Terugblikje.

Op 18 juni 2015 schreef ik: 

Er zijn zo van die dingen die je echt liever niet gezien had, maar die zowiezo voor eeuwig op je netvlies gebrand staan... Op de tram stond een vrouw, een heel stuk ouder dan ik, met kort grijs haar, een tongpiercing en een slobberige lederen broek, niet mis te verstaan naar alle mannen te lonken. Haar enorme borsten hingen tot ongeveer aan haar navel en vormden samen met haar buik, als drie-op-een-rij, een bollendrievuldigheid onder een strak purper truitje met daarop de tekst "Twerk it, baby!" Het was zowel abstract absurd als hikkend hilarisch, toch ook moedig en vooral verschrikkelijk tragisch, vond ik. En ik blijf het maar voor me zien... Opnieuw en opnieuw en opnieuw. ;-)

Lezen op de tram.

Wie regelmatig het openbaar vervoer gebruikt, weet dat er tijdens zulke ritjes heel wat gelezen wordt. Je ziet mensen boeken lezen, in een papieren versie of op een e-reader. Een gazet -misschien iets minder praktisch- of een magazine, zelf gekocht of gratis aangeboden en meegenomen, dat zie je ook behoorlijk wat reizigers lezen. Veel mensen zitten eindeloos te scrollen op hun smartphone of iPad, en lezen op de verschillende sociale media wat alle vrienden en kennissen de afgelopen tijd weer eens uitgespookt hebben. Mogelijkheden zat om je al lezend bezig te houden tijdens je reis. Maar ik, ik lees graag nog iets héél anders tijdens mijn verplaatsingen...

Je moet er zelf ook maar eens op letten: op veel van je medereizigers vind je ook 'tekst' terug. Ja, vanzelfsprekend is dat vaak het 'merk' -echt of namaak, dat laat ik in het midden- van hun kleding of een winkelnaam op de tas die ze bij zich hebben. En al minstens even dikwijls zie je mensen met namen van verre steden op hun kleding. Daar vraag ik me altijd bij af of ze daar dan geweest zijn, of er naar verlangen om er eens naar toe te kunnen reizen, ooit. Misschien kwam het opschrift gewoon maar met de trui of het shirt en werd het simpelweg en zonder enige verdere betekenis aangetrokken... Kan ook. Namen van beroemde voetbalspelers zie je natuurlijk ook te pas en te onpas. Dat zijn gegarandeerd hevige fans, denk ik dan, zo een shirt is zelden 'zomaar'!...
Maar, als je goed oplet, kom je af en toe zoveel boeiendere lectuur tegen. En dan bedoel ik vooral van die woordpareltjes die op mijn lachspieren werken...
Door de jaren heen ben ik zulke dingen beginnen neerschrijven in het notaboek dat standaard in m'n handtas zit. Ondertussen werd dat al een hele collectie en daar laat ik u graag even van meegenieten. Hopelijk doet het u ook minstens glimlachen.

Tijdens een erg vroeg tramritje las ik op het T-shirt van een blonde slanke juffrouw de opvallende uitroep 'Superpower!' Aangezien ze bijzonder slaperig op haar zitje hing, vermoed ik dat die tekst pas realiteit zou worden als de koffie uit de beker in haar hand echt goed doorgedrongen was...
Wachtend op een perron wandelde me een man voorbij met een in het ritme van zijn stappen meedeinende bolle bierbuik. Op z'n bijzonder strakgespannen T-shirt stond te lezen 'Watch the Waves' (Kijk naar de golven). Yep, ik heb dus inderdaad gekeken, en zag de 'golven' zeer uitgebreid heu... golven!
Toen er op zekere dag, nog lang voor de mondmaskerplicht op het openbaar vervoer, een dame de tram opstapte met op haar borst in grote letters 'Give me a Smile!' (Geef me een lach!), beantwoordde ik zulks uiteraard met mijn meest brede en stralende lach!... Zelden zó een chagrijnige blik teruggekregen...
Verrassend regelmatig zie ik T-shirts met 'FBI' erop. Dat staat dan blijkbaar niet voor de Amerikaanse inlichtingendienst, maar is de afkorting van 'Female Body Inspector' (Vrouwelijke Lichaamsinspecteur)! De interpretatie van zo'n opschrift kan geweldig verschillen al naar gelang het gedragen wordt door een man of een vrouw, én het 'soort' persoon. Interessant, hoor!
Iemand die de trám opstapt met in 't groot de tekst 'Take the Bus!' (Neem de bus!) op z'n shirt, ontlokt mij met m'n gevoel voor humor uiteraard enig geamuseerd gegniffel. 
'True Original' (Echte origineel) stond er te lezen op de trui van een werkelijk stokoude man, en da's vermoedelijk de waarheid en niets dan de waarheid.
Met de op 't eerste zicht alle kanten uit kunnende tekst 'Bad Boy' (Slechte jongen) op het T-shirt van een jonge vader, worstelend met twee kleine onwillige kindjes aan de hand, moest ik echt hartelijk lachen, want er stond in kleine letters onder te lezen: 'Real bad boy: I'm bad at everything!'... (Echte slechte jongen: ik ben slecht in alles!)
Het levensverhaal van de jongedame met op haar T-shirt 'The Book was Better' (Het boek was beter) lijkt me alvast erg boeiend om eens te beluisteren...
Ik had meteen een beetje medelijden met de jongeman wiens vriendin aan zijn arm het opschrift 'I'm a Luxuary' (Ik ben een luxeproduct) droeg...
Op een gloeiend hete dag in een gloeiend hete tram puffend en zwetend plots de tekst 'Feel the Heat' (Voel de hitte) op iemand lezen, ja, dat werkt sowieso op mijn lachspieren. Da's niet moeilijk, hé.
'Art is hard' (Kunst is moeilijk) las ik op zekere dag, en daar kan ik het alleen maar in alle ernst volmondig mee akkoord zijn! Het deed me meteen ook wel giechelend terugdenken aan een T-shirt dat ik vroeger zelf bezat, met de tekst 'Morgen ga ik het maken! Voor vandaag zien ik het niet meer zitten.'
Soms weet ik niet goed wat de drager van een tekst of woord eigenlijk wil zeggen. Wat moet je bijvoorbeeld denken van 'Example' (Voorbeeld)? Da's toch echt wel voor een brede interpretatie vatbaar, hé. En 'Follow me' (Volg me) vond ik ook zoiets. Waarom moeten we je dan wel volgen? En waarheen? En hoelang?...
Ik ben fan van de T-shirts, truien en accessoires van het 'Ministerie van Unieke Zaken' en z'n verschillende departementen, want die doen mij minstens altijd glimlachen. Ze maakten in 't begin vooral furore met de tekst 'Moet just niks', maar ondertussen zijn er zo nog wel wat plezante teksten bijgekomen, zoals bijvoorbeeld 'Ze na is kalm', 'k Zen hier ni gere', 'Ambetantwerpen' en 'Prutsers united'. En opgepast: vooral goed lezen en geen vergissingen maken met de opschriften 'kleir' en keirl'!... Ge moet hun site maar eens googelen.
Over googelen gesproken, een moppeke dat op sociale media al vele jaren de ronde doet, maar dat ik soms ook op T-shirts tegen kom -en afhankelijk van wie het draagt en door wie die persoon op dat moment vergezeld is, is zulks pas echt ongelofelijk hilarisch- is 'I don't need Google. My wife knows everything.' (Ik heb Google niet nodig. Mijn vrouw weet alles.)
Lange tijd kwamen er geen aantekeningen meer bij in de collectie. Er viel absoluut niks te meer op te schrijven in mijn notaboek, simpelweg omdat ik door de corona maandenlang geen enkele reden -en eerlijk gezegd ook echt geen goesting- had om op het openbaar vervoer te stappen. Ondertussen wordt zulks toch langzaam weer een ietwat normaal iets, zij het nog steeds goed beschermd. En omdat ik na dik anderhalf jaar niks ook weer eens een beetje interimwerk mag doen, maakt trammetje rijden en 'trammetje lezen' opnieuw deel uit van mijn leven. Er zullen dus vast nog leuke teksten te noteren vallen. Goed voor een opvolgblogje!...
'k Heb onlangs alvast hartelijk gegniffeld met de meer dan toepasselijke tekst 'Als je dit kan lezen, dan sta je echt te dichtbij!'... Lang leve de mensen met een stevig gevoel voor humor, opzettelijk of per ongeluk. ;-)

't Spinnetje in de keuken.

Het is weer die tijd van het jaar dat de spinnen naar binnen komen. Da's niet om u te pesten, hoor, da's meestal per ongeluk, op hun zoektocht naar een partner en een warm schuilplekje voor de winter. Persoonlijk zit ik daar niet mee. Ik ben niet bang van spinnen. 't Is te zeggen: zolang ze niet in m'n bed kruipen, want dat vind ik iets minder comfortabel... Meestal moet ik de achtpotige beestjes trouwens redden (oppakken en vervolgens weer buiten zetten) van een meer dan gruwelijke dood 'door vrolijk spelende katers': als de gesnapte spinnen niet eerst wat poten verliezen tijdens het wild heen en weer motten, dan worden ze met huid en haar -en luid krakend- door die twee huistijgers van mij opgevreten!
Geheel los van al die migrerende geleedpotigen maar binnen hetzelfde kriebelende thema -vandaar de intro- vertel ik u graag dit kleine verhaal.
Aan het venster in mijn keuken woont sinds vorige herfst of afgelopen winter, heel precies weet ik het niet, een klein zwart spinnetje. Het heeft z'n web gesponnen tussen het raamkozijn, de blaadjes van plantjes voor het raam en de roze bloempotjes waarin die plantjes staan. En ik vind dat prima.
Ja, als je natuurlijk een fobie voor spinnen hebt, is dat niet iets wat je snel oké zal vinden, dat begrijp ik. Maar ik zelf, zonder zulke fobie, ben heel blij met de aanwezigheid van dat kleine huisgenootje. Bij het plantjes water geven, let ik er altijd goed op het beestje niet per ongeluk met een vernietigende douche weg te spoelen. En bij het onderhouden en schoonmaken van het aanrecht en de ramen tracht ik zijn, of haar, persoonlijke hoekje niet of toch zeker zo minimaal mogelijk te verstoren.
"Allé, waarom zwiert ge dat griezelige kriebelbeest niet buiten?!", zal je nu misschien huiverend zeggen. Wel, de reden waarom het diertje gerust een stukje van mijn keuken als woonst mag inpalmen, is heel simpel: ik heb er bijzonder veel hulp aan! 
Elke zomer opnieuw krijg ik af te rekenen met een ware plaag aan fruitvliegjes. Ge kent die wel, die minuscule vliegende insectjes, die als uit het niets plots met duizenden tegelijkertijd verschijnen, en zich op elk zichtbaar en zelfs onzichtbaar etensrestje storten. Ik kan nog zo goed schoonmaken, opruimen en afwassen: die piepkleine vervelende vliegdingetjes nemen met gemak de hele boel over. Er staat in mijn keuken natuurlijk regelmatig nog een restje nat kattenvoer. Dat is op zich al nefast. Doch ook een over het hoofd gezien druppeltje gemorste koffie, een broodkruimel of een onmogelijk klein restje voedsel in de gootsteenrand, daar hebben ze ruimschoots genoeg aan. Zelfs de nog natte potgrond van vers bewaterde plantjes vinden ze paradijselijk. Al verpak ik elk mogelijk stukje afval, hoofdzakelijk de lege zakjes van het natte poezeneten en alles wat ik uit de kattenbak schep, in stevig gesloten plastiek zakjes (ja, wreed slecht voor 't milieu, ik wéét het, zucht, maar soms heb je geen keuze...), tóch weten die strontvliegjes daar bij te komen en er misbruik van te maken. Met uiteraard een ernstig stinkende vuilnisbak tot gevolg én steeds opnieuw en opnieuw een ware geboorte-explosie bij de fruitvliegjes!...
Ik bestrijd sowieso alle soorten plagen, zowel op m'n terras als in huis, op de meest ecologisch en biologisch mogelijke manier. Om de fruitvliegjesaantallen  enigszins in toom te houden, heb ik speciale vallen in de vorm van een glazen aardbei. Bovenaan zit er een kleine opening met een kurken stop, en rondom rond 3 minuscule, naar binnen stulpende gaatjes. In die glazen dingen gaat een beetje verschaalde wijn -appelsap of azijn wil ook nog wel lukken- en één druppel afwasmiddel. De geur van de wijn lokt de vliegjes, die langs de kleine gaatjes naar binnen kruipen om te genieten van de lekkernij. Het afwasmiddel zorgt dat er echter geen oppervlaktespanning meer op de vloeistof staat en aldus verdrinken de insectjes. Door de naar binnen gestulpte piepkleine gaatjes kunnen eventuele exemplaren die terug zouden willen ontsnappen ook niet meer weg. En geloof me, 't is hallucinant hoeveel van die kleine rotbeestjes ik zo vang, echt dui-zen-den!!! De lokvloeistof moet regelmatig vervangen worden wegens 'verzadigd van slachtoffers'... 
Tussen haakjes: je hoeft je zo geen speciaal glazen valletje aan te schaffen, hoor. Een doodgewone bokaal of iets dergelijks, met een strakgespannen stuk huishoudfolie over de opening, bijvoorbeeld vastgezet met een elastiek over de rand, werkt ook prima. Wat wijn of zoiets erin samen met een druppel afwasmiddel, een drietal kleine gaatjes in de folie -even prikken met een tandenstoker is perfect- en je hebt je eigen prima werkende fruitvliegjesvangmiddel! 
Maar, hoe goed die vallen ook werken, het blijft dweilen met de kraan open: die rotbeestjes kweken sneller dan ik ze kan vangen. Alle hulp is dus van harte welkom, en zo komen we weer terug bij dat kleine zwarte spinnetje in de hoek bij het keukenraam...
Volgens mij kan dat beestje z'n geluk niet op en eet hij of zij zich zo ongeveer te barsten. Te zien aan de hoeveelheid vliegenlijkjes die ik af en toe met de grootste voorzichtigheid en behulp van een daarvoor speciaal gereserveerd dik schilderpenseel van tussen de bloempotjes onder het spinnenweb mag wegvegen, vangt en verdelgt dat kleine spinnetje in al z'n ijver bijna evenveel van die fruitvliegjes als m'n glazen vallen! Het is amper te geloven, hoe zo'n onooglijk klein beestje dat voor mekaar krijgt! Fantastisch, toch!? Ik ben er alleszins heel blij mee, ge moogt gerust zijn.
Een gemiddelde huis-tuin-en-keuken-spinnetje leeft ongeveer 1 jaar, maximum 2. Het zou dus wel eens kunnen dat ik binnenkort afscheid moet nemen van mijn behulpzame kleine huisgenootje. Hopelijk heeft hij of zij tegen dan minstens 1 nakomeling op de wereld gezet, die bereid is het fruitvliegjesverzwelgersjobke over te nemen en mijn nieuw 'spinnetje in de keuken' te worden. Daar duim ik alvast voor! ;-)

Epiloog.
Uiteraaaaard schoot ik ter illustratie bij dit verhaal een zeer complete fotoreportage van dat kleine huisgenootje in mijn keuken. Blijken deze plaatjes toch absoluut nérgens meer terug te vinden op mijn computer!... Potverdorie! Wat nu gedaan?!...
Wel, bij elke spin die ik in mijn huis zie, flits er automatisch een gedichtje, dat ik in de lagere school graag vanbuiten mocht opzeggen, door m'n hoofd. Dat gedichtje -mét oorspronkelijk prentje- mag vandaag het verhaaltje met plezier vergezellen, vind ik, want het past best! Al zeg ik er nog wel eens uitdrukkelijk bij: tenzij per ongeluk of ongeweten, geen 'opgeveegde' spinnen in mijn huis!... ;-)

De spin Sebastiaan (1966) – Annie M.G. Schmidt 

Dit is de spin Sebastiaan.
Het is niét goed met hem gegaan.
          Luister! 
Hij zei tot alle and're spinnen:
Vreemd, ik weet niet wat ik heb,
maar ik krijg zo'n drang van binnen
tot het weven van een web. 
          Zeiden alle and're spinnen:
          O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
          kom, Sebastiaan, laat dat nou,
          wou je aan een web beginnen
          in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen:
't Web hoeft niet zo groot te zijn,
't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen
ergens achter een gordijn.
          Zeiden alle and're spinnen:
          O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
          toe, Sebastiaan, toom je in!
          Het is zó gevaarlijk binnen,
          zó gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig:
Nee, de Drang is mij te groot.
Zeiden alle and'ren innig:
Sebastiaan, dit wordt je dood...
          O, o, o, Sebastiaan!
          Het is niet goed met hem gegaan.
Door het raam klom hij naar binnen.
Eigenzinnig! En niet bang.
Zeiden alle and're spinnen:
Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!
          pauze
Na een poosje werd toen éven
dit berichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd.
Sebastiaan is opgeveegd.

Terugblikje.

11 juni 2012.

Hij stond een beetje verstopt in het hoekje van de poort en de muur gisterenavond, een jaar of 7 schat ik hem. Hij keek me recht in de ogen terwijl hij vanonder zijn jeansvestje met enige trots langzaam een zwarte speelgoedrevolver tevoorschijn haalde. Zonder verpinken en met een vage glimlach richtte het ventje het ding op m’n hoofd en haalde triomfantelijk de trekker over.
7 Jaar geleden had ik bij een overval de loop van een échte revolver tegen mijn voorhoofd. En ergens blíjf je een kogel verwachten, volgens mij, je leven lang…
Ik stond daar een tijdje ‘dood’ te zijn, tussen m’n 2 vuilniszakjes, op de stoep. Het kind was allang weer zijn vriendjes omver gaan knallen. Hopelijk voor hem kan het altijd een spel blijven, en wordt het nooit realiteit…

Vakantieverbeelding.

Ik ga nooit op vakantie.
Als je nu oppert dat ik, gezien mijn arbeidsongeschiktheid, eigenlijk zo goed als áltijd vakantie heb, dan kan ik je uiteraard alleen maar gelijk geven. Maar, er is een behoorlijk groot verschil tussen 'op vakantie zijn' en 'op vakantie gaan'. Om die eerste zin van dit verhaal volledig duidelijk te maken, kan je dus stellen dat ik inderdaad de meeste dagen van het jaar op vakantie bén, maar ik eigenlijk nooit op vakantie gá. 
Op vakantie gaan, is volgens mij je vrije tijd élders doorbrengen dan in je eigen huis en vertrouwde omgeving. En ik ben in m'n hele leven zelden op vakantie gegaan. Ik heb zelfs, alles bij elkaar, bijzonder weinig gereisd. Ja, in mijn jeugd een keertje op bedevaart naar Lourdes, als je dat al als 'vakantie' wil beschouwen... En verder waren er die paar concertreizen, waarbij ik weinig meer zag dan de binnenkant van de hotelkamer en de binnenkant van de concertzaal of het theater... Op reis om interessante en boeiende verre oorden te ontdekken, ondergedompeld te worden in vreemde culturen en nieuwe levenservaringen op te doen, dat zat er eigenlijk nog nooit in.
O, ik geniet er, zowat dagelijks, geweldig van om ontzettend mooie plaatjes van verre, vaak exotische bestemmingen te puzzelen op mijn favoriete spelletjessite en de programma's van National Geografic Channel op de televisie hebben ook een vaste klant aan mij. Maar geef toe dat zulks toch helemáál iets anders is, dan werkelijk op zulke plaatsen in de wereld te vertoeven en ze aan den lijve te ondervinden... En eerlijk gezegd, zie ik het in de nabije toekomst ook nog niet snel gebeuren, zo op reis gaan. Niet dat ik er van wakker lig, hoor. Iets wat je niet kent, kan je ook niet missen, hé. 
Dat betekent echter niet dat ik af en toe toch wel eens het gevoel heb echt op vakantie te gaan! Meestal betreft het dan een supergezellige daguitstap in het uitstekende gezelschap van vrienden. En ver hoeft dat niet te zijn. Een dagje naar de Zoo of zo, da's al geweldig. Zelfs een al dan niet 'toeristisch' toertje met een zalig terrasje ergens in een stad waar ik zelden kom, maar waar ik even naar toe moet/mag om bijvoorbeeld een uitvaart te zingen -kwestie van het aangename aan het nuttige te koppelen- is simpelweg 'vakantie!', mét een uitroepteken.
Mijn opperste geluk is een dagje naar zee. Maakt niet uit in welk seizoen en er moet zelfs geen terrasje of dergelijke aan verbonden zijn. Al is dat laatste wel, puur praktisch, het overwegen waard voor de eventueel hoognodige sanitaire stop, zeker met al dat water en zo... De zee zien, horen en voelen, een zalig lange strandwandeling maken en eens stevig uitwaaien, da's 120% genieten voor mij! Meer moet dat écht niet zijn. 
Sinds het uitbreken van het coronavirus echter zijn zelfs die relatief kleine reisgenoegens ook uit m'n leven verdwenen. En niet dat het helpt, in tegendeel zelfs: je denkt daar dan wel eens met verlangen en een beetje verdriet aan. Zoals zo vaak echter ontstond ook hiervoor als vanzelf een typische Kristina-oplossing: ik zocht en vond, met een beetje goede wil en enige inspanning; en bij gebrek aan ervaring met tropische oorden hoofdzakelijk gebaseerd op de geweldige vakantieweken uit mijn jeugd met de hele familie aan de Nederlandse kust; het 'vakantiegevoel' tijdens m'n gewone dagelijkse bezigheden in m'n eigen vertrouwde omgeving! 
Vakantieverbeelding, het hoeft niet moeilijk of ingewikkeld te zijn. Met blote armen en benen een zomers terrasje doen op m'n eigen heerlijke buitenruimte tussen de veelkleurige bloemen en planten, de zoemende bijtjes en hommels, het vrolijke gekwetter en gebuitel van de mezenfamilies... Puur genieten! 's Morgens met een heerlijke kop koffie, 's middags of 's avonds met een lekker glaasje wijn of een fris biertje. Zolang er dan geen bovenburen tapijten beginnen uit te kloppen over hun reling, waan je je vanzelf op vakantie.
Als het zodanig heet is dat je eigenlijk niet veel meer kan doen dan ergens plat gaan liggen, dan spreid ik m'n strandhanddoek uit op de frisse woonkamervloer, zet de ventilator aan om de typische verfrissende zeebries te imiteren, plant m'n zonnebril op m'n neus en leg me -een voorbeeld nemend aan de hierin zeer professionele poezen- zo lang en breed als mogelijk uitgestrekt neer, sluit m'n ogen -da's erg belangrijk!- en beeld me vervolgens probleemloos in dat ik op 't strand lig te bakken. Als m'n rug en nek de vloer te hard vinden, dan kan het bed ook altijd als 'strandzand' onder de handdoek dienstdoen. Om deze vakantiefantasie overeind te houden op koude(re) dagen is het bed trouwens sowieso een betere -lees 'warmere'- keuze dan die koele vloer... 
Afkoelen met een plons in een zwembad, dat lukt thuis ook: mijn hoogstpersoonlijke 'zwembad' staat 24 u op 24, 7 dagen op 7, voor me klaar in de badkamer. Een paar baantjes trekken, dat zit er niet in, maar lekker in het al dan niet koele nat hangen ronddobberen, dat lukt prima. Zelfs een beetje snorkelen, op zoek naar het wonderbaarlijke felgekleurde plastieken onderwaterleven, is een optie. En smijt er een paar handenvol keukenzout -of indien gewenst: geurend badzout- en wat schelpkes bij, en je spartelt meteen vrolijk in 'zeewater' rond...
Vorige zomer lagen zowat alle straten hier in de buurt open voor werken aan de telefoon- en internetkabels. Bij het terugplaatsen van de stoeptegels werd er kwistig gebruik gemaakt van hele camionladingen wit zand. Toen ik vervolgens in zomertenue en -vooral belangrijk!- met slefferkes aan m'n blote voeten, een occasionele luid krijsende zeemeeuw in de lucht en eventueel ook een zalig zomerbriesje, langs die trottoirs een toerke in het zonnetje deed, was 't helemaal niet zo moeilijk me dat als een heuse strandwandeling in te beelden. Het zout en de schelpkes ontbraken, ja, maar je komt sowieso toch ook thuis met een beetje kleur op je toet én zand tussen je tenen! Na zo twee zomers uitgebreid wit-zand-strand-verbeelding-oefenen geeft elk klein beetje wit zand, gelijk in welke vorm en eender waar -zelfs al is het schelpenzand in een kartonnen doos in de vogelafdeling bij de dierenwinkel- me een waar vakantiegevoel!
Als ik me in de wilde wind van de tegenwoordig zo vaak voorkomende stormen toch naar buiten moet begeven, met het mondmasker in de hand, dan 'vlieger' ik altijd. Zo'n lichtjes voorgevormd mondmasker laat zich prima grijpen door de wind. Al dan niet met een touwtje eraan vast en een klein beetje vliegenierskunnen amuseer ik me, net zoals vroeger op het strand, kostelijk met zo'n klein vliegertje! Als de wind goed staat, lukt het zelfs vanop mijn terras. Zolang het niet regent natuurlijk, want zo'n doorweekt mondmasker, dat weigert pertinent op te stijgen, hoor.
Zon is inderdaad geen must wat betreft mijn vakantieverbeelding. Aangezien ik vroeger ook erg genoot van lange strandwandelingen in de kou en zelfs in de regen, kan een blokje rond tijdens een stevige bui me ook dat vakantiegevoel geven. Heerlijk met m'n knalrode regenjas -kap op, want op die manier lekker geen geworstel met een paraplu- en m'n leuke bijpassende rubberlaarsjes aan door de diepste plassen soppen. Lang leve de winterse strand- en duinenwandeling!
En, zoals ik enkele weken terug mocht ervaren: die jas en laarsjes zijn eigenlijk zelfs totáál optioneel! Die dag hoopte ik, samen met vriend Roger, een gezellig toertje te doen langs de kraampjes van de braderie en rommelmarkt in de straat waar ik vroeger woonde. Nog voor we tot aan het eerste stalletje raakten, gutste de regen met bakken uit de lucht. Echt niet te beschrijven hoeveel neerslag er op dat moment omlaag viel, als een bijna ondoordringbare muur van hemelwater! In de hoop dat die fenomenale vlaag van beperkte duur zou zijn, bleven we even schuilen. 't Was echter geen avance, het water blééf maar omlaag kletteren. Noodgedwongen stapte Roger terug op z'n fiets en peddelde kletsnat weer huiswaarts. En ik? Ik schopte m'n slefferkes uit en wandelde in de stromende regen, op blote voeten en tot op het bot doorweekt, doch breed lachend op 't gemakje naar m'n eigen huis. Zorgeloos genietend als een kind spetterde en spatterde ik, mij absoluut nérgens iets van aantrekkend, uitgebreid in absoluut élke plas die zich op mijn pad bevond. Hoe dieper, hoe liever! Zaligmakend geluk en een bijzonder groot en puur vakantiegevoel, dat mag je gerust geloven!  
'Roeien met de riemen die je hebt' (O, dat past mooi na die bijzonder vochtige vorige alinea...), ik word er steeds beter in, hé, ook wat betreft 'op vakantie gaan'. Veel meer dan wat positief ingestelde verbeelding is er niet nodig. En dat geef ik uiteraard graag door, als was het maar ter inspiratie. 
Zodoende vertelde ik onlangs over m'n nieuwste vakantiebelevingen aan vriendin Betty. "Ge zijt uwe wc nog vergeten!!!" reageerde ze lachend, "als ik bij u naar het toilet ga, dan ben ik altijd even op vakantie aan de zee geweest!!!" En inderdaad, dat bijzonder tastbare bewijs van mijn geweldig sterke vakantieverbeeldig zag ik zelf nog even helemaal over het hoofd. Hoe is dat in 's hemelsnaam kunnen gebeuren?! hahaha :-D