Heel even sloop, uiteraard, je kent me ondertussen zo wel een beetje, de bezorgdheid over de belasting op het milieu, de lichtvervuiling en de kostprijs van al die elektriciteit door m'n hoofd, maar soms moet je, een beetje tegen beter weten in, al dat 'verantwoordelijk zijn' en 'zorg dragen voor' eventjes loslaten en je voluit over geven aan genieten...
De afgelopen 8 jaar werkte ik buiten de stad, en natuurlijk hangen ook daar links en rechts lichtjes, aan het ene huis al wat meer dan aan het andere, maar bij die onmetelijke hoeveelheid in alle vormen en kleuren, zo kwistig -ik wou bijna zelfs 'verkwistend' zeggen- over het centrum gestrooid, dat valt met niets te vergelijken. En het feit dat ik vanwege m'n job verplicht elke dag weer het hartje van de stad en al z'n winkelstraten moest doorkruisen -wat normaal gezien zo ongeveer het laatste is wat je me zal zien doen op en rond feestdagen- maakte mijn bijna kinderlijk geluk en verwondering alleen maar groter: alsof ik dit nog nooit gezien had! Goh, misschien is dat ook wel zo...
Vruchteloos trachtte ik al die prachtige straat- en pleinzichten in de schemering op foto vast te leggen. Geen enkel plaatje, als het al enigszins ergens naar leek en scherp was, gaf de echte magie van de in licht gehulde stad weer. Je kan nu eenmaal niet fotograferen hoe iets zo fijn voor je voelt dat je van puur geluk alleen nog maar kan glimlachen... Dat zit veilig vanbinnen in je hart, hé.
Zoals de warme herinneringen die, al slenterend door de straatjes, weer naar boven kwamen: va en moe, die met mij een uitgebreide toer met de auto reden, gewoon, zonder echte reden en nergens heen, alleen maar om overal naar de lichtjes te gaan kijken. Soms vol heerlijke be- en verwondering, soms met buikpijn van het lachen om zoveel malligheid, soms gezellig gruwelend bij zulk onmogelijk geacht lelijks, soms met onze ogen alvast leuke ideetjes stelend voor ons eigen huis 't volgend jaar. Een auto vol oooooh's en aaaaaah's. Een auto met drie blije mensen met feestelijke twinkellichtjes in hun ogen...
Vannacht is de lucht ook weer vol van vuurwerk. Nog zo iets waarin ik me vroeger, met open mond, als in extase naar die sprankelende kleurenexplosies en vooral dat spetterend zilver en goud tegen het fluwelen hemelzwart starend, in alle gelukzaligheid kon verliezen. Nu ben ik daar wat bang van. Er wordt zoveel ongecontroleerd en verschrikkelijk onvoorzichtig afgestoken, en ook nog eens absoluut o-ver-al, vaak op de meest foute plaatsen. De hele buurt knalt hier al dagenlang. En het benauwende er aan is vooral dat je helemaal niet meer met zekerheid weet of elke explosie die je hoort inderdaad ook vuurwerk is. Lees het maar even na in de krant: een bom in de brievenbus als overval-wapen bij de bakker, en ontploffende auto's na opzettelijke brandstichting. Hier in mijn buurt, vlakbij waar ik woon. Rare tijden, als je 't mij vraagt...
Ach, ik wijk af van de fantastische verwondering om al dat feeërieke, meer dan magisch licht waarmee de stad zich tooit in deze laatste dagen van het jaar.
Angst belet 't genieten, dus laat dat onschuldige kind diep in jezelf maar overheersen en dompel je, zo zorgeloos als mogelijk, zalig onder in het knallende feestgedruis van de overdadig verlichte stad.
Sta me eerst nog wel even toe u hierbij vooral géén spetterend of knallend nieuw jaar toe te wensen. Nee, daar hebben we dit afgelopen jaar en deze voorbije week al meer dan genoeg van gehad... Veel liever zie ik elke nieuwe dag van 2017 de vurige warmte van vriendschap, liefde en genegenheid branden in uw hart, met daar bovenop die immer als sterretjes twinkelende lichtjes van deugd -en wie weet ook van wat onschuldige ondeugd- in uw ogen! En geniet ondertussen alvast van een veilig oud-jaar-einde en een vredevol nieuw-jaar-begin. ;-) Xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten