Begin december, vroeg op die maandagochtend, blokkeerden ze zowat de hele Nationalestraat: de mannen van 't stad die de feestlichtjes omhoog hingen. Rode gestrikte pakjes met groene guirlandes er naast. Toen m'n werkuren voor die dag er op zaten was het fraaie eindresultaat uitstekend zichtbaar, zo fonkelend afstekend tegen de toenemende duisternis van de vroeg vallende avond. En vanaf dat moment werd elke dag een ontdekkingstocht naar meer van dat soort vrolijk moois. Na 't sluiten van m'n receptie nam ik zigzaggende omwegen richting metro huiswaarts, soms zelfs hele stadswandelingen, door de vele straten en steegjes, om me vol verrukking tegoed te doen aan die feestelijk overdaad van al die miljoenen, misschien wel miljarden lampjes. Er hangt zo ont-zet-tend veel dat je niet eens meer weet waar eerst te kijken!
Heel even sloop, uiteraard, je kent me ondertussen zo wel een beetje, de bezorgdheid over de belasting op het milieu, de lichtvervuiling en de kostprijs van al die elektriciteit door m'n hoofd, maar soms moet je, een beetje tegen beter weten in, al dat 'verantwoordelijk zijn' en 'zorg dragen voor' eventjes loslaten en je voluit over geven aan genieten...
De afgelopen 8 jaar werkte ik buiten de stad, en natuurlijk hangen ook daar links en rechts lichtjes, aan het ene huis al wat meer dan aan het andere, maar bij die onmetelijke hoeveelheid in alle vormen en kleuren, zo kwistig -ik wou bijna zelfs 'verkwistend' zeggen- over het centrum gestrooid, dat valt met niets te vergelijken. En het feit dat ik vanwege m'n job verplicht elke dag weer het hartje van de stad en al z'n winkelstraten moest doorkruisen -wat normaal gezien zo ongeveer het laatste is wat je me zal zien doen op en rond feestdagen- maakte mijn bijna kinderlijk geluk en verwondering alleen maar groter: alsof ik dit nog nooit gezien had! Goh, misschien is dat ook wel zo...
Vruchteloos trachtte ik al die prachtige straat- en pleinzichten in de schemering op foto vast te leggen. Geen enkel plaatje, als het al enigszins ergens naar leek en scherp was, gaf de echte magie van de in licht gehulde stad weer. Je kan nu eenmaal niet fotograferen hoe iets zo fijn voor je voelt dat je van puur geluk alleen nog maar kan glimlachen... Dat zit veilig vanbinnen in je hart, hé.
Zoals de warme herinneringen die, al slenterend door de straatjes, weer naar boven kwamen: va en moe, die met mij een uitgebreide toer met de auto reden, gewoon, zonder echte reden en nergens heen, alleen maar om overal naar de lichtjes te gaan kijken. Soms vol heerlijke be- en verwondering, soms met buikpijn van het lachen om zoveel malligheid, soms gezellig gruwelend bij zulk onmogelijk geacht lelijks, soms met onze ogen alvast leuke ideetjes stelend voor ons eigen huis 't volgend jaar. Een auto vol oooooh's en aaaaaah's. Een auto met drie blije mensen met feestelijke twinkellichtjes in hun ogen...
Vannacht is de lucht ook weer vol van vuurwerk. Nog zo iets waarin ik me vroeger, met open mond, als in extase naar die sprankelende kleurenexplosies en vooral dat spetterend zilver en goud tegen het fluwelen hemelzwart starend, in alle gelukzaligheid kon verliezen. Nu ben ik daar wat bang van. Er wordt zoveel ongecontroleerd en verschrikkelijk onvoorzichtig afgestoken, en ook nog eens absoluut o-ver-al, vaak op de meest foute plaatsen. De hele buurt knalt hier al dagenlang. En het benauwende er aan is vooral dat je helemaal niet meer met zekerheid weet of elke explosie die je hoort inderdaad ook vuurwerk is. Lees het maar even na in de krant: een bom in de brievenbus als overval-wapen bij de bakker, en ontploffende auto's na opzettelijke brandstichting. Hier in mijn buurt, vlakbij waar ik woon. Rare tijden, als je 't mij vraagt...
Ach, ik wijk af van de fantastische verwondering om al dat feeërieke, meer dan magisch licht waarmee de stad zich tooit in deze laatste dagen van het jaar.
Angst belet 't genieten, dus laat dat onschuldige kind diep in jezelf maar overheersen en dompel je, zo zorgeloos als mogelijk, zalig onder in het knallende feestgedruis van de overdadig verlichte stad.
Sta me eerst nog wel even toe u hierbij vooral géén spetterend of knallend nieuw jaar toe te wensen. Nee, daar hebben we dit afgelopen jaar en deze voorbije week al meer dan genoeg van gehad... Veel liever zie ik elke nieuwe dag van 2017 de vurige warmte van vriendschap, liefde en genegenheid branden in uw hart, met daar bovenop die immer als sterretjes twinkelende lichtjes van deugd -en wie weet ook van wat onschuldige ondeugd- in uw ogen! En geniet ondertussen alvast van een veilig oud-jaar-einde en een vredevol nieuw-jaar-begin. ;-) Xxx
Toen ik in 2012 de rol van Czipra zong, de oude zigeunerkoningin in de operette 'De Zigeunerbaron' van Johann Strauss, had ik nooit kunnen bedenken welk een bijzondere vriendschap daar in het duister van de coulissen, stilletjes en gespannen wachtend op de volgende scene, voor mij zou ontstaan...
In operettes wordt namelijk niet alleen gezongen en geacteerd, dans speelt ook een onmisbaar grote rol. Zowat elk instrumentaal intermezzo staat gelijk aan een sierlijke balletcreatie. En dat was niet anders in de uitvoeringen van deze Zigeunerbaron. De leerlingen en choreografen van Dansgroep Syrah bleken al enkele jaren door het ensemble ingehuurd om zich over dit stukje van elke voorstelling te ontfermen. En dat deden ze met verve én -zo heerlijk om te zien- ook met geweldig veel plezier.
En zo stonden wij daar dan, de meisjes en die ene jongen van 'het ballet' en een nogal eigenwijze zangeres -oud genoeg om hun moeder te kunnen zijn- samen vanachter de gordijnen te loeren naar het zangspel dat zich op het toneel in de spots ontplooide. Er werd gegiecheld om allerlei zottigheidjes en gekke foutjes, er werden verloren gewaande props op het laatste nippertje teruggevonden, lintjes van voorschootjes gestrikt, haartjes goed gelegd, pasjes doorgenomen... Maar boven al ontstond er een uitzonderlijke vriendschapsband tussen die 7, elkaar afwisselende, jonge energieke dansers en die ronde eigenzinnige diva.
Reeds halverwege de reeks optredens doorheen het Vlaamse land groeide het ideetje -en meteen ook het meer dan laaiend enthousiasme bij de jongeren in kwestie- dit uitgelaten dansgeweld ook z'n ding te laten doen bij mijn jaarlijkse kerstconcerten, en na overleg met hun coach en leerkracht Saartje ging de bal pas echt razendsnel aan het rollen.
Er werden geweldig plezante choreografieën gecreëerd, m'n moeder naaide een hele rits op maat gemaakte kerstjurkjes -uiteraaaaard in dezelfde stof en qua afwerking volledig passend bij mijn eigen enorme kerstoutfit- en een extra, natuurlijk ook rood, gilletje en strikje voor die ene jongeman. Ik kocht massa's witte panty's, dozen vol rode-verenbloemen-op-een-clipje en -die mogen écht niet ontbreken- ontelbare spuitbusjes glitterhaarlak. En voilà, daar stond m'n hele eigen kerstballet, klaar om het publiek een extra portie kerstvreugde te brengen. En dat deden ze, met een ongelofelijke overgave. Zalig!
'Mijn Miekes en mijn Glenn' noemde ik hen vaak. Of mijn 'Kerstelfjes'.
Ze groeiden uiteraard op, ondertussen al een heel stuk zelfs, en hun leven ging zo z'n eigen gang, doch elke kerstperiode opnieuw kon ik weer op hun opgetogen geestdrift rekenen. Elk jaar was altijd wel iemand van die 7 nét niet vrij dat ene weekend, tot hun eigen grote verdriet, maar toch dansten er altijd 6 van hen de pannen van het besneeuwde kerstdak voor mij en het verrukte publiek.
Ze tolden ook lichtvoetig door andere producties voor mij en ik deed een gastoptreden bij hun 2-jaarlijkse indrukwekkende Syrah Show.
Toen ik, na één van m'n vele zware operaties, voor lange tijd aan huis gekluisterd zat zochten ze me zelfs met z'n allen op voor een waanzinnig uitgelaten spelletjesnamiddag.
En zo werd door de jaren onze band alleen maar sterker en vanzelfsprekender.
De laatste jaren kreeg ik door een wat lastiger privé-leven geen andere shows meer op poten gezet, dus zag ik hen uitsluitend nog met kerst. En dit jaar, met hun hogere studies en zo, waren er slecht 4 van hen beschikbaar.
Maar dat dempt de vreugde absoluut niet, integendeel zelfs: alleen al door hun aanwezigheid vind ik, totaal uitgeput als ik zo vlak voor die eerste voorstelling dan ben van de hele reutemeteut tijdens de meer dan uitputtende organisatiemaanden, werkelijk àl m'n energie en inspiratie terug. De pure blijdschap waarmee ze me rond de nek vliegen, de volle goesting om aan de show te beginnen, de eeuwige lol en grapjes, en niet te vergeten: die zo mooie intense vriendschap -over alles heen- tussen hen onderling... Daar zijn geen woorden groots genoeg voor.
Tijdens de allerlaatste repetitie dit jaar, al op de scene zelf, begreep ik het ineens. Er ging als het ware een lichtje in mij aan, een kerststerretje als je wil. Dit zijn geen lichtvoetige Kerstelfjes. Nee, hoor.
Dit zijn -100% zeker weten- mijn eigen persoonlijke Kersténgeltjes!
Echte unieke onvervalste gevederde Kerstengeltjes, die mij in overvloed en zonder enige moeite de ware vreugde en innige warmte van Kerst schenken en er voor zorgen dat mijn Kerst-Miss-batterij optimaal geladen is om, elke jaar weer opnieuw, met gulle hand, weelderige stem en sprankelende uitstraling een zo goed als onuitputtelijke hoeveelheid kerstgeluk uit te strooien over de daardoor na afloop diep tevreden huiswaarts kerende toehoorders.
Ja, ik weet het: we worden langzaam maar zeker allemaal ouder, dus ik heb er geen idee van hoelang deze speciale Engeltjes er nog bij zullen zijn in de shows, ook hun leven heeft natuurlijk zo z'n eigen koers, z'n eigen pad...
Maar wat er in de toekomst ook gebeuren mag, één ding staat écht wel vast: Cynthia, Famke, Glenn, Hanne, Sien, Sofie en Sofie, jullie bezitten voor altijd en eeuwig een heel bijzonder stukje van m'n hart. Dank je wel voor zoveel oprechte vriendschap, warmte en levensvreugde!
Ik hou <-------------------zoveel----------------> van jullie. Minstens. ;-)
Bibberend in m'n warme winterjas trok ik m'n dikke sjaal nog wat strakker en hoger rond m'n nek. 'Min 2' wist de thermometer me te vertellen toen ik afgelopen zondagochtend met tegenzin m'n huis verliet. Bijzonder onaangenaam nieuws had me de vrijdag daarvoor emotioneel en fysiek totaal tot moes geslagen, en sindsdien voelde ik me kotsmisselijk en depri. Mezelf uit de veilige omarming van het warme bed wringen en klaarstomen om een concertmis te zingen was dan ook een hele opgave. Maar, weliswaar een pak later dan ik oorspronkelijk voor ogen had, reed ik, als een sardientje in een blikje schommelend tussen de talloze gezinnen met uitgelaten kinderen -onderweg naar de Sinterklaasshow in het Sportpaleis natuurlijk- en de vele enthousiaste warm ingeduffelde shoppers -onderweg naar de Meir voor de 'Koopzondag' uiteraard- met de tram richting stad, richting Sint-Walburgis.
Het licht van de koude winterzon door de veelkleurige glasramen van de al lekker warme kerk verwelkomde me hartelijk, maar de stemming zat er nog niet in. Ik kan me niet herinneren dat er ooit zo nog eens een moment was waarop ik niet van blijdschap op en neer stond te springen met het vooruitzicht weer eens heerlijk voluit m'n grote klep te mogen open zetten... Maar zondagochtend dus: totaal geen fut of goesting, heel simpel en gewoon, en zonder enige vorm van drama. Een vreemd soort berusting en gelatenheid.
Het eerste nummer koste dan ook bijzonder veel moeite, faliekant weinig lucht in m'n longen, als leeg geknepen, helemaal op... Moedeloosheid overmande me. Tot, daar vlak naast me op het hoogzaal, het kerkkoor begon te zingen!
Ik geloof niet dat een 'Kyrie' me ooit zo weldoende in de oren geklonken heeft. En toen -tot m'n grote verrassing, en ik vond het al zo mooi- die 15 enthousiaste mannen en vrouwen vervolgens ook nog eens naadloos over gingen naar een perfecte meerstemmigheid verblijde het vrolijke kleurenspel van de zonnestralen niet alleen de hele kerk maar ook een stukje van m'n hart. Ik rechtte m'n rug, ademde een paar maal heel diep, voelde mezelf van m'n kruin tot m'n tenen weer wat tot leven komen en... zong de pannen van het dak. Niet alleen organist Jan Noordzij trok vol vuur en vervoering alle registers van z'n instrument open, daar op die koude 2e adventszondag in Antwerpen, als u begrijpt wat ik bedoel... hihihi
Met volle teugen genoot ik van het orgelspel, van al die blije musicerende mensen om me heen, van die sympathieke en bijzonder fraai zingende pastoor -chapeau!-, van een verre van oubollige misviering, zo ongedwongen, ongekunsteld en als vanzelfsprekend vlot begrijpbaar en volledig up to date. En de verrassende aanwezigheid van één speciale vriendin tussen de kerkgangers maakte de in mij terugkerende vreugde helemaal af.
De oprechte warmte en genegenheid die van iedereen uit ging en achteraf bij een dampend hete kop koffie de gezellige babbels -bol staande van felicitaties aan mijn adres, ideetjes voor 'meer-van-dat' en ongeveinsde interesse- deden elke soort van 'koude' langzaam wegsmelten.
Het had kunnen volstaan, zo'n fijne zondagochtend, zeker weten, maar de dag had nog meer voor me in petto. Een stel absoluut geweldige vrienden -en ook trouwe hevige fans- troonden me opgetogen mee naar een voorstelling waarvan zij vonden dat ik ze absoluut moest zien. En ze hadden overschot van gelijk!
Pol Goossens -jawel, die van 'Thuis'- las op een meer dan ontroerende wijze de 'Driekoningentryptiek' -misschien beter door u gekend als 'En waar de sterre bleef stille staan'- van Felix Timmermans aan ons voor, afgewisseld met fabelachtige muzikale intermezzo's van een engelachtige harpiste en van het Casino Brass Ensemble, die op werkelijk schitterende wijze en met uitsluitend koperinstrumenten delen uit 'De Notenkraker' van Tsjaikovski speelden. Zo virtuoos, zo warm, zo hemels, zo wonderbaarlijk, zo intens 'kerst'... 'k Miste zelfs niet één seconde een snaar- of enig ander orkestinstrument.
Glimlachend van oor tot oor, vervuld van eindelijk weer wat verloren gewaande kerstsfeer en het zalige ietwat tipsy gevoel door die goddelijk smakende trappist van Westmalle achteraf werd ik aan het einde van deze bijzonder muzikale en muzikaal bijzondere dag veilig en wel terug naar huis gebracht.
Het zal nog wel een tijdje duren voor ik opnieuw geheeld ben van alle narigheid, maar één ding is zeker: de tomeloze kracht van muziek in al z'n vormen blijkt -nog maar eens en nog steeds- een onuitputtelijk bruisende bron van energie, vitaliteit en vreugde, en ook van troost voor me te zijn. Zelfs als ik dat, hoe vreemd dit ook mag klinken, weer eens even volslagen vergeten ben...
Aan al die uitermate boeiende mensen die afgelopen zondag voor mij transformeerden van -letterlijk en figuurlijk- berekoud tot zaligmakend: dank u wel! <3
