Tot ziens Julie en Margot, en bedankt!

"Hello" is het internetmagazine voor de werknemers van Receptel, outsourcingsbedrijf in receptionistes. Om de zoveel maanden viel het magazine in m'n inbox, met interessante weetjes over het bedrijf, over nieuwe werknemers, baby's, huwelijken, een verslag van iemand's werkdag, of een collega die even speciaal in de kijker werd gezet, en natuurlijk ook met veel leuke foto's van voorbije uitstapjes en feestjes. 'k Heb het altijd met veel plezier en aandacht gelezen, en -extra leuk en om fier op te zijn- 'k heb er ooit zelf in gestaan met m'n blogje "De receptioniste die ook zangeres was. En omgekeerd."
Maar, na meer dan 8 jaar trouwe dienst, werk ik sinds een dikke 2 maanden niet meer voor Receptel. Ik ruilde mijn vaste plekje in Edegem voor de receptie van Beweging.net in hartje stad, en nam daardoor niet alleen afscheid van die o zo vertrouwde balie en de daar passerende, ondertussen bijna familie geworden Hansen-werknemers en -bezoekers, ik moest ook -en met enige tegenzin- vaarwel zeggen aan Receptel als werkgever. Het deed me echt verdriet, want ik voelde me al die jaren in hun dienst bijzonder gewaardeerd en ondersteund.
Ja natuurlijk, op m'n nieuwe werkplekje mag ik ook op de nodige support en bekommernis rekenen. In die korte tijd leerde ik al zoveel nieuwe aardige en interessante mensen kennen, die zowat elke dag laten weten dat ze blij zijn met mijn aanwezigheid en vooral met mijn immer lachende gezicht. "Of ik het niet te koud heb, in dat glazen hok met die constant open schuivende glazen deuren", vragen er zich regelmatig een paar bezorgd af. En ook daar in de Nationalestraat sleept men mij mee naar feestjes, al 2 zelfs, in die korte tijd. Dus nee, ik heb absoluut niets te klagen. 
Maar... 8 jaar is meer dan lang genoeg om geweldig vertrouwd te raken met een aangename situatie en dus ben ik ook nog steeds een beetje verknocht aan m'n Receptel-collega's, en dan heel speciaal aan Julie en Margot.
Deze lieve dames zijn achtereenvolgend -en enigszins overlappend- mijn directe contactpersoon en coach geweest. Met ander woorden: m'n directe noodlijn, m'n onmiddellijke ondersteuning, m'n altijd bereikbare klaagmuur, m'n immer luisterende oren... Bij hen mocht ik ten allen tijde aankloppen met zowat alles, van puur praktische vragen tot problemen van emotionele aard, en al wat daartussen zou kunnen zitten. Of voor een goed gesprek, om oplossingen te vinden, of om allerlei zaken juist in te passen, of, heel gewoon, voor super gezellige persoonlijke babbels bij een lekker kopje koffie. Eenvoudigweg te weten dat er daarbuiten, ergens in de wereld, die 2 mevrouwtjes rond liepen -steeds bereikbaar indien nodig- was vaak al meer dan steun genoeg. 
M'n vertrek ging razendsnel en iets in mij bleef een beetje verweesd achter, alsof ik behoorlijk abrupt totaal op mezelf teruggeworpen werd. Echt afscheid nam ik niet. Niet van Julie, niet van Margot, en ook niet van al die andere geweldig fijne dames en heren van het Receptel-team. 
Heb ik jullie allemaal wel vaak genoeg bedankt voor al die goede zorgen, voor al die warme aandacht? Ik weet het niet meer. Dus, hierbij -en sorry indien ik in herhaling val- van ganser harte dank je wel aan elk van jullie, en zeker en vast dubbel en dik aan Julie en Margot. 
Via de sociale media zie ik ondertussen nog regelmatig berichtjes van een aantal van mijn voormalige vaste en vliegende vakgenotes passeren, en een enkeling vond ook al eens de weg naar één van m'n zangoptredens. Dat is leuk, want al oefenen we, stuk voor stuk als echte Super Women, onze illustere onthaalmagie uit aan de meest uiteenlopende soorten balie's en voor zeer verschillende werkgevers, we blijven sowieso altijd receptionistencollega's.
De verrassende ontdekking, vorige week, om toch nog het "Hello"-magazine nummer 14, in mijn inbox te zien verschijnen liet me er voor heel even terug bij horen, bij m'n 'oude' bende. En terwijl ik met een brede glimlach gretig alle nieuwtjes las deed dat toenemende warme gevoel vanbinnen het resterende beetje weemoed en overschietende stukje gemis even snel wegsmelten als 3 vlokjes sneeuw op een Belgische winterdag. ;-)