Aan elke halte proppen er zich nog meer reizigers bij, en al weet je écht niet meer op welke onmogelijk magische, uitzonderlijk ingenieuze manier je jezelf nóg minder ruimte-innemend zou kunnen maken, telkens opnieuw weerklinkt uitvoerig -soms smekend wanhopig, soms ronduit roodgloeiend woedend- het ondertussen ook al vertrouwde commando "doorschuiven!!!"
Eigenlijk had ik zo ongeveer exact de ruimte recht omhoog, dus ook absoluut niet breder, gelijk aan de centimeters die het vierkantje vloer onder m'n twee voeten vormden. En voor wie me niet in levende lijve kent: dat betekent dat er een behoorlijk overweldigend pak 'oren en poten' moet worden ingehouden...
Terwijl ik er net ernstig over begon te denken om zowel m'n handtas als m'n lunchzakje met ondersteuning van m'n kenmerkende dot bovenop m'n hoofd te gaan balanceren wrong een zoveelste luid 'doorschuiven'-schreeuwende man zich bij in het voertuig. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat ik heel kort, een seconde maar, een glimp opving van de knalgele bak bierflesjes die hij met z'n voeten ruw tussen al die vele onderstellen van z'n medereizigers ook mee de tram trachtte in te schoppen.
'k Verloor hem een paar haltes uit het oog, maar plots zag ik hem weer: hij had zowaar -vraag me niet hoe, ik wil het zelfs niet weten- in die boordevolle tram een zeer gegeerd zitje veroverd! En... de meereizende kanarie-kleurige bierbak had hij zo te zien liefdevol op z'n schoot genomen. Op zich ook niets opzienbarend, tenslotte stap ik zelf ook vaak genoeg met de meest gekke dingen het openbare vervoer op, om vervolgens tijdens de hele reis alles netjes op schoot te houden. Kwestie van niet meer plaats in te nemen dan strikt noodzakelijk en aldus, als welopgevoede burger, voor geen overlast te zorgen.
Maar wat er toen volgde, dat had ik écht niet zien aankomen!
De man frutselde een opener voor kroonkurken uit z'n jaszak, trok een flesje open en goot in één vloeiende beweging de volledige 30 centiliter gerstenat zonder blikken of blozen, hoofd achterover, door z'n keelgat!
En het bleef niet bij ééntje. Nee, blijkbaar zaten er nog meer dan genoeg volle flesjes in de bak om tot aan de Groenplaats, waar hij net als ik en een paar honderd andere reizigers de tram verliet, op z'n gemakske het ene na het andere biertje achterover te kappen.
Ik veronderstel dat hij bij de Carrefour aldaar z'n bak leeggoed wou gaan binnenbrengen. Leeggoed dat dus duidelijk toch nog niet helemààl leeg was...
't Is algemeen geweten dat ik ook wel van een lekker biertje hou, zo op tijd en stond, en ten gepaste tijde. Allé, t is te zeggen: pils, dat brouwsel mag je met veel plezier zélf opdrinken, da's wat mij betreft alleen maar goed om de groten dorst te lessen als je een lange hete en vooral stoffige dag zwaar in den hof gewerkt hebt. Ik ben tenslotte een telg van een familie waar zowat élke reden goed was op met z'n allen aan ne zalige trippel te beginnen, uiteraard liefst ene van Westmalle én van 't schap. Maar voor ontbijt?... Ik dàcht het niet! Écht niet.
Och, elk z'n eigen leven met z'n eigen goesting, zal ik maar denken, hé. 'k Heb er alleszins alweer hartelijk door gelachen, en 't levert andermaal een straffe en plezante story op om te vertellen, want van een "glazen boterham", daar had ik al gehoord, maar zo'n volledig, uitgebreid én op de koop toe rijdend en geheel openbaar "glazen ontbijt"... Toch redelijk excentriek, niet?! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten