Goeie voornemens.

'k Dacht echt da'k hem kwijt was! M'n goeie vriend sinds al zeker 16 jaar, een wat oudere, ongewoon wijze man, zo een beetje mijne 'goeroe', ik kon Jos al een hele week niet meer bereiken en vond hem ook nergens. En nee, op reis zonder iets te zeggen, dat was niet mogelijk. Hij gaat eigenlijk nooit ergens heen. Ja, naar de winkel of zo, of even een paar kilometer wandelen, maar dat duurt toch geen 7 dagen!...
Na een week niets was ik dan ook behoorlijk ongerust. Ik weet wel dat goeroes nog wel eens de neiging kunnen hebben om aan 't eind van hun dagen te 'verdwijnen', als in de cosmos opgelost of zo, en dat is oké, maar in gedachten zag ik hem al ergens zieltogend in een greppel langst de kant van de weg liggen, moederziel alleen... Dus, ik zocht z'n buren op -lang leve 't internet en Google- en belde even met hen: "niemand thuis, alles normaal en geen stapels post in de gang". Dan maar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gecontacteerd: "sorry mevrouw, zulke info mogen wij aan de telefoon niet geven".
Ten einde raad riep ik de politie ter hulp, en lang duurde het niet of er kwam een vriendelijk telefoontje terug. Eigenlijk mochten ze het me niet vertellen (?!) maar Jos lag, inderdaad, in het ziekenhuis. Meer details gaven ze me niet.
"Haaa, voilà zie, u had ik al verwacht, ge hebt me gevonden!" grinnikte hij van boven z'n avondeten, toen ik stilletjes en voorzichtig, niet wetend wat te moeten verwachten, kamer 286 binnen kwam. Met gelukkig 'slechts' een serieus gehavend hoofd en een schouder uit de kom, via operatie reeds terug in elkaar gezet -resultaat van een ernstige valpartij tijdens één van z'n wandelingen- zat hij daar levend en wel met een brede glimlach z'n eigenwijze immer contente zelf te zijn.
En waarom vertel ik jullie dit verhaal nu? Ja, uiteraard ook een beetje omdat het een straffe story is, en da's altijd spannend om te vertellen, en om te lezen. En natuurlijk was ik ongelofelijk opgelucht, maar, veel belangrijker, en daarom geef ik het jullie graag even mee, het hele voorval past voor mij in een veel groter plaatje. M'n goede voornemens voor dit nieuwe jaar werden namelijk door dit incident al meteen even ernstig op sterkte getest!...
Het idee sluimerde al veel langer in mij, en sinds het plotse heengaan van onze va won het nog aan kracht: hou je niet in en laat je door niets tegenhouden om tegen iemand te zeggen wat je te zeggen hebt, en al zeker niet dat je iemand graag ziet. Laat weten dat je ze koestert, die bijzondere mensen in je leven. Je weet immers nooit wanneer het de laatste maal is dat je ze spreekt...
Onderweg naar het ziekenhuis vroeg ik me af wat het laatste was dat ik tegen Jos gezegd had, en of ik hem vaak genoeg had laten weten hoe dankbaar ik voor zijn aanwezigheid in m'n leven ben. Ik kon het me niet meer herinneren en dat deed pijn... Gelukkig kreeg ik alsnog de kans, en realiseerde me dat er nog zovele anderen zijn in wiens richting ik wat vaker een blijk van genegenheid zou mogen sturen.
En ook m'n andere voornemen, 'Leven in het NU', iets waaraan ik ook al een aantal jaren werk, werd tijdens die tramrit richting hospitaal op kracht getest. 'Leven in het NU', daarmee bedoel ik dat je, alles wel beschouwd, eigenlijk slechts in dit ene eigenste moment werkelijk leeft. Gisteren is voorbij. Vanmiddag is voorbij. 10 minuten geleden, ook voorbij. En daar komt niks van terug en je kan het nooit meer over doen. En wat er staat te gebeuren volgend jaar, volgende maand, morgen of zelfs in 5 minuten, dat kan absoluut niemand met 100% zekerheid zeggen. Het heeft geen zin om je zorgen te maken of angstig te zijn over wat er geweest is of mogelijk ooit komt, want daar heb je totaal geen vat op en het verpest dít moment, het 'nu', je reële leven. Heel concreet heb je slecht het 'nu', deze seconde, deze minuut. En... als deze seconde of minuut oké is, dan is eigenlijk je volledige bestaan oké. 
Snap je wat ik bedoel?
Ik vond dat lange tijd ook heel erg lastig, maar als het me lukt ben ik volledig zen en volledig gelukkig. En het lukt me hoe langer hoe beter. 't Is ondertussen zelfs een meerwaarde geworden in o.a. m'n job als receptioniste: als ik naar jou luister, dan ben ik niet bezig met wat ik straks nog moet doen, of de zorgen die ik eventueel zou hebben, of wat dan ook. Als ik naar jouw verhaal luister, dan luister ik naar jouw verhaal. Punt. Ik sta in het 'nu', en nu praat ik met jou. Da's al. En da's goed. Simpel eigenlijk.
En dus, zo onderweg naar de ziekenkamer van Jos kon ik helemaal rustig blijven: wat er ook kwam, het was goed, zoals de dingen altijd zijn zoals ze moeten zijn, al kunnen we dat vaak op het moment zelf nog niet zien of begrijpen. Alles heeft zijn reden.
Kort samengevat: die vreselijke valpartij van Jos deed me nóg bewuster worden. Diep gelukkig en uitermate dankbaar zit ik hier nu aan mijn computer te schrijven, in de fantastische rust en stilte van m'n eigen stekje, omringt door m'n weelderig groene huiskameroerwoud, de tevreden snorrende poezen, de schattige vogeltjes op het terras en het wit bevroren landschap daarbuiten, en koester me in dit moment, dit enige, unieke, geweldige, nooit meer weerkerende moment.
En omdat het, m'n andere voornemen indachtig, vermoedelijk toch wel een klein beetje getikt is om nu als een halvegare gek al die buitengewone mensen die mij op de één of andere manier ontzettend nauw aan het hart liggen -je weet wel wie van jullie ik bedoel- in een lichte paniek -snel, voor het te laat is!- te gaan opbellen om te zeggen dat ik van hen hou, schrijf ik het hier, in afwachting van een volgende ontmoeting in levende lijve, alvast even neer: dank je wel voor je bestaan, ik zie je graag. En dat meen ik oprecht. :-)