Niet da'k wil klagen, hoor. Uiteraard vraagt een mooie tuin om naar te kijken regelmatig stevig wat onderhoud. En de avond voordien had ik me nog luidop de bedenking gemaakt dat de tuinmannen (en -vrouwen) zo stilletjesaan wel weer eens langs mochten komen voor een stevig toerke met de haagschaar. M'n uitzicht begon zo onderhand meer weg te hebben van een dichtbegroeid oerwoud, dan van een 'beschaafde' tuin. Goh, niet dat ik daar iets tegen heb, hoor, tegen zo'n wildernis. Absoluut niet. Groen is groen uiteindelijk. En als het vogelbestand en al 't andere 'wilde' leven hier er gelukkig mee is, dan is dat ook prima voor mij. 't Is maar, als het riet zodanig hoog staat en al het andere struikgewas z'n takken en bladeren wild in alle richtingen uitspreidt, dat zulks meteen ook 'ongedierte' aantrekt. Nee, geen ongedierte in de vorm van beestjes allerhande, maar ongedierte in de vorm van individuen met wat minder goede intenties... U begrijpt wel wat ik bedoel.
En dat niet alleen. Naargelang de tuin er steeds 'slordiger' bij komt te liggen en er als maar meer welig tierend groen -'onkruid' dus, in vaktermen- van tussen de kasseien z'n kop op steekt, neemt evenredig ook de hoeveelheid omlaag vallend afval toe... Ondanks alle mails van de nieuwe syndicus over 'respect voor uw buren en medebewoners' blijven hier sowieso met regelmaat kroonkurken, sigarettenpeuken en lege blikjes naar beneden duikelen. Maar, geloof me vrij: hoe onbeschaafder de tuin, des te ongemanierder de dumpbarbaren. Ze zeggen niet voor niks dat vuilnis méér vuiligheid aantrekt, hé. (Al vind ik persoonlijk een wat wildere groenvoorziening écht niet te vergelijken met één of andere stortplaats. Maar bon, elk zijn mening, toch?)
Alleszins, dit gezegd en geweten: blij dat de tuinonderhoudsfirma weer eens op post was. Maar... moesten ze met de enorme oppervlakte scheerwerk nu echt, écht, ééécht absoluut en zonder twijfelen, om 7u15 én met 't zwaarste materiaal dat ze bij zich hadden, beginnen met die ene struik vlák voor mijn slaapkamerraam?!?!... Zucht. Afin, we waren dus wakker.
Een beetje mottig van het bruuske ontwaken en de veel te korte nacht zet je dan maar een grote mok sterke koffie. En nog één. En nóg één... En met een pijnlijk hoofd tracht toch minstens iéts te verwezenlijken, maar dat lukt voor geen meter. De vijf man-en-één-vrouw sterke tuinploeg ging er bijzonder stevig tegenaan. De hele dag lang bombardeerden ze het gebouw door middel van de ronkende motoren van hun professionele haagscharen, boomzagen, bladblazers en maaimachines met een kolossale hoeveelheid decibels. Zij droegen uiteraard allemaal netjes degelijk uitziende gehoorbescherming, maar mijn oren floten 's avonds laat, toen de tuinmannen al lang hun arbeid beëindigd hadden, nóg!...
O, hoe onbeschrijfelijk heerlijk waren die twee kwartiertjes -één in de voormiddag en één in de namiddag- en dat half uurtje middagpauze, waarin de machinerie even volledig zweeg terwijl hun gebruikers zich voor een verfrissing en behoorlijk wat liters water in de schaduw onder de bomen neervlijden. Dan herademde ook mijn hele zijn eventjes. Om vervolgens met 'verfrist' gemoed opnieuw het hoofd te (moeten) bieden -letterlijk en figuurlijk- aan die onverminderd hevig doorgaande kabaalkakafonie. Ja, ik had m'n ramen en deuren hermetisch gesloten kunnen houden, om zo een klein beetje van de geluidsoverdosis te weren, maar op zo een ontzettend mooie en snikhete zomerdag... Nee, dat lukte me écht niet.
Maar ach, omdat je heel goed weet dat het slecht één klein dagje duurt en je er met zekerheid een bijzonder mooi plaatje voor in ruil terugkrijgt -en in mijn geval, zeker niet onbelangrijk: meteen ook een stuk veiligheid-, onderga je dat natuurlijk zonder morren of misnoegen. 'Met plezier', dat zou er over zijn, maar toch... Na zo een dag onderdompeling in zoveel decibels herrie smaakt de ondertussen behoorlijk vertrouwde en geliefde rust en stilte weer des te beter! Bijna even bruusk als ze met hun intense en lawaaierige werkzaamheden begon, bleek de tuinploeg schijnbaar plots -'k zal heel even met dat bonzende kopke van mij wat minder opgelet hebben, veronderstel ik- klaar, opgeruimd, ingepakt en vertrokken. En de wereld om me heen bevond zich verrassend onverwacht plots weer in een net niet overdonderende stilte. Slechts de nog steeds op de warme zomerlucht door de open vensters binnenwaaiende zalig zoete, groene geur van vers gemaaid gras en blad herinnerde nog vaag aan de in mijn brein reeds bijna weer vergeten herriedag.
Die nacht sliep ik in al die rust de diepe vredige slaap der gelukkigen. De volgende ochtend, bij het open van de gordijnen, schrok ik me opnieuw klaarwakker! 'k Was ondertussen zodanig gewend geraakt aan niets meer dan dicht struikgewas op een paar meter van m'n terras en ramen, dat het quasi plotseling verschijnen van een meer dan fenomenaal panoramisch uitzicht me even naar adem deed happen. Zelfs op zo'n -wat een ontzettend groot verschil met de dag ervoor- geweldig grijze, natte en kille vroege morgen... Wauw, zoveel ruimtelijkheid! En plotsklaps ook zoveel extra licht in al mijn kamers! En zie: het riet en de bamboevlaktes waren dusdanig kort gezet, dat ik voor het eerst in vele jaren, zonder enige moeite of hulp van een opstapje, een groot deel van de vijver kon bewonderen! Zo mooi!... En alsof dat alles nog niet genoeg was, stond er net op dat moment ook nog eens een prachtige reiger, sierlijk en elegant, aan de rand van het water in m'n richting te kijken. En ik kon, voor het eerst in lange tijd, hem ook zien!... Meer moet dat toch écht niet zijn om de dag in opperste stemming te beginnen, hé.
Dat ene oorverdovende lawaaierige dagje, dat nodig was om de volledige tuin kort te scheren, heeft me nu alvast weer een paar maanden van zalige rust, intens geluk en een fantastisch uitzicht beschoren. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten