Och, dan slaap ik nog maar een eindje verder, hé, als een echt 'Coronaroosje'! ;-)