Defilé-bedenkingen.

Onze Belgische Nationale Feestdag stond vroeger, toen ik nog een kind was, absoluut gelijk aan 'defilé-kijken'. Zonder fout zaten wij thuis met z'n allen met feestelijke opwinding en ruim op tijd aan de buis gekluisterd, want we zouden al die pracht en praal van onze landsverdediging zien, de schitterende uniformen, de wapperende veelkleurige vlaggen, vaandels en banieren, de elegant stappende mooie paarden, de tot de verbeelding sprekende gevaarlijk uitziende tanks en al die andere zware voertuigen, en vooral: we zouden de koning zien! En ook de koningin natuurlijk, die met haar jurk, hoed, schoenen en handtas steevast voor gespreksstof zorgde. Ik bewonderde net zo graag al die fraaie hoofddeksels van de vooraanstaande edele dames als dat ik reikhalzend uitkeek naar de met in de zomerwind flapperende en dansende enorme witte pluimen of lange steile paardenharen versierde kepies. 
De statige uniformen met veel blinkende knopen, sierlijke tressen en glimmende eretekens waarin fiere militairen, rijkswachters en politiemannen indrukwekkend 'uniform' op het scherm voorbij paradeerden maakten bijzonder veel indruk op mij, als kind. Toen was het defilé een uit de kluiten gewassen plechtige stoet met een koninklijk tintje, en absoluut een feestelijke belevenis.
Met ouder worden -en hopelijk ook wijzer- kreeg de parade een wat wrang bijsmaakje: ik leert dat zo'n defilé, in gelijk welk land, eigenlijk het, voor de hele wereld klaar en duidelijk te aanschouwen, tentoonstellen is van de kracht en de efficiëntie van 's lands legermacht. Puur een kwestie van indruk maken dus, op mogelijke vijanden of belagers. En, ik leerde er ook het meer dan gigantische kostenplaatje kennen, zowel van heel deze parade als van elk stuk oorlogsmateriaal... Voor mij haalde allebei deze bedenkingen het feestelijke gevoel door de jaren zodanig en met toenemende snelheid naar omlaag dat ik niet eens meer de moeite deed om de televisie aan te zetten op de 21ste juli.
Maar dit jaar, omdat m'n moeder het er met enig enthousiasme over had, besloot ik het allemaal toch nog eens een kans te geven -ik ben tenslotte niet alleen fiere Antwerpenaar en Vlaming, maar ook geboren en getogen Belg- en zapte op het goeie moment naar de juiste televisiezender.
Toch nog veel volk daar in Brussel, ondanks de immer aanwezige angst voor een aanslag. Het opvallende, zelfs uitzonderlijke, zonnige weer zal wel geholpen hebben, denk ik. De breed glimlachende koning en koningin zagen er goed uit, en gelukkig ook. Erg leuke jurk en hoed, Mathilde. Prins Laurent keuvelde gezellig op z'n zondags met z'n echtgenote Claire, z'n zus Astrid en haar man Lorenzo. Zelfs de prinsjes en prinsesjes zaten er bijzonder braaf en voorbeeldig bij, doch duidelijk ook een heel klein beetje verveeld, maar hoe zou je zelf zijn als kind, zo'n defilé, da's best wel wat aan de langdradige kant, hé... 
En net toen ik niet ontevreden dacht "Oké, dit valt eigenlijk wel mee" en me wat meer op m'n gemak in de zetel nestelde voor het vervolg, net op dat moment zwaaide de camera langzaam richting de tribune met daarop de andere 'hooggeplaatste' genodigden: ministers, senatoren, volksvertegenwoordigers en dergelijke... en uiteraard, wat had je gedacht, alsof het weer exact zo moest zijn viel mijn oog metéén op een minister die, terwijl de landsverdedigers strak in 't gelid fier voorbij marcheerden, totaal ongeïnteresseerd wat boers voorovergebogen op z'n stoel met z'n mobiele telefoon zat te spelen! En daar, op de koop toe, schuin achter hem, een andere die, hoofd wat achterover, ogen gesloten -zie ik dat wel goed?- een dutje deed?! 
Oké, klopt, het kan slechts een 'afwijkend' moment geweest zijn, net op het ogenblik dat ik keek. En er kan mij inderdaad één of andere onderliggende reden volledig ontgaan zijn, dat is mogelijk. Doch deze momentopname bewees volgens mij alleen nóg maar eens het totàle niet-betrokken-zijn van onze politici en hun algemene ongeïnteresseerdheid. Reden genoeg om teleurgesteld en licht verontwaardigd de TV alweer terug uit te zetten en "typisch België" te zuchten.
M'n gedachten gingen als vanzelf naar die kennissen van me, uitermate -en terecht- trots op hun in Brussel mee-marcherende zoon, kroon op z'n militaire carrière. Hij is één van die vele mannen en vrouwen, zonen en dochters, moeders en vaders, die ten dienste staan en waken over de veiligheid van dit land en z'n inwoners. Mensen die oprecht 'fier om te dienen' zijn, wat meteen ook de titel van het defilé dit jaar was.
En heu... ten dienste van wie staan al die ministers en heel die reutemeteut ook weer?!... En hoeveel krijgen ze daarvoor ook weer betaald?!... Volgens mij slaat dat 'fier om te dienen' eigenlijk ook op hen: als iets wat hen veel te vaak ontbreekt, iets wat ze een stuk meer zouden moeten zijn! Niet dan? 
Allé, het kan toch echt niet teveel gevraagd zijn om i.p.v. te smssen of te dutten vanop die eretribune wat welgemeende aandacht te bieden aan hen die zodànig fier zijn om te dienen dat ze zélfs bereid zijn indien nodig voor dit kleine land hun leven te geven... 
Och, dit zijn slecht mijn persoonlijke brompot-defilé-bedenkingen, en wie ben ik?... En gelukkig zijn er nog zoveel andere typische Belgische dingen, zoals de fantastische humor die bij zowat élke gebeurtenis, vrolijk of triest, onmiddellijk de kop opsteekt, met als ultiem defilé-voorbeeld de 4,99-euro-Ikea-fruitschaal-hoed van prinses Claire. Schitterend gevonden en zo grappig! 
En behalve fruit heeft dit landje nog zoveel ander lekkers te bieden: de chocolade, de wafels, de mosselen... En bovenaan het lijstje der heerlijkheden staan natuurlijk de wereldberoemde frietjes! Zo verrukkelijk dat er op de sociale media een lollig filmpje verscheen van een stel hongerige militairen die er na het defilé blijkbaar zo snel mogelijk een stevige portie van wou verorberen en zich daarom -da's toch doodnormaal- naar de drive-in van de dichtstbijzijnde snacktent begaven, met hun gecamoufleerde pantserwagen en al! Ik vond het hilarisch. En, naar mijn bescheiden mening: wauw, wat een meer dan uitstekende stuurvermogen ook!
Achteraf bleek dat filmpje spijtig genoeg niet echt te zijn, een hoax zoals dat dan heet... Wel, voor mij maakt het absoluut geen enkel verschil, want het heeft me zo fenomenaal doen lachen dat ik -oef, gelukkig maar- na al die mopperkont-defilé-bedenkingen weer meteen m'n vrolijkheid en positiviteit terug vond. Veel beter zo, hé. 😉

Bekijk het volledige filmpje: Even een frietje halen...