Even leven in slow motion.

Zo een tijdje niet kunnen fietsen -met die gekneusde derrière van me, weet u wel... (voor wie het gemist zou hebben, zie het blogje 'Amai, m'n gat!'), maakte dat ik voor een aantal zaken wat uitgebreider de tijd moest nemen. Op m’n gemakje voorzichtig wandelend met m’n caddy aan de hand duurde boodschappen inslaan bijvoorbeeld zeker 3 keer zo lang. En ja, ik zuchtte ook even, in het vooruitzicht van wat pijnlijk kwakkelend een kleine 4,5 km af te gaan leggen, toen ik zo de eerste keer op pad vertrok.
Maar, ge kent me ondertussen zo al een beetje, ik zou mezelf niet zijn moest ik ook hierin weer niet iets geweldig positiefs gevonden hebben!...
Als je eens niet op de fiets overal voorbij zoeft maar er in een slakkengangetje langsheen sloft, dan zié je nog eens iets. Kleine dingetjes waar je eindeloos gelukkig van kan worden, tenminste als je een beetje zoals ik in elkaar zit.
Dat er blijkbaar nog steeds behoorlijk wat meikevers in m’n buurt wonen bijvoorbeeld. De vele fris groene verse blaadjes vol gaten en gaatjes in de lange beukenhagen langs m’n pad leverden daar onweerlegbaar bewijsmateriaal van. En da’s toch wel fijn nieuws, vind ik.
In de Gallifortlei bewonderde ik uitgebreid de vele, vorig jaar volledig opnieuw aangelegde plantsoentjes. Met een brede waaier aan goedgekozen speciale planten, specifiek gericht op het welzijn van o.a. de tanende bijenpopulatie, in zowat alle mogelijke tinten purper netjes om de beurt bloeiend van de vroege lente tot laat in de herfst zijn ze echt een lust voor het oog. Iets om eens op te letten, mocht je er per ongeluk passeren. Dat heeft de groenvoorziening werkelijk fantastisch gedaan! En die leuke donzige hommels en naarstige bijen, die in hun leuk gestreepte kostummekes al druk nectar verzamelden, genoten er duidelijk ook met veel smaak ongegeneerd en uitvoerig van.
Zo super langzaam slenterend langst de straten vallen je plots ook fraaie details van de langzaam voorbij glijdende huizen en tuintjes op. Spijtig genoeg zag ik ook de minder fraaie kantjes, zoals de overvloed aan zwerfvuil overal, maar laat ons dat maar even gewoon negeren in dit verhaaltje.
Zo ineens is er blijkbaar ook, zoveel meer dan anders, tijd en ruimte voor een hartelijke ‘goedendag’, een onnozel grapje of zelfs een gezellig babbeltje met andere schuifelende, al dan niet ook vergezeld van een mee-rollend boodschappenwagentje, voorbijgangers. Het laat je allemaal volautomatisch breed glimlachen, en je voelt je er op slag een pak gelukkiger door.
Allé, bij mij werkt dat toch zo...
En omdat ik mezelf nu toch uitgebreid de tijd gaf om me te verplaatsen bleef ik, na er de afgelopen jaren op twee wielen steeds als een pijl uit een boog aan voorbij te vliegen, eindelijk eens vol bewondering stil staan onder die twee bomen die me al zo lang elke lente opnieuw verwonderden. Bomen van een voor mij totaal onbekende soort -en je weet dat ik toch wel wat kennis ter zake heb- die enigszins beschut leunen tegen een betonnen gebouw, een wat grillige tak- en schors-structuur vertonen, het zonlicht vangen met grote ronde lichtgroene bladeren en -wauw wauw wauw- extreem extravagant bloeien met een ware overdaad aan frêle purper-roze bloesem, die -nog nóóit gezien- ook op de meest gekke plaatsen uit de stàm en tàkken tevoorschijn komt!
Met m'n voeten tussen de kwistig rondgestrooide afgevallen bloemblaadjes -de stoep kleurde er voor de verandering erg vrolijk door- schoot ik zo goed als het ging een paar foto's met m'n mobiele telefoon. Google wist me wat later te vertellen dat dit de 'Ceris Siliquastrum' is, oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied. In de volksmond wordt hij de Judasboom genoemd, omdat de legende zegt dat Judas, de leerling die Jesus verried, zich uit wanhoop aan deze boom opgehangen zou hebben. De vorm van de bladeren verwijst naar de zilveren munten die hij voor zijn verraad ontving... Tja, of dat waar is... wie zal het zeggen, hé. 't Is alleszins een bijzondere en prachtige boomsoort, vind ik, en mét een verhaal. Wat wil je nog meer?! En dat kwamen we allemaal te weten door dat slow motion slef-slef-slef-wandelingetje van me!
Ja, al loop ik eigenlijk altijd wel met wijd open ogen door het leven, en al ontgaat er mij weinig van al het moois om ons heen, hoe onbeduidend het misschien ook mag zijn in onze hedendaagse wereld, dat tijdje verplicht 'te voet' openbaarde mij nog details die zelfs ik anders over het hoofd gezien zou hebben. Toch heerlijk, zoveel prachtige, verrijkende -en zelfs leerrijke- verrukkelijke onbenulligheden!
Al moet ik hierbij ook meteen toegeven dat het ontegensprekelijk, absoluut en volslagen zeker zo zalig was -verdómd zalig zelfs- om afgelopen weekend dat leven in slow motion toch weer achter me te laten en -volle gas vooruit, flitsend door de straten- eindelijk terug 'razendsnel' boodschappen te kunnen doen pijnvrij zittend op het piepende zadel van m'n geliefde ouwe trouwe fiets!... 😉