Ecologisch verantwoorde bezigheidstherapie.

Wie mij al een beetje kent, weet dat ik behoorlijk 'groen' aangelegd ben. Niet alleen in het 'groene vingers hebben', maar ook in het zo milieuvriendelijk mogelijk te leven. Dat eerste kregen we zeker en vast al van thuis uit mee, met die fenomenale tuin, waarin we als kind steevast 'mochten' helpen aan het onderhoud. En persoonlijk vind ik dat het tweede onlosmakelijk vasthangt aan het eerste: als je van de natuur houdt -in welke vorm dan ook- dan draag je daar zorg voor. Punt. Allé, dat is toch mijn idee. Mijn ecologische voetafdruk is dan ook opvallend klein, toch zeker ten opzichte van de meeste van mijn kennissen en vrienden. Maar, zoals met zoveel: het kan nog áltijd beter.
Bij ons in de familie zijn het vooral het gezin van mijn zus Jacinta, en absoluut met stip op nummer 1 haar dochter, mijn oudste nichtje Noa, die uitzonderlijk milieubewust trachten te leven. Bij hen totaal geen plastieken verpakkingen, liefst verplaatsingen per fiets of openbaar vervoer, en -uiteraard- al vele vele jaren vegetarisch, of zelfs veganistisch. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Noa gaat, al sinds ze nog erg jong was, in al dat soort zaken een beetje met de fakkel voorop. Op haar wereldreizen als professionele danseres zal ze bijvoorbeeld eerder de trein nemen dan het vliegtuig, al kost het haar dan makkelijk 10 of 20 keer meer geld en tijd. Indrukwekkend, niet?
Noa schrijft ook. (zie ook: Vrouwengereedschap.nl) Veel van haar artikels gaan over vrouwenrechten en -bewustzijn, maar als onafscheidelijk daarmee verbonden geeft Noa interessante tips over ecologisch verantwoorde producten, o.a. voor vrouwelijke hygiëne en anticonceptie. Wij leven tegenwoordig absoluut in een enorme wegwerpmaatschappij en veel van de doodgewoonste dingetjes die wij vrouwen dagdagelijks gebruiken -denk maar aan vochtige doekjes, maandverband, ontschminkingswattekes en dergelijke meer- vergroten zeer zeker mee die enorme, aan hoge snelheid groeiende afvalberg. Om nog maar te zwijgen over de mogelijke gevolgen van die wegwerpdingen voor onze eigen gezondheid...
Zoals altijd uitkijkend naar ideetjes en tips om het nog beter te doen op vlak van 'zorgen voor deze prachtige blauwe planeet', las ik al de artikels met veel interesse, en jawel, ik haalde er natuurlijk ook weer inspiratie uit!
Wattenschijfjes en wattenstokjes. Die zou ik gaan vervangen door zoveel duurzamere vervangers! Die wattenstokjes, dat was zeer gauw opgelost: in plaats van de typische plastieken koop ik er nu -als ik er al koop- met houten stokjes. Maar voor m'n oren gebruik ik zo'n handig in warm water afwasbaar instrumentje vervaardigd uit siliconen. Eindeloos herbruikbaar en praktisch. En het werkt perfect. Propere oren, ge moogt gerust zijn.
Zoveel tijd geleden, op het moment dat ik dit plan aanvatte, zocht ik ook naar die herbruikbare wattenschijfjes op het internet met de bedoeling me deze eveneens aan te schaffen. Ik schrok toen me echter een ongeluk van de prijs. Dat was er zwaar over, naar mijn gedacht! Amai! Niet voor mijn portemonnee dus.
Maar, zoals gewoonlijk met dat soort zaken: als je even op google op zoek gaat, dan vind je onmiddellijk massa's tips om zelf aan de slag te gaan met wat stofjes en een naaimachine. Ik kwam zelfs patroontjes tegen om zulke schijfjes te háken! En waarom ook niet. Volgens mij hadden duizenden vrouwen dezelfde reactie als ik bij die toentertijd te koop zijnde, véél te stevig geprijsde productjes... 
Bon, persoonlijk leek mij de combinatie tussen de wat grovere structuur van badstof en de gladde zachtheid van een microvezeldoekje ideaal voor mijn persoonlijke wattenschijfjes. En omdat ik -dat weet ge vermoedelijk ook al lang over mij- graag heb dat alles mooi bij elkaar past, zocht ik naar materiaal in de kleuren van mijn badkamer. Vanaf nu geen witte schijfjes meer voor mij, maar een tint turquoise of appelblauwzeegroen!
De stofjes waren zeer snel gevonden -in m'n eigen badkamerreserve, waar anders?- en 'k had nog garen in de juiste kleur ook. Ik kon dus beginnen. Maar... ge kent dat: zoveel andere dingetjes moesten nog eerst, of 'k had weer eens geen goesting, of... Met andere woorden: de vervaardiging van die ecologisch verantwoorde herbruikbare wattenschijfjes schoof stilletjes en ongezien op de lange baan. Tot vorige week.
Toen vorige week mijn naaimachine op de grote tafel stond voor een herstelwerkje voor een buurvrouw, had ik per ongeluk ook die stofjes en dat garen voor die schijfjes plots in m'n hand en in een vlaag van grote creatieve goesting heb ik mezelf uiteindelijk toch op dat klusje gestort. Eerst netjes vierkantjes knippen, ongeveer ter grootte van zo'n oorspronkelijk gebruikt wattenschijfje. De bedenking dat mijn nieuwe schijfjes eigenlijk net zo goed gewoon vierkant mochten blijven -zoooooooveel makkelijker op te stikken- schoof ik toch ter zijde: die mooie cilindervormige -ooit, lang geleden op een rommelmarkt op de kop getikte- wattenschijfjeshouder in m'n badkamer zou daarmee onbruikbaar worden. Weggooien gaf dan mogelijk weer extra plastiek op de afvalberg, en ik zou noodgedwongen een andere opbergmanier moeten fabriceren of kopen... Dus: toch maar rond.
Met het oude wattenschijfje als 'patroon' stikte ik zo netjes mogelijk 2 vierkantjes uit de verschillende stofjes in een rondje aan elkaar. Da's heel erg vergelijkbaar met pannenkoeken bakken: het eerste exemplaar trok op niet veel. De badstof haakte achter het naaimachinevoetje, de naald schoof fout uit op de microvezel, de totaal verschillende stoffen werkten elkaar serieus tegen... 't Was een stuk minder vanzelfsprekend dan ik -'dat smijt ik wel efkes rap tussen de soep en de patatten in elkaar'- gedacht had...
Geduld is een schone zaak, en geduld, dat heb ik. Ja, 't werd een beetje uitzoeken en wat geworstel, maar volgens mij heb ik niet één keer een krachtterm gebruikt, dus al bij al viel het echt reuze mee. hihihi
Na het rondjes stikken knipte ik de hoekjes weg. Met een heel pak gefrul en gefriemel en de hulp van een stevig potlood draaide ik de rondjes vervolgens binnenstebuiten om alle mogelijke rafels aan de binnenkant te hebben. En tot slot stikte ik, na de rondjes even goed plat te hebben gestreken, nog een toerke aan de buitenkant voor de stevigheid en de vorm, en sloot daarmee meteen ook het kleine naadje van het omdraaigaatje. Klaar.
Aan het eind van de middag lagen er 28 afgewerkte, min of meer ronde schijfjes op de tafel. Net genoeg om mijn wattenschijfjeshouder geheel te vullen. Ik zocht, en vond, tussen m'n cadeau- en juwelenzakjes nog een bijpassend waszakje voor de (binnenkort) gebruikte en dus te wassen rondjes, en vervolgens mocht alles z'n plaats in de badkamer innemen. Mooi. Ik was heel tevreden.
Trots op mezelf en het alweer verkleind hebben van m'n ecologische voetafdruk vertelde ik de volgende dag over mijn creatieve namiddag aan m'n moeder. "Waar da gij nu nog mee bezig zijt!" reageerde ze doodleuk en een beetje laconiek, "Bij de Zeeman kunt ge die dingen tegenwoordig voor een habbekrats kopen!..." Ik donderde zowat van onnozelheid van m'n stoel. Al die tijd had ik uiteraard niet meer online of elders gekeken naar dit soort wattenschijfjesvervangers en was uitsluitend nog gefocust geweest op dat 'zelf maken'. Bij het checken van m'n moeders bewering op het internet bleken deze kleinoden ondertussen inderdaad zowat absoluut overal én op de koop toe aan fantastische betaalbare prijzen te verkrijgen... Ja, lap, zeg, komt dá tegen!
Och, weet je, ik kan er eigenlijk alleen maar blij om zijn, dat het gebruik van zulke kleine en, laat ons eerlijk zijn, ook zeer haalbare dingetjes, die stuk voor stuk helpen het milieu en dus onze geliefde blauwe thuisplaneet schoner te maken, toch al zo wijdverspreid en aanvaard is, dat allerlei winkels en ketens ze produceren en/of verkopen. Schitterend toch?! Zo hoef ik nu absoluut niet zuinig te zijn op m'n eigengemaakte. Ze mogen rustig verslijten. De volgende set kan ik eenvoudigweg kopen. En dan zullen het perfect ronde zijn!...
Spijt van mijn frul-naai-pruts-namiddag? Nee, hoor, bijlange niet! Zo nog eens stevig creatief bezig zijn, gaf me goesting naar meer, en da's alleen maar mooi meegenomen. En misschien kunnen we het eigenlijk allemaal wel eens gebruiken, hé, zo een paar uurtjes ecologisch verantwoorde bezigheidstherapie... Niet dan?! ;-)