Zeker een dertigtal geraniums, sommigen al minstens vijf jaar oud, en een vijftiental andere vorstgevoelige planten gaven de geest tijdens die stevige vrieskou afgelopen winter. Sinds ik in dit appartement woon, heeft het nog nooit eerder zo gevroren. Meestal overleefden zelfs alle zogenaamde éénjarigen, al dan niet netjes in verfrommeld krantenpapier verpakt, die koudste periodes wel. Maar dit jaar was er geen redden aan. Het terras ligt er wat leeg en kaal bij, met al die potten 'niets'...
Hoe verschrikkelijk jammer ik het kapotgaan van zovele planten ook vind, toch is het eigenlijk wel weer eens leuk om op zoek te mogen -móeten- gaan voor nieuw moois. Niet dat zulks een eenvoudige opgave is, met een zo goed als onbestaand budget, en al helemaal nu ik het ook nog moet zien te stellen zonder de winkel van Nanette (lees Requiem voor een bloemenwinkel)... Maar, ik zou mezelf niet zijn als ik niet meteen m'n creatieve brein op volle toeren deed draaien! Naast het plan om dit jaar al zeker eens zelf intensief aan het zaaien en stekken te gaan, is het secuur uitpluizen van aanbiedingen in de reclamegazetjes een goed idee. De meeste (goedkopere) supermarkten hebben elk seizoen wat betreft tuin en groenvoorziening wel een pak promoties, met vaak echt geweldige koopjes.
Zo ook vorige week bij mijn meest favoriete grootwarenhuis, Lidl: een breed assortiment klimplanten aan slechts 1,99 euro per stuk; én bovendien 4 kopen + 1 gratis! Ja, daar kunt ge dus écht niet voor sukkelen! Zeker nu er voor een paar extra clematissen of een andere kleur kamperfoelie weer meer dan plaats genoeg is op mijn terras...
Om er zeker van te zijn dat ik eerste keuze had en absoluut niets zou missen, zette ik m'n wekker goed op tijd. Fris en monter sprong ik voor dag en dauw -allé, voor mijn doen dan toch- en zelfs nog voor m'n ontbijt, op m'n fiets richting winkel. Aan het parkje, waar mijn fietsroute doorheen loopt, stonden 3 mannen-van-de-gemeente nadarhekken van een vrachtwagen te laden. Ze deden teken da'k nog door mocht komen. "Ja, madam", sprak één van hen mij aan, "we sluiten hier alles volledig af, want er is een hevige storm voorspeld en we zouden ni willen da gij nen tak op uw schoon kopke krijgt, hé!" Een verwittigde vrouw is er 3 waard, zeggen ze, en in gedachten m'n terugrit al plannend, besefte ik dat die een heel stuk om en dus langer zou worden, maar daar zat ik niet mee. Tijd genoeg en de zon scheen.
Het waaide inderdaad al behoorlijk, en met de wind in de rug stond ik 10 minuten voor openingstijd, fiets netjes geparkeerd en ontsmet winkelwagentje in de hand, reeds mee in de rij wachtende shoppers. Op het topje van m'n tenen staand links en rechts loerend hoopte ik alvast een glimp van die fenomenale aanbieding te kunnen opvangen, maar 'k zag niks. Buiten lagen de zakken met potgrond en stond een kar met omvergewaaide, wat zielig ogende mini rozenboompjes in verregende kartonnen dozen, en in het inkomportaal merkte ik bakken met bloembollen op, maar geen klimplant te bespeuren.
De schuifdeur ging van het slot en de massa wachtenden stormden naar binnen... vooral voor brood merkte ik even later, en voor sla!... Niet voor de superaanbieding planten dus, want... die stonden nergens. Ik bleef een beetje ronddraaien aan de inkom. Misschien moest men alles nog buitenzetten, dat kon, hé. En inderdaad: daar kwam een dame van de winkel met een grote lading potgrond aanrijden. Beleefd vroeg ik haar naar de dagaanbieding en ze vertelde me, tot m'n grote opluchting, dat haar collega er dadelijk voor zou zorgen. Ik draaide dus nog maar wat langer rond in de inkom en zocht mezelf, van de nood een deugd makend, ondertussen op m'n dooie gemakje, alle tijd van de wereld, alvast wat bloembollen uit. Vooral lelies doen het fantastisch in de potten om m'n terras en keren ook elk jaar weer. Daar plant ik er met plezier nog wat van bij. Die hoog opschietende gladiolen brengen ook altijd ferm wat kleur tussen al het groen. Die mochten dus ook de boodschappentas in. En om zeker te zijn van een extra portie geluk: een pakje bolletjes voor klavertjeviertjes. Even dacht ik erover om enkele van die kleine rozenboompjes te 'redden', maar 'k kon me niet goed voorstellen dat die echt gelukkig zouden zijn op m'n relatief donker terras. Een klimroos daarentegen, dat kon misschien wel lukken, en dus zocht ik van tussen de andere plantenoverschotten de laatste met fraaie róze roosjes uit.
'k Moet echt wreed op m'n gemak bezig geweest zijn, want ondertussen waren we al een half uur verder. De potgrond stond allemaal netjes buiten, doch van de klimplanten nog steeds geen spoor. Maar ik ben erg geduldig van aard, en met de zon zalig op mijn snuit hield ik het wachten nog wel even uit.
Nog eens twintig minuten gingen voorbij. Ik was hier nu al een volledig uur... "Wel," dacht ik bij mezelf, "dan kan ik eigenlijk net zo goed m'n gewone boodschappen maar al doen. Misschien dat, tegen de tijd dat ik daarmee klaar ben, de klimplanten alsnog op hun plek geraakt zijn..." Zo gezegd, zo gedaan. Heel rustig wandelde ik al winkelend door het magazijn, bijzonder uitgebreid de tijd nemend om de items op m'n lijstje bij elkaar te zoeken. Wat ik anders op minder dan 10 minuutjes doe, wist ik nu te rekken tot een klein half uur. De dame van de potgrond zat nu aan de kassa en verontschuldigde zich meteen bij het zien van mijn persoontje. "Sorry, sorry, sorry!" zei ze warm en welgemeend, "we zitten met zieken en staan met absoluut álles achter! Maar mijn collega is er op dit eigenste moment mee bezig! Kijk maar!" Met veel omhaal en bijna opgelucht in mijn plaats wees ze richting inkom, waar ondertussen een stapel ondefinieerbare kartonnen dozen neergezet was. Ik stelde haar gerust met "Helemaal niet erg, hoor, ik heb tijd én begrip!" en besloot dat ik, nu ik hier toch al zo lang was, nog wel even langer kon wachten. Met meer dan ooit aandacht voor detail schikte ik al m'n boodschappen supernetjes in m'n fietstassen en zette me vervolgens nog maar even op het verder lege fietsrek naast m'n fiets terug genietend in het zonnetje. "Al maar goed dat ik geen diepvrieswaren nodig had!" gniffelde ik in mezelf...
Nog eens een 10 minuten later begon er een juffrouw de bewuste dozen open te snijden. Eindelijk kwam er schot in de zaak! Hoera! Maar vlot ging het allemaal niet echt. Blijkbaar moesten de planten één voor één uitgepakt, gesorteerd en per soort op een rekje geschikt worden. En om de boel volledig in 't honderd te doen lopen, begon een pas aangekomen andere winkelende dame uitgebreid tussen en in de dozen te graaien, om vervolgens planten op te pakken, te keuren en weer elders neer te zetten! Ondertussen blokkeerde ze de hele ingang en maakte er meteen voor de juffrouw van de winkel een onoverzichtelijk zootje van. En geheel tegen mijn aard in dacht ik, licht verontwaardigd na zoveel tijd geduldig wachten: "Jamaar, zo niet, hé! Als die dat mag, dan mag ik dat ook!" en stortte me vriendelijk maar beslist mee in het gegraai. Wel zette ik m'n karretje netjes uit de weg en bood ik de juffrouw van de winkel aan haar te helpen met sorteren en uitstallen. Ze lachte heel warm en bedankte me, maar mijn hulp was niet nodig. De andere mevrouw hield nauwlettend in de gaten welke planten ik uitkoos. Blijkbaar pikte ik er telkens net dié dingen uit die zij eigenlijk ook wou meenemen, maar aangezien er genoeg exemplaren van alle soorten in de verschillende dozen te vinden waren, kregen we allebei ons goesting. Het helpt natuurlijk ook dat ik zo'n vriendelijk meiske ben en haar, met zelfs wat extra plantenuitleg erbij, met veel plezier wou assisteren bij haar zoektocht.
Met geen 5 maar wel 7 nieuwe klimplanten -ik kon onmogelijk kiezen- voor die ongelofelijk lage prijs (waarvoor ik er, als ik chance heb, in een doorsnee tuincentra hooguit één plant heb) deed ik opnieuw een toerke langs de kassa, bij dezelfde dame als daarstraks, en haar vreugde en opluchting over mijn eindelijk toch geslaagde onderneming evenaarde zo ongeveer de mijne. Heerlijk!
Ondertussen was de wind inderdaad stevig in kracht toegenomen. De storm raasde met geweld door de straten. Tegen die wind in fietsen met een rijwiel voorzien van 2 enorme boordevolle fietstassen en een grote boodschappentas wiebelende klimplanten aan het stuur, dat kon je wel vergeten. Levensgevaarlijk!
Kromgebogen tegen de woeste wind in worstelde ik mezelf en m'n zwaarbeladen fiets langst een grote omweg huiswaarts. Verschillende keren werden we op die 2 kilometer net niet omvergeblazen, of achterover. Regelmatig moest ik halt houden, simpelweg omdat er te veel kracht op me uitgeoefend werd om nog vooruit te geraken. Irritant veel zand in m'n ogen, rotzooi in m'n haar, keiharde in m'n gezicht pletsende rondvliegende blaadjes, tranende ogen met uitgelopen mascara, mondmasker kletsnat van 't druppelende zoute zweet, puffend heet in m'n voor zoveel inspanning veel te warme jas en sjaal, wreed pijnlijke nek en dito rug van al het foute getrek en gesleur, en dorst, heel veel dorst. Gelukkig werkt al dat gesukkel en gedoe altijd geweldig op mijn lachspieren. Bij mijn thuiskomst, een half uur later -slechts 5 minuutjes onder 'normale' omstandigheden- was ik dan ook, naast uiteraard doodmoe, hoofdzakelijk heel erg gelukkig, blij en opgelucht. En het ontbijt, dat heb ik, op de koffie na, maar gelaten. ;-)
't Heeft me 2,5 uur van m'n leven gekost, heel veel geduld en een stevig pak fiets-, lijf- en stormgeworstel, maar 't is me toch maar mooi gelukt: 'k heb 7 fantastische klimplanten voor een fenomenaal lage prijs gescoord! Joepie!
Ondertussen zijn de 2 gewone en 2 hele bijzondere clematissen, de 2 verschillende kleuren kamperfoelies, de donkerrode passieflora en die ene roze klimroos al geplant en duidelijk met veel goesting aan hun weg omhoog begonnen. De rest van m'n verlanglijstje bij elkaar krijgen, dat zal me dan binnenkort ook nog wel lukken. En laat dan de zomer maar komen, dan zit ik opnieuw heerlijk tussen de meest uiteenlopende en kleurrijke bloemenpracht! O ja! Gewoonweg zalig. ❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten