Valentijns-invalide.

Valentijnsdag. Hoe schrijf je daar wat over dat het lezen waard is, als wat er op die dag gevierd wordt geen reëel deel van je leven uit maakt? Wat heb ik voor zinnigs te vertellen over 'De Liefde'?  Ik, de Valentijns-invalide, al vele jaren alleen en relatieloos na een stel waardeloze huwelijken met foute mannen...
Daar moest ik toch eens diep over nadenken, want als je niet oppast glijdt je al snel af naar een ellenlange klacht over pijnlijk gebroken harten, diepe relatielittekens en het huidige 'grote gemis', en daar zit niemand op te wachten. En breek me de bek niet open over al diene flauwen schijnheiligen truut dat 'liefde overal en in alles is' en je ook 'iedereen om je heen die je graag heeft' moet meetellen, want, al klopt dat misschien inderdaad allemaal wel, het ontbreken van 'armen om je heen' is er niet mee opgelost.
Door een weekend vol gepieker gevolgd door een ongemakkelijke maandag de 13e daalde m'n humeur over al dat Valentijnsgedoe dan ook ver beneden het vriespunt en liep ik op de 14e wat slechtgezind in mezelf te brommen dat het allemaal commerce is, en dat ge elkaar verdorie elke dag, elke minuut en elke seconde graag moet zien. De hartvormige dozen pralines, peperdure rode rozen met lange stelen, teddyberen 'made in China', nutteloze prullen en overbodige huiskamerornamenten met 'I 💗 You'... Allemaal 'brol in pakskes' ja, dat vond ik er van. 'k Heb meer speelgoedbeesten dan ik ooit knuffelen kan. Ik trakteer mezelf bijna elke week op een mooi boeket en erg vaak zijn dat prachtige roze -uiteraard- rozen. Een goestingske in chocola of pralines? Dan koop ik die zelf wel, exact diegene die ik het allerlekkerste vind, en ook nog eens op gelijk welk tijdstip in het jaar. Klaar. Totaal niets met liefde te maken, als ge 't mij vraagt.
Dinsdag 14 februari 2017 startte dus voor mij nog steeds inspiratieloos en met een stevig 'groempf'-gevoel. Facebook liep over van de liefdesverklaringen, gelukkige-koppel-foto's, kant-en-klare citaten en voorspelbare grapjes. En zij die op deze dag uit de (love-)boot vielen, stuurden halsstarrig -je kan het ook als 'moedig' bekijken natuurlijk- 'alleen is zoveel beter' berichten de wereld in, al was het maar om er zichzelf van te overtuigen...
Terwijl ik zuchtend in de spiegel staarde tijdens het tandenpoetsen liep Poekie met z'n staart in een vrolijke krul nonchalant de badkamer binnen om tevreden knorrend uitgebreid tegen mijn blote been te komen staan leunen. Zijn motto is simpel: zolang ze nog thuis is plak ik tegen haar aan. Ja, Poekie ziet mij graag, heel erg graag. Tussen z'n broer Pompon en mij is het vaak een beetje éénrichtingsverkeer -van mij naar hem- wat dat betreft, maar nu wou ook hij duidelijk niet achter blijven en kwam, met z'n mooie witte-sokken pootjes netjes naast elkaar, oprecht geïnteresseerd op de lavabo zitten kijken naar het haar-opsteken en make-up-aanbrengen, en met kopjes tegen m'n hand elke keer ze bij hem in de buurt passeerde. Hartverwarmend. Ik voelde een glimlach groeien op m'n gezicht. 
Van op de salontafel geurde het zelf gekochte fraaie boeket roze rozen me heerlijk tegemoet, schoonheid in al z'n eenvoud én grootsheid waar ik intens van geniet. En weer groeide de glimlach een beetje.
Onderweg naar m'n werk werd ik verblijd door een kleurrijke ochtendlucht vol vrolijk vogelgezang en wat schuchtere zonnestraaltjes. Een heerlijk lentegevoel maakte zich van me meester en de glimlach werd nog breder.
De bijzondere babbels met de gezellige collega's en hun blijken van waardering voor zowel m'n werk als m'n aanwezigheid verwarmden m'n hart. Nog een paar verrassende ontmoetingen, wat vriendinnenknuffels en enkele bijzonder fijne telefoontjes en berichtjes later voelde ik me warempel oprecht geliefd! Echt waar. En als je dan met een schitterende brede lach je dag verder zet, dan gaat ook de hele wereld om je heen als vanzelf stralen. Plots zag ik overal weer zoveel moois. Mijn hart bloeide er helemaal open van.
Maar hola! Wacht eens eventjes... 
Dan moet ik mezelf hier toch wel even terug fluiten, hé: liefde is dus wél in alles en overal, en al die mensen om me heen die oprecht om me geven, dat maakt ook echt wel een verschil! Vermoedelijk onder invloed van het 'gemis' liep ik stomweg een maf toertje rond in m'n emoties!...
Ik mag dan op relationeel vlak absoluut een soort Valentijns-invalide zijn, mijn leven is zeker en vast niet liefdeloos, in 't tegendeel zelfs, maar soms vergeet ik dat wel eens, zeker als dat gebrek aan 'armen om me heen' het voortouw neemt... Zo'n blokje rond in donkere gedachten helpt me gelukkig steeds weer opnieuw in 'Liefde' geloven, en niet alleen in 'alles en overal' maar werkelijk in àl z'n vormen, als je begrijpt wat ik bedoel... 
Wat er ook nog op m'n pad komt, één ding staat vast, zonder enige twijfel: binnenin deze Valentijns-invalide met -en ondanks- al haar vele letterlijke en figuurlijke littekens klopt nog steeds een innig warm en wijd open hart! 😘