Gek eigenlijk dat het eerste wat een mens doet bij zulk een melding onmiddellijk toch nog 'effe checken' is. Voor alle zekerheid tóch nog maar eens kijken -bijna stiekem- of er écht geen water meer uit de tap komt dus. Ik draaide de kraan boven de badkuip open en zag er, tot mijn grote verbazing, toch nog een stevige straal water uit lopen. Vermoedelijk het water dat nog in de leidingen zat, al dan niet naar omlaag stromend vanuit die veertien verdiepingen boven mij. Ik haastte me om er een emmer onder te zetten. Voilà, dat was alvast meer dan genoeg water voor het tandenpoetsen en een kattenwasje morgenvroeg.
Geheel los van de situatie had ik -hoe bijzonder grappig toevallig kan het zijn- een afspraak met een loodgieter voor herstellingen bij mij thuis in het appartement. Met alle commotie in de grote hal en voor het gebouw hoorde deze man geen steek door de parlofoon, dus ik pikte hem even persoonlijk uit het drukke gedoe op. In het voorbijgaan zag ik dat een handvol mensen van Waterlink al met groot materiaal aanwezig was om alles zo snel mogelijk te herstellen. Dat kwam goed, ik had er het volste vertrouwen in, geen enkele reden tot ongerustheid dus. Maar duidelijk deelden zoveel andere bewoners van het gebouw mijn mening hierover niet. In het halletje en de enige nog werkende lift was het een levendig komen en gaan van personen met emmers en bidons, reeds met water gevuld of nog te vullen. Ik hoorde sommigen zelfs maatregels treffen om de nacht eventueel elders door te gaan brengen.
En ik, ik was er echt wel van onder de indruk. Niet van dat zonder water zitten, echt niet, maar wel van die bijna voelbare paniek die het waterloos-zijn duidelijk onder een deel van mijn buren teweeg bracht. Het leek wel een soort noodtoestand. Ja, we staan er inderdaad zelden bij stil dat het eigenlijk een ongelofelijke luxe is dat hier ten allen tijde zomaar water uit de kraan komt. Het is zo vanzelfsprekend, dat het serieus schrikken is als dat plotseling en zonder aankondiging ophoudt. Dat snap ik.
Maar, heel eerlijk, 'k vraag me toch écht af waarom, en waarvoor, er meteen met man en macht van water aangesleept moest worden... Alsof die afwas écht eens niet één keertje tot morgen kon blijven staan, bijvoorbeeld. En er in plaats van warm eten niet eens een boterham gegeten kon worden. Eén nachtje slapen zonder tanden poetsen kan volgens mij ook niet zoveel kwaad, en aangezien we sowieso toch allemaal zowat elke dag uitgebreid in bad gaan of onder de douche, zal je met een keertje ongewassen gaan werken ook nog niet onmiddellijk de boel bij elkaar stinken, veronderstel ik... Maar, misschien heb ik makkelijk praten, en het zou best kunnen dat ik het allemaal weer niet helemaal begrijp, ik, de 'typische alleenstaande vrouw', en op de koop toe zo ééntje met een behoorlijk relaxte 'ik-zie-het-wel'-houding tegenover de dingen des levens...
De voorbije weken waren er in allerlei supermarkten overal lege rekken te bespeuren omdat er iets mis ging met de verschillende distributiecentra. En voor die ongevulde schabben staande, bedacht ik me toen al hoe verwend we eigenlijk wel zijn en in wat voor ongelofelijke welvaart wij wel leven. Het is inderdaad even verschieten, als dat wat je je hele leven als totaal vanzelfsprekend beschouwd er plots allemaal niet meer is. Dat geldt zelfs voor mij, 'budgetbeperkt' als ik ben. In de supermarkt had je te kopen wat er nog was, of huiswaarts te keren met niets. Simpel. Voor ons een erg uitzonderlijke situatie, voor vele mensen in de wereld echter een constante realiteit... Net zoals met dat gebrek aan water. Op zoveel plaatsen op dit blauw waterbolleke, dat zeer vochtig planeetje waarop wij toch met z'n allen wonen, is helder en gezond water een onbeschrijfelijke luxe en een gruwelijk ontbrekende basisbehoefte... Met dat in m'n achterhoofd is één nachtje geen stromend water uit de kraan echt alles behalve een noodsituatie voor mij. Ik zie het eerder als een kleine uitdaging. Als het zelfs dát überhaupt al is... En wees gerust, 't is niet de bedoeling dat dit als een preek van een heilig boontje over komt. Ik maak me er echt geen illusies over, hoor: mocht het enkele dagen gaan duren, dan zou ik het met zo'n 'leven zonder water' absoluut ook lastig krijgen, en zeker en vast eveneens hulp nodig hebben.
Maar nogmaals, misschien heb ik makkelijk praten, ik weet het niet. Vermoedelijk zie ik de dingen, iets meer dan de meeste mensen om me heen, een stuk globaler. Ik ben me er steeds bijzonder bewust van hoe dankbaar we eigenlijk wel moeten zijn voor al onze welvaart. Voor zovelen op deze planeet zijn al die voor ons zo vanzelfsprekende dagdagelijkse dingen dat absoluut niet. En wat mij betreft mogen we daar eigenlijk -en sowieso altijd, dus niet alleen als er plots eens geen water meer uit de kraan komt- wel wat vaker bij stil staan...
Nog voor ik m'n bed in kroop, was het euvel reeds volledig verholpen, lag zelfs het gat in de voortuin weer netjes dicht en stroomde het water alsof er nooit iets gebeurd was weer zowel koud als warm voluit uit alle kranen, desnoods uit allemaal en overal tegelijkertijd! Heel het spektakel en gedoe bleek uiteindelijk slechts een 'scheet in een fles' te zijn -of aangepast naar dit geval: 'in den bidon'-, en al dat gesleep met die vele emmers nagenoeg letterlijk 'water naar de zee dragen'... 😉
