De adventskalender.

Over sommige dingen kunt ge maar vertellen als ze helemaal voorbij zijn, hé. Dat geldt dus bijvoorbeeld ook voor mijn allereerste adventskalender ooit! En tegen de tijd dat eindelijk al die vakjes geopend en de kerstdagen gekomen waren, namen mijn 9 YouTube filmkes zowat elke minuut van elke dag én elke letter van al mijn blogjes in beslag... En beetje 'vijgen na Pasen' dus, maar aangezien er zich zeer nieuwsgierig mensen onder jullie bevinden, laat ik je alsnog graag even meegenieten in deze 25-dagen-adventskalender-terugblik!
Eind oktober 2020 moest ik voor iets -'k weet niet eens meer waarvoor- bij de Zeeman zijn. Daar in de bak met sterk afgeprijsde artikelen lag voor slechts 2,50 euro een adventskalender. 'k Had nog nooit eerder zo een kerst-aftel-ding gekocht, maar in een geamuseerd en kinderlijk blij moment leek het me ineens heel erg leuk om zo eens 25 dagen lang elke dag een vakje te openen en een presentje. De kalender ging aldus met de rest van de boodschappen mee naar huis. En daar kreeg hij, in afwachting van de 1e december, een mooi plekje op de piano, om, goed zichtbaar, de spanning van 'wat zou erin zitten' toch alvast langzaam een klein beetje op te drijven. Ja, 'k ben echt niet helemaal gek, 'k wist ook wel dat de geschenkjes niet de meest miraculeuze schatten zouden zijn, maar 'k was toch razend benieuwd naar wat men voor die belachelijke prijs toch nog in zo'n al erg mooie doos had kunnen steken, en dan nog wel voor zovele dagen...
En toen, toen was het eindelijk zover: de maand december brak aan en ik mocht vakjes beginnen openen. Joepie! En, spannend...
- Dag 1. Hij paste voor geen meter, maar 'k was toch heel blij met m'n knalgroene plastieken sneeuwmanring! 'k Heb hem de hele dag met een brede smile halverwege m'n pink gedragen, én er een foto van op Facebook gezet.
- Dag 2. O, kijk, een kleine rode slinky, zo'n ressorreke, een 'veer' in keurig Nederlands. Om van een treetje of 2, 3 af te lopen, zoals die grote metalen, die we vroeger bij ons thuis eindeloos van de grote trap lieten wandelen, bleek dat plastieken ding véél te licht en te stijf, maar als ik ermee rondzwierde, maakte hij een prachtig zoefend geluid. Beter dan niks.
- Dag 3. Cool, een rode springende kikker! Deed me onmiddellijk denken aan het vlooienspel van vroeger. Ken je dat nog? Een spel met een heleboel kleurrijke ronde fiches en een 'doel', een beker of een doosje, waarbij je door met één plastiek rondje op de rand een ander te drukken, die laatste in de pot of beker moest zien te wippen. Ze flikkerden door de hele kamer, absoluut alle richtingen uit, maar in het doel? Vergeet het maar! Net zoals deze kikker dus: geen richting in te krijgen, maar wel superleuk!
- Dag 4. Een nieuwe slinky? Nee, precies toch niet. Een soort groene 'tube' in stervorm met ribbels aan de zijkant. Raar ding. Geen idee waar het voor dient, of hoe je daarmee speelt... Misschien hoort het nog ergens bij. Afwachten.
- Dag 5. O, da's plezant: een kleine caleidoscoop! En hij werkt nog ook! Ik zie de wereld meteen vanuit een ander perspectief.
- Dag 6. Dit is leuk! Oogjes om vingerpoppenkast mee te spelen. Vroeger speelde ik een soort poppenkast met 2 van die papieren balletjes met oogjes erop getekend en aan elkaar verbonden met een elastiek. Die schoof ik over één van mijn meest donzige wanten, en voilà: een soort Cookiemonster! En dat was zelfs met stemmetjes en zo. De Muppet Show was er niks bij! Vraag maar aan mijn jongste broer.
- Dag 7. Maar zie nu: nog zo een caleidoscoopke! Voor elk oog één, en dan instant koppijn en de rest van de dag zo scheel als een otter! hahaha
- Dag 8. Jaaaa, nog zo van die wiebeloogjes voor over een vinger. Voilà, voor elk hand een setje, en de poppenkast heeft meteen boeiende conversaties.
- Dag 9. Oei, hoe heet dit? Klapperhandjes misschien? Goed voor handengeklap met slechts 2 vingers! (de vingers die dit dingetje vasthouden, hé...) Applaus! Zo vaak en zoveel ik maar wil! Woehoe! Klepperdeklepperdeklepperdeklap.
- Dag 10. De poppenkast breidt uit: nóg een paar oogjes. Weinig origineel, maar nog steeds ongelofelijk geinig. 'k Ga er een paar in m'n jaszakken steken, denk ik, voor saaie momenten onderweg... Ziet ge mij al bezig op de tram?! hahaha
- Dag 11. Aha, nog zo een onbruikbare slinky, maar nu een groene. Allé vooruit, zoefen met 2 handen dan maar! Uit de weg en van onderen! Wiiiiiiieeeeeeeee...
- Dag 12. Een rood, fantastisch draaiend tolletje! Amai, voor zo'n plastieken prutsding heeft het me veel meer dan één dag kunnen plezieren. En de poezen ook! Het spint gewéldig goed, en heel lang. Echt tof. Plezier voor nog lang!
- Dag 13. Een jojo is tof speelgoed, maar deze miniversie in plastiek is veel te licht om meer dan 1 keer terug omhoog te rollen... En 'k kan er ook niks anders mee verzinnen. Niet leuk. Jammer.
- Dag 14. Een nieuwe ring! Opnieuw knalgroen, maar nu met een kerstboompje. En deze past uiteraard ook niet echt... Maar: aandoen!
- Dag 15. Geen idee wat dit is, een soort rubberen denappel misschien. Alleszins, het ding bots net niet te hard en maakt door z'n conische vorm genoeg interessante bewegingen om de 2 poezen een uurtje of 2 te entertainen. Hopelijk gaan ze er niet op zitten kauwen... Ik hou ze in 't oog.
- Dag 16. Opnieuw een tolletje, maar van een totaal ander model. En draaien dat het ding doet! Fantástisch! Om opnieuw en opnieuw eindeloos te laten spinnen. Wiiieee, ziet dat gaan!
- Dag 17. Mijn ringencollectie breidt uit met een rood rendier! 'k Heb een acuut tekort aan pinken...
- Dag 18. Ja lap, nog zo een broljojo waar niet mee te spelen valt. Stom ding. Pffft, goed voor de vuilnisbak.
- Dag 19. O, da's eens iets helemaal anders! Een grote doorzichtige groene dobbelsteen met binnenin een piepklein wit exemplaartje. Die gaat in de spelletjeskast: een set van 2 dobbelstenen waarvan je er nooit eentje kan kwijtspelen, dat komt altijd van pas.
Ondertussen begint de kartonnen doos echt helemaal uit elkaar te hangen. Ze is zo stilaan ontegensprekelijk gescheurd aan alle kanten. Die dagelijkse vakjes gaan niet echt gemakkelijk open, zelfs niet met geduldig prullen... 'k Had misschien beter een mesje gebruikt. Maar, och, wat zou je achteraf nog mee willen, met die lege doos. Opnieuw vullen voor volgend jaar?... Maar nee, die gaat gewoon bij 't oud papier.
- Dag 20. Aha, nog zo'n tol als op dag 12, maar nu een groene. Maar, groen draait absoluut even goed rood, hoor! Heel plezant ook voor op m'n bureautje, als ik weer eens zonder internet zit te wachten op één of andere download...
- Dag 21. Jeeey, een groene kikker! Nu kan ik racen met die kikvors van dag 3. De rode tegen de groene! Allé, 't is te zeggen: als één van de poezen er niet mee vandoor gaat, want blijkbaar is dit ongelofelijk schitterend spul, echt buitengewoon ideaal zo blijkt, om met een stevige lel van één pootje door de kamer te laten schuiven, om er natuurlijk vervolgens als een totale gek achteraan te stuiven. Sowieso lol verzekerd!
- Dag 22. Voilà zie: de collectie tolletjes is compleet! Nu heb ik 2 van die platte en 2 van die bolle. De poezen gaan uit hun dak met al die wiebelende wentelende tweekleurige frullekes hotsend en botsend overal op de vloer van de woonkamer! En ik hou nu geregeld vele kleine wedstrijdjes naast de computer tijdens het wachten op verbinding...
- Dag 23. 't Viel te verwachten, hé. 'k Had al 2 groene ringen en 1 rode. Er moest dus nog een rode bij! En voilà, hier is hij dan: de rode sneeuwkristal. Schoon, zenne.
- Dag 24. Hola, dat groene ding van dag 4, die tube in stervorm, da's vermoedelijk toch ook zo'n ressorreke, zo een slinky die niet echt iets doet of kan. Hier is weer zo een stervormig ding, een rode deze keer, en deze 'ressort' dus wel. Die groene moest vermoedelijk nog losgemaakt... Eens even aan prutsen seffens. Alhoewel, hij loopt toch niet van een trap, hé. En daarbij: ik heb geeneens een trap in huis! hahaha
'k Wist niet dat zo'n adventskalender tot en met kerstdag zelf ging, maar dat blijkt in dit geval wel zo te zijn: er is ook nog een vakje voor dag 25!
- Dag 25. De poezen gaan blij zijn: nog zo een stuiterend dennenappeltje, een rode deze keer. Da's goed geregeld: zo hebben ze er elk eentje! En Kristina maar smijten en keilen met die dingen. En 't spul daarna vanonder de kasten vissen uiteraard, keer op keer op keer op keer... ;-) O, ideetje: 'k zou eigenlijk ook in allebei die gummietjes een oogvijsje kunnen draaien om ze assorti als een rode en een groene kerstoorbel te dragen! Met een stevige ring eraan misschien ook een leuk sleutelhangertje trouwens.
Wel, 'k moet zeggen dat m'n allereerste adventskalender ooit echt niet tegengevallen is. Voor die luttele 2,50 euro hebben zowel Poekie en Pompon als ik zelf onbetaalbaar veel lol en entertainment gehad. Inclusief fijne herinneringen aan vroeger. Uit de tijd dat ik nog écht een kind was, en geen af en toe wat kinderlijke, prettig gestoorde volwassen vrouw met een stevige, doch leuke hoek af... Ja, 't is maar weer eens duidelijk: geluk zit echt in kleine dingen. En soms zijn dat dus 25 onnozele rode en groene plastieken prullekes in een kartonnen kerstdoos met moeilijk te openen deurtjes... :-)
Absoluut voor herhaling vatbaar, zou ik zo zeggen, zo'n adventskalender. Eind oktober 2021 toch maar weer eens in de afslagbak bij de Zeeman gaan piepen, hé... ;-)

Ongelukkig nieuwjaar...

Gelukkig nieuwjaar iedereen! En? Hebt u ondanks alle beperkingen nog een beetje een fijne oudejaarsavond genoten? Zijt ge 't nieuwe jaar enigszins feestelijk begonnen? Hewel, ikke dus ni! Omdat ge mij op die manier eigenlijk niet kent, en ik inderdaad zo niet in elkaar zit, gaat ge het misschien moeilijk geloven, en toch is het waar: ik heb het oude jaar verschrikkelijk slecht gezind beëindigd, en ben het nieuwe zeker nog eens zo slechtgemutst begonnen! 
'k Was nochtans goed voorbereid, hoor. Net als met kerst had ik mezelf wat lekkers te eten en te drinken gekocht, zowel voor oudejaarsavond als voor de 1e januari. M'n huis was netjes en gezellig. Niet dat ik volk verwachtte, hoor, maar gewoon puur voor mezelf en voor 't feestelijk gevoel, trok ik iets leuks aan -doch ook comfortabel, om in de zetel te hangen- en had ik mezelf zelfs opgemaakt. M'n haar rook lekker en voelde heerlijk zacht, zo pas gewassen. En een wolkje parfum en mooie sieraden hoorden er uiteraard ook bij. Ergens binnenin mij zat er weliswaar iets niet echt helemaal lekker. Net zoals de meeste dagen van 't jaar, ook met kerst totaal geen probleem, maar op die laatste dag van het jaar voelde ik me plots toch ambetant alleen. Zeg maar gerust 'eenzaam'. "Och, dat gaat wel over", zei ik kordaat tot mezelf, "gewoon geen aandacht aan geven." 
Door m'n laatste YouTube filmke had ik eigenlijk alweer veel te lang achter de computer gezeten, dus nog wat spelletjes spelen of een puzzeltje leggen, daar deed m'n lijf teveel pijn voor. De televisie gaf precies alleen flauwe en oninteressante -allé, voor mij dan toch- programma's, maar 't is wat het is, dus je doet het ermee, hé. Gezellig alle kerstlichtjes aan, feestelijk gekleed, knusjes in de zetel, kussens om me heen, dekentje én poezen op schoot, bubbels op de salontafel en een bord met lekkere hapjes in m'n hand. Niet slecht, zou ik zo denken. En al zeker geen reden tot klagen! Eigenlijk een doodgewone oudejaarsavond, zoals ik die -ruw geschat- de afgelopen 20 jaar beleefde. Niks aan de hand dus.
Rond 20u30 schat ik: 'ding dong', m'n deurbel. De deurbel van de buitendeur, niet van mijn appartement. En, zoals u al vermoedde, ik verwachtte absoluut niemand. Van 't verschieten sprong Poekie zowat recht omhoog van mijn schoot, met z'n hoofdje keihard tegen mijn bord hapjes, waarvan ik nog net de helft kon redden. De rest vloog breed door de kamer. Nog voor ik goed en wel m'n sloffen aan had, weerklonk de bel al opnieuw, maar niemand te zien op de videofoon. Mondmasker op, ontsmettingsdoekje in de hand, sleutels mee, om vervolgens voorzichtig en op m'n hoede een kijkje te gaan nemen in de grote inkomhal. Vier enorme agenten in volledige uitrusting -ze vulden, zo op een rijtje naast elkaar, bijna de volledige glazen schuifdeur- slaakten bij mijn verschijnen een zucht van opluchting. Oef, eindelijk kwam er iemand opendoen! Blijkbaar geen reactie bij de mensen die hen belden, noch bij de conciërge, noch op de verdieping waar ze moesten zijn... Bon, ze waren alleszins heel beleefd en ook geweldig dankbaar.
Zuchtend slofte ik terug naar mijn geruïneerde hapjes. In de appartementen om me heen bruiste het feestgedruis, maar bij mij in de kamer, heel alleen, verloor het stille genieten aan kracht. De allesoverheersende zware techno beats, die zowel van binnen het gebouw als van ergens daarbuiten, en uiteraard niét met elkaar gesynchroniseerd, elk ander mogelijk mooi geluid aan flarden dreunden, hielpen het behoud van mijn goede humeur ook niet bepaald. O, wat heb ik een hekel aan die boenke boenke boenke 'muziek'! Gruwelijk. De televisie was niet eens meer hoorbaar. Tenzij je het geluidsvolume ook stevig de hoogte in draaide natuurlijk, wat alleen nóg maar meer kabaal voor m'n arme oren en hoofd zou betekenen... Zucht. "Het is maar één avondje", trachtte ik mezelf te troosten, "straks wordt het weer helemaal stil, nog even volhouden"...
Het hielp niet echt, dat troosten. Het hele politiescenario heeft zich die avond nog tweemaal herhaald. Ja, inderdaad! Maar zonder vliegende hapjes uiteraard. En al waren het telkens andere agenten, ze belden steeds maar meteen bij mij, want "gij doet toch altijd open, hé!"... Aaaargh!...
Het uitgelaten rondgestomp, overal om m'n appartement heen, duurde onverminderd verder, en mijn humeur zakte onder het vriespunt. Grommend bedacht ik me da'k inderdaad ook niet voor de politie zou opendoen met zo'n al dan niet illegaal lawijtfeestje in m'n kot... En dat die agenten voor mijn part eigenlijk meteen ook de verantwoordelijken van dat allesbehalve muzikaal gebonk mochten afknallen!
En toen moest het vuurwerk nog beginnen... Het verboden, illegale, zeer sterk afgeraden, met stevige boetes en dergelijke vuurwerk! Oké, toegegeven: 't was ontzettend veel minder dan andere jaren, absoluut, helemaal waar. Maar ondanks dat: toch nog méér dan genoeg om de poezen de stuipen op het lijf te jagen, en mezelf af en toe van 't verschieten te doen opspringen uit de sofa. En er zaten knallen tussen die onmogelijk, met de beste wil van de wereld niet, gewoon 'normaal' vuurwerk konden zijn! Zo van die enorm zware ontploffingen, die uit slechts één fenomenale diepe dreunende knal met een metalen naklank bestonden. Alsof men een loodzware container opblies, of ergens een loods de lucht in ging na een gaslek. Zoiets. Nog nooit eerder gehoord tijdens een nieuwjaarsnacht!
Toen het nieuwe jaar een half uur jong was, en ik me reeds -doodop, geradbraakt en afschuwelijk slecht gezind- in mezelf mopperend en grommelend diep tussen en onder de kussens, lakens en dekens van m'n bed verstopt had, weerklonk er een allerlaatste knal. Zo eentje van die niet te definiëren als 'vuurwerk'. En die reusachtige knal, veel heviger en luider dan de vorigen, die joeg me zodanig de schrik op het lijf, da'k nog zeker twee uur ongerust en lichtjes over m'n toeren in de zetel ging zitten 'waken', terwijl ik, écht totáál gevloerd, uiteraard met de minuut zo mogelijk nóg slechter geluimd werd...  
In de ochtend van de eerste dag van 't jaar scheen alles terug tot rust te zijn gekomen. Oef. Herademing. Tot ik, nog goed groggy en met hoofdpijn, me toch maar met een stevige kop koffie in de zetel voor de televisie zette voor het traditionele nieuwjaarsconcert uit Wenen... Yep, toen ontwaakten ook de buren. En met hen ook de techno dreun... Mijn humeur op dat moment? Goh, niet meer te meten, vrees ik, zover onder 't vriespunt. Minstens min 50, of zo. hihihi
Nieuwjaarsdag bracht ik verder volledig uitgeteld als een platte pannenkoek onder een dekentje in de zetel door. Afwisselend uitgeput slapend, ongeïnteresseerd zappend en zonder te genieten peuzelend en slobberend. Geen zin in telefoontjes, geen zin in wensen, geen zin in wat dan ook en al zeker niet in iets dat met 'gelukkig nieuwjaar' te maken had. Slecht gezind in elke vezel van mijn lijf en verschrikkelijk boos op de wereld, vooral op al die mensen die altijd maar weer heel egoïstisch, egocentrisch zelfs, hún goesting moeten doen, zonder ook maar één seconde te denken over de gevolgen van hun daden voor al hun medemensen om hen heen. Mensen die, zélfs al zouden ze met een ánder gedrag kunnen meehelpen aan het overwinnen van een nog steeds voortdurende dodelijke pandemie, tóch 'foert' zeggen, en er op die manier voor zorgen dat mensen zoals ik, alleen en door omstandigheden altijd thuis, nog zoveel langer verplicht worden eenzaam in hun kot te blijven. Beseffend hoe belangrijk de inzet van élk van ons is, hou ik mij al sinds maart 100% aan alle veiligheidsmaatregelen. Maatregelen die simpel zijn én o zo nuttig. Die er zijn om ons veilig en gezond te houden, niét om ons te pesten of aan banden te leggen of om ons dingen af te pakken!... Maar wat voor nut heeft dat in 's hemelsnaam, dat ik zo mijn best doe, als een pak feestvarkens -en ja, ook de shoppers, reislustigen en Hoge-Venen-wandelaars en dergelijke meer- doodleuk hun lol moeten en zullen hebben, als een verworven recht waar onder geen enkel beding afstand van wordt gedaan, en zij op die manier 'gezellig', puur voor hun eigen genot de boel weer naar een derde golf loodsen?... Geërgerd en geïrriteerd liep m'n moeë pijnlijke hoofd over van de verbolgen en ronduit grimmige gedachten.
Anderhalve dag had ik nodig om al die giftige bedenkingen en meningen naar de achtergrond te verbannen. 't Is niet omdat je zulke dingen weet en ervaart, dat ze ook je leven en je 'zijn' mogen beheersen. En gelukkig ben ik wijs en sterk genoeg om er weer voor te kiezen m'n gelukkige en blije zelf te zijn. Want het is en blijft een keuze! Positief en optimistisch zijn, vol begrip en mededogen, daar kies je voor, elke dag opnieuw. En je kan alleen maar aan je eigen houding iets doen en er verantwoordelijk voor zijn. Aan de rest heb je niets te zeggen. Zo is het gewoon. Dat was ik dus toch nog eens een keertje kwijt... hihihi
Mijn oudejaarsavond en nieuwjaarsdag waren dus niet echt wat je noemt 'gelukkig', maar, echt waar, er zit een fantastisch pluspunt aan heel dit verhaal! Aangezien ik zelden of nooit zo'n onweershumeur heb, kunnen we bij deze vermoedelijk wel stellen dat heel mijn voorraad 'slecht-gezind-zijn' voor 't jaar 2021 waarschijnlijk nú al volledig op is! 't Kan vanaf heden alleen nog maar meevallen, volgens mij. Dat wordt dus een supergelukkig nieuw jaar! Joepie! ;-)

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 9: de 'bloopers'

M'n allerlaatste klusje van het jaar 2020: deel 9 van de kerstconcert vervangende filmpjes fabriceren, de zogenaamde 'bloopers'. Mocht je dat niet weten: bloopers zijn stukjes opname waarin de artiest in kwestie even totaal de mist in gaat. Je krijgt dat bijvoorbeeld wel eens te zien aan het eind van een hilarische film en dergelijke. En omdat onze shows toch ook steeds voorzien zijn van een behoorlijk stevige dosis humor, was het nogal vanzelfsprekend dat ik ook zo een collage aan fragmentjes zou maken. Zoiets past ook prima bij mij persoonlijk, je moet jezelf immers niet al te serieus nemen, vind ik.
Nu moet ik er wel eerlijkheidshalve bij zeggen, dat er jammer genoeg -besefte ik tot m'n eigen grote spijt achteraf- dat er heel veel bloopers meteen na het maken ervan gewist werden. Puur om ruimte te maken op het fotokaartje in de camera. We maakten een opname, die liep halverwege mis, ik wiste de opname in kwestie en er werd opnieuw gestart. Geloof me, zo is er dus ontzettend veel, vermoedelijk ronduit hilarisch materiaal verloren gegaan. Maar... niks aan te doen. Da's iets om te onthouden, mocht er ooit zo nog eens iets door mij gepland worden, hé.
Gelukkig lieten we de camera af en toe toch gewoon verder lopen naar een foutje, of toch nog net lang genoeg. Daardoor beschikte ik over net genoeg grappige momentjes om er dit deel 9 van bij elkaar te plakken. Niet alleen van die echte bloopers, waarbij iemand totaal de mist in gaat met z'n tekst -ik zelf hoofdzakelijk- maar ook gekke situaties en rare conversaties. Ja, geloof het maar: er wordt stevig wat afgelachen -én gevloekt!, dat ook- bij zo'n opnames. Wat u in dit filmpje te zien krijgt, is daar eigenlijk maar een lauw afgietsel van...
Desalniettemin weet ik zeker dat het minstens een glimlach op uw gezicht zal toveren! Dus veel kijk- en luisterplezier met deze plezante montage van allerlei ons zelf relativerende momentjes! ;-)

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 9.