Just a perfect day.

♪♫♪"Just a perfect day, Seen amimals in the zoo..."♪♫♪ Dat ongelofelijk mooie liedje -één van m'n all time favorites- zingt al de hele dag door m'n hoofd, want gisteren wás ook een perfecte dag! En te bedenken dat ik hem bijna gemiste, dat ik hem bijna zélf afgezegd had... Maandagnamiddag zat ik, na m'n voorlopig laatste lange ochtend werken, op de tram zwaar op m'n lip te bijten, om van puur pijn niet 'en plein public' in dikke tranen uit te barsten. Eenmaal thuis aangekomen zat er niks anders op dan met wat pijnstillers in m'n bed te kruipen, met heel m'n hart hopend op enige beterschap. Dinsdag stond er namelijk iets gepland waar ik erg naar uit keek en dat ik al een paar keer door andere omstandigheden had moeten uitstellen: een dagje uit naar Plankendael! Afgelopen zomer was er voor mij nog niet echt zo een speciale 'vakantie-uitstap' geweest. Dit jaar kwam dat natuurlijk vooral door het tijdelijk weer aan het werk zijn en het ter recuperatie daarvan, en daarvoor, nodig hebben van zowat absoluut élk vrij moment. En, uiteraaaaard, ook, zoals al zovele jaren een niet onbekend verhaal voor de trouwe lezers, door het volstrekt ontbreken van de nodige fondsen... Doch, niet getreurd als je lieve vrienden hebt!... Vriendin Nancy kreeg wegens het laattijdig af zijn van het nieuwe Bonobo-verblijf twee gratis toegangstickets, en wat doe je daar mee als je zelf een abonnement hebt? Eens bij die immer enorm dankbare en super enthousiaste Kristina polsen, hé!... giechel giechel
Het meer dan 12 uur plat liggen hielp net genoeg om de voor mij zo heugelijke dag alsnog aan te vatten. Voorzien van de twee gratis inkomkaartje, -drie keer gecheckt, dat spreekt voor zich- en van alles wat je verder op zo'n uitstapje nodig kan hebben; en leuk, doch vooral praktisch aangekleed verliet ik opgewekt m'n appartementje, richting tram en trein, om vriendin Lena, mijn bijzonder goed gezelschap voor deze dag, al halverwege tegemoet te komen. En alsof ik nog even zeeeer ernstig getest moest worden of ik écht wel klaar voor was voor dit uitje, slipte ik op de stoep 200 meter verder, nog in het zicht van de voordeur, scheef uit m'n net niet vast genoeg zittende sandaal en sloeg 'boempatat' keihard op m'n rechterkant tegen de plaveien! AUW! Een erg lieve mevrouw, die me tot haar eigen grote schrik als een blok had zien neergaan, haastte zich om me heel voorzichtig van de straatstenen te plukken. Niks gebroken, niks kapot. Allé, toch niet meer dan gewoonlijk. Nog verdwaasd en serieus na-bibberend vervolgde ik m'n pad. Gek eigenlijk, dat op zo'n moment niets in je overweegt om weer naar huis te gaan, daar wordt zelfs niet één seconde aan gedacht. Je verstand kan precies uitsluitend en alleen nog dat vooraf opgestelde en voor slecht één moment onderbroken draaiboek verder afwerken. Pas op de trein ontwaakte ik weer uit die waas en drong het besef van wat er gebeurd was pas goed tot me door, zowel fysiek als psychisch... Gelukkig hadden we nog meer dan genoeg tijd voor een aangename koffiepauze bij Lena thuis, tijd om weer helemaal tot rust te komen en de schrik volledig te boven te geraken. En dan, eindelijk: op, naar Plankendael!
De parking was nagenoeg leeg. We lieten de auto achter vlák voor de ingang! Dichter had niet mogelijk geweest. Ook het dierenpark zelf lag er wat verlaten bij, maar wij vonden dat fantastisch! Al de drank-, soevenir- en eetkraampjes mochten dan allemaal dicht zijn, dat maakte ons niks uit. Daar kwamen we ook niet voor. Wel om dieren te zien! En bij elk leefgebied stonden we, zonder voorkruipende of opdringerige andere mensen, op de eerste rij, met onze neus overal pal bovenop. Ongestoord mochten we luisteren naar de interessante uitleg van de verzorgers en ik denk dat ik nog nooit eerder zóveel dieren op één dag te eten heb zien krijgen! Zaaaaaaalig!!! Met onderbreking van een koffie/chocomel-pauze-met-wafel rond 12 uur en een behoorlijk stevig warme maaltijd rond 14 uur kuierden we in totaal iets meer dan 6 uur lang rond, met volle teugen genietend van zowel de fauna als de flora, en van de heerlijke rust. Volgens mij heb ik nu voor het eerst ook eens echt voor de volle 100% het hele Plankendaeldomein gezien. Elk hoekje en elk hokje, elk boompje en elk stroompje, en echt elk dier kwam in ons vizier. (Genoeg gerijmd nu!) Op ons duizend gemakjes bekeken we absoluut álles, want er was zowel tijd als ruimte voor. Super, toch?! En in het goede gezelschap van een echte vriendin -niets moet, alles kan- is dat alleen maar allemaal bijzonder deugddoend! 

"Hier valt eigenlijk absoluut niets over te schrijven", zei ik met een zucht tegen Lena, ergens aan het einde van de volledige toer-volgens-plan door het park. "Over een dag, zo rustig dat het iets magisch heeft, niet van deze wereld sereen en vrij van elk soort drama (Behalve dan die ene idiote valpartij, waar we uiteráárd de hele verdere dag zwaar de draak mee gestoken hebben, ge moogt gerust zijn!), over zo'n 'stille' dag, daar valt toch helemaal niks over te schrijven..." "Misschien moet je ook niet percé over alles willen vertellen..." antwoordde Lena toen heel wijs, en ik gaf haar op dat moment ook overschot van gelijk.
Vandaag zocht ik de foto's uit -even kijken wat we op FB gaan zetten, hé- en voelde hoe dat gevoel van rust en vrede me weer helemaal overspoelde. Zelfs m'n dikke, purperblauwe, dan toch nog erg diep geschaafde -en gisterenavond toch behoorlijk bebloede- knie en m'n fantastisch bontgekleurde rechter heup herinneren me uitsluitend aan een wonderlijke, werkelijk unieke dag: in alles 'Just a perfect day', dus. 

En ja, ge kent mij, hé: op zo'n moment kan ik mezelf er niet zo makkelijk van weerhouden om dat alles niet een ietsiepietsie heel klein beetje met de wereld te delen... Bij deze dus. ♪♫♪ "Just a perfect day, Seen animals in the zoo..." ♪♫♪ 😊

🐵🐫🐘🐍🌲🌳☕🐇🐆🐉🐃🐦🌵🌳🌸🍔🐒🐐🐛🐗