Zondagochtend, Pasen 2021. Zacht gefilterd door de dikke roze gordijnen valt er een minimum aan morgenlicht de slaapkamer binnen. Knus en warm omgeven door m'n grote roze nest van kussens, lakens en dekentjes geniet ik van het nog net niet helemaal wakker zijn. Kater Poekie tracht me te overhalen om in beweging te komen en de dag te beginnen, en dan het liefst door hem nu meteen te eten te geven! Maar ik lig echt nog veel te lekker. Voor deze ene keer krijgt hij zijn goesting dus eens niet. "Niet getreurd, en van de nood een deugd maken!", zal hij gedacht hebben en legde zich, na wat gezellig gewroet en gekneed, tot een pluizig bolletje opgerold in de kromming van mijn benen. Alles is rust en vrede, zoals dat betaamt op een echte Paasdag.
Lang vervaagde herinneringen aan lang vervlogen paasdagen mengen zich in mijn nog half slapende brein met m'n huidige leven en omgeving. In mijn verbeelding wacht me, daar achter de gesloten gordijnen, een terras exact zoals de grote tuin in de Schoolstraat op Paasochtend in mijn kindertijd. Verstopt tussen de bonte bloemen en struiken, en met veelkleurige lintjes hangend overal aan de bomen en plantenrekjes: een overdaad aan chocolade eieren en vrolijk gekleurd suikerwerk. Ja, de klokken waren bijzonder gul, elk jaar weer. Naast van die grote holle eieren in alle mogelijk soorten chocola, en in elke denkbare grootte, meestal met zo'n kleurrijk lintje bovenaan, altijd met een mooi paasreliëf natuurlijk en al dan niet rammelend gevuld met van die regenboogkleurige suikeren minibolletjes, was er ook steeds een hele lading van die kleine gevulde eitjes, al dan niet met een glimmend foliepapiertje eromheen. Meestal zat er hier en daar ook nog een lekkere chocolade paashaas tussen de narcissen verstopt. Ik heb ze al lang niet meer gezien, maar toen werd al die chocolade ook nog uitgebreid vergezeld door een heel leger knalgele suikeren kipjes. En als ik het me goed herinner, ook door van die pluizige, niet eetbare, ietwat misvormde kuikentjes, gemaakt uit pijpenragers. Kuikens die je altijd op hun pootjes probeerde te zetten en een enigszins deftige vorm trachtte te geven, iets wat zelden goed lukte...
In mijn Paasochtendverbeelding wacht mij, daar achter de nog gesloten roze gordijnen, een terras overladen met minstens even veel kindervreugde. Alsof de Klokken van Rome er een paar keer extra over heen en weer gevlogen zijn, en ik zo dadelijk op m'n pantoffels en in m'n roze (ja, toen ook al!) gebloemde kamerjasje van weleer, met een mandje in de hand, omgeven door m'n opgewonden uitgelaten broertjes en zusjes, losgelaten wordt om al dat lekkers bij elkaar te zoeken. Ik mis dat soort ongebreidelde vreugde en tomeloze enthousiasme tegenwoordig meer dan ooit. De overweldigende geestdrift van het zoeken en de fenomenale blijdschap van het vinden, de onschuldige verwondering ook, en het zalige gevoel van overvloed en rijkdom... Het allemaal opnieuw intens belevend lig ik nog steeds volmaakt gelukkig te genieten in de warmte van de mij zacht omarmende kussens en dekens. De meer dan heerlijke herinnering aan de glunderende snuiten van ons va en ons moe, hun duidelijk voelbare opgetogenheid en geluk, en zeker die sprankelende pretlichtjes in hun ogen, als ze hun kroost zo bezig zagen in de tuin op Paasochtend, doet me zo breed glimlachen dat zelfs de soezende Poekie het merkt. Nadat hij zich uitgebreid -hoe lang kan een kat eigenlijk zijn?!- uitgerekt heeft, komt hij toch nog eens, voor alle zekerheid, je weet maar nooit, met z'n natte neus tegen mijn voorhoofd checken of ik ondertussen eventueel al in beweging wil komen. Eigenlijk ben ik nog totaal niet bereid om al die heerlijke verbeelding los te laten, maar ik weet heus wel dat er zich aan de andere kant van de gordijnen geen paaseitjes te rapen zullen zijn, en je nu eenmaal niet voor eeuwig in dromenland kan vertoeven...
De vrolijk voor me uit richting keuken huppelende poezen Poekie en Pompon maken sowieso veel goed: kinderlijk onschuldig enthousiasme om het komende lekkers! Het is wel opvallend vergelijkbaar, niet dan? De gordijnen in de slaapkamer laat ik, om de verrukkelijke verbeeldingsbubbel nog niet helemaal door te prikken, nog even dicht. En om al die zaligheid nog even langer vast te houden, besluit ik het onmiddellijk, hier en nu, stantepede, zonder dralen of uitstellen, nog voor ontbijt, wassen en aankleden, neer te beginnen schrijven. Zo geniet ik er niet alleen langer van, maar kan ik er ook anderen van laten meegenieten. En m'n fotoboeken haal ik er zo dadelijk ook nog even bij. Kwestie van het plaatje letterlijk en figuurlijk helemaal volledig te maken, hé.
Het schrille geluid van de rinkelende telefoon, met mijn moeder aan de andere kant van de lijn, voor ons dagelijks gesprekje, verbreekt abrupt m'n schrijfconcentratie. Dan kan ik net zo goed even m'n paasontbijt gaan nuttigen: verse toast met komkommersalade en hardgekookte eitjes in schijfjes. Eigenlijk is het ondertussen meer brunchtijd geworden, bijna middageten zelfs. O, nu het toch al zo laat is, kan ik met m'n grote mok dampende koffie in de hand meteen wel even op de televisie kijken wat de paus vandaag te vertellen heeft en misschien ook de 'orbi et urbi' zegen meepikken. Da's eveneens een traditie uit mijn kindertijd. Vaticaanstad gaat duidelijk ernstig gebukt onder verschrikkelijk strenge coronamaatregelen. Geen enorme mensenmassa voor de basiliek, geen overdonderende bloemenpracht uit Nederland, geen fanfares of koren, geen gejuich en geklap. Wel soberheid en ingetogenheid, en een paus die hele wijze, warme en vooral bemoedigende woorden spreekt. Mooi in alle eenvoud, vind ik, en ik voel me oprecht ook hierdoor gezegend.
Terwijl ik naar de drukdoende vogeltjes -er wordt al nestmateriaal verzameld, zie ik- daarbuiten in de tuin en op de voederplekjes van m'n terras kijk, breekt het zonnetje door. Meteen denk ik lachend terug aan die ene half gesmolten paashaas, die we pas een week later tussen ons moe haar bloemen in de tuin terugvonden. "Vanmiddag, bij m'n kopje koffie van 4 uur, neem ik een paar van die gevulde chocolade eitjes!", beslis ik voor mezelf. M'n darmen gaan daar absoluut niet blij mee zijn, dat weet ik nu al, maar af en toe eens volledig eigenwijs en tegen beter weten in heerlijk van iets genieten, dat moet ook al eens kunnen, hé. De vele soorten paasbloemen, die met hun felgeel, knaloranje en spierwit enorm afsteken tegen het nog redelijk donkere en behoorlijk kleurloze terras, knikken, hun bloemhoofden zachtjes wiebelend op een nauwelijks merkbaar briesje, alvast instemmend! ♥️ Zalig Pasen iedereen! ;-)
zalig!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderen