En zo ging ik gisteren dus richting ziekenhuis, voor m'n zoveelste ingreep.
Wreed slecht geslapen, draaien en keren, zenuwachtig, niet wetend wat nu weer te verwachten. Opnieuw weken sukkelen met aan- en uitkleden? Weer een tijdje immobiel, fiets op stal, boodschappen te voet? Wassen met een washandje, geen bad of douche? En wat met koken, en poetsen, en plantjes water geven?... 'k Zag het even niet meer zitten, maar -zucht- niks aan te doen. 't Is wat het is.
'Gelieve u om 7u30 aan te melden'. Da's dus om 6u 't bed uit en om 7u de tram op... om vervolgens een dik uur in de wachtzaal vast te zitten. Tja, nood- en spoedoperaties gaan voor natuurlijk. En daar heb ik alle begrip voor.
Het dagziekenhuis bleek nogal een doolhof te zijn, maar na een tripje of 6 heen en weer, omdat er blijkbaar niks klopte van m'n nieuwe hospitalisatieverzekering en ik dat uiteraard allemaal nog eerst even geregeld moest krijgen, kende ik de weg naar m'n kamer en bed al snel op m'n duimpje. Gezellige mensen, daar zo om me heen. Allemaal met kapotte knieën, sportfracturen ook allemaal -sport is toch zooooo gezond, hé- en allemaal wat zenuwachtig, dus een paar grapjes gingen er goed in. Vooral mijn bed zorgde voor de hilarische noot: elke keer ik het, al dan niet voorzien van begeleidende zotte commentaar, op of neer liet gaan piepte en kraakte dat het een lieve lust was. 't Had vermoedelijk toch ook dringend eens een ingreepje nodig, denk ik, een 'smeer-operatie'. hihihi
En verder: wachten, niets dan wachten, 't was al gauw het thema van de dag. Pas om 10u reden ze me met bed en al, zoals dat gaat -vroem vroem, sleur sleur, boem tegen de deur- naar het operatiekwartier, waar ik -echt waar, niet gelogen- nog tot 12u in de wachtruimte met m'n duimen te draaien lag. Niets anders dan openende en sluitende deuren om me heen en het steeds wisselende, heel erg korte gezelschap van een andere geparkeerde patient.
De verpleegster die me uiteindelijk dan toch richting operatieruimte rolde vertelde me dat ze de volgende patient altijd netjes op tijd 'bestelden' -dat was echt het woord dat ze gebruikte, ook heel grappig, vond ik- maar dat ze niet altijd grip hebben op het al dan niet vlotte verloop van de voorafgaande operatie. En ik vrees een beetje dat het een zware dobber geweest was, die ingreep vlak voor mij, want afgezien van de lange wachttijd zag ik ook nog eens m'n vertrouwde chirurg vermoeid op een krukje wat wezenloos voor zich uit zitten staren, en zo had ik hem nog nooit gezien. Er hing een vreemde stemming in de zaal, maar ik sluit niet uit dat het mogelijk ook voor een stuk aan die ambetante zenuwachtigheid en mijn nimmer rustende verbeelding gelegen kan hebben... Alleszins, met een paar onnozele grapjes en het zenuwachtige gegiechel bij die vreselijk onhandige overstap van het bed naar de operatietafel -dat schuift voor geen meter en werkelijk àlles komt dubbel te zitten- waren ze klaar om aan mijn kijkoperatie te beginnen. Of in de correcte medische vaktermen uitgedrukt: 'zij verrichtten een AS acromioplastie voor een peroperatief uitgebreidde supraspinatus tendinopathie wegens subacromiaal impingment linker schouder.' Heu, ja, dàt dus. hihi. Oké dan. Hum.
Bon, na wat gepuzzel met armen, kussens, ondersteun-dingen, ingewikkelde verbanden en hartmonitor-zuignappen kreeg ik de opdracht m'n ogen dicht te doen, het commando m'n snater stil te leggen en het bevel lekker te gaan slapen. Wat ik ook prompt allemaal braaf deed, natuurlijk.
Haaaa, zalig, zo fijn, wat een verschil: voor het eerst ontwaakte ik eens zonder paniekaanvallen en zonder misselijkheid uit de narcose. Joepie!
Na een extra controle van de 2 wondjes en een stel verse plakkers, een glutenvrij boterhammetje confituur en een grote kop suikerthee, en tot slot het obligate bezoekje van de chirurg met nog wat instructies mocht ik onder gezellige begeleiding van vriendin Ingrid, nog serieus slaperig en natuurlijk weer met de tram, dus ook met wat gesukkel, alweer huiswaarts keren. En al kan het voorlopig een tijdje wat moeilijk op m'n linkerkant, m'n lievelingsslaapzijde, niets is zo heerlijk om na zo'n hospitaaldagje in je eigen vertrouwde veilige nest verder te kunnen dutten, hé.
Het totale genezingsproces duurt zo'n 4 à 6 weken, maar het super goeie nieuws is dat ik ondertussen qua bewegingen eigenlijk in niets beperkt ben, of het moest door eventuele pijn zijn. 'Zo normaal mogelijk leven en je armen en schouders zo gewoon mogelijk gebruiken', was wat de dokter me meegaf bij m'n ontslag. De draagband mag zeker bij het buiten gaan aan, maar dan vooral om passanten het signaal te geven dat er een geblesseerde persoon in hun midden loopt... Zelfs een boodschappentasje of kleine handtas dragen met m'n linkerarm mag deze week al. Ja, het kan soms ook wel eens meevallen, hé...
Vannacht snuffelden om de beurt Poekie en Pompon uitgebreid aan m'n pleisters en trachtten ze die vreemde ziekenhuisgeuren van narcose en ontsmettingsmiddelen thuis te brengen. Tja, er blijven ondertussen slecht weinig lichaamsdelen bij me over waar nog niet in gesneden geweest is, vrees ik. Littekens groot en klein, à volonté en aan alle kanten. Ik begin een beetje op een lappendeken te lijken, een knip- en plakwerkje, hier en daar gepimpt met wat edelmetaal... hihi
'De hoeveelste operatie zou dit ook alweer geweest zijn?' dacht ik, begon even in m'n hoofd m'n leven te overlopen en alle ondergane operaties op te tellen, en kwam zo toch wat verbaasd tot de constatatie dat dit al ingreep nummer 12 was!... Ik had verdorie een abonnement moeten nemen! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten