Een halssnoer met een verhaal.

Er was eens een man die een leuke vriendin had. Ik bedoel niet als vriendin-vriendin, als partner, nee, daarvoor hield hij veel te veel van mooie mannen. Met 'vriendin' bedoel ik gewoon iemand om lief en leed mee te delen, om mee te lachen en te huilen, iemand die er altijd voor je is en op wie je steeds kan rekenen, dat soort vriendin dus. Er zaten hier en daar wel wat periodes in hun leven waarin ze elkaar voor korte of langere tijd uit het oog verloren, maar eigenlijk hadden ze elkaar voor zover ze zich konden herinneren altijd al gekend. Ze groeiden op in aanpalende straten en zij was, als kind reeds, zowat de enige geweest die hem zonder vooroordelen of scrupules als volwaardige mens en vriend behandelde en aanvaarde. Vooral in de donkerste dagen van zijn leven had ze steeds onvoorwaardelijk en zonder oordeel voor hem klaar gestaan. Aan wie het horen wilde, vertelde hij wel eens dat ze een paar keer 'zijn leven gered had', iets wat zij steeds een beetje lacherig van de tafel veegde met 'da's toch maar normaal, daar zijn we toch vrienden voor'.
Het deed hem telkens weer ontzettend veel deugd om haar intens en met een bijna kinderlijk geluk te zien genieten als hij haar een keertje trakteerde op een fijn dagje aan zee, een mooi concert, lekker uit eten, of simpelweg een terrasje ergens in het zonnetje. 'Diva' noemde hij haar steevast met een brede glimlach. Niet alleen vanwege haar artistieke prestaties op allerlei podia en in menig kerkgebouw, maar vooral omdat hij vond dat ze ook puur als mens in alle opzichten absoluut groots was, een echt diva dus, vanbinnen en vanbuiten.
Glimlachend mijmerend over hun vriendschap kuierde de man langsheen de pittoreske kasseienstraatjes afgezoomd door de typische witgekalkte huisjes met felblauwe accenten van het eiland Myconos. Als het even kon, boekte hij graag een cruise voor zichzelf om in een rustig tempo en comfortabele omstandigheden steeds weer een nieuw stukje wereldschoonheid te ontdekken, en deze keer genoot hij met volle teugen van een vakantievaart langs een aantal Griekse eilanden.
Vanop de her en der verspreide terrasjes weerklonk het gezellige geroezemoes van de immer talrijk aanwezige toeristen. Overal om hem heen prezen charmante souvenirwinkeltjes hun uitgebreid assortiment kleurrijke prullaria aan. Helemaal opgaand in een heerlijk vakantiegevoel flaneerde ons heerschap lukraak verder door de steegjes van dit prachtige stadje. Voorbij wandelend aan een kleine juwelierszaak viel z'n oog ongewild op een bijzonder halssnoer in de etalage, alsof het speciaal om zíjn aandacht vroeg. Het juweel deed hem onmiddellijk aan z'n speciale vriendin denken. Niet dat hij op zoek naar iets voor haar was of zo -gewoonlijk bracht hij trouwens zelden of nooit voor iemand een geschenkje mee vanop één van z'n reizen- maar dit, dit zou haar werkelijk práchtig staan! "Volledig handgemaakt", vertelden de vriendelijk dames van het boetiekje, "met kralen in keramiek!" En, wat het voor een manspersoon uiteráárd meteen een stúk ingewikkelder maakt: verkrijgbaar in 2 totaal verschillende kleurencombinaties!... De kralen van de ketting uit het uitstalraam bestonden uit tinten grijs met rode en blauwe schakeringen, en de dames toonden hem maar wat graag een gelijkaardig exemplaar met een geel-oranje-oker-groen kleurenpalet. Potverdorie, dat maakte de keuze even helemaal onmogelijk. Meneer bedankte de beide dames hartelijk en besloot er even diep over na te denken. Welke kleuren zouden het mooiste zijn voor z'n maatje?... Terug in z'n kajuit, turend over het glinsterende water en de schitterende omgeving, trachtte hij zich de outfits van z'n diva voor de geest te halen. Ze was altijd om door een ringetje te halen, maar welke kleuren ze dan precies droeg, daar had hij eerlijk gezegd nooit zo op gelet... Blauw! Ja, hij had een sterk vermoeden dat hij haar al eens blauw zag dragen. En roze! Absoluut zonder enige twijfel. En ja, rood ook wel, dacht hij. Zwart? Dat moest welhaast, dat kon niet anders. Net zoals wit! Maar grijs bijvoorbeeld? Dat wist hij eigenlijk niet. Oker en aardetinten had hij precies ook nooit gezien. Of vergiste hij zich?... En hoe zat het met geel? En had ze nu laatst niet eens een keertje iets groens aan!?… Pffft. Een punthoofd kreeg hij ervan, ja. Lastig, hoor, zo een beslissing, buiten je comfortzone...

Die avond besloot onze reiziger even op te houden met z'n hoofd te pijnigen en ter ontspanning een stapje in de wereld te zetten. Hij zou z’n benen eens een keertje los gaan gooien op de dansvloer van een plaatselijke discotheek. Maar, dat sloeg hem lelijk tegen. De fenomenale decibels van de dreunende muziek deden bijna onmiddellijk serieus pijn aan z’n oren en tussen die dansende massa flitsend strakke jonge lijven voelde hij zich opeens volstrekt niet meer op z’n plaats. Jammer... Och, de rustgevende sfeer van het eiland en de bijzonder aangename zuiderse temperatuur nodigden uit tot nog een laat slentertoertje onder een hemelse sterrenpracht. Al wees de klok reeds 1u in de ochtend aan, de terrasjes zaten nog gezellig vol en zelfs in een groot deel van de winkeltjes was je op dit nachtelijke uur nog welkom. En kijk, alsof het zo moest zijn, ook bij het juwelierszaakje met dat fraaie halssnoer in de vitrine brandde nog licht. Het leek wel een teken! Nu moest het gebeuren, gewoonweg boem pats de knoop door hakken en klaar. De man stapte zelfverzekerd de winkel binnen en koos resoluut voor de grijs-blauw-rood-combinatie, die uit de etalage, die hij meteen helemaal te gek gevonden had toe z'n oog er op viel. Maar dat was buiten de verkoopsters gerekend. Ze hadden in exact deze kleuren namelijk ook nog twee verschillende maten van kralen! In de hoop geen nieuw denkproces te moeten starten, vroeg de man hen om raad. Zijn vriendin, een écht diva, was -hoe zeg je dat netjes- nogal aan de 'stevige kant', vertelde hij. ('Goed voorzien van oren en poten' verstaan ze vermoedelijk niet in Griekenland, hé.) De beide behulpzame dames besloten dat hij bij een 'mevrouw met wat meer gewicht' best voor de grotere kralen opteerde, wat hij ook prompt deed. "Oké! Pak maar in!", zei hij super tevreden en opgelucht. Maar de verkoopsters hadden blijkbaar het woord 'diva' nogal goed horen vallen en moesten daar toch echt nog eerst het fijne van weten. Was die mevrouw die hun halssnoer zou gaan dragen één of andere vedette misschien? Iemand die gekend was of beroemd zelfs? Een artieste of zo? Fier als een gieter vertelde de man in geuren en kleuren over z'n talentrijke vriendin, de 'echte óperazangeres'. De beide dames waren zwaar onder de indruk en vroegen zich luidop af of die bijzondere diva dan misschien ook hun mooie halssnoer bij concerten en zo zou gaan dragen... Het enthousiaste bevestigende antwoord van hun klant maakte hen buitengewoon gelukkig. Zo geweldig verrukt zelfs, dat ze hem bij het halssnoer pardoes ook de bijpassende armband inpakten. Gratis. Voor de diva. Met hoogachting. En voor de vriendschap. Met warme genegenheid.

Afgelopen Pinsterzondag, aan het eind van de misviering die ik als zangeres mocht opluisteren, kreeg ik, in de wandelgang richting welverdiende kop koffie, zonder veel omhaal of uitleg, een beetje in de rapte en bijna ongezien, van goeie vriend Jef een vermoedelijk in z'n koffer ietwat verfromfraaid geraakt wit pakje met blauwe letters toegestopt. In het bijzijn van ons moe, enkele andere bijzondere vrienden en een handvol fans –allemaal minstens even nieuwsgierig als ik zelf- opende ik, sowieso al ontzettend blij verrast, voorzichtig de papieren verpakking. Wauw, wat mooi! Alle aanwezigen waren het er roerend over eens: dit speciale halssnoer met bijpassende armband stond me ge-wél-dig! En die kleuren? Alsof ik ze zelf uitkoos, zo passend!
Beste Jef, dit is echt een schitterend cadeau. Ik ben er helemaal weg van! Het zal zeker en vast te pas en te onpas verschillende van mijn outfits vervolledigen. En dat er op de koop toe -met uiteraard ook bijzonder veel dank aan die lieve en meer dan behulpzame Griekse dames van het juwelierswinkeltje- nog zo een plezierig verhaal aan vast hangt, maakt het alleen nóg maar mooier. 💗