Ongelukkig nieuwjaar...

Gelukkig nieuwjaar iedereen! En? Hebt u ondanks alle beperkingen nog een beetje een fijne oudejaarsavond genoten? Zijt ge 't nieuwe jaar enigszins feestelijk begonnen? Hewel, ikke dus ni! Omdat ge mij op die manier eigenlijk niet kent, en ik inderdaad zo niet in elkaar zit, gaat ge het misschien moeilijk geloven, en toch is het waar: ik heb het oude jaar verschrikkelijk slecht gezind beëindigd, en ben het nieuwe zeker nog eens zo slechtgemutst begonnen! 
'k Was nochtans goed voorbereid, hoor. Net als met kerst had ik mezelf wat lekkers te eten en te drinken gekocht, zowel voor oudejaarsavond als voor de 1e januari. M'n huis was netjes en gezellig. Niet dat ik volk verwachtte, hoor, maar gewoon puur voor mezelf en voor 't feestelijk gevoel, trok ik iets leuks aan -doch ook comfortabel, om in de zetel te hangen- en had ik mezelf zelfs opgemaakt. M'n haar rook lekker en voelde heerlijk zacht, zo pas gewassen. En een wolkje parfum en mooie sieraden hoorden er uiteraard ook bij. Ergens binnenin mij zat er weliswaar iets niet echt helemaal lekker. Net zoals de meeste dagen van 't jaar, ook met kerst totaal geen probleem, maar op die laatste dag van het jaar voelde ik me plots toch ambetant alleen. Zeg maar gerust 'eenzaam'. "Och, dat gaat wel over", zei ik kordaat tot mezelf, "gewoon geen aandacht aan geven." 
Door m'n laatste YouTube filmke had ik eigenlijk alweer veel te lang achter de computer gezeten, dus nog wat spelletjes spelen of een puzzeltje leggen, daar deed m'n lijf teveel pijn voor. De televisie gaf precies alleen flauwe en oninteressante -allé, voor mij dan toch- programma's, maar 't is wat het is, dus je doet het ermee, hé. Gezellig alle kerstlichtjes aan, feestelijk gekleed, knusjes in de zetel, kussens om me heen, dekentje én poezen op schoot, bubbels op de salontafel en een bord met lekkere hapjes in m'n hand. Niet slecht, zou ik zo denken. En al zeker geen reden tot klagen! Eigenlijk een doodgewone oudejaarsavond, zoals ik die -ruw geschat- de afgelopen 20 jaar beleefde. Niks aan de hand dus.
Rond 20u30 schat ik: 'ding dong', m'n deurbel. De deurbel van de buitendeur, niet van mijn appartement. En, zoals u al vermoedde, ik verwachtte absoluut niemand. Van 't verschieten sprong Poekie zowat recht omhoog van mijn schoot, met z'n hoofdje keihard tegen mijn bord hapjes, waarvan ik nog net de helft kon redden. De rest vloog breed door de kamer. Nog voor ik goed en wel m'n sloffen aan had, weerklonk de bel al opnieuw, maar niemand te zien op de videofoon. Mondmasker op, ontsmettingsdoekje in de hand, sleutels mee, om vervolgens voorzichtig en op m'n hoede een kijkje te gaan nemen in de grote inkomhal. Vier enorme agenten in volledige uitrusting -ze vulden, zo op een rijtje naast elkaar, bijna de volledige glazen schuifdeur- slaakten bij mijn verschijnen een zucht van opluchting. Oef, eindelijk kwam er iemand opendoen! Blijkbaar geen reactie bij de mensen die hen belden, noch bij de conciërge, noch op de verdieping waar ze moesten zijn... Bon, ze waren alleszins heel beleefd en ook geweldig dankbaar.
Zuchtend slofte ik terug naar mijn geruïneerde hapjes. In de appartementen om me heen bruiste het feestgedruis, maar bij mij in de kamer, heel alleen, verloor het stille genieten aan kracht. De allesoverheersende zware techno beats, die zowel van binnen het gebouw als van ergens daarbuiten, en uiteraard niét met elkaar gesynchroniseerd, elk ander mogelijk mooi geluid aan flarden dreunden, hielpen het behoud van mijn goede humeur ook niet bepaald. O, wat heb ik een hekel aan die boenke boenke boenke 'muziek'! Gruwelijk. De televisie was niet eens meer hoorbaar. Tenzij je het geluidsvolume ook stevig de hoogte in draaide natuurlijk, wat alleen nóg maar meer kabaal voor m'n arme oren en hoofd zou betekenen... Zucht. "Het is maar één avondje", trachtte ik mezelf te troosten, "straks wordt het weer helemaal stil, nog even volhouden"...
Het hielp niet echt, dat troosten. Het hele politiescenario heeft zich die avond nog tweemaal herhaald. Ja, inderdaad! Maar zonder vliegende hapjes uiteraard. En al waren het telkens andere agenten, ze belden steeds maar meteen bij mij, want "gij doet toch altijd open, hé!"... Aaaargh!...
Het uitgelaten rondgestomp, overal om m'n appartement heen, duurde onverminderd verder, en mijn humeur zakte onder het vriespunt. Grommend bedacht ik me da'k inderdaad ook niet voor de politie zou opendoen met zo'n al dan niet illegaal lawijtfeestje in m'n kot... En dat die agenten voor mijn part eigenlijk meteen ook de verantwoordelijken van dat allesbehalve muzikaal gebonk mochten afknallen!
En toen moest het vuurwerk nog beginnen... Het verboden, illegale, zeer sterk afgeraden, met stevige boetes en dergelijke vuurwerk! Oké, toegegeven: 't was ontzettend veel minder dan andere jaren, absoluut, helemaal waar. Maar ondanks dat: toch nog méér dan genoeg om de poezen de stuipen op het lijf te jagen, en mezelf af en toe van 't verschieten te doen opspringen uit de sofa. En er zaten knallen tussen die onmogelijk, met de beste wil van de wereld niet, gewoon 'normaal' vuurwerk konden zijn! Zo van die enorm zware ontploffingen, die uit slechts één fenomenale diepe dreunende knal met een metalen naklank bestonden. Alsof men een loodzware container opblies, of ergens een loods de lucht in ging na een gaslek. Zoiets. Nog nooit eerder gehoord tijdens een nieuwjaarsnacht!
Toen het nieuwe jaar een half uur jong was, en ik me reeds -doodop, geradbraakt en afschuwelijk slecht gezind- in mezelf mopperend en grommelend diep tussen en onder de kussens, lakens en dekens van m'n bed verstopt had, weerklonk er een allerlaatste knal. Zo eentje van die niet te definiëren als 'vuurwerk'. En die reusachtige knal, veel heviger en luider dan de vorigen, die joeg me zodanig de schrik op het lijf, da'k nog zeker twee uur ongerust en lichtjes over m'n toeren in de zetel ging zitten 'waken', terwijl ik, écht totáál gevloerd, uiteraard met de minuut zo mogelijk nóg slechter geluimd werd...  
In de ochtend van de eerste dag van 't jaar scheen alles terug tot rust te zijn gekomen. Oef. Herademing. Tot ik, nog goed groggy en met hoofdpijn, me toch maar met een stevige kop koffie in de zetel voor de televisie zette voor het traditionele nieuwjaarsconcert uit Wenen... Yep, toen ontwaakten ook de buren. En met hen ook de techno dreun... Mijn humeur op dat moment? Goh, niet meer te meten, vrees ik, zover onder 't vriespunt. Minstens min 50, of zo. hihihi
Nieuwjaarsdag bracht ik verder volledig uitgeteld als een platte pannenkoek onder een dekentje in de zetel door. Afwisselend uitgeput slapend, ongeïnteresseerd zappend en zonder te genieten peuzelend en slobberend. Geen zin in telefoontjes, geen zin in wensen, geen zin in wat dan ook en al zeker niet in iets dat met 'gelukkig nieuwjaar' te maken had. Slecht gezind in elke vezel van mijn lijf en verschrikkelijk boos op de wereld, vooral op al die mensen die altijd maar weer heel egoïstisch, egocentrisch zelfs, hún goesting moeten doen, zonder ook maar één seconde te denken over de gevolgen van hun daden voor al hun medemensen om hen heen. Mensen die, zélfs al zouden ze met een ánder gedrag kunnen meehelpen aan het overwinnen van een nog steeds voortdurende dodelijke pandemie, tóch 'foert' zeggen, en er op die manier voor zorgen dat mensen zoals ik, alleen en door omstandigheden altijd thuis, nog zoveel langer verplicht worden eenzaam in hun kot te blijven. Beseffend hoe belangrijk de inzet van élk van ons is, hou ik mij al sinds maart 100% aan alle veiligheidsmaatregelen. Maatregelen die simpel zijn én o zo nuttig. Die er zijn om ons veilig en gezond te houden, niét om ons te pesten of aan banden te leggen of om ons dingen af te pakken!... Maar wat voor nut heeft dat in 's hemelsnaam, dat ik zo mijn best doe, als een pak feestvarkens -en ja, ook de shoppers, reislustigen en Hoge-Venen-wandelaars en dergelijke meer- doodleuk hun lol moeten en zullen hebben, als een verworven recht waar onder geen enkel beding afstand van wordt gedaan, en zij op die manier 'gezellig', puur voor hun eigen genot de boel weer naar een derde golf loodsen?... Geërgerd en geïrriteerd liep m'n moeë pijnlijke hoofd over van de verbolgen en ronduit grimmige gedachten.
Anderhalve dag had ik nodig om al die giftige bedenkingen en meningen naar de achtergrond te verbannen. 't Is niet omdat je zulke dingen weet en ervaart, dat ze ook je leven en je 'zijn' mogen beheersen. En gelukkig ben ik wijs en sterk genoeg om er weer voor te kiezen m'n gelukkige en blije zelf te zijn. Want het is en blijft een keuze! Positief en optimistisch zijn, vol begrip en mededogen, daar kies je voor, elke dag opnieuw. En je kan alleen maar aan je eigen houding iets doen en er verantwoordelijk voor zijn. Aan de rest heb je niets te zeggen. Zo is het gewoon. Dat was ik dus toch nog eens een keertje kwijt... hihihi
Mijn oudejaarsavond en nieuwjaarsdag waren dus niet echt wat je noemt 'gelukkig', maar, echt waar, er zit een fantastisch pluspunt aan heel dit verhaal! Aangezien ik zelden of nooit zo'n onweershumeur heb, kunnen we bij deze vermoedelijk wel stellen dat heel mijn voorraad 'slecht-gezind-zijn' voor 't jaar 2021 waarschijnlijk nú al volledig op is! 't Kan vanaf heden alleen nog maar meevallen, volgens mij. Dat wordt dus een supergelukkig nieuw jaar! Joepie! ;-)