De doorsnee paasverwennerijen waren al aangekocht in de supermarkt. Gewone holle chocolade eieren in alle kleuren en smaken, suikeren piepkuikentjes, gevulde kleine eitjes in regenboogzilverpapier, met praliné gevulde chocohaasjes... Keuze zàt in de overvolle winkelrekken.
En -hij was bij voorbaat al behoorlijk trots op zichzelf- hij zou ook nog hardgekookte eieren in een passend jasje steken voor het paasontbijt. Z'n enthousiasme was echt niet te stuiten en werkte bijzonder aanstekelijk.
Maar alleen die berg zalige zoetigheden volstond niet, vond Jan, het geheel moest toch ook nog wat aangekleed worden. En zo zag ik hem dus tijdens zijn 45 minuten durende middagpauze, gemotiveerd en geïnspireerd, ijverig en vastberaden naar de verschillende winkels vlakbij in de straat benen, om telkens uitgelaten weer te keren naar onze werkplek, waar hij verheugd de gevonden en gekochte schatten aan mij showde. Een tafellaken met schattig haas- en kuikendesign, vrolijke lente-servetten en kartonnen bordjes in bijpassende kleuren en voor elk van z'n kleinkinderen een allerliefst vilten mandje om al die gevonden chocolade rijkdom in te verzamelen. En omdat ik die zo snoezig vond haalde hij er nog eentje extra, voor mij. Paasgeschenkje!💛
Met twinkelende pretoogjes vertelde Jan me over hoe alles exact door 4 deelbaar moest zijn: want 4 kleinkinderen, dus voor elk een even grote en liefst ook nog identiek dezelfde buit.
En meteen gingen mijn gedachten naar lang vervlogen tijden. Bij ons thuis was, zolang ik mij kan herinneren, ook alle paassnoep exact deelbaar door het aantal kinderen op dat moment. En, oei oei oei, als er eens iets ontbrak! Dat veroorzaakte onvervalste kinderdrama's. Onze va maakte met dat soort gekibbel altijd snel en simpel komaf door mede te delen dat "als we niet tevreden waren hij alles zou aanslaan en voor onze neus zou opeten". Meteen rust en vrede, gegarandeerd! Dat werkte trouwens ook prima met Sinterklaas. hihihi
Als oudste van 5 kinderen, de kleinste 11 jaar jonger dan mezelf, genoot ik extra lang mee van de Paasochtend. Al veranderde heel langzaamaan, met het verglijden van de jaren, wel het type feeststemming. Van de geweldige opwinding tijdens de spannende kinderzoektochten naar al het lekkers verborgen in de eindeloze verstopmogelijkheden van die enorme sprookjestuin, naar de meer ingetogen, innerlijke pretoogjes-vreugde van het verstop- en strooiwerk, en de lol van het verrassingen-creëren, als bijna-volwassene.
In een plots opgekomen weemoedige bui haalde ik alle fotoalbums uit de kast, op zoek naar tastbaar beeldmateriaal bij de emotionele paasherinneringen, en vond er niet één, behalve dan die prachtige foto met ons moe en m'n zus die ik bij het blogje "Zoektocht. Naar eieren?" van 2 jaar geleden al gebruikte.
En zo melancholisch bladerend door 50 jaar momentopnames zag ik als in een film de geschiedenis van onze familie aan mij voorbij rollen. Er werden kinderen geboren, die groeiden allemaal langzaam op, er werd getrouwd, en ook weer gescheiden, grootouders stierven, er passeerden vele lieven, vrienden en kennissen, de familie groeide, het huis veranderde, de tuin veranderde...
Boeken vol stille getuigen van ontelbare gezellige momenten, feestjes en uitstapjes, en uiteraard ook 5 decennia zalige Vakantie-in-Cadzand-foto's.
In de uitgebreide fotoarchieven van mijn vader vond ik ook kiekjes van m'n neef en nichtjes tijdens hun paas-zoekacties of met hun chocolade-figuurtjes-collectie, maar ook zij zijn ondertussen het eieren-rapen ontgroeid...
Goh, wat zijn we allemaal groot en oud geworden! Wat is de tijd gevlogen!...
En overal, op zowat elke pagina van zowel de papieren als de digitale fotoreeksen, kwam ik onze va tegen. Het voelde alsof hij nog steeds gewoon overal bij is. De harde werkelijkheid bedroefde me diep. Het gemis is op feestdagen nog groter dan anders...
Maar al snel viel het me op dat onze va bijna altijd vastgelegd werd met die geweldige pretlichtjes in z'n ogen, bijvoorbeeld als wij op Paasochtend elk hoekje van de tuin doorzochten naar het door hem verborgen lekkers, of, jaren later, op Paasmaandag op de kermis, met z'n jaszakken vol nikkel, om voor iedereen en voor alles ticketjes te kopen. Ondanks de overweldigende weemoed voelde ik mezelf breed glimlachen. Die vrolijke snuit van onze va, ik kan hem nog steeds voor me zien, in gedachten of op foto, en dat maakt me blij.
De guitige pretlichtjes in de ogen van m'n geestdriftige collega Jan werkten niet alleen aanstekelijk, ze deden ook zoveel bijzondere herinneringen aan vergeten momenten en emoties in mij naar boven borrelen. En begenadigde dankbaarheid ook, voor alles wat was en alles wat nog komen mag.
Hopelijk is Jan, met de tram huiswaarts kerende, z'n uitgebreide paasschat voorzichtig op z'n schoot balancerend, heelhuids en zonder chocoladescherven thuis geraakt, want z'n nostalgische jeugdsentiment-zoektocht liep ook goed af. De alles nog zelf makende -dus ook nogal prijzige- warme bakker in de straat fabriceert ze nog, die holle chocolade eieren met van die kleine kleurrijke suikerbolletjes er in en een even kleurrijk ophanglintje er aan!😋 Ik wens u een gezegend Zalige en verrukkelijk Vrolijke Pasen!😘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten