Parapluutje-parasolletje, extra editie.

"Tsjakaaa! Alweer 10 punten gescoord!" moet de grote eikenboom tevreden grinikkend gedacht hebben, toen hij gisteren met de hulp van een windstoot en ongelofelijk nauwkeurig gemikt een nog groene, onrijpe eikel tegen mijnen appel ketste. AUW! Potvernondepitjes, dat doet écht geen deugd, hoor!... Maar door me in te beelden dat die boom daar ontzettend veel lol aan had gehad, klasseerde ik het voorvalletje en was het al bijna even snel vergeten als dat het gebeurd was. Een eventjes pijnlijk, doch uitzonderlijk, éénmalig en, alles welbeschouwd, best wel grappig 'per-ongelukje'. Tenminste dat dácht ik... 
Vanochtend wandelde ik opnieuw door de nog lege rustige straten richting werkplek. Mooie brede straten, verfraaid met prachtige grote bomen. Bomen, waar ik vorige week nog ontzettend dankbaar voor was vanwege hun verkoelende schaduw. Bomen van verschillende soorten, maar vooral reusachtige eikenbomen. En vanochtend was het duidelijk weer eens aan de wind, om nog een keer stevig z'n best te mogen doen...
Me van geen kwaad bewust kuierde ik, terwijl m'n brede blauwe jurk geweldig vrolijk om me heen fladderde, op m'n gemakje en genietend van alles om me heen onder die bomen door. Opeens, totaal onverwacht en onaangekondigd: "Rakketakketak!" Als bij een volwaardig bombardement deed een plotse luchtstoot de grote eikenbomen tientallen eikeltjes lossen, eikeltjes die als kleine groen kogeltjes -al dan niet met een steeltje- keihard neer kletterden op de grijze stoepstenen en... natuurlijk ook op mijn arme hoofd en schouders! Van 't verschieten sprong ik haast pardoes de goot naast het voetpad in...
En ze waren duidelijk nog niet klaar me mij, die eikels van eikenbomen (hihihi). (Is maar een grapje, hoor. Ik hou onnoembaar veel van bomen, gelijk welke soort en ongeacht welke stoten ze eventueel uithalen, als bomen dat al bewust doen... hihi. Wie weet...) De verdere weg richting receptie heb ik zowat hinkstap-huppend afgelegd, en van links naar rechts slalommend, om al die erg plaatselijke en vanwege de wispelturige windvlagen absoluut niet in te schatten droppings enigszins te vermijden. Aan een paar welgemikte denappels merkte ik dat er zelfs een paar naaldbomen vrolijk mee deden aan het spelletje 'bommetje-droppen-voorbijgangers-raken'. "De bomen hebben er precies nogal lol in vandaag! Om ter meeste punten! Woeha!" dacht ik giechelend, en speelde, zo goed en zo kwaad het kon de vallende projectielen ontwijkend, opgewekt het spelletje mee.
Achteraf bekeken was ik vermoedelijk toch nog niet helemaal goed wakker vanochtend. M'n eerste grote kop koffie had duidelijk z'n werk nog niet gedaan. Eenmaal in de receptie aangekomen, besefte ik dat mijn linkerhand de hele weg lang, en bij al die spring- en hop- en ontwijkmanoeuvres, volledig onopgemerkt m'n superleuke blauwe-lucht-met-witte-schapenwolkjes-paraplu gedragen had... Tegen dít soort 'neerslag' was die natuurlijk óók bruikbaar geweest! Domweg totaaaaaal niet aan gedacht, met dat suffe, nog-half-in-slaap kopke van me. De bomen zouden een heel pak minder punten gescoord hebben, hé. hahaha
Op de één of andere manier ga ik dus het paraplu-parasol-kinderliedje moeten uitbreiden met een extra zinnetje -te zingen met het zelfde melodietje als het vorige lijntje-: ♪♫♪ "Parapluutje, parasolletje, ééntje voor de regen en ééntje voor de zon, en beide tegen eikeltjes pardoes op mijnen bol!"... ♪♫♪