Een 'blond' momentje...

Als het ene tapijt volledig bedekt is met draadjes in alle kleuren van de regenboog -gevolg van die vele zalige uurtjes prutsen aan m'n naaimachine, de afgelopen week- en het andere zo ongeveer verdwenen is onder een halve Poekie -mijn bijna witte kater, die met overdonderend enthousiasme blijkbaar van plan is het hele huis te decoreren met een gigantische hoeveelheid donzige wintervacht-, dan is het, vreselijk zweetweer of niet, vermoedelijk dringend tijd om weer eens een keer stevig te stofzuigeren.
De poezen Poekie en Pompon zijn als de dood voor dat onding en zouden, in paniek het huis rond vlammend, zichzelf een ongeluk aan doen. Daarom heb ik een ritueel ontwikkeld, een soort volgorde eigenlijk. Onder mijn bed is hun 'geheime' schuilplaats voor zo ongeveer álles waar ze eventueel bang voor zouden kunnen zijn. 't Zijn geen helden, die twee van mij, echte broekschijters als je 't mij vraagt, en de Pompon met stevige voorsprong, amai. Daarom begin ik steevast m'n stofzuigtoerke in de slaapkamer. Zo hoeven ze maar één kamer lang naar die o zo 'onveilige' andere kamers van het huis te vluchten, om daarna in alle peis en vree dicht bij elkaar in hun vertrouwde schuilholletje 'die verschrikkelijke horroraanval van dat afschuwelijke grommende en brommende zuigmonster' trotseren.
Verwend als ze zijn, hebben die twee wollebollen van mij absoluut in élk hoekje van elke kamer, vaak op de meest onmogelijke plekjes, wel wat speelgoed liggen. En al ruim ik het meeste gewoonlijk eerst even op, er blijft altijd nog wel, ergens op een niet direct in het oog schietend plekje, iets stiekem achter. Daardoor hoor ik bij het stofzuigen met regelmaat een droge 'pflop', als er zich voor de zoveelste keer weer eens een rubberen bal of een speelgoedmuis is de slang vast zoog. En vandaag was dat niet anders.
De karpetjes en de vloer van de slaapkamer hadden hun stof en god-mag-weten-wat-voor-rotzooi al afgegeven, en ik deed een toertje langs de plinten en onder de kasten met alleen de stofzuigerslang. 'Pflop' weerklonk het, een onmiskenbaar signaal dat we weer maar eens een verborgen of vergeten schat opgezogen hadden. Bon, ik zag niet direct ergens iets vast zitten, dus haalde ik de grote glazen knikker. Deze zware bol ligt steeds direct bij de hand klaar, uitsluitend voor dit klusje: geholpen door de zwaartekracht, en eventueel wat pittig schudwerk van mijn kant, het vastzittende voorwerp weer in beweging en uit de slang krijgen. Er zat niets klem. De knikker stuiterde er, ondanks de ribbels, aan hoog tempo vlotjes doorheen. In het doorzichtige opvangsysteem van de stofzuiger zag ik ook niet direct iets, dus demonteerde ik de slang om daar in het gat te kunnen zoeken. Ook niks. Dan toch maar even die vuilnisopvangbak leeg maken, wie weet wierp dat wel licht op de zaak. En jawel: onderaan de container, in de slakkenkrul van het systeem, zat een pluizige dikke witte namaakmuis vast. Trekken aan z'n staart hielp niet. Duwen tegen z'n neus maakte ook geen verschil. Het ding zat muurvast. Doch heb geen vrees! Onze Kristina -goed voorzien van een zeer uitgebreide collectie werkgerief-, die zou het wel oplossen. Efkes een gepast piepklein kruiskopschroevendraaierke (wauw, wat een woord) vinden, bodemke van dat doorzichtige opvangspul er voorzichtig uit schroeven, vooral die miniatuurvijsjes niet kwijtspelen, muis uit z'n benarde situatie redden en voorlopig efkes ergens veilig opbergen, bodemke terug vast vijzen en, voilà: klaar is keer, ik kon weer verder stof zuigen! Oef.
Terwijl het zweet langst m'n rug naar beneden liep en van m'n gezicht af droop, werkt ik ijverig verder. Poezenmanden, krabpaal, tussen de verwarming,... Alles moest er aan geloven. Het viel me op dat er merkwaardig veel stofvlokken rond vlogen. Vaak blaast de 'uitlaat' van de stofzuiger die van onder de kast -soms zet ik hem daarvoor opzettelijk ook in die richting neer-, maar hoe vaak ik die dustbunnies ook mee nam met de zuigmond van de stofzuiger, ze bléven maar ik het rond wervelen. En zó ontzettend vuil was m'n huis nu precies ook weer niet, vond ik... Vreemd. Vastberaden noest verder zwoegend viel het me ook op dat, ondanks het heel erg normaal klinken van de stofzuiger, z'n zuigkracht precies niet meer zo geweldig was... Oei, ik had met het openen van die container toch niks verprutst, zeker?! Maar nee, dat kon het écht niet zijn, zo invasief was mijn geklus nu ook weer niet. Misschien zat er ongemerkt wel weer ergens iets vast. Teveel poezenhaar of zo... Ik draaide mij naar de stofzuiger, tikte met m'n voet op de grote ronde knop bovenop waardoor hij stilviel en... schoot terstond in een klaterende schaterlach! Blijkbaar had ik de helft van de slaapkamer 'schoon' gezogen met een stofzuigerslang die niét aan de stofzuiger vastgekoppeld zat!... Niet moeilijk dat de zuigkracht op niks trok! En die eindeloos rond dwarrelende stofvlokken, dat was er dus maar één geweest, opnieuw en opnieuw! Hahaha 😄
Jaaahaa, ook ik heb dus wel eens een 'blond' momentje...

En voor wie het zich nog afvroeg: de rest van de stofzuigsessie is zonder andere accidentjes of beproevingen verlopen. Al moest ik wel meteen daarna ook alle vloeren nog dweilen, vanwege mijn overvloedig druipsporen achterlatend zweten. De poezen hebben het ook weer overleefd en zitten ondertussen al terug volledig op hun gemak voor het open venster van het frisse briesje te genieten. Nu nog juist het stof van mijn hersens afspoelen -en misschien best ook dat plaklaagje op m'n vel- en alles hier is weer helemaal spic en span! 😊

P.S. Moest u nu ook denken aan dat filmpje, dat al jaren de ronde doet op sociale media, met die vrouw die ook schoon maakt met, goed geweten, een afgekoppelde slang?...
Bekijk het nog eens via deze link!