Meer dan ruimschoots op tijd voor de afspraak wegens 'te voet' -fietsen zit er voorlopig niet in door die schokkende ontmoeting van mijn koninklijke derrière met de keiharde parterre van mijnen bureau- sjokte ik afgelopen vrijdag met behoedzame, wat pijnlijke pasjes de kleine 2 kilometer naar het districtshuis, mezelf ondertussen afvragend of ik nu al die maanden strafbaar geweest zou zijn. Onwettelijk. Of een beetje illegaal zelfs...
'Identiteitsloos' past wel wat bij me, want ik zoek eigenlijk m'n hele leven al naar m'n identiteit. Tot voor kort een beetje in het wilde weg, af en toe ongeïnspireerd en grotendeels tevergeefs, tegengehouden door onnoembaar vele invloeden van binnen- en buitenaf. Maar sinds de verhuis naar m'n o zo rustige eigen appartement en het plotse afscheid van m'n vader accelereerde de afgelopen jaren het tempo van die speurtocht steeds meer. En de laatste maanden, zo ongeveer gelijklopend met de aanvang van m'n nieuwe baan en alles wat dat, zowel praktisch als emotioneel met zich mee bracht, kwam de hele ontdekkingsreis naar mezelf pas écht in een fenomenale stroomversnelling. Maar meestal zie je, stap voor stap jouw weg gaande, je eigen vooruitgang nauwelijks...
Vrijdagavond, na een verkwikkend dutje om te bekomen van die sukkelwandeling 's morgens, en uiteraard opnieuw helemaal 'legaal' met die nieuwe identiteitskaart op zak, vertrok ik -fris gewassen, netjes opgemaakt en met wat glitters tegen m'n dot aan- richting Walburgiskerk, voor een orgel- en celloconcert. Alleen. Just me, myself and I. Iets wat ik zelden of nooit doe. En, hoe verfrissend: het voelde totaal niet vreemd. Ik was oké, zo gewoon alleen met mezelf. Een bijzondere gewaarwording.
Jan Noordzij, vaste organist van de kerk en zeer gesmaakte MC van dienst bij dit concert, begroette me opgewekt en vroeg of het nu wat beter met me ging dan een aantal maanden geleden, toen ik zo in de knoop lag met de wereld en mezelf. Ik kon alleen maar breed glimlachend constateren dat het "Ja, hoor, echt best goed met me gaat!"
Want, dat ene kleine moment toonde me even de reeds afgelegde weg, en daarmee meteen ook hoe mijn besef, aanvaarding en waardering van en voor mijn eigenheid ondertussen gegroeid was. Mijn heel eigen identiteit, mijn 'ik', in al z'n authenticiteit, originaliteit en kleurrijkheid. Zonder twijfel of angst in je hart of ziel voor jezelf weten wie je bent en dat je helemaal prima bent exàct zoals je bent, en 'genoeg' ook, niets, absoluut niets is meer zaligmakend.
En -niet dat je die dan nog nodig hebt eigenlijk, maar toch- als bij toverslag vulde de avond zich met ontelbare kleine fijne bewijsjes van dit inzicht.
Ik genoot met volle teugen, ondanks helemaal alleen, van het concert. De muziek, de ruimte en ik: in dat 'nu-moment' volstond het volledig. Terwijl de muziek van Fauré, Saint-Saëns en Tchaikovsky door het gebouw buitelde nam het late zonlicht achter de veelkleurige glasramen langzaam af en kregen de strategisch geplaatste kaarsjes en blauwe spots in de kerk samen met de feestlichtjes rond het orgel bijzonder sfeervol, zelfs feeëriek, de overhand.
De aangename, vooral muzikale gesprekken achteraf, bij een hapje en een drankje, o.a. met Jan maar ook met andere aanwezige muzikanten en concertliefhebbers, waarvan ik de meeste slechts virtueel kende, van op Facebook bijvoorbeeld, die gesprekken werden spontaan een ongedwongen en comfortabel netwerken. Een gezellig babbeltje maken, nieuwe contacten leggen, ideetjes toetsen. Gewoon, zo heel gewoon, en volledig als mezelf.
Het bijzonder blije weerzien met vriendin Ingrid (Ingrid nummer 2 😉) die ondanks de jarenlange lijdensweg op gezondheidsvlak met werkelijk onvoorstelbaar bittere ervaringen en keiharde teleurstellingen -echt mensonwaardig, als ge 't mij vraagt- nog steeds zoveel strijdvaardigheid, liefde en levenslust in zich heeft. Er is niets dat ik voor haar kan doen, voor deze dame die ik zo ontzettend waardeer, dan naar haar verhaal te luisteren en haar te laten weten dat ik ze graag zie, al dan niet met wat dikke knuffels. Maar ook dat is goed, ook daarin ben ik 'genoeg'.
Christel had ik al heel lang niet meer in levende lijve gezien, en met haar nieuwe haarsnit had ik ze bijna niet eens herkend, maar haar enthousiaste begroeting vergeet ik voorlopig vast niet. "Gij ziet er toch ook altijd weer even jong en stralend uit" lachte ze me uitgelaten vrolijk toe.
In het verleden werkten wij voor een aantal afscheidsplechtigheden samen, ik als zangeres natuurlijk en zij als uitvaartbegeleider. En zo energiek als haar anders leuk rondspringende krullen -deze ene avond voor de gelegenheid dus even getemd en glad gestreken- begon ze nog niet zo heel lang geleden haar eigen uitvaartbedrijf onder de fantastische en volgens mij ook ontzettend ontroerende naam "Lieve Hemel", en nog wel daar, vlak tegenover de kerk.
En Lieve Hemel sponsorde deze mooie muzikale avond! Niet alleen bezorgden ze ons een schitterend concert met eersteklas muzikanten, maar aansluitend ook nog eens die nababbel-receptie om duimen en vingers bij af te likken, en voor iedere aanwezige op de koop toe een klein hartverwarmend BZN-geschenkje om mee naar huis te nemen.
Het allermooiste cadeau voor mij echter was het innige contact met deze prachtige gelijkgestemde ziel. Vol vreugde, levenslust en optimisme zoals we allebei zijn, we zijn het ook, bijna woordeloos, 100% eens over hoe een écht waardig definitief afscheid hoort te zijn. En die her- en erkenning deed deugd.
Opnieuw was het goed en ik genoeg.
Het is fijn om af en toe door de mist van alle dagelijkse dingen en gedoe een glimp op te vangen van wat je al bereikt hebt, en eventjes in alle klaarheid te weten dat je prima bent nét zoals je bent. Zalig om dan een momentje intens en heel bewust van dat helende inzicht te mogen en te kunnen genieten.
Op de foto van m'n nieuwe identiteitskaart zie ik er, t.o.v. m'n vorige dan toch, een stuk strenger uit, wat harder, vierkanter ook, zelfs een beetje nors, maar bij nader inzien vind ik dat eigenlijk ook wonderwel passend. Misschien is het niet langer nodig om aan de buitenkant voortdurend te stralen, te sprankelen, te bubbelen, te blinken en te glimmen. Als er binnenin vooral rust en vrede groeit om wie en wat ik ben en door het besef dat ik 'genoeg' ben exact zoals ik ben -niet meer, niet minder- dan straal en bubbel ik toch elke seconde van elke dag als vanzelf. Niet dan?
Ja, al kwam ze letterlijk en figuurlijk met een stevige vertraging, ze is echt dik in orde, hoor, die vernieuwde identiteit van mij! En mocht ik dat de komende 10 jaar af en toe toch weer eens vergeten, dan kan ik mezelf vanop die spiksplinternieuwe ID-kaart nog altijd een keertje streng aankijken, hé. 😁
En neem ook even een kijkje op:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten