"Hello" is het internetmagazine voor de werknemers van Receptel, outsourcingsbedrijf in receptionistes. Om de zoveel maanden viel het magazine in m'n inbox, met interessante weetjes over het bedrijf, over nieuwe werknemers, baby's, huwelijken, een verslag van iemand's werkdag, of een collega die even speciaal in de kijker werd gezet, en natuurlijk ook met veel leuke foto's van voorbije uitstapjes en feestjes. 'k Heb het altijd met veel plezier en aandacht gelezen, en -extra leuk en om fier op te zijn- 'k heb er ooit zelf in gestaan met m'n blogje "De receptioniste die ook zangeres was. En omgekeerd."
Maar, na meer dan 8 jaar trouwe dienst, werk ik sinds een dikke 2 maanden niet meer voor Receptel. Ik ruilde mijn vaste plekje in Edegem voor de receptie van Beweging.net in hartje stad, en nam daardoor niet alleen afscheid van die o zo vertrouwde balie en de daar passerende, ondertussen bijna familie geworden Hansen-werknemers en -bezoekers, ik moest ook -en met enige tegenzin- vaarwel zeggen aan Receptel als werkgever. Het deed me echt verdriet, want ik voelde me al die jaren in hun dienst bijzonder gewaardeerd en ondersteund.
Ja natuurlijk, op m'n nieuwe werkplekje mag ik ook op de nodige support en bekommernis rekenen. In die korte tijd leerde ik al zoveel nieuwe aardige en interessante mensen kennen, die zowat elke dag laten weten dat ze blij zijn met mijn aanwezigheid en vooral met mijn immer lachende gezicht. "Of ik het niet te koud heb, in dat glazen hok met die constant open schuivende glazen deuren", vragen er zich regelmatig een paar bezorgd af. En ook daar in de Nationalestraat sleept men mij mee naar feestjes, al 2 zelfs, in die korte tijd. Dus nee, ik heb absoluut niets te klagen.
Maar... 8 jaar is meer dan lang genoeg om geweldig vertrouwd te raken met een aangename situatie en dus ben ik ook nog steeds een beetje verknocht aan m'n Receptel-collega's, en dan heel speciaal aan Julie en Margot.
Deze lieve dames zijn achtereenvolgend -en enigszins overlappend- mijn directe contactpersoon en coach geweest. Met ander woorden: m'n directe noodlijn, m'n onmiddellijke ondersteuning, m'n altijd bereikbare klaagmuur, m'n immer luisterende oren... Bij hen mocht ik ten allen tijde aankloppen met zowat alles, van puur praktische vragen tot problemen van emotionele aard, en al wat daartussen zou kunnen zitten. Of voor een goed gesprek, om oplossingen te vinden, of om allerlei zaken juist in te passen, of, heel gewoon, voor super gezellige persoonlijke babbels bij een lekker kopje koffie. Eenvoudigweg te weten dat er daarbuiten, ergens in de wereld, die 2 mevrouwtjes rond liepen -steeds bereikbaar indien nodig- was vaak al meer dan steun genoeg.
M'n vertrek ging razendsnel en iets in mij bleef een beetje verweesd achter, alsof ik behoorlijk abrupt totaal op mezelf teruggeworpen werd. Echt afscheid nam ik niet. Niet van Julie, niet van Margot, en ook niet van al die andere geweldig fijne dames en heren van het Receptel-team.
Heb ik jullie allemaal wel vaak genoeg bedankt voor al die goede zorgen, voor al die warme aandacht? Ik weet het niet meer. Dus, hierbij -en sorry indien ik in herhaling val- van ganser harte dank je wel aan elk van jullie, en zeker en vast dubbel en dik aan Julie en Margot.
Via de sociale media zie ik ondertussen nog regelmatig berichtjes van een aantal van mijn voormalige vaste en vliegende vakgenotes passeren, en een enkeling vond ook al eens de weg naar één van m'n zangoptredens. Dat is leuk, want al oefenen we, stuk voor stuk als echte Super Women, onze illustere onthaalmagie uit aan de meest uiteenlopende soorten balie's en voor zeer verschillende werkgevers, we blijven sowieso altijd receptionistencollega's.
De verrassende ontdekking, vorige week, om toch nog het "Hello"-magazine nummer 14, in mijn inbox te zien verschijnen liet me er voor heel even terug bij horen, bij m'n 'oude' bende. En terwijl ik met een brede glimlach gretig alle nieuwtjes las deed dat toenemende warme gevoel vanbinnen het resterende beetje weemoed en overschietende stukje gemis even snel wegsmelten als 3 vlokjes sneeuw op een Belgische winterdag. ;-)
In de vrieslucht van de vroege nog donkere ochtend stonden we, weer maar eens, tevergeefs te wachten op de tram. Aan de per minuut toenemende ontevreden geluiden was duidelijk te horen dat het geduld van m'n hoestende en niezende medereizigers richting stad stilaan ook ten einde was.
En zoals dat dan gaat: toen eindelijk in de verte het verlossende vertrouwde silhouet met het felle schijnsel der koplampen verscheen zagen we niet slechts één maar meteen twee trams, vlak achter elkaar, onze richting uit te komen.
Opgelucht omdat ik nu, zij het nipt, nog op tijd op m'n werk zou raken en dankbaar te kunnen ontdooien in de warmte van het voertuig plofte ik, achteraan in de tram waar nog ruim plaats was, met een zucht neer, met m'n gezicht naar de achterkant gericht. 'Achteruit rijden' is voor mij geen enkel probleem. Soms doe ik het zelfs opzettelijk omdat het weer eens een totaal ander beeld geeft van een vertrouwde, elke dag bijna identieke reisroute. En afwisseling is gewoon leuk.
Vanop m'n comfortabel warm zitje keek ik dus op het zo goed als lege voertuig achter ons. Het licht van de koplampen dat tegen de wanden van de metrotunnels scheen maakte deze rit extra boeiend voor mij. Je ziet zoveel meer van die anders zo duistere mollengangen, en dat vind ik interessant.
Het was me ondertussen ook al opgevallen dat de chauffeur van de tram achter ons, zo in de 'achtervolging' en met bijna geen passagiers, een vermoedelijk erg saaie rit reed, want hij zat wat afwezig, met z'n mobiele telefoon in de hand, achter z'n stuur voor zich uit te staren.
Bij elke halte stopte hij vlak achter ons reeds stilstaand voertuig en reden wij hem vervolgens weer een eindje los bij het verder zetten van de reisweg. En dat ging goed... tot aan halte Elisabeth.
Je hebt het vast ook wel eens meegemaakt dat je wéét wat er onvermijdelijk staat te gebeuren en je dat als in een soort vertraagde film bijna lijdzaam ondergaat. Zo ging het ook op dat moment. De combinatie van de snelheid van het tramstel en de volledig in z'n sms opgaande en dus totaal onoplettende bestuurder deden me mezelf schrap zetten voor wat er in de volgende seconden onafwendbaar zou geschieden...
BAM!!!
Tram 2 ramde met een aanzienlijke vaart, en dus ook met een serieuze dreun, de achterkant van tram 1. Er ging een schokgolf door het voertuig en enkele in- en uitstappende passagiers verloren hun evenwicht, terwijl iedereen zich duidelijk schrokken luid en wat angstig afvroeg wat er gebeurde. Zelfs als je het, zoals ik, ziét aankomen is zoiets nog behoorlijk verschieten!
De beide chauffeurs stapten allebei verrassend relaxed uit om de schade te bekijken. De dame naast mij vroeg zich half grappend af of er nu ook wederzijdse verzekeringsdocumenten getekend zouden worden. Maar niets van dat. Alsof het een banaal en alledaags voorvalletje was besloten ze, zonder er veel woorden aan vuil te maken, dat de blutsen in de bumpers en de glasscherven van gebroken lampen de moeite niet waard waren en geen enkel probleem vormden. Er werd -niets gebeurd, niets aan de hand- gewoonweg verder gereden, zij het plots met toch wel opvallend vele meters afstand tussen de voertuigen in...
De ogenschijnlijke onbelangrijkheid van hele historie deed me even denken dat ik het me inbeeldde, maar m'n pijnlijke nek de rest van de dag verzekerde me dat deze stevige bots wel degelijk plaats gevonden had...
Weet je, er zijn al zoveel campagnes geweest om mensen er van te overtuigen dat het gevaarlijk is om je mobiele telefoon te bezigen tijdens het besturen van een voertuig, en toch zie je het nog alle dagen, en overal. Echt niet veilig. En dat is dus zélfs van toepassing als je wielen op 2 rails staan en nergens anders heen gaan dan vooruit...
'k Ben blij dat 't dit trambotsingske geen ergere gevolgen had, maar sta me toe van de gelegenheid gebruik te maken het iedereen toch nog maar eens op het hart te drukken, zodat zowel jullie als jullie gezin, alle mogelijke passagiers en iedere andere weggebruiker veilig en wel kunnen toekomen waar ze moeten zijn: laat je 'mobieltje' voor wat het is als je 'mobiel' onderweg bent!... ;-)
'k Dacht echt da'k hem kwijt was! M'n goeie vriend sinds al zeker 16 jaar, een wat oudere, ongewoon wijze man, zo een beetje mijne 'goeroe', ik kon Jos al een hele week niet meer bereiken en vond hem ook nergens. En nee, op reis zonder iets te zeggen, dat was niet mogelijk. Hij gaat eigenlijk nooit ergens heen. Ja, naar de winkel of zo, of even een paar kilometer wandelen, maar dat duurt toch geen 7 dagen!...
Na een week niets was ik dan ook behoorlijk ongerust. Ik weet wel dat goeroes nog wel eens de neiging kunnen hebben om aan 't eind van hun dagen te 'verdwijnen', als in de cosmos opgelost of zo, en dat is oké, maar in gedachten zag ik hem al ergens zieltogend in een greppel langst de kant van de weg liggen, moederziel alleen... Dus, ik zocht z'n buren op -lang leve 't internet en Google- en belde even met hen: "niemand thuis, alles normaal en geen stapels post in de gang". Dan maar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gecontacteerd: "sorry mevrouw, zulke info mogen wij aan de telefoon niet geven".
Ten einde raad riep ik de politie ter hulp, en lang duurde het niet of er kwam een vriendelijk telefoontje terug. Eigenlijk mochten ze het me niet vertellen (?!) maar Jos lag, inderdaad, in het ziekenhuis. Meer details gaven ze me niet.
"Haaa, voilà zie, u had ik al verwacht, ge hebt me gevonden!" grinnikte hij van boven z'n avondeten, toen ik stilletjes en voorzichtig, niet wetend wat te moeten verwachten, kamer 286 binnen kwam. Met gelukkig 'slechts' een serieus gehavend hoofd en een schouder uit de kom, via operatie reeds terug in elkaar gezet -resultaat van een ernstige valpartij tijdens één van z'n wandelingen- zat hij daar levend en wel met een brede glimlach z'n eigenwijze immer contente zelf te zijn.
En waarom vertel ik jullie dit verhaal nu? Ja, uiteraard ook een beetje omdat het een straffe story is, en da's altijd spannend om te vertellen, en om te lezen. En natuurlijk was ik ongelofelijk opgelucht, maar, veel belangrijker, en daarom geef ik het jullie graag even mee, het hele voorval past voor mij in een veel groter plaatje. M'n goede voornemens voor dit nieuwe jaar werden namelijk door dit incident al meteen even ernstig op sterkte getest!...
Het idee sluimerde al veel langer in mij, en sinds het plotse heengaan van onze va won het nog aan kracht: hou je niet in en laat je door niets tegenhouden om tegen iemand te zeggen wat je te zeggen hebt, en al zeker niet dat je iemand graag ziet. Laat weten dat je ze koestert, die bijzondere mensen in je leven. Je weet immers nooit wanneer het de laatste maal is dat je ze spreekt...
Onderweg naar het ziekenhuis vroeg ik me af wat het laatste was dat ik tegen Jos gezegd had, en of ik hem vaak genoeg had laten weten hoe dankbaar ik voor zijn aanwezigheid in m'n leven ben. Ik kon het me niet meer herinneren en dat deed pijn... Gelukkig kreeg ik alsnog de kans, en realiseerde me dat er nog zovele anderen zijn in wiens richting ik wat vaker een blijk van genegenheid zou mogen sturen.
En ook m'n andere voornemen, 'Leven in het NU', iets waaraan ik ook al een aantal jaren werk, werd tijdens die tramrit richting hospitaal op kracht getest. 'Leven in het NU', daarmee bedoel ik dat je, alles wel beschouwd, eigenlijk slechts in dit ene eigenste moment werkelijk leeft. Gisteren is voorbij. Vanmiddag is voorbij. 10 minuten geleden, ook voorbij. En daar komt niks van terug en je kan het nooit meer over doen. En wat er staat te gebeuren volgend jaar, volgende maand, morgen of zelfs in 5 minuten, dat kan absoluut niemand met 100% zekerheid zeggen. Het heeft geen zin om je zorgen te maken of angstig te zijn over wat er geweest is of mogelijk ooit komt, want daar heb je totaal geen vat op en het verpest dít moment, het 'nu', je reële leven. Heel concreet heb je slecht het 'nu', deze seconde, deze minuut. En... als deze seconde of minuut oké is, dan is eigenlijk je volledige bestaan oké.
Snap je wat ik bedoel?
Ik vond dat lange tijd ook heel erg lastig, maar als het me lukt ben ik volledig zen en volledig gelukkig. En het lukt me hoe langer hoe beter. 't Is ondertussen zelfs een meerwaarde geworden in o.a. m'n job als receptioniste: als ik naar jou luister, dan ben ik niet bezig met wat ik straks nog moet doen, of de zorgen die ik eventueel zou hebben, of wat dan ook. Als ik naar jouw verhaal luister, dan luister ik naar jouw verhaal. Punt. Ik sta in het 'nu', en nu praat ik met jou. Da's al. En da's goed. Simpel eigenlijk.
En dus, zo onderweg naar de ziekenkamer van Jos kon ik helemaal rustig blijven: wat er ook kwam, het was goed, zoals de dingen altijd zijn zoals ze moeten zijn, al kunnen we dat vaak op het moment zelf nog niet zien of begrijpen. Alles heeft zijn reden.
Kort samengevat: die vreselijke valpartij van Jos deed me nóg bewuster worden. Diep gelukkig en uitermate dankbaar zit ik hier nu aan mijn computer te schrijven, in de fantastische rust en stilte van m'n eigen stekje, omringt door m'n weelderig groene huiskameroerwoud, de tevreden snorrende poezen, de schattige vogeltjes op het terras en het wit bevroren landschap daarbuiten, en koester me in dit moment, dit enige, unieke, geweldige, nooit meer weerkerende moment.
En omdat het, m'n andere voornemen indachtig, vermoedelijk toch wel een klein beetje getikt is om nu als een halvegare gek al die buitengewone mensen die mij op de één of andere manier ontzettend nauw aan het hart liggen -je weet wel wie van jullie ik bedoel- in een lichte paniek -snel, voor het te laat is!- te gaan opbellen om te zeggen dat ik van hen hou, schrijf ik het hier, in afwachting van een volgende ontmoeting in levende lijve, alvast even neer: dank je wel voor je bestaan, ik zie je graag. En dat meen ik oprecht. :-)
