Vlaamse leeuwin.

Soms loopt een verhaal al eens vertraging op, maar daarom is het zeker niet minder leuk om alsnog verteld te worden, én gelezen... ;-)

Volgens mijn identiteitskaart ben ik officieel Belg. En daar ben ik eigenlijk best wel blij mee. Ja, ik weet het, we zeggen dikwijls genoeg dat België een apenland is, een zakdoekgrote natie met een veel te duur koningshuis, minstens een regering of 3, 4 teveel, en zakkenvullende leiders die allang de voeling met de werkelijke noden van het volk, de gewone mens, kwijtgespeeld zijn... Maar, het blijft een feit dat we nog steeds -dat kan je toch echt niet ontkennen- in een 'welvaartsstaat' leven, met alles erop en eraan. Niettegenstaande de kloof tussen arm en rijk ook hier aan zeer hoog tempo groter wordt -iets wat ik met behoorlijk wat bezorgdheid en ongerustheid steeds vaker vaststel-, genieten de meesten onder ons nog steeds van alle mogelijke fantastische voorzieningen en, indien nodig, van de meest uiteenlopende vangnetten. Ja, perfectie is het zeker en vast niet, volledig akkoord, maar kijk even rond in de wereld, en dan besef je meteen da't hier écht nog niet zo slecht is. Ik zelf, bijvoorbeeld, zou een ontzettend grote sukkelaar zijn -als ik er überhaupt nog wás- zonder onze prima georganiseerde gezondheidszorg, de toegankelijkheid van ziekenhuizen en zoveel mogelijkheden op geneeskundig vlak. En al is 't zeker gene vetpot, hoeveel erger zou het op financieel vlak met me gaan zonder mijn vaste, maandelijkse uitkering als 'werkonbekwame' mens. En dat geweldige appartement van mij, dat had ik me nooit van m'n leven kunnen veroorloven zonder de hulp van het Sociaal Woningfonds...
En zeker bij uitzonderlijke momenten, positieve of negatieve, voelen we ons als Belg ook allemaal verbonden. Denk maar eens even aan het voetbal! Of zoveel meer op dit moment: de massale hulpacties groot en klein bij die verschrikkelijk dramatische overstromingen. En de gouden medaille van Nina Derwael op de Olympische Spelen! Op zulke momenten maakt het plots totaal niet meer uit wat je moedertaal is, waar je oorspronkelijk vandaan komt, en of je arm of rijk bent. Dan zijn we plots, heel simpel, allemaal Belg. En dat vind ik erg mooi. Daar hoor ik graag bij.
Maar, het moet gezegd, behalve Belg ben ik ook Vlaming. En dat vind ik toch ook wel erg mooi om te kunnen zeggen. En om te kunnen voelen. Nee, niet dat ik zo'n vlaggen-zwaaiende, IJzertoren-bedevaart-gaande, barricaden-bestormende flamingant bent. Dat nu ook weer niet. Helemaal niet zelfs. Maar Vlaanderen, het platte land met z'n weiden en velden, met z'n heel verscheidene kustlijn, met de eeuwenoude steden en het roemrijke verleden... Het heeft wel wat om daar deel van uit te maken. Het vult me echt wel met enige fierheid. Niet dat ik daar continu mee bezig ben, hoor. Meestal ben ik gewoon 'mens', met positieve en negatieve kantjes, met aangename en minder fijne dagen, zoals iedereen; bezig m'n leven op elk vlak zo goed mogelijk in te vullen en te leven, ook zoals iedereen.
Maar zo af en toe komt dat 'Vlaming-zijn' toch weer eens een keertje wat sterker naar voren. Zoals dit jaar op 11 juli, de 'Feestdag van de Vlaamse Gemeenschap', of zoals we het nog steeds simpelweg en naar oude gewoonte noemen: de Vlaamse feestdag!
Al meer dan 2 jaar geleden werd ik geboekt door het Davidsfonds van Kapellen om bij hun grootse en uitgebreide jaarlijkse festiviteiten ter ere van die feestdag de plechtige hoogmis te komen opluisteren, uiteraard -ha ja!- begeleid door mijn favoriete organist Peter Maus. De uitbraak van het coronavirus deed die planning echter in het water vallen. Geen feestelijkheden toegestaan, en als gevolg ook geen speciale optredens dus. Onze boeking schoof, op hoop van zege, een jaartje op. 
Dit jaar was het opnieuw in spanning afwachten of het optreden op deze 11 juli wel zou mogen doorgaan. Mits een heel aantal voorwaarden kwam er uiteindelijk toch toestemming, doch alleen voor de eredienst in de kerk, en met een maximum van 150 aanwezigen op correcte afstand van elkaar en met mondmaskers op. Geen receptie, geen bal, geen enkel ander feestelijk extraatje.  Dat was wel een beetje jammer voor Peter en mezelf, want niets is zo fijn, als na een geslaagd optreden gezellig wat te kunnen drinken en na te praten, met elkaar en zeker ook met de aanwezige fans, vrienden, familie enz. Maar niet getreurd: we waren al lang wreed gelukkig dat we nog eens, letterlijk en figuurlijk, alle registers mochten open trekken! 
Uiteraard brachten we -wat had je anders verwacht!?- een volledig Vlaams programma: Nederlandstalig én van uitsluitend Vlaams toondichters. We openden met 'Vlaanderen' van Renaat Veremans, het welgekende nummer met de 'weiden als wiegende zeeën'. Veel Vlaamscher dan dat zal het niet snel worden, denk ik. Zeker eenmaal Peter het nummer in een voor mij zoveel meer geschikte toonaard speelde -een pak hoger dus-, voelde ik m'n Vlaamse fierheid als vanzelf zwellen tot ongekende hoogten. 'Hoe schoon de morgendauw' van Mortelmans is een geweldig pareltje. Ik kende dat al langer en het heeft altijd een mooi plekje in m'n hart gehad, maar nu ook Peter er verliefd op is, zullen we dat vast nog wel eens op het programma zetten. Het andere lied van Lodewijk Mortelmans, dat we als tussenzang ten gehore brachten, 'Als de ziele luistert...', gebruikten we samen al eerder in enkele concertmissen. Het is en blijft een zeer mooi en ingetogen werk, met een paar lastige passages, zowel voor de organist als de zangeres, maar het moet klinken alsof het de doodgewoonste zaak van de wereld is. En... we hebben het -alweer- prima neergezet! Het 'Gebed voor het Vaderland' van Gaston Feremans is een speciaaltje. De tekst gaat over de 'oude Nederlanden' en wordt dus ook vaak in Nederland gezongen. Meestal door mannenkoren en zelden of nooit meer dan alleen de eerste strofe. Maar de boodschap is nog even hedendaags als toen het gedicht geschreven werd: 'Laat ons niet ondergaan in haat, in broedertwist en schande'... Eén nummer zong ik niet in het Nederlands. We hebben de zogezegde 'Vlaamse vertaling' wel even bekeken, maar die werkte qua taalgebruik zodanig op onze beider lachspieren, dat het vermoedelijk nooit goed gekomen was met de live uitvoering ervan. Het 'Ave Maria' van Peter Benoit is trouwens meer dan prachtig genoeg en zeer graag gehoord door ons publiek, zelfs uitgevoerd tijdens de kerstconcerten, in het Latijn. 'Lente - Avond', gecomponeerd door Arthur Meulemans, was nieuw voor ons allebei. Ook een absoluut juweeltje, maar persoonlijk was ik er niet echt gerust in dat het foutloos zou gaan. Met die perfecte ondersteuning van een uitstekende begeleider moest ik me daarover echter niet druk maken: alle noten waren er en ze waren juist. Ik denk dat het nummer alleen nog wat 'schwung' miste, het vanzelfsprekende van iets dat door de jaren 'eigen' werd, iets waarmee je als muzikant al helemaal vergroeid bent. Volgens mij hóórt een doorsnee luisteraar dat niet, maar ik denk wel dat je dat eventueel kan voélen... Het spreekt voor zich dat ik ontzettend genoot van álle uitgevoerde werken, maar als ik er ééntje moest uitkiezen als mijn favoriet van de dag, dan was dat ' 'k En hoore u nog niet' van Jos Ryelandt. Dat staat al sinds het conservatorium op mijn repertoire, maar ik zong het nog niet eerder begeleid door orgel. En geloof me, Peter heeft écht een extra dimensie aan dit nummer voor me toegevoegd! De blâren aan de bomen, de storm en de wind, al het getsjilp en gekwetter van de vogels, hij haalde het allemaal op virtuoze en indrukwekkende wijze uit de orgelpijpen. Helemaal niet zo makkelijk, hoor, als je weet dat die begeleiding eigenlijk voor piano geschreven werd! Tot slot -dat kon uiteráárd zeker niet ontbreken- mocht Peter letterlijk álle registers van z'n orgel opentrekken voor de 'Vlaamse Leeuw'. Vooraf had het bestuur van het Davidsfonds grappend gezegd: "En niet in úwen toonaard, hé, Kristina! De mensen moeten wel allemaal kunnen meezingen, hoor!..." Dus zong ik gezellig mee vanuit mijne kelder en kon daardoor prima luisteren of er ook daadwerkelijk flink en met Vlaamse fierheid meegekweeld werd. Heel eerlijk? 'k Had er meer van verwacht! Meer brullende en bulderende leeuwen. Meer 'klinkt het niet dan botst het maar' zingen met ballen aan het lijf. Meer onstuitbare juichende feestvreugde... Maar misschien vergiste ik me, en waren mijn verwachtingen meer ter grootte van een massabijeenkomst ergens ten velde, en niet echt reëel en passend voor een kerk met een honderdtal gelovigen...  
Och, dat is allemaal niet zo belangrijk. Wat boven alles telt, is dat we weer eens ongelofelijk genoten! Last minute zenuwaanvallen terzijde was het onbeschrijfelijk fijn om eindelijk nog eens écht voluit te kunnen zingen, alsof ik plots weer adem kon halen. En ik moet er geen tekeningetje bij maken, denk ik, dat het feit dat de enige echte Peter Maus achter de klavieren van het orgel zat en alweer op meesterlijke wijze zijn kunnen met ons deelde, de vreugde en het genot alleen maar nóg veel groter maakte. Het uitgebreide dankwoord van de voorgangster en het luide applaus van de aanwezigen bevestigden dat het ook hen deugd gedaan had.
De afwezigen hadden, zoals gewoonlijk, weer eens ongelijk. Ja, ik wist zelf ook maar enkele dagen vooraf dat ook ik mensen mocht uitnodigen voor deze feestmis, en misschien heeft het daar wel aan gelegen, wie weet. De enige, ietwat valse noot voor mij (niet ván mij, hé!...) die dag, was de absolute en volledige afwezigheid van m'n zo vertrouwde, vaste optredenbezoekers, 'zij die er altijd bij zijn', m'n 'fanclub', als je ze liever zo noemt. Het kunnen delen van zoveel moois met mensen die ik graag zie, maakt het geluk voor mij alleen maar groter, en dat heb ik dus toch wel een beetje gemist, moet ik eerlijk bekennen. Maar, -en misschien behoren die ondertussen eigenlijk ook al een beetje bij de fanclub- daardoor heb ik wél dubbel en dik genoten van de aanwezigheid van Peters sympathieke schoonmoeder, z'n immer enthousiaste echtgenote Dolores en, mét stevige oorbescherming op z'n kleine hoofdje tegen zoveel muzikale decibels, hun 4 maanden oude zoontje, Lennie. Het was trouwens meteen de eerste keer dat ik dat super schattige nieuwe Mausje in levende lijve mocht bewonderen! Joepie!
Veel sneller, o zóveel sneller dan gewoonlijk na zulk een stevig optreden zat ik weer thuis in m'n eigen knusse sofa, het gefluit van de vele vogels in de tuin door het open venster en zwaar ruziënde mensen ergens in de andere kant van het gebouw. In de stilte en rust van mijn woonkamer was het nog nauwelijks te geloven dat ik even daarvoor prachtig, majestueus werk van grote Vlaamse toondichters ten beste stond te geven met de kracht en fierheid van een echte Vlaamse leeuwin... Op m'n schoot en naast me rekten Poekie en Pompon, m'n twee katers, zich nog eens lekker lang uit en nestelden zich, uiterst tevreden luid ronkend, zo dicht mogelijk tegen me aan. "Tja, die leeuw in mij mag weer voor een tijdje op stal dus...", bedacht ik me berustend doch eveneens lichtjes geamuseerd, "Voorlopig ben ik opnieuw gewoon 'mens'. En, uiteraard, inwonend bedienend personeel/persoonlijke sofa van die twee 'huiskamertijgers'. Niet echt plaats voor 'leeuwen' hier..." ;-)