Bloemen uit Lochristi.

"Of ze heel eventjes bij me langs mocht komen", vroeg ze bijzonder beleefd aan de telefoon. "Maar alleen als het niet stoorde", voegde ze er nog bezorgd aan toe, "want dat was zeker en vast niet de bedoeling". Ik had net haar mailtje met dezelfde vraag gelezen, en omdat daar nog de hoofding van de allereerste mail tussen ons beide op stond wist ik meteen wie ik aan de lijn had: Annie, enige dochter van een zeer geliefde moeder voor wie ik, toen zij onverwacht op 90-tig jarige leeftijd dit leven verliet, begin februari in Lochristi de afscheidsviering mocht opluisteren. Een ontroerende ingetogen plechtigheid met ontzettend veel volk en prachtige persoonlijke toetsen, waarvan ik er een aantal zelfs nooit eerder zag of hoorde in mijn 30 jaar als uitvaartzangeres. Mooi!
Annie vertelde dat zowat iedereen vol lof over de muzikale opluistering gesproken had en ook de familie zich niets beter had kunnen wensen. Daarom wou ze me graag iets geven, eventjes snel... "Wees welkom", zei ik lachend.
Van haar kantoor tot bij mij is slechts een afstand die je -op z'n Aaantwaaarps gezegd- 'oep ne kik en ne wip' aflegt, dus even later ging de deurbel al. De enorme, magnifieke azalea met schitterende rood-witte bloemen kwam eerst door de deur. Er nog steeds niet helemaal gerust in dat ze me niet derangeerde volgde Annie, heel bescheiden maar hartverwarmend blij me te zien.  
"Ga even zitten", zei ik, maar dit was slechts een 'binnen en buiten' antwoordde Annie, want de reis naar huis, naar Lochristi, was nog lang...
Meer dan anderhalf uur later stónden we daar nog steeds, in het midden van mijn woonkamer. Na een kleine 30 minuten -m'n armen werden een beetje moe- had ik de fraai bloeiende plant al op de tafel gezet, maar onszelf ook even neer zetten, dat was er niet van gekomen. Best wel grappig eigenlijk.
Wat een beleefd bezoekje met een cadeautje als dank voor bewezen diensten moest zijn -dat was toch het oorspronkelijke plan, begreep ik- werd door warm wederzijds aanvoelen als vanzelfsprekend een zeer aangenaam en bij momenten ontroerend gesprek met boeiende en herkenbare onderwerpen. Verrassend vertrouwd, alsof we al ons hele leven vriendinnen waren. En voor we er erg in hadden stonden de wijzers van de klok dus zoveel uurtjes verder...
Annie vertelde me over hoe ze als enige dochter -ze heeft wel nog een paar broers- de volledige zorg voor haar moeder op zich genomen had, al zovele jaren geleden. Eigenlijk al van toen haar vader veel te jong overleed. Hoe ze, opnieuw en opnieuw, een ware titanenstrijd aanging met dokters en sociale assistenten, die moeder in een R.V.T., een rust- en verzorgingscentrum, vonden thuis horen. Een krachtmeting die ze keer op keer won, door eigenlijk hele logische argumenten, hoofdzakelijk voortkomend uit de liefde voor moeder. Moeder mocht en kon thuis blijven in de haar zo vertrouwde omgeving. Annie puzzelde ingewikkelde weekschema's in elkaar om zo zowel de zorg voor moeder, als haar eigen huishouden, haar veeleisende job én de relatie met haar vriend -die zich trouwens ook volledig over zíjn moeder ontfermde- in prima banen te leiden. Zelfs toen moeder na een paar ziekenhuisopnames stilletjes aan achteruit ging en steeds meer zorg nodig had weigerde Annie haar ergens te plaatsen. Zolang het enigszins doenbaar en draaglijk was ging moeder nergens heen. Punt.
Ook bij die laatste opname plande Annie reeds de terug-thuiskomst van haar moeder, maar -en eigenlijk zag niemand dat echt aankomen- dat heeft niet meer mogen zijn: na nog een laatste handvol bijzonder gesmaakte Belgische aardbeitjes blies ze in de aanwezigheid van Annie heel rustig en vredig het tanende vlammetje van haar bijna opgebrande levenskaarsje uit. 
En Annie puzzelde opnieuw hele schema's in elkaar, dit maal om moeders laatste afscheid in goede banen te leiden. Begrafenisondernemer, pastoor, lectoren, kleinkinderen, bloemen, teksten, muziek... Noem maar op, ze regelde absoluut àlles. En het resultaat mocht er zijn!... 
En toen, toen werd het stil. En een beetje leeg ook.
Het deed Annie zichtbaar deugd om dit allemaal aan mij te vertellen, en volgens mij begreep ze, misschien ook een beetje door mijn reacties, daar op dat ene moment midden in mijn woonkamer 'dat het goed was', dat ondanks het gemis en het verdriet alles echt helemaal goed was, en exact zoals het moest zijn.
We leven in een maatschappij waarin ouder worden en sterven geen enkele plaats meer heeft. Een samenleving waarin ouderen, bejaarden, 'de derde leeftijd', zij die ons voortbrachten, opvoedden, verzorgden, lief hadden... in tehuizen weggestopt worden, ver uit het zicht, ver uit het leven. 
(Versta me niet verkeerd, hé, uiteraard heb ik absoluut alle begrip voor situaties waarin dat echt wél een noodzaak is. En die situaties zijn er zeker, ik heb er zo ook al meegemaakt.) 
Al tijdens ons gesprek groeide daarom in mij een oprechte en diepe bewondering voor Annie, al vindt ze zelf al die vele jaren toewijding, liefdevolle zorg en respectvol samenleven heel gewoon. "Want, het is toch normaal dat je je moeder niet in de steek laat". Ja, dat klopt, absoluut, maar in deze maatschappij is het toch niet zo vanzelfsprekend meer, vrees ik...
Dus, Annie, in al je eenvoud en ingetogenheid, jij bent voor mij een ware heldin, een authentieke onvervalste SuperVrouw, en ik bewonder je. Enorm. Echt waar.
Dus, naast die schitterende azalea met z'n fraaie bloesem maakte ik deze week ook kennis met andere, erg bijzondere flora: Annie, een bloem-van-een-vrouw! Ja, geloof me, daar kan ik echt intens van genieten, van al die fenomenale 'bloemen' uit Lochristi... ;-)