Nondepitjes, da's verdorie niet gemakkelijk om bloemen te kopen, zenne! Allé, 't is te zeggen, efkes nuanceren: 't is absoluut niet gemakkelijk om bloemen te kopen als ge ten eerste helemaal gek op bloemen zijt, ten tweede met een vastliggend budget werkt én ten derde en op de koop toe binnen een bepaald kleurenschema moet blijven!...
Ja, gezien de tijd van 't jaar raadde je het misschien al: 'k had, naar jaarlijkse traditie ondertussen, weer de eer een mooi bloemstuk voor 't graf van mijn grootva en grootmoe, Frans Verbiest en Jozefa Wangen, de ouders van mijn moeder, te maken!
De kleur voor het bloemstuk lag al heel snel vast: één van mijn tantes had, met de komende winter voor ogen, reeds wat winterhard groen met van die leuke rode bolletjes bij het graf geplant, dus, om een kakofonie te voorkomen, besliste mijn moeder resoluut dat het stuk dit jaar ook nog maar weer eens rood moest kleuren. Simpel genoeg, dat wel. Maar kies maar eens uit al die verschillende bloemensoorten, de ene al fantastischer dan de andere, die bovendien vaak ook nog eens allemaal in de meest diverse tinten rood te verkrijgen zijn... Niet eenvoudig voor zo'n bloemengek als ik.
Er kwam trouwens, wat mij betreft dan toch, nog een extra moeilijkheidsgraad bij, bij dat bloemschikken dit jaar. Zoals u zich misschien van foto's die ik deelde nog wel voor de geest kan halen, fabriceerde ik -vanzelfsprekend voor zo'n floraverslaafde- de voorbije jaren telkens een behoorlijk uit de kluiten gewassen bloemenexplosie. Ja, begrijpelijk, hé, als ik eens een keertje echt 'los' mag en kan gaan... Maar, dat was eigenlijk altijd een klein beetje tegen de zin van ons moe. En dit jaar klonk het daarom bijzonder streng 'dat 't niet meer zo bombastisch mocht'! 'k Moest me maar eens leren inhouden... Het 'binnen het budget blijven' werd er meteen een stuk gemakkelijker op! Alhoewel... hum. hihihi
Goed. Na een namiddag stevig te hebben gewikt en gewogen, gekeurd en gerekend, stond m'n uiteindelijke keuze -vijf bordeaux anthuriums, een pak donkerrode rozen, knalrode Hypericum takjes, felgroene bolle chrysantjes en ook rode met een mooi groen hartje, twee prachtige rood-wit-groene hortensia's, wat takjes appelblad en een paar sprieten vrolijk wuivend gras- netjes betaald en heelhuids thuisgekregen, in een emmer fris water op het aanrecht. Eén emmer! Vorige jaar waren het er vier. In de badkuip, wegens te klein aanrecht...
Vlak naast die ene emmer mocht het plastieken houdertje met de groene oase zich alvast volzuigen in een teiltje. En da's uitzonderlijk! Gewoonlijk ligt dat ding ergens bij mijn moeder te week, want de voorbije jaren moest en zou er geschikt worden bij háár in de keuken. Kwestie van mijn uiterst creatief en grenzeloos enthousiast gepruts een beetje in 't oog -allé, ik veronderstel eigenlijk meer 'in toom'- te kunnen houden. Maar omdat ons moe zich de laatste tijd niet echt tiptop voelt, en zeker met het risico op overdracht van besmettelijke virussen, was dat dit jaar absoluut niet aan de orde.
De creatie van het mooie grafstuk vond dit jaar plaats bij mij thuis, op mijn grote woonkamertafel. En op een paar dikke oude handdoeken, om te voorkomen da't water van de tafel op het tapijt droop. Ach, het was zo snel klaar. Veel te snel naar mijn goesting eigenlijk. 't Bloemschikplezier duurde niet eens een uur, opruimen inclusief! Maar 't moet gezegd: 'k heb me dus toch eens wat kunnen inhouden. Echt waar. En 't resultaat, dat is nog steeds om fier op zijn, vind ik.
Om al dezelfde redenen als hierboven zouden mijn moeder, gewapend met spons en zeemvel, en ik, 't wiebelend en wuivend zware bloemenspektakel in de kletsnatte armen, eens een keertje niét samen de grote baan af wandelen -onderweg bekeken, bewonderd en besproken- richting kerkhof. Dit jaar mocht het afgewerkte stuk zowaar een autoritje maken! Chauffeur van dienst, lieve vriendin Lena, pikte ons -mij, het bloemstuk en een klein extra tuiltje voor 't overleden kleine zusje- met veel plezier op voor de korte rit richting de begraafplaats.
Het graf lag er ongelofelijk netjes bij: glimmend zwart in de zachte najaarszon, geen stofje of vuiltje te bekennen, en alles eromheen was keurig aangeharkt. Daar had één van mijn tantes blijkbaar stevig aan gewerkt! Ik had slechts mijn 'beknopte' bloemstuk neer te zetten en... klaar! Ons moe kon tevreden zijn: 't stuk was duidelijk veel minder exuberant dan de voorbije jaren -foto's liegen niet, hé- en 't kleurde perfect bij de struikjes met rode bolletjes en bordeaux blaadjes! Al vroegen we ons nog wel even giechelend af wie er, ooo zoooo flagrant afwijkend van 't strakke kleurschema, met dat lieve bosje róze gerbera's ook een gedachtenisgroet had gebracht aan Frans en Josefa... hihihi
Aan het eveneens superpropere kleine grafje van het overleden zusje van mijn moeder had ik al helemaal geen werk: tuiltje neerleggen en voilà. Hopelijk vliegt het niet weg, met al die stormwind...
Lena en ik wandelden in de aangename herfstlucht nog even rond, genietend van de rust, op het mooie kerkhof, dat stilaan overal met bloemen bedekt raakte. Even de moeder van Jef opzoeken, toch nog eens kijken of ik moemoe nog wist liggen, en kijk daar, onze buurman van vroeger... Zovelen die ik ooit in levenden lijve mocht ontmoeten, mocht kennen. Zovelen die zelfs een groot deel van mijn levenspad meeliepen... Maar, het voelde niet verdrietig. In de vrede van de omgeving en het goede gezelschap ervaarde ik het meer als een warm thuiskomen in gekoesterde herinneringen, en het zorgde voor de ene na de andere warme glimlach op mijn gezicht.
Na nog de vereiste en hoogst belangrijke foto's van al het geleverde bloemenwerk -ter definitieve goedkeuring-vanop-afstand van ons moe uiteraard, én voor in haar grafstukkenverzamelalbummetje- en een ongeplande, doch verrassende en fijne ontmoeting met vriend Jef net buiten het hek van de begraafplaats, reed Lena ons terug richting knusse woonkamer en een welverdiende grote kop heerlijk warme en zalig geurende koffie. Tevreden en blij dat ik die ondertussen reeds jaarlijkse traditie toch weer verder kon en mocht zetten, zij het net dat kleine beetje anders... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten