In operettes wordt namelijk niet alleen gezongen en geacteerd, dans speelt ook een onmisbaar grote rol. Zowat elk instrumentaal intermezzo staat gelijk aan een sierlijke balletcreatie. En dat was niet anders in de uitvoeringen van deze Zigeunerbaron. De leerlingen en choreografen van Dansgroep Syrah bleken al enkele jaren door het ensemble ingehuurd om zich over dit stukje van elke voorstelling te ontfermen. En dat deden ze met verve én -zo heerlijk om te zien- ook met geweldig veel plezier.
En zo stonden wij daar dan, de meisjes en die ene jongen van 'het ballet' en een nogal eigenwijze zangeres -oud genoeg om hun moeder te kunnen zijn- samen vanachter de gordijnen te loeren naar het zangspel dat zich op het toneel in de spots ontplooide. Er werd gegiecheld om allerlei zottigheidjes en gekke foutjes, er werden verloren gewaande props op het laatste nippertje teruggevonden, lintjes van voorschootjes gestrikt, haartjes goed gelegd, pasjes doorgenomen... Maar boven al ontstond er een uitzonderlijke vriendschapsband tussen die 7, elkaar afwisselende, jonge energieke dansers en die ronde eigenzinnige diva.
Reeds halverwege de reeks optredens doorheen het Vlaamse land groeide het ideetje -en meteen ook het meer dan laaiend enthousiasme bij de jongeren in kwestie- dit uitgelaten dansgeweld ook z'n ding te laten doen bij mijn jaarlijkse kerstconcerten, en na overleg met hun coach en leerkracht Saartje ging de bal pas echt razendsnel aan het rollen.
Er werden geweldig plezante choreografieën gecreëerd, m'n moeder naaide een hele rits op maat gemaakte kerstjurkjes -uiteraaaaard in dezelfde stof en qua afwerking volledig passend bij mijn eigen enorme kerstoutfit- en een extra, natuurlijk ook rood, gilletje en strikje voor die ene jongeman. Ik kocht massa's witte panty's, dozen vol rode-verenbloemen-op-een-clipje en -die mogen écht niet ontbreken- ontelbare spuitbusjes glitterhaarlak. En voilà, daar stond m'n hele eigen kerstballet, klaar om het publiek een extra portie kerstvreugde te brengen. En dat deden ze, met een ongelofelijke overgave. Zalig!
'Mijn Miekes en mijn Glenn' noemde ik hen vaak. Of mijn 'Kerstelfjes'.
Ze groeiden uiteraard op, ondertussen al een heel stuk zelfs, en hun leven ging zo z'n eigen gang, doch elke kerstperiode opnieuw kon ik weer op hun opgetogen geestdrift rekenen. Elk jaar was altijd wel iemand van die 7 nét niet vrij dat ene weekend, tot hun eigen grote verdriet, maar toch dansten er altijd 6 van hen de pannen van het besneeuwde kerstdak voor mij en het verrukte publiek.
Ze tolden ook lichtvoetig door andere producties voor mij en ik deed een gastoptreden bij hun 2-jaarlijkse indrukwekkende Syrah Show.
Toen ik, na één van m'n vele zware operaties, voor lange tijd aan huis gekluisterd zat zochten ze me zelfs met z'n allen op voor een waanzinnig uitgelaten spelletjesnamiddag.
En zo werd door de jaren onze band alleen maar sterker en vanzelfsprekender.
De laatste jaren kreeg ik door een wat lastiger privé-leven geen andere shows meer op poten gezet, dus zag ik hen uitsluitend nog met kerst. En dit jaar, met hun hogere studies en zo, waren er slecht 4 van hen beschikbaar.
Maar dat dempt de vreugde absoluut niet, integendeel zelfs: alleen al door hun aanwezigheid vind ik, totaal uitgeput als ik zo vlak voor die eerste voorstelling dan ben van de hele reutemeteut tijdens de meer dan uitputtende organisatiemaanden, werkelijk àl m'n energie en inspiratie terug. De pure blijdschap waarmee ze me rond de nek vliegen, de volle goesting om aan de show te beginnen, de eeuwige lol en grapjes, en niet te vergeten: die zo mooie intense vriendschap -over alles heen- tussen hen onderling... Daar zijn geen woorden groots genoeg voor.
Tijdens de allerlaatste repetitie dit jaar, al op de scene zelf, begreep ik het ineens. Er ging als het ware een lichtje in mij aan, een kerststerretje als je wil. Dit zijn geen lichtvoetige Kerstelfjes. Nee, hoor.
Dit zijn -100% zeker weten- mijn eigen persoonlijke Kersténgeltjes!
Echte unieke onvervalste gevederde Kerstengeltjes, die mij in overvloed en zonder enige moeite de ware vreugde en innige warmte van Kerst schenken en er voor zorgen dat mijn Kerst-Miss-batterij optimaal geladen is om, elke jaar weer opnieuw, met gulle hand, weelderige stem en sprankelende uitstraling een zo goed als onuitputtelijke hoeveelheid kerstgeluk uit te strooien over de daardoor na afloop diep tevreden huiswaarts kerende toehoorders.
Ja, ik weet het: we worden langzaam maar zeker allemaal ouder, dus ik heb er geen idee van hoelang deze speciale Engeltjes er nog bij zullen zijn in de shows, ook hun leven heeft natuurlijk zo z'n eigen koers, z'n eigen pad...
Maar wat er in de toekomst ook gebeuren mag, één ding staat écht wel vast: Cynthia, Famke, Glenn, Hanne, Sien, Sofie en Sofie, jullie bezitten voor altijd en eeuwig een heel bijzonder stukje van m'n hart. Dank je wel voor zoveel oprechte vriendschap, warmte en levensvreugde!
Ik hou <-------------------zoveel----------------> van jullie. Minstens. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten