Ze had het me al herhaalde malen gevraagd om samen eens iets te gaan doen, gelijk wat, ergens heen, of een hapje eten, 't maakte niet uit. Gewoon iets wat ik op de één of andere manier zag zitten en aankon, en waarmee zij mij eens een beetje kon en mocht verwennen. En gisteren is dat eindelijk gelukt!
Mijn moeder en ik zijn een dagje, gezellig onder ons getweetjes, gaan winkeltjes kijken in het Wijnegem Shoppingcentrum. Nee, niet dat ik daar überhaupt centen voor heb. In tegendeel zou ik zo zeggen, niet één rooie duit! Zelfs pee-schijven kan ik me voor zulke uitspatting niet veroorloven... En zo een 'echte' shopping-uitstap is trouwens iets wat we normaal gezien sowieso allebei eigenlijk nooit doen, het is ons ding niet echt. Maar, met kerstmis gaf mijn moeder al haar kinderen een aankoopbon voor dat winkelcentrum in kwestie cadeau, en het leek me extra fijn om voor de mijne samen met haar iets leuks te gaan uitzoeken.
De tram zal alvast vol met bende vreselijk drukke, af en toe luid gillende schooljeugd, duidelijk op weg naar hetzelfde doel. Dat beloofde... En het wás een lawaaierige dag, zeker voor oren die dat al lang niet meer gewoon zijn, en ook voor mensen die normaal gezien uitsluitend een snelle 'binnen-en-buiten' plegen te doen bij hoogstnoodzakelijk winkelbezoek aldaar, maar... we hebben het onze pret zeker niet laten bederven.
Met nieuw inktpatronen voor m'n printer zou ik meteen meer dan het budget van m'n geschenkbon kwijt geweest zijn, dus nee dank u wel, vandaag liever niet. Even kijken bij de strips in de Standaard Boekhandel, waar, jammer maar helaas, niets uit de reeksen die ik verzamel te vinden was. Hop, naar Boekenvoordeel dan, een winkel waar ik m'n geldbeugel gewoonlijk redelijk tevergeefs strak tracht dicht te houden. Niets kon me echter écht verleiden dit maal... tot bij het buitengaan mijn oog op een kleine zakagenda boordevol van die magnifieke feeërieke tekeningen van Marjolein Bastin viel. Zoooooo mooi! En met zooooooo een grote korting -van 10,95-€, nu voor nog slechts 2,49-€- dat mijn moeder hem voor mij kocht, want 'dat was de moeite van m'n aankoopbon niet'...
Volgende stop: 1e verdieping, Casa. Heu.. heb ik ergens iets gemist misschien? Heeft tegenwoordig iedereen z'n huis vol knuffelcactussen en oerwoudgordijnen??? Uiteraard moesten we ook even binnenwippen bij dat winkeltje één deur verder, dat met al die gekke prulletjes en frulletjes, want daar kocht ik ooit mijn zeer geliefde zalige blauwe-lucht-met-schapenwolken-paraplu. Maar... niks kon er ons boeien. Dan maar even door de Hema geslenterd, want, zelfs al is er niets te zien waar je je centjes aan uit wil geven, ze hebben er wel een lekkere en grote kop koffie, en onze voeten waren aan een kleine pauze toe. Kon ik meteen ook onze eerste -en voorlopig enige- aankoop, het agendaatje, nog eens uitgebreid bewonderen.
Bij Fnac vond ik een zodanig brede waaier aan strips die ik me nog wel eens wou aanschaffen, dat de mij zwaar vallende keuze er bijna voor zorgde dat er opnieuw niets gekocht werd, maar, zo blij als een kind liep ik uiteindelijk de winkel weer uit met 3 nieuwe 'Kid Paddle' boekjes in m'n tasje en hield na die aankoop zelfs nog één 10 euro bon over. Prima bedrag om in het Kruidvat aan favoriete haarproducten en nieuwe zachte krulspelden te besteden!
Protest in alle mogelijke toonaarden en kleuren van mijn kant maakte totaal niks uit: m'n moeder moest en zou me ook absoluut nog iets extra's cadeau doen. Bovenop de reeds getrakteerde koffie en agenda en... Gewoon, omdat ze dat wou. Punt. Geen discussie.
Moedig paste ik dus een aantal erg leuke zomerjurkjes, maar... als 't van boven goed zit, dan gaat het niet over m'n royale derrière,... en als iets wel keurig netjes heel die onderste batterij van mij bekleed, dan verzuipt die toch ook niet geringe bovenkant van mijn verschijning in hopeloos geslobber. Zucht. Dat was duidelijk alvast geen optie. Maar ons moe zat nog niet door haar opties heen. Ze troonde me mee naar een winkeltje waar ze al wekenlang een rood halssnoer voor zichzelf had willen kopen. Even kijken of het er nog steeds was om, indien ja, eindelijk die al veel te lang uitgestelde slag eens te slaan uiteraard.
Wauw -of misschien beter 'oei oei oei'-, ik heb een nieuw favoriet winkeltje, geloof ik... Bijou Brigitte is als een netjes op kleur geordende schatkamer vol schitterende sieraden en fonkelende accessoires, één voor één allemaal helemaal mijn smaak!
Het door m'n moeder gewenste rode halssnoer lag niet meer in de etalage, maar hoera, we vonden het al snel terug tussen de andere kettingen in dezelfde kleursoort... en toen werd er, door het overweldigende aanbod, toch nog even getwijfeld over tint en model, doch na uitgebreid kiezen en keuren kocht ons moe tóch haar eerste gedacht. Mét bijpassende armband. "Kijkt gij ook maar eens goed rond, en kies iets moois voor jezelf uit!" dirigeerde ze me zonder tegenspraak te dulden. En... ik ben echt gewéldig content met m'n nieuwe, super mooie, verrassend zware, glimmend zwarte, duizend-kraaltjes-gevlochten sieraad! Subliem.
Terwijl ons moe aan de kassa stond af te rekenen, rinkelde haar telefoon. Eén van haar broers, nonkel Kristiaan, klonk blij verrast mij aan de lijn te krijgen. Of ik even wou doorgeven dat hij met tante Paula naar Wijnegem kwam voor de tentoonstelling over de wereldoorlogen, waarvoor m'n moeder de organisatoren een stevig pak documenten en objecten van de familie en vooral van mijn grootva, Frans Verbiest, geleend had. En of ze achteraf er ook nog mee 'ene kwam pakken' in 't café op den hoek. De boodschap zorgde toch voor wat lichte stress. Wat wil je doen, wat ga je kiezen? Verder met dochter-lief door de Shopping slenteren, winkel in, winkel uit -wat we eigenlijk allebei al wel een beetje beu waren ondertussen- of redelijk hals over kop terug richting dorp en richting familie? En we zouden eigenlijk nog een slaatje en zo'n zalig fijn en krokant frietje gaan eten bij de Mac Donalds...
Met een nieuw belletje naar de nonkel viel uiteindelijk alles als vanzelf prima in de plooi: zij namen simpelweg een bus later zodat wij meer dan tijd genoeg hadden voor én een frietje én een rustig tramritje terug. Het verwendagje uit bleef dus nog even wreed gezellig, en met een onverwacht staartje, verder kabbelen. Hoera!
Zo een mooie en overzichtelijk tentoonstelling met zeer uiteenlopende documenten, foto's en voorwerpen uit beide wereldoorlogen is uiteraard bijzonder boeiend, zeker als je er, in 't uitgelezen gezelschap van je moeder, nonkel en tante, en dus mét extra, al dan niet humoristische, gedetailleerde uitleg bovenop, links en rechts overal familieleden in terugvindt. Maar het doet niet echt deugd aan de nog steeds behoorlijk aanwezige donker depressiegedachten in m'n hoofd. We zijn 100 jaar verder, en hoe bitter weinig, niets eigenlijk, heeft de mensheid in 's hemelsnaam geleerd... Gelukkig, zoals dat bij ons in de familie zo ongeveer traditie is, moet er bij elke gelegenheid sowieso een stevig pint -of twee- gedronken worden. En de sympathieke nonkel trakteerde, joviaal en gul als hij altijd is.
Volledig voldaan, echt voor de volle 100%, in zowel winkelen als bij-babbelen, met suizende oortjes van een hele dag drukte om me heen, een tas vol nu reeds gekoesterde aankoopjes, en vooral met een intens warm gevoel vanbinnen -toch iets meer door het gezelschap dan door het bier- wiebelde ik met de tram weer naar huis, om daar prompt van pure vermoeidheid met twee dolgelukkige -jeey! z'is weer terug! roenk roenk roenk- knuffelpoezen op schoot in de sofa in slaap te vallen.
Dit voor mij ongewone uitstapje was meer dan geslaagd, het had écht niet beter kunnen zijn. Ik voel me verwend en geniet daar nóg met volle teugen van. Het doet me echt opmerkelijk veel deugd! Een schone merci aan nonkel en tante voor hun fijne bijdrage, maar uiteraard vooral aan ons moe, met een dikke zoen en knuffel er bij: een ontzettend grote en super hartelijke DANK U WEL voor dit gezellige moeder-&-dochter-dagje! 💖 Xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten