Ecologisch verantwoorde bezigheidstherapie.

Wie mij al een beetje kent, weet dat ik behoorlijk 'groen' aangelegd ben. Niet alleen in het 'groene vingers hebben', maar ook in het zo milieuvriendelijk mogelijk te leven. Dat eerste kregen we zeker en vast al van thuis uit mee, met die fenomenale tuin, waarin we als kind steevast 'mochten' helpen aan het onderhoud. En persoonlijk vind ik dat het tweede onlosmakelijk vasthangt aan het eerste: als je van de natuur houdt -in welke vorm dan ook- dan draag je daar zorg voor. Punt. Allé, dat is toch mijn idee. Mijn ecologische voetafdruk is dan ook opvallend klein, toch zeker ten opzichte van de meeste van mijn kennissen en vrienden. Maar, zoals met zoveel: het kan nog áltijd beter.
Bij ons in de familie zijn het vooral het gezin van mijn zus Jacinta, en absoluut met stip op nummer 1 haar dochter, mijn oudste nichtje Noa, die uitzonderlijk milieubewust trachten te leven. Bij hen totaal geen plastieken verpakkingen, liefst verplaatsingen per fiets of openbaar vervoer, en -uiteraard- al vele vele jaren vegetarisch, of zelfs veganistisch. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Noa gaat, al sinds ze nog erg jong was, in al dat soort zaken een beetje met de fakkel voorop. Op haar wereldreizen als professionele danseres zal ze bijvoorbeeld eerder de trein nemen dan het vliegtuig, al kost het haar dan makkelijk 10 of 20 keer meer geld en tijd. Indrukwekkend, niet?
Noa schrijft ook. (zie ook: Vrouwengereedschap.nl) Veel van haar artikels gaan over vrouwenrechten en -bewustzijn, maar als onafscheidelijk daarmee verbonden geeft Noa interessante tips over ecologisch verantwoorde producten, o.a. voor vrouwelijke hygiëne en anticonceptie. Wij leven tegenwoordig absoluut in een enorme wegwerpmaatschappij en veel van de doodgewoonste dingetjes die wij vrouwen dagdagelijks gebruiken -denk maar aan vochtige doekjes, maandverband, ontschminkingswattekes en dergelijke meer- vergroten zeer zeker mee die enorme, aan hoge snelheid groeiende afvalberg. Om nog maar te zwijgen over de mogelijke gevolgen van die wegwerpdingen voor onze eigen gezondheid...
Zoals altijd uitkijkend naar ideetjes en tips om het nog beter te doen op vlak van 'zorgen voor deze prachtige blauwe planeet', las ik al de artikels met veel interesse, en jawel, ik haalde er natuurlijk ook weer inspiratie uit!
Wattenschijfjes en wattenstokjes. Die zou ik gaan vervangen door zoveel duurzamere vervangers! Die wattenstokjes, dat was zeer gauw opgelost: in plaats van de typische plastieken koop ik er nu -als ik er al koop- met houten stokjes. Maar voor m'n oren gebruik ik zo'n handig in warm water afwasbaar instrumentje vervaardigd uit siliconen. Eindeloos herbruikbaar en praktisch. En het werkt perfect. Propere oren, ge moogt gerust zijn.
Zoveel tijd geleden, op het moment dat ik dit plan aanvatte, zocht ik ook naar die herbruikbare wattenschijfjes op het internet met de bedoeling me deze eveneens aan te schaffen. Ik schrok toen me echter een ongeluk van de prijs. Dat was er zwaar over, naar mijn gedacht! Amai! Niet voor mijn portemonnee dus.
Maar, zoals gewoonlijk met dat soort zaken: als je even op google op zoek gaat, dan vind je onmiddellijk massa's tips om zelf aan de slag te gaan met wat stofjes en een naaimachine. Ik kwam zelfs patroontjes tegen om zulke schijfjes te háken! En waarom ook niet. Volgens mij hadden duizenden vrouwen dezelfde reactie als ik bij die toentertijd te koop zijnde, véél te stevig geprijsde productjes... 
Bon, persoonlijk leek mij de combinatie tussen de wat grovere structuur van badstof en de gladde zachtheid van een microvezeldoekje ideaal voor mijn persoonlijke wattenschijfjes. En omdat ik -dat weet ge vermoedelijk ook al lang over mij- graag heb dat alles mooi bij elkaar past, zocht ik naar materiaal in de kleuren van mijn badkamer. Vanaf nu geen witte schijfjes meer voor mij, maar een tint turquoise of appelblauwzeegroen!
De stofjes waren zeer snel gevonden -in m'n eigen badkamerreserve, waar anders?- en 'k had nog garen in de juiste kleur ook. Ik kon dus beginnen. Maar... ge kent dat: zoveel andere dingetjes moesten nog eerst, of 'k had weer eens geen goesting, of... Met andere woorden: de vervaardiging van die ecologisch verantwoorde herbruikbare wattenschijfjes schoof stilletjes en ongezien op de lange baan. Tot vorige week.
Toen vorige week mijn naaimachine op de grote tafel stond voor een herstelwerkje voor een buurvrouw, had ik per ongeluk ook die stofjes en dat garen voor die schijfjes plots in m'n hand en in een vlaag van grote creatieve goesting heb ik mezelf uiteindelijk toch op dat klusje gestort. Eerst netjes vierkantjes knippen, ongeveer ter grootte van zo'n oorspronkelijk gebruikt wattenschijfje. De bedenking dat mijn nieuwe schijfjes eigenlijk net zo goed gewoon vierkant mochten blijven -zoooooooveel makkelijker op te stikken- schoof ik toch ter zijde: die mooie cilindervormige -ooit, lang geleden op een rommelmarkt op de kop getikte- wattenschijfjeshouder in m'n badkamer zou daarmee onbruikbaar worden. Weggooien gaf dan mogelijk weer extra plastiek op de afvalberg, en ik zou noodgedwongen een andere opbergmanier moeten fabriceren of kopen... Dus: toch maar rond.
Met het oude wattenschijfje als 'patroon' stikte ik zo netjes mogelijk 2 vierkantjes uit de verschillende stofjes in een rondje aan elkaar. Da's heel erg vergelijkbaar met pannenkoeken bakken: het eerste exemplaar trok op niet veel. De badstof haakte achter het naaimachinevoetje, de naald schoof fout uit op de microvezel, de totaal verschillende stoffen werkten elkaar serieus tegen... 't Was een stuk minder vanzelfsprekend dan ik -'dat smijt ik wel efkes rap tussen de soep en de patatten in elkaar'- gedacht had...
Geduld is een schone zaak, en geduld, dat heb ik. Ja, 't werd een beetje uitzoeken en wat geworstel, maar volgens mij heb ik niet één keer een krachtterm gebruikt, dus al bij al viel het echt reuze mee. hihihi
Na het rondjes stikken knipte ik de hoekjes weg. Met een heel pak gefrul en gefriemel en de hulp van een stevig potlood draaide ik de rondjes vervolgens binnenstebuiten om alle mogelijke rafels aan de binnenkant te hebben. En tot slot stikte ik, na de rondjes even goed plat te hebben gestreken, nog een toerke aan de buitenkant voor de stevigheid en de vorm, en sloot daarmee meteen ook het kleine naadje van het omdraaigaatje. Klaar.
Aan het eind van de middag lagen er 28 afgewerkte, min of meer ronde schijfjes op de tafel. Net genoeg om mijn wattenschijfjeshouder geheel te vullen. Ik zocht, en vond, tussen m'n cadeau- en juwelenzakjes nog een bijpassend waszakje voor de (binnenkort) gebruikte en dus te wassen rondjes, en vervolgens mocht alles z'n plaats in de badkamer innemen. Mooi. Ik was heel tevreden.
Trots op mezelf en het alweer verkleind hebben van m'n ecologische voetafdruk vertelde ik de volgende dag over mijn creatieve namiddag aan m'n moeder. "Waar da gij nu nog mee bezig zijt!" reageerde ze doodleuk en een beetje laconiek, "Bij de Zeeman kunt ge die dingen tegenwoordig voor een habbekrats kopen!..." Ik donderde zowat van onnozelheid van m'n stoel. Al die tijd had ik uiteraard niet meer online of elders gekeken naar dit soort wattenschijfjesvervangers en was uitsluitend nog gefocust geweest op dat 'zelf maken'. Bij het checken van m'n moeders bewering op het internet bleken deze kleinoden ondertussen inderdaad zowat absoluut overal én op de koop toe aan fantastische betaalbare prijzen te verkrijgen... Ja, lap, zeg, komt dá tegen!
Och, weet je, ik kan er eigenlijk alleen maar blij om zijn, dat het gebruik van zulke kleine en, laat ons eerlijk zijn, ook zeer haalbare dingetjes, die stuk voor stuk helpen het milieu en dus onze geliefde blauwe thuisplaneet schoner te maken, toch al zo wijdverspreid en aanvaard is, dat allerlei winkels en ketens ze produceren en/of verkopen. Schitterend toch?! Zo hoef ik nu absoluut niet zuinig te zijn op m'n eigengemaakte. Ze mogen rustig verslijten. De volgende set kan ik eenvoudigweg kopen. En dan zullen het perfect ronde zijn!...
Spijt van mijn frul-naai-pruts-namiddag? Nee, hoor, bijlange niet! Zo nog eens stevig creatief bezig zijn, gaf me goesting naar meer, en da's alleen maar mooi meegenomen. En misschien kunnen we het eigenlijk allemaal wel eens gebruiken, hé, zo een paar uurtjes ecologisch verantwoorde bezigheidstherapie... Niet dan?! ;-)

Het lijstje van Yari.

"Vijgen na Pasen". Volgens mij is die uitspraak behoorlijk van toepassing op dit verhaal... Tja, af en toe gebeurt het me wel eens, dat ik iets heel graag al schrijvend wil vertellen, en dat, ondanks alle enthousiasme of begeestering, het er toch niet van komt. Als je mij al een beetje kent, dan weet je dat zoiets absoluut geen kwestie van 'kwaaie wil' is, maar meestal heel gewoon 'het leven' dat ertussen komt. Jammer genoeg gebeurt het daardoor dat zulke vertelsels, zij  het nog steeds netjes -vaak al met een summier inhoudelijk schema- genoteerd in m'n notitieboek, nooit volledig uitgeschreven in de computer en gepubliceerd raken. Heel af en toe komt er nog wel eens eentje van pas in een andere context, maar meestal raken ze tot mijn eigen grote spijt en hoofdzakelijk wegens 'vijgen na Pasen' in de vergeethoek. 
Dit verhaaltje had ik eigenlijk al ergens tussen kerst en nieuw, of toch ten laatste in het begin van het nieuwe jaar willen schrijven, maar... Inderdaad, 't is me dus weer eens gebeurd, 'het leven'. Zucht. Het was en is me echter te belangrijk om het zo te laten. Dus 'vijgen na Pasen' of niet, met een serieuze vertraging en een stevig intro (*knipoog*) schrijf ik het nu alsnog. 
Herinnert u zich mijn kerstconcertvervangende filmpjes nog? (nog steeds op YouTube te bekijken, mocht je je memorie even willen opfrissen... hahaha) En misschien schiet u dan ook wel weer het verhaal te binnen van heel die historie met de falende camera's. Mocht je al dat gedoe en gesukkel (nog eens) willen lezen: zie het blogje De opnames: Roger. Uiteindelijk kwam de meer dan fantastische oplossing van Yari, zoon van goede vriend Serge, die hier beiden ook in het gebouw wonen. Ik mocht toen, zonder enige tijdslimiet, zolang ik ze nodig had, zijn fantastische professionele camera en statief gebruiken. Heerlijk! 
Toen we elkaar na afloop van de opnames bij het terug overhandigen van het geleende materiaal weer ontmoetten, vroeg Yari's vader me of ik eigenlijk boodschappen deed met een lijstje. Zo out of the blue is dat inderdaad een nogal vreemde vraag, maar de reden kwam er snel genoeg achteraan. Uiteraard doe ik boodschappen met een secuur opgesteld lijstje. Zowel wegens financiële redenen als om het simpele feit dat ik een gruwelijke hekel aan verspilling heb, haal ik steeds exact in huis wat ik nodig heb. Niet meer, niet minder. Dat vraagt om een ver doorgedreven planning en zoiets werkt niet zonder boodschappenlijstje. "En schrijf je dan gedurende de lopende week of de maand ook ergens op wat je bij de volgende winkelronde zeker niet mag vergeten meebrengen?", vervolgde Serge zijn vraagstelling. Yep, aan mijn ijskast hangt een mooi papiertje en een balpen met daarop vooral dingetjes die niet standaard elke keer gekocht moeten worden, zoals vuilniszakken of detergent en dergelijke. "Aha!", zei Serge vrolijk, "dan heb ik iets ongelofelijks voor u!" En met een fierheid die alleen maar vaders eigen is (ik herinner mij de mijne maar al te goed, wat dat betreft ♥️), liet hij mij een app op zijn mobiele telefoon zien. 
Even tussendoor, voor wie niet weet wat een app is: 'app' is de afkorting van 'applicatie', letterlijk vertaald 'toepassing', een programma dus, voor een smartphone, tablet of computer. 
In het laatste jaar van het middelbaar had zijn zoon Yari, 19 jaar jong, en ondertussen begaafd student 'Toegepaste Informatica', als eindwerk 'iets' moeten ontwikkelen. En dat moest iets nuttig en bruikbaar zijn. Hij heeft er heel lang over nagedacht, maar bij het boodschappen doen met zijn vader, viel het hem op dat zij steeds weer dat proper geschreven papieren lijstje thuis vergaten. Hun gsm echter, die hadden ze altijd wel op zak. Aldus het lumineuze idee: Yari ontwierp een digitaal boodschappenlijstje in de vorm van een gratis app!
Begin maart vorig jaar stond de eerste versie op z'n eigen smartphone. Er moest nog wat visueel aan bijgestuurd worden, maar de basis was klaar. Ik vertel er graag bij, zeker voor diegenen onder mijn lezers die niet zo thuis zijn in heel die computerwereld, dat zoiets betekent dat Yari de nodige software voor deze toepassing volledig zelf bedacht en schreef. Zo'n programmatie bestaat uit een eindeloze reeks codes die allemaal afzonderlijke instructies vormen om tot één uiteindelijke beweging op het scherm te komen. Ge kunt u misschien al wel voorstellen dat je dat niet in één, twee, drie efkes in elkaar smijt...
Ik herinner me van lang geleden, toen wij thuis, al 20 jaar voor dat 'normaal' was, één van de allereerste computers hadden, en we, om één klein spelletje 'Pong' te kunnen spelen, wat niet meer voorstelde dan twee op en neer bewegende groene verticale streepjes en één groen heen en weer bewegend bolletje op een zwarte achtergrond, eerst ongeveer een uur codes mochten zitten intypen. Ik begrijp dus prima hoe die dingen in elkaar zitten en hoeveel werk erin kruipt... Zoveel is duidelijk.
De eerste lockdown kwam voor Yari eigenlijk goed van pas. Zo had hij tijd zat om alles netjes af te werken, en midden mei 2020 werd er goedkeuring aangevraagd bij Google, om zijn geesteskind te publiceren en aldus aan het grote publiek voor te stellen via Google Play Store. Daar komt nog heel wat bij kijken aan controles en dergelijke, maar het lukte.
Onder het bedrijfsaccount YDH Productions (naar zijn eigen naam: Yari De Herdt) maakten in eerste instantie vrienden en familie kennis met 'My List', de app met het boodschappenlijstje. En dat bleek zo'n groot succes dat Yari aan de hand van feedback van deze eerste gebruikers meteen al een paar aanpassingen kon programmeren. Behalve in het Nederlands en Engels, de oorspronkelijke talen van de app, werd de toepassing bruikbaar in niet minder dan 12 talen. Ja, echt waar, zowat over de hele wereld maken er op dit moment mensen gebruikt van Yari's lijstje in hun eigen taal. Ik vind dat echt sterk werk!
Om dit verhaal met de juiste details te kunnen vertellen, had ik een soort interview met Yari, en hij vertelde me dat hij eigenlijk nog zoveel meer boeiende ideetjes had voor deze app, maar omdat het een schoolproject betreft en daardoor een beperkte grootte heeft (maximum 6 MB, voor wie het zou interesseren) (en zoals ze nu is, beslaat de applicatie 5,42 MB), is er gewoon niet meer plaats om nog extra's toe te voegen. Hij liet het aan z'n trotse vader om me er vlotjes achteraan te verklappen dat het alleszins meer dan ruimte genoeg was om bij de beoordeling door de examencommissie een schitterende 82% te behalen!... Goed, hé?!
Nu zitten jullie als lezers ondertussen misschien al op ne schuppensteel om deze app eens te bekijken, en wie weet ook te installeren en te gebruiken. En dat vertel ik jullie maar al te graag, want 't is ook echt ontzettend handig. (Ha ja, anders zou ik er geen reclame voor maken, hé...) Bon, bij deze dus: het is eigenlijk een eenvoudig boodschappenlijstje in je mobiele telefoon. Je doet het open en schrijft (met woordenboekherkenning, als je dat gebruikt in je telefoon) wat je normaal gezien zou noteren op je stukje papier. Voor elk woord verschijnt vanzelf een klein vierkantje. Dat kan je dan aanvinken telkens je het item in kwestie in je winkelmand of -karretje geplaatst hebt. En de aangevinkte dingen kan je vervolgens of laten staan, of één voor één wissen, of allemaal samen verwijderen. Zoals je op je papieren versie iets met een balpen doorstreept. En wat je met een papieren lijstje niét kan, is het doorsturen naar iemands smartphone. Als jij zelf noteert wat er gekocht moet worden, maar iemand anders voor jou naar de winkel gaat bijvoorbeeld.  
Yari bedacht zich -ik deed dat ook onmiddellijk, en vermoedelijk nog mensen met mij- dat je dit lijstje gerust ook voor allerlei andere opsommingen kan gebruiken. Ik denk bijvoorbeeld aan klusjes-nog-te-doen, dingen-vandaag-af-te-werken, met kerst de namenlijst van de nog te kopen cadeautjes, enz. Er zijn tal van toepassingen, volgens mij. Daarom heet deze app ook 'My List', vertaald 'mijn lijst', en niet 'boodschappenlijst' of iets dergelijks.
Ben je nu enthousiast en wil je de app ook op jouw smartphone, dan is dat heel eenvoudig. 'My List' is helemaal kosteloos -100% gratis dus!- en van toepassing op alle merken toestellen, behalve die van Apple. Je vindt 'My List' online in de Google Play Store (de winkel van Google voor apps). Vermoedelijk moet je even scrollen, want er bestaan nogal wat lijstjes -amai, mijne frak, duizenden!- maar kijk uit naar het icoontje zoals in het plaatje bij dit verhaal. Veel eenvoudiger wordt het als je in de lijst gratis apps zoekt naar 'My List YDH Productions', dan staat die van Yari meteen vooraan. Of moet het echt breinloos makkelijk voor je, klik dan simpelweg op deze link: My List. hihihi
Kies dan je taal. In mijn geval dus 'My List [Nederlands]', maar als jij liever in het Spaans of zo -voor mijn part desnoods zelfs in het Swahili- boodschappen doet, dan mag en kan dat natuurlijk ook. Klik vervolgens op 'installeren' en klaar. Da's alles. Simpel. Je kan er onmiddellijk mee aan de slag en hoeft je nooit meer voor het hoofd te slaan als je in de winkel beseft dat je papieren lijstje nog op de keukentafel ligt.
Ik ben er nog altijd een beetje van onder de indruk, maar voor de immer bescheiden Yari was het duidelijk maar een heel klein beginnetje. Die zit ondertussen elke dag vele lange uren te programmeren aan een volledig gezelschapsspel! Wauw, indrukwekkend!!! "Zou hij nu z'n eigen 'My List' lijstje gebruiken om te noteren wat er nog allemaal moet gebeuren?", dacht ik er eventjes gniffelend bij. En ja, 'k weet het, dat was een beetje stout van mij. Maar, 'k ben sowieso razend benieuwd naar het eindresultaat! Het wordt vast ook een geweldig succes. Ik hou jullie op de hoogte, hoor. 
En die vijgen na Pasen? Tja, 't is inderdaad alweer een week na Pasen, maar geef toe dat dit verhaaltje ook nu nog heel interessant is. En die vijgen? Op tijd en stond, bijvoorbeeld als tussendoortje, kan ik zo'n lekker zoete vijg, vers of gedroogd, dat maakt me niet uit, echt wel smaken. Dus bij deze zet ik ze meteen bij op m'n digitale boodschappenlijstje. O ja. ;-)

Zondagochtend, Pasen 2021.

Zondagochtend, Pasen 2021. Zacht gefilterd door de dikke roze gordijnen valt er een minimum aan morgenlicht de slaapkamer binnen. Knus en warm omgeven door m'n grote roze nest van kussens, lakens en dekentjes geniet ik van het nog net niet helemaal wakker zijn. Kater Poekie tracht me te overhalen om in beweging te komen en de dag te beginnen, en dan het liefst door hem nu meteen te eten te geven! Maar ik lig echt nog veel te lekker. Voor deze ene keer krijgt hij zijn goesting dus eens niet. "Niet getreurd, en van de nood een deugd maken!", zal hij gedacht hebben en legde zich, na wat gezellig gewroet en gekneed, tot een pluizig bolletje opgerold in de kromming van mijn benen. Alles is rust en vrede, zoals dat betaamt op een echte Paasdag.
Lang vervaagde herinneringen aan lang vervlogen paasdagen mengen zich in mijn nog half slapende brein met m'n huidige leven en omgeving. In mijn verbeelding wacht me, daar achter de gesloten gordijnen, een terras exact zoals de grote tuin in de Schoolstraat op Paasochtend in mijn kindertijd. Verstopt tussen de bonte bloemen en struiken, en met veelkleurige lintjes hangend overal aan de bomen en plantenrekjes: een overdaad aan chocolade eieren en vrolijk gekleurd suikerwerk. Ja, de klokken waren bijzonder gul, elk jaar weer. Naast van die grote holle eieren in alle mogelijk soorten chocola, en in elke denkbare grootte, meestal met zo'n kleurrijk lintje bovenaan, altijd met een mooi paasreliëf natuurlijk en al dan niet rammelend gevuld met van die regenboogkleurige suikeren minibolletjes, was er ook steeds een hele lading van die kleine gevulde eitjes, al dan niet met een glimmend foliepapiertje eromheen. Meestal zat er hier en daar ook nog een lekkere chocolade paashaas tussen de narcissen verstopt. Ik heb ze al lang niet meer gezien, maar toen werd al die chocolade ook nog uitgebreid vergezeld door een heel leger knalgele suikeren kipjes. En als ik het me goed herinner, ook door van die pluizige, niet eetbare, ietwat misvormde kuikentjes, gemaakt uit pijpenragers. Kuikens die je altijd op hun pootjes probeerde te zetten en een enigszins deftige vorm trachtte te geven, iets wat zelden goed lukte...
In mijn Paasochtendverbeelding wacht mij, daar achter de nog gesloten roze gordijnen, een terras overladen met minstens even veel kindervreugde. Alsof de Klokken van Rome er een paar keer extra over heen en weer gevlogen zijn, en ik zo dadelijk op m'n pantoffels en in m'n roze (ja, toen ook al!) gebloemde kamerjasje van weleer, met een mandje in de hand, omgeven door m'n opgewonden uitgelaten broertjes en zusjes, losgelaten wordt om al dat lekkers bij elkaar te zoeken. Ik mis dat soort ongebreidelde vreugde en tomeloze enthousiasme tegenwoordig meer dan ooit. De overweldigende geestdrift van het zoeken en de fenomenale blijdschap van het vinden, de onschuldige verwondering ook, en het zalige gevoel van overvloed en rijkdom... Het allemaal opnieuw intens belevend lig ik nog steeds volmaakt gelukkig te genieten in de warmte van de mij zacht omarmende kussens en dekens. De meer dan heerlijke herinnering aan de glunderende snuiten van ons va en ons moe, hun duidelijk voelbare opgetogenheid en geluk, en zeker die sprankelende pretlichtjes in hun ogen, als ze hun kroost zo bezig zagen in de tuin op Paasochtend, doet me zo breed glimlachen dat zelfs de soezende Poekie het merkt. Nadat hij zich uitgebreid -hoe lang kan een kat eigenlijk zijn?!- uitgerekt heeft, komt hij toch nog eens, voor alle zekerheid, je weet maar nooit, met z'n natte neus tegen mijn voorhoofd checken of ik ondertussen eventueel al in beweging wil komen. Eigenlijk ben ik nog totaal niet bereid om al die heerlijke verbeelding los te laten, maar ik weet heus wel dat er zich aan de andere kant van de gordijnen geen paaseitjes te rapen zullen zijn, en je nu eenmaal niet voor eeuwig in dromenland kan vertoeven...
De vrolijk voor me uit richting keuken huppelende poezen Poekie en Pompon maken sowieso veel goed: kinderlijk onschuldig enthousiasme om het komende lekkers! Het is wel opvallend vergelijkbaar, niet dan? De gordijnen in de slaapkamer laat ik, om de verrukkelijke verbeeldingsbubbel nog niet helemaal door te prikken, nog even dicht. En om al die zaligheid nog even langer vast te houden, besluit ik het onmiddellijk, hier en nu, stantepede, zonder dralen of uitstellen, nog voor ontbijt, wassen en aankleden, neer te beginnen schrijven. Zo geniet ik er niet alleen langer van, maar kan ik er ook anderen van laten meegenieten. En m'n fotoboeken haal ik er zo dadelijk ook nog even bij. Kwestie van het plaatje letterlijk en figuurlijk helemaal volledig te maken, hé.
Het schrille geluid van de rinkelende telefoon, met mijn moeder aan de andere kant van de lijn, voor ons dagelijks gesprekje, verbreekt abrupt m'n schrijfconcentratie. Dan kan ik net zo goed even m'n paasontbijt gaan nuttigen: verse toast met komkommersalade en hardgekookte eitjes in schijfjes. Eigenlijk is het ondertussen meer brunchtijd geworden, bijna middageten zelfs. O, nu het toch al zo laat is, kan ik met m'n grote mok dampende koffie in de hand meteen wel even op de televisie kijken wat de paus vandaag te vertellen heeft en misschien ook de 'orbi et urbi' zegen meepikken. Da's eveneens een traditie uit mijn kindertijd. Vaticaanstad gaat duidelijk ernstig gebukt onder verschrikkelijk strenge coronamaatregelen. Geen enorme mensenmassa voor de basiliek, geen overdonderende bloemenpracht uit Nederland, geen fanfares of koren, geen gejuich en geklap. Wel soberheid en ingetogenheid, en een paus die hele wijze, warme en vooral bemoedigende woorden spreekt. Mooi in alle eenvoud, vind ik, en ik voel me oprecht ook hierdoor gezegend.
Terwijl ik naar de drukdoende vogeltjes -er wordt al nestmateriaal verzameld, zie ik- daarbuiten in de tuin en op de voederplekjes van m'n terras kijk, breekt het zonnetje door. Meteen denk ik lachend terug aan die ene half gesmolten paashaas, die we pas een week later tussen ons moe haar bloemen in de tuin terugvonden. "Vanmiddag, bij m'n kopje koffie van 4 uur, neem ik een paar van die gevulde chocolade eitjes!", beslis ik voor mezelf. M'n darmen gaan daar absoluut niet blij mee zijn, dat weet ik nu al, maar af en toe eens volledig eigenwijs en tegen beter weten in heerlijk van iets genieten, dat moet ook al eens kunnen, hé. De vele soorten paasbloemen, die met hun felgeel, knaloranje en spierwit enorm afsteken tegen het nog redelijk donkere en behoorlijk kleurloze terras, knikken, hun bloemhoofden zachtjes wiebelend op een nauwelijks merkbaar briesje, alvast instemmend! ♥️ Zalig Pasen iedereen! ;-)