Op een uiterst unieke locatie van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij viert 'Connie Janssen Danst' met 'MIRROR MIRROR' z'n 25ste verjaardag. Alleen de reusachtige hal van de voormalige onderzeebootloods, aan alle kanten omringd door massa's water, schepen in alle soorten en maten, en de drukke bedrijvigheid van een wereldhaven die nooit slaapt, werd door Conny geschikt bevonden om deze ongelofelijke artistieke totaalervaring te huisvesten en het bijzondere gebouw draagt dan ook met verve z'n steentjes -allé, z'n betonnen pilaartjes eigenlijk- bij in de kracht van de performance.
Oké, allemaal goed en wel, zal je zeggen, maar er zijn op een steenworp van hier al onmogelijk veel formidabele spektakels te bewonderen, dus waarom trok ik dan met de helft van m'n familie op deze wat grijze zondagnamiddag in juni richting Rotterdam, om uitgerekend déze dansvoorstelling bij te wonen?...
Dat is simpel: Noa Van Tichel, de oudste dochter van mijn zus en bijzonder getalenteerde danseres, loopt op dit moment stage bij Conny Janssen en is één van de 14 dansers die het beste van zichzelf geven in de af en toe surrealistisch grillige choreografie. En trots als wij op haar zijn wilden we dat uiteraard absoluut niet missen, dat spreekt voor zich.
Nadat alle 600 toeschouwers hun plekje op de enorme tribune gevonden hadden doofden de lichten. In de ingehouden-adem-stilte zat een vrouw op de trap als in gedachten verzonken naar haar eigen reflectie staren in de schijnbaar eindeloze spekgladde ondergrond. Doch bij haar eerste bewegingen kwam ook die spiegelende dansvloer tot leven: vele duizenden liters water bedekken de volledige oppervlakte van de ruimte en vormen zo een sensationele scène...
Water, dat als een 15de danser, op virtuoze wijze z'n eigen veelzijdige karakter aan het spektakel toevoegt. Van de met lichte aanraking sprookjesachtig tevoorschijn getoverde magische cirkels, die zonder geluid uitvloeien in een oeverloos niets; over de feeërieke rimpelingen en de zilveren, blauwe en gouden schitteringen, voortdurend oogverblindend fonkelend en zich onophoudelijk vermenigvuldigend in de weerkaatsing van de metershoge ronde spiegel, die als een soort bevroren vijver boven de scène hangt; tot het meer dan onstuimige, bijna woeste en onbeteugelde gesplash en gekletter, dat op sublieme wijze de diepe emoties van de choreografie uitvergroot, kracht bijzet en -letterlijk- spetterend omkaderde. En de geluiden van elke waterverplaatsing, groot of klein, mixen zich niet alleen met de indringende muziek, maar ook met het beklijvend gezucht, het bezwerend gesis en het ritmische handen-geflapper en torso-getrommel van de dansers.
Met de confrontatie van hun reflectie in het water, de spiegels en in elkaar, en binnen die alom aanwezige cirkels zetten de 14 performers de eeuwige golfslag van ontmoeten en afscheid nemen neer. Het eredienstwaardig plechtige en nagenoeg rimpelloze waden bij het begin gaat gedurende de 75 minuten durende vertoning over naar ongewoon sterke solo's, naar passionele, bijna fanatieke pas de deux, naar vurig duw- en trekwerk in trio's en kwartetten, naar het langs alle kanten wild komen aanstormen en ook weer als in het niets verdwijnen van de volledige groep. De altijddurende beweging van eb en vloed, aantrekking en afstoting. De onafgebroken conjunctuur van het leven, gestaag en onophoudelijk zichzelf vernieuwend, ogenschijnlijk teugelloos en volstrekt vrij, doch eigenlijk zichzelf voortdurend herhalend in steeds weer dezelfde cirkels. Als de oneindige kringloop van het water en eindeloze spiegelreflecties.
Terwijl het water duidelijk zichtbaar van de doorweekte kostuums en de druipnatte sneakers stroomde realiseerde ik me plots ook hoe zwaar deze choreo voor de dansers wel moest zijn: al die elegante bewegingen, dat wild in het rond of in elkaars armen springen, het lopen en zelfs sprinten op de meest (on)mogelijke manieren, het languit neervallen, dramatisch rondrollen, als een duiveltje-uit-een-doosje weer overeind springen, elkaar hoog optillen, rondzwieren... allemaal met die extra weerstand én het extra gewicht van die 15de danser, het koude rivierwater! Ongelofelijk.
Ademloos gefascineerd zat ik daar vol wondering en ontzag naar Noa en haar geweldige collega's te staren. Wat een overweldigende fysieke en mentale krachtexplosie! En wat een ongekende schoonheid in zo een contrasterende setting. Buitengewoon.
Door de nog steeds pijnlijke afwezigheid van onze va, -toeval of niet- exàct op déze dag 3 jaar geleden van ons heengegaan, maakte de emotionele diepgang van de dansvoorstelling een extra grote indruk op de aanwezige familieleden, al interpreteerde ieder van ons het geheel vanuit z'n eigen gevoelens vermoedelijk toch weer heel anders.
Gezellig nababbelend, met uitermate eigenaardige cola toastend op onze va en uitgebreid een nog lang niet volledig droge Noa knuffelend hoorde ik Van Veen met enige gelatenheid z'n nummer in m'n hoofd verder zingen: 'Er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn'... En ook dàt paste wonderbaarlijk perfect bij deze dag. Ons moe zal dat alvast beamen, denk ik...
Het was onvergetelijk prachtig, lieve mooie Noa. En jij, jij bent minstens even onvergetelijk prachtig. Dank je wel dat je de wereld met jouw talent zoveel mooier maakt en wij er met volle teugen van mogen meegenieten.💗
En tot slot nog even dit: wat me van deze voorstelling ook zeker en vast nog zeer lang zal bijblijven is, hoe aan het einde, bij het buigen, de dirigent zich uit de orkestbak -een soort vide boven de waterplas-dansvloer, door steeds van kleur wisselende belichting naadloos mee opgaande in de vertoning- naar beneden haastte om -dirigeerstokje in de hand, geschoeid in een paar spierwitte kniehoge rubberen laarzen en alsof het een fluitje van een cent was- de hele lengte van de loods in het hoog opspattende water samen met de 14 dansers een keer of 5 op en neer te spurten. Zelden bij het applaus een dirigent zich zó zien inspannen!... hihihi 😉😀😜
Conny Janssen Danst, 'Mirror mirror', nog tot & met zondag 20 juli 2017.
fotograaf maar vooral trotse papa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten