Vakantieverbeelding.

Ik ga nooit op vakantie.
Als je nu oppert dat ik, gezien mijn arbeidsongeschiktheid, eigenlijk zo goed als áltijd vakantie heb, dan kan ik je uiteraard alleen maar gelijk geven. Maar, er is een behoorlijk groot verschil tussen 'op vakantie zijn' en 'op vakantie gaan'. Om die eerste zin van dit verhaal volledig duidelijk te maken, kan je dus stellen dat ik inderdaad de meeste dagen van het jaar op vakantie bén, maar ik eigenlijk nooit op vakantie gá. 
Op vakantie gaan, is volgens mij je vrije tijd élders doorbrengen dan in je eigen huis en vertrouwde omgeving. En ik ben in m'n hele leven zelden op vakantie gegaan. Ik heb zelfs, alles bij elkaar, bijzonder weinig gereisd. Ja, in mijn jeugd een keertje op bedevaart naar Lourdes, als je dat al als 'vakantie' wil beschouwen... En verder waren er die paar concertreizen, waarbij ik weinig meer zag dan de binnenkant van de hotelkamer en de binnenkant van de concertzaal of het theater... Op reis om interessante en boeiende verre oorden te ontdekken, ondergedompeld te worden in vreemde culturen en nieuwe levenservaringen op te doen, dat zat er eigenlijk nog nooit in.
O, ik geniet er, zowat dagelijks, geweldig van om ontzettend mooie plaatjes van verre, vaak exotische bestemmingen te puzzelen op mijn favoriete spelletjessite en de programma's van National Geografic Channel op de televisie hebben ook een vaste klant aan mij. Maar geef toe dat zulks toch helemáál iets anders is, dan werkelijk op zulke plaatsen in de wereld te vertoeven en ze aan den lijve te ondervinden... En eerlijk gezegd, zie ik het in de nabije toekomst ook nog niet snel gebeuren, zo op reis gaan. Niet dat ik er van wakker lig, hoor. Iets wat je niet kent, kan je ook niet missen, hé. 
Dat betekent echter niet dat ik af en toe toch wel eens het gevoel heb echt op vakantie te gaan! Meestal betreft het dan een supergezellige daguitstap in het uitstekende gezelschap van vrienden. En ver hoeft dat niet te zijn. Een dagje naar de Zoo of zo, da's al geweldig. Zelfs een al dan niet 'toeristisch' toertje met een zalig terrasje ergens in een stad waar ik zelden kom, maar waar ik even naar toe moet/mag om bijvoorbeeld een uitvaart te zingen -kwestie van het aangename aan het nuttige te koppelen- is simpelweg 'vakantie!', mét een uitroepteken.
Mijn opperste geluk is een dagje naar zee. Maakt niet uit in welk seizoen en er moet zelfs geen terrasje of dergelijke aan verbonden zijn. Al is dat laatste wel, puur praktisch, het overwegen waard voor de eventueel hoognodige sanitaire stop, zeker met al dat water en zo... De zee zien, horen en voelen, een zalig lange strandwandeling maken en eens stevig uitwaaien, da's 120% genieten voor mij! Meer moet dat écht niet zijn. 
Sinds het uitbreken van het coronavirus echter zijn zelfs die relatief kleine reisgenoegens ook uit m'n leven verdwenen. En niet dat het helpt, in tegendeel zelfs: je denkt daar dan wel eens met verlangen en een beetje verdriet aan. Zoals zo vaak echter ontstond ook hiervoor als vanzelf een typische Kristina-oplossing: ik zocht en vond, met een beetje goede wil en enige inspanning; en bij gebrek aan ervaring met tropische oorden hoofdzakelijk gebaseerd op de geweldige vakantieweken uit mijn jeugd met de hele familie aan de Nederlandse kust; het 'vakantiegevoel' tijdens m'n gewone dagelijkse bezigheden in m'n eigen vertrouwde omgeving! 
Vakantieverbeelding, het hoeft niet moeilijk of ingewikkeld te zijn. Met blote armen en benen een zomers terrasje doen op m'n eigen heerlijke buitenruimte tussen de veelkleurige bloemen en planten, de zoemende bijtjes en hommels, het vrolijke gekwetter en gebuitel van de mezenfamilies... Puur genieten! 's Morgens met een heerlijke kop koffie, 's middags of 's avonds met een lekker glaasje wijn of een fris biertje. Zolang er dan geen bovenburen tapijten beginnen uit te kloppen over hun reling, waan je je vanzelf op vakantie.
Als het zodanig heet is dat je eigenlijk niet veel meer kan doen dan ergens plat gaan liggen, dan spreid ik m'n strandhanddoek uit op de frisse woonkamervloer, zet de ventilator aan om de typische verfrissende zeebries te imiteren, plant m'n zonnebril op m'n neus en leg me -een voorbeeld nemend aan de hierin zeer professionele poezen- zo lang en breed als mogelijk uitgestrekt neer, sluit m'n ogen -da's erg belangrijk!- en beeld me vervolgens probleemloos in dat ik op 't strand lig te bakken. Als m'n rug en nek de vloer te hard vinden, dan kan het bed ook altijd als 'strandzand' onder de handdoek dienstdoen. Om deze vakantiefantasie overeind te houden op koude(re) dagen is het bed trouwens sowieso een betere -lees 'warmere'- keuze dan die koele vloer... 
Afkoelen met een plons in een zwembad, dat lukt thuis ook: mijn hoogstpersoonlijke 'zwembad' staat 24 u op 24, 7 dagen op 7, voor me klaar in de badkamer. Een paar baantjes trekken, dat zit er niet in, maar lekker in het al dan niet koele nat hangen ronddobberen, dat lukt prima. Zelfs een beetje snorkelen, op zoek naar het wonderbaarlijke felgekleurde plastieken onderwaterleven, is een optie. En smijt er een paar handenvol keukenzout -of indien gewenst: geurend badzout- en wat schelpkes bij, en je spartelt meteen vrolijk in 'zeewater' rond...
Vorige zomer lagen zowat alle straten hier in de buurt open voor werken aan de telefoon- en internetkabels. Bij het terugplaatsen van de stoeptegels werd er kwistig gebruik gemaakt van hele camionladingen wit zand. Toen ik vervolgens in zomertenue en -vooral belangrijk!- met slefferkes aan m'n blote voeten, een occasionele luid krijsende zeemeeuw in de lucht en eventueel ook een zalig zomerbriesje, langs die trottoirs een toerke in het zonnetje deed, was 't helemaal niet zo moeilijk me dat als een heuse strandwandeling in te beelden. Het zout en de schelpkes ontbraken, ja, maar je komt sowieso toch ook thuis met een beetje kleur op je toet én zand tussen je tenen! Na zo twee zomers uitgebreid wit-zand-strand-verbeelding-oefenen geeft elk klein beetje wit zand, gelijk in welke vorm en eender waar -zelfs al is het schelpenzand in een kartonnen doos in de vogelafdeling bij de dierenwinkel- me een waar vakantiegevoel!
Als ik me in de wilde wind van de tegenwoordig zo vaak voorkomende stormen toch naar buiten moet begeven, met het mondmasker in de hand, dan 'vlieger' ik altijd. Zo'n lichtjes voorgevormd mondmasker laat zich prima grijpen door de wind. Al dan niet met een touwtje eraan vast en een klein beetje vliegenierskunnen amuseer ik me, net zoals vroeger op het strand, kostelijk met zo'n klein vliegertje! Als de wind goed staat, lukt het zelfs vanop mijn terras. Zolang het niet regent natuurlijk, want zo'n doorweekt mondmasker, dat weigert pertinent op te stijgen, hoor.
Zon is inderdaad geen must wat betreft mijn vakantieverbeelding. Aangezien ik vroeger ook erg genoot van lange strandwandelingen in de kou en zelfs in de regen, kan een blokje rond tijdens een stevige bui me ook dat vakantiegevoel geven. Heerlijk met m'n knalrode regenjas -kap op, want op die manier lekker geen geworstel met een paraplu- en m'n leuke bijpassende rubberlaarsjes aan door de diepste plassen soppen. Lang leve de winterse strand- en duinenwandeling!
En, zoals ik enkele weken terug mocht ervaren: die jas en laarsjes zijn eigenlijk zelfs totáál optioneel! Die dag hoopte ik, samen met vriend Roger, een gezellig toertje te doen langs de kraampjes van de braderie en rommelmarkt in de straat waar ik vroeger woonde. Nog voor we tot aan het eerste stalletje raakten, gutste de regen met bakken uit de lucht. Echt niet te beschrijven hoeveel neerslag er op dat moment omlaag viel, als een bijna ondoordringbare muur van hemelwater! In de hoop dat die fenomenale vlaag van beperkte duur zou zijn, bleven we even schuilen. 't Was echter geen avance, het water blééf maar omlaag kletteren. Noodgedwongen stapte Roger terug op z'n fiets en peddelde kletsnat weer huiswaarts. En ik? Ik schopte m'n slefferkes uit en wandelde in de stromende regen, op blote voeten en tot op het bot doorweekt, doch breed lachend op 't gemakje naar m'n eigen huis. Zorgeloos genietend als een kind spetterde en spatterde ik, mij absoluut nérgens iets van aantrekkend, uitgebreid in absoluut élke plas die zich op mijn pad bevond. Hoe dieper, hoe liever! Zaligmakend geluk en een bijzonder groot en puur vakantiegevoel, dat mag je gerust geloven!  
'Roeien met de riemen die je hebt' (O, dat past mooi na die bijzonder vochtige vorige alinea...), ik word er steeds beter in, hé, ook wat betreft 'op vakantie gaan'. Veel meer dan wat positief ingestelde verbeelding is er niet nodig. En dat geef ik uiteraard graag door, als was het maar ter inspiratie. 
Zodoende vertelde ik onlangs over m'n nieuwste vakantiebelevingen aan vriendin Betty. "Ge zijt uwe wc nog vergeten!!!" reageerde ze lachend, "als ik bij u naar het toilet ga, dan ben ik altijd even op vakantie aan de zee geweest!!!" En inderdaad, dat bijzonder tastbare bewijs van mijn geweldig sterke vakantieverbeeldig zag ik zelf nog even helemaal over het hoofd. Hoe is dat in 's hemelsnaam kunnen gebeuren?! hahaha :-D