Huiskameroerwoudverbouwingen.

Dat mijn wat krakkemikkige lijf er niet blij mee is, da's wel 't minste dat je er van kan zeggen. M'n rug laat met aandrang weten dat er nu gerust moet worden, liefst lang en uiteraard languit. De geknelde zenuwen in m'n nek schreeuwen nog harder dan gewoonlijk. M'n beide handen aan het uiteinde van een stel voze armen voelen als bewoond door duizenden krioelende mieren. Maar dat alles is het gevolg van een weloverwogen noodzakelijk kwaad. Voor een enorme boost naar je geestelijk welzijn toe wil je nog wel eens een offer brengen. Me nu volledig overgevend aan de vereiste platte rust geniet ik van tussen de kussens van de sofa met een fenomenale glimlach op m'n snoet van al die vele opnieuw tevreden planten om me heen. En 'veel' is absoluut het goeie woord want 'k heb ze uit nieuwsgierigheid vandaag even geteld...: op dit eigenste moment groeien en bloeien er hier in mijn flat 127 planten, variërend van 5 cm tot 2,50 m in hoogte. En gisteren kreeg heel dat huiskameroerwoud een hoognodige opknapbeurt!
Een tijd lang dacht ik dat een aantal van m'n planten mee met mij depressief geworden was, of toch ten minste onder de invloed van mijn nogal droefgeestige energie. En misschien kregen ze inderdaad wat minder van die anders zo uitgebreide zorg, maar hun tristesse bleek uiteindelijk toch hoofdzakelijk aan de verschrikkelijk droge lucht in huis te liggen. Droge lucht ten gevolge van die vrieskou die we niet meer gewend waren. 
Op mijn vorige adres, in het huurappartement, kenden we dat probleem absoluut niet. Daar stond van de nattigheid het hele jaar rond de schimmel op de muren. In dat vochtige, immer koele, in de winter zelfs wreed koude klimaat trokken de planten bijna vanzelf hun plan. Maar hier, in mijn eigen stekje, heersen totaal andere luchtgesteldheden: comfortabel warm en met momenten zelfs voor mij ondraaglijk droog! Hier spelen we het jaar rond eigenlijk 'oase in de woestijn'. En ik, ik ben de waterbron. Volgens mij bezit ik ondertussen zowat één gieter per kamer, en af en toe overweeg ik van me een 'huiskamertuinslang' aan te schaffen. Niet dat je er mij over hoort klagen, hoor, maar planten water geven is dus een permanente en ononderbroken bezigheid geworden. 
Door die periode van extra droogte zag ik m'n groenvoorziening voor m'n ogen de geest geven. Planten die misschien al wel 20 jaar of meer m'n leven delen, verschrompelden plots waar je bij stond. Het ene na het andere blad verkleurde en viel af. Sommige ochtenden leek het wel herfst hier in huis: overal afgestorven loof op de vloer. Het brak m'n hart en 't deed zeker geen goed aan m'n depressie...
Dus besloot ik gisteren dat er niet alleen dringend maar vooral ook stevig gehandeld moest worden. Huiskameroerwoudverbouwingen dus. (Zou dat een 'echt' woord zijn?... hihihi) 
In m'n hoofd begint zo'n jobke altijd met een heel erg redelijk en doenbaar plan: die en die plant snoeien, van die andere de dode stukken wegknippen, zus en zo van een groter pot en nieuwe aarde voorzien, en tot slot 't één en 't ander van plek verwisselen om alles in optima forma tot z'n recht te doen komen en gelukkig te maken. 
En een uurke of twee later... heel m'n huis vol-lé-dig op z'n kop! Meubelen en tapijten staan opzij geschoven om overal goed bij te kunnen. Dik in de weg, gelijk waar, struikel je te pas en te onpas over de uitgeklapte ladder. Op de vloer in de woonkamer vind je een uitgebreide keuze aan plantpotten en cachepots in alle kleuren en maten. Werkelijk overal liggen blaadjes, takjes, snoeisel en per ongeluk gemorste potgrond. Verspreid over de diverse te behandelen ruimtes kom je verschillende knipscharen, meters binddraad, bundels met allerhande stokken en stokjes in zeer uiteenlopende afmetingen en al dan niet volle gieters tegen. En er zijn natuurlijk ook stoffer en blik, borstels en dweilen, emmers en vuilniszakken van de partij. 
En ergens tussen al deze chaotische toestanden kan je mij dan terugvinden, enigszins verwilderd -met m'n haar in de war, moddervegen op m'n gezicht, armen en benen, zwarte handen en zwarte voeten- vermoedelijk verwoed vechtend met een minstens twee meter hoge ficus die liever krom voorover verder groeit dan netjes rechtop aan een stevig stok gebonden wordt. 
De anders zo nieuwsgierige poezen Poekie en Pompon trokken zich na één blik op die junglezooi veilig terug in de rustige en opgeruimde slaapkamer, ver weg van de poespas der geanimeerde groene restauratiewerken. Op hun hulp moest ik dus duidelijk niet rekenen...
Bon, ge weet hoe dit soort klussen gaan: 't wordt altijd eerst veeeeeel erger voor het weer beter wordt, en op de moment dat ge vreest dat het nooooit meer goed komt blijkt de eindmeet plots tóch in zicht te komen. Eenmaal alle planten -keurig bijgeknipt, ontdaan van alle dode materie, terug netjes opgebonden en in hun beter passende potten met verse aarde en een flinke slok water- op hun al dan niet nieuwe of aangepaste plekje staan, het afval opgeveegd is en alle gebruikte materiaal en hulpmiddelen weer netjes opgeruimd, moet er na het terugschuiven van de meubelen nog juist -allé vooruit, nog heel even volhouden, Kristina- grondig gestofzuigd en gedweild worden.
Na die allerlaatste krachtinspanning is het zalig om het pijnlijk moeë lijf in het hete sop van het volle bad te laten glijden en even later met een meer dan tevreden gevoel -en een straffe pijnstiller- in het o zo zachte bed. Mogelijk heeft m'n arme rugske nog wel een paar nachtjes langer verkwikkende slaap nodig voor ik lijfelijk weer helemaal bij m'n opgekikkerde binnenhuisjungle pas, maar ik geniet nu al met volle teugen van de verrukkelijke stroom zonlicht die na het vele snoei- en opruimwerk weer heerlijk weelderig door de ramen naar binnen kan stromen en m'n huiskameroerwoud het nog ontbrekende doch broodnodige extra stukje groeikracht geeft. 
Het mag dan buiten nog absoluut winter zijn, hier binnen hebben mijn nog steeds onbetwistbaar getalenteerde groene vingers al voor een volmaakt hemels lentegevoel gezorgd! En dat is, geloof me, ronduit zaligmakend! 💚🍀💚