Kort geschoren.

Kwart na zeven 's ochtends. Van 't verschieten spring ik, ogenblikkelijk behoorlijk wakker doch ook toch nog enigszins groggy en verwilderd, allesbehalve gracieus m'n bed uit. Door het onbesuisde en onstuimige openslaan van het beddengoed flikkert tegelijkertijd de al net zo geschrokken en nu eveneens licht verontwaardigde Poekie van z'n warme kuiltje in de zachte sprei de koude vloer op.
Niet da'k wil klagen, hoor. Uiteraard vraagt een mooie tuin om naar te kijken regelmatig stevig wat onderhoud. En de avond voordien had ik me nog luidop de bedenking gemaakt dat de tuinmannen (en -vrouwen) zo stilletjesaan wel weer eens langs mochten komen voor een stevig toerke met de haagschaar. M'n uitzicht begon zo onderhand meer weg te hebben van een dichtbegroeid oerwoud, dan van een 'beschaafde' tuin. Goh, niet dat ik daar iets tegen heb, hoor, tegen zo'n wildernis. Absoluut niet. Groen is groen uiteindelijk. En als het vogelbestand en al 't andere 'wilde' leven hier er gelukkig mee is, dan is dat ook prima voor mij. 't Is maar, als het riet zodanig hoog staat en al het andere struikgewas z'n takken en bladeren wild in alle richtingen uitspreidt, dat zulks meteen ook 'ongedierte' aantrekt. Nee, geen ongedierte in de vorm van beestjes allerhande, maar ongedierte in de vorm van individuen met wat minder goede intenties... U begrijpt wel wat ik bedoel. 
En dat niet alleen. Naargelang de tuin er steeds 'slordiger' bij komt te liggen en er als maar meer welig tierend groen -'onkruid' dus, in vaktermen- van tussen de kasseien z'n kop op steekt, neemt evenredig ook de hoeveelheid omlaag vallend afval toe... Ondanks alle mails van de nieuwe syndicus over 'respect voor uw buren en medebewoners' blijven hier sowieso met regelmaat kroonkurken, sigarettenpeuken en lege blikjes naar beneden duikelen. Maar, geloof me vrij: hoe onbeschaafder de tuin, des te ongemanierder de dumpbarbaren. Ze zeggen niet voor niks dat vuilnis méér vuiligheid aantrekt, hé. (Al vind ik persoonlijk een wat wildere groenvoorziening écht niet te vergelijken met één of andere stortplaats. Maar bon, elk zijn mening, toch?)
Alleszins, dit gezegd en geweten: blij dat de tuinonderhoudsfirma weer eens op post was. Maar... moesten ze met de enorme oppervlakte scheerwerk nu echt, écht, ééécht absoluut en zonder twijfelen, om 7u15 én met 't zwaarste materiaal dat ze bij zich hadden, beginnen met die ene struik vlák voor mijn slaapkamerraam?!?!... Zucht. Afin, we waren dus wakker.
Een beetje mottig van het bruuske ontwaken en de veel te korte nacht zet je dan maar een grote mok sterke koffie. En nog één. En nóg één... En met een pijnlijk hoofd tracht toch minstens iéts te verwezenlijken, maar dat lukt voor geen meter. De vijf man-en-één-vrouw sterke tuinploeg ging er bijzonder stevig tegenaan. De hele dag lang bombardeerden ze het gebouw door middel van de ronkende motoren van hun professionele haagscharen, boomzagen, bladblazers en maaimachines met een kolossale hoeveelheid decibels. Zij droegen uiteraard allemaal netjes degelijk uitziende gehoorbescherming, maar mijn oren floten 's avonds laat, toen de tuinmannen al lang hun arbeid beëindigd hadden, nóg!...
O, hoe onbeschrijfelijk heerlijk waren die twee kwartiertjes -één in de voormiddag en één in de namiddag- en dat half uurtje middagpauze, waarin de machinerie even volledig zweeg terwijl hun gebruikers zich voor een verfrissing en behoorlijk wat liters water in de schaduw onder de bomen neervlijden. Dan herademde ook mijn hele zijn eventjes. Om vervolgens met 'verfrist' gemoed opnieuw het hoofd te (moeten) bieden -letterlijk en figuurlijk- aan die onverminderd hevig doorgaande kabaalkakafonie. Ja, ik had m'n ramen en deuren hermetisch gesloten kunnen houden, om zo een klein beetje van de geluidsoverdosis te weren, maar op zo een ontzettend mooie en snikhete zomerdag... Nee, dat lukte me écht niet.
Maar ach, omdat je heel goed weet dat het slecht één klein dagje duurt en je er met zekerheid een bijzonder mooi plaatje voor in ruil terugkrijgt -en in mijn geval, zeker niet onbelangrijk: meteen ook een stuk veiligheid-, onderga je dat natuurlijk zonder morren of misnoegen. 'Met plezier', dat zou er over zijn, maar toch... Na zo een dag onderdompeling in zoveel decibels herrie smaakt de ondertussen behoorlijk vertrouwde en geliefde rust en stilte weer des te beter! Bijna even bruusk als ze met hun intense en lawaaierige werkzaamheden begon, bleek de tuinploeg schijnbaar plots -'k zal heel even met dat bonzende kopke van mij wat minder opgelet hebben, veronderstel ik- klaar, opgeruimd, ingepakt en vertrokken. En de wereld om me heen bevond zich verrassend onverwacht plots weer in een net niet overdonderende stilte. Slechts de nog steeds op de warme zomerlucht door de open vensters binnenwaaiende zalig zoete, groene geur van vers gemaaid gras en blad herinnerde nog vaag aan de in mijn brein reeds bijna weer vergeten herriedag.
Die nacht sliep ik in al die rust de diepe vredige slaap der gelukkigen. De volgende ochtend, bij het open van de gordijnen, schrok ik me opnieuw klaarwakker! 'k Was ondertussen zodanig gewend geraakt aan niets meer dan dicht struikgewas op een paar meter van m'n terras en ramen, dat het quasi plotseling verschijnen van een meer dan fenomenaal panoramisch uitzicht me even naar adem deed happen. Zelfs op zo'n -wat een ontzettend groot verschil met de dag ervoor- geweldig grijze, natte en kille vroege morgen... Wauw, zoveel ruimtelijkheid! En plotsklaps ook zoveel extra licht in al mijn kamers! En zie: het riet en de bamboevlaktes waren dusdanig kort gezet, dat ik voor het eerst in vele jaren, zonder enige moeite of hulp van een opstapje, een groot deel van de vijver kon bewonderen! Zo mooi!... En alsof dat alles nog niet genoeg was, stond er net op dat moment ook nog eens een prachtige reiger, sierlijk en elegant, aan de rand van het water in m'n richting te kijken. En ik kon, voor het eerst in lange tijd, hem ook zien!... Meer moet dat toch écht niet zijn om de dag in opperste stemming te beginnen, hé.
Dat ene oorverdovende lawaaierige dagje, dat nodig was om de volledige tuin kort te scheren, heeft me nu alvast weer een paar maanden van zalige rust, intens geluk en een fantastisch uitzicht beschoren. ;-)

Stofsloffen.

Mijn moeder beloofde en kocht me dit grappige cadeautje: sloffen! Uiteraard -ha ja!- zijn ze roze, en passen doen ze sowieso altijd, want: 'one size fits all'. Makkelijk zat. En een gat in je budget zullen ze ook al niet veroorzaken, want voor € 2,99 kan je echt niet sukkelen. "En wat is er nu zo bijzonder aan die sloffen, dat jij er een blogje over wil schrijven?", zul je je misschien afvragen. Wel, als je met die pantoffels aan je voeten, bezig met je dagelijkse dingetjes, op je gemakje door het huis heen en weer sjokt, heb je zonder enige extra moeite meteen alle stof en haren van je vloeren geveegd. Stofsloffen dus. Leuk idee, toch?!
M'n broer bracht ze gisteren in 't passeren even tot bij mij. Het materiaal waaruit dit schoeisel gemaakt is, is me niet onbekend. Ik maak namelijk al jaren m'n vele spulletjes en frulletjes stofvrij met zo'n elektrostatische chenille stoffer, en dweil het laminaat al even lang met een licht bevochtigde vloermop uit hetzelfde microvezel materiaal. Werkt prima. Daar ben ik altijd al heel tevreden over geweest. Toen ik dus die sloffen vanochtend zo gezellig fluffy, zacht en roze op de tafel zag liggen aanlokkelijk zijn, moest en zou ik ze ook onmiddellijk uitproberen! O, dat zat alvast niet slecht. Zelfs best comfortabel eigenlijk. En super glad-glibberig voelde het niet direct, dus voor slipgevaar en allerlei mogelijke uitschuifaccidenten in m'n zeer nabije toekomst moest ik precies ook niet zo gauw vrezen. Goed begin. Top.
Eerst nog een beetje voorzichtig, met zo van die kleine 'super-glad-ijs-en-pas-geslepen-schaatsen-bewegingkjes', schuifelde ik proberend door een paar kamers. Maar al gauw deed ik de afwas met geinig cirkeltjes draaiende voeten, zwierde ik dartel een paar extra toertjes rond de tafel en 't bed, en veegde ik, lenig als een zelfverzekerde danseres, experimenterend met grootse -en naar mijn idee elegante, maar er zijn jammer genoeg (of gelukkig) geen getuigen om dat te bevestigen- beenbewegingen, langs alle plinten en onder de kasten. Plezant! Er ontbrak eigenlijk nog juist een vrolijk geanimeerd muziekje bij. Ja, als ge zo uw vloeren een deftige veeg- en opblinkbeurt kunt geven, dan is poetsen niet langer meer een vervelend karwei, hoor. En... het werkt op de koop toe ook écht! Ik haal heus wel met regelmaat een borstel en/of -al naargelang nodig- een licht vochtig doekje over m'n vloeren, zo tussen de zeer intensieve stofzuigbeurten en uitgebreide dweilinspanningen door, en dus zág het er hier ook echt niet 'vuil' uit... Maar 't was toch wel een ietsiepietsie schrikken van wat er zich in amper vijf minuutjes al allemaal tussen de vele wollige tentakeltjes onderaan de pantoffelzolen verzamelde. 'k Had precies eventjes rap een halve Poekie of Pompon bij elkaar geveegd! En dat allemaal alleen maar door zottekes en onnozel op grappige roze sloefkes een beetje door m'n huis heen te slieren... Super! Helemaal content. "Gewéldig!", glimlachte ik breed en met vanbinnen een juichend gevoel, "Vanaf nu áltijd stralende vloeren! En weg met immer rondvliegend kattenhaar! Sloeffen aan en klaar! Woehoe!" Toen ik even later de verzamelde 'dust bunnies' van de pantoffels plukte en de vuilnisbak in mikte, viel m'n oog op het etiketje aan de binnenkant... en,... komt dá tegen: de sloffen mogen NIET gewassen worden! Vanwege de kartonnen vulling in de zolen, vermoed ik. Maar, heu... wacht efkes dan. Ik heb hier dus een leuk hulpmiddel om massa's vuil mee op te vegen, maar dat dus zelf niet te reinigen valt!... Da's ook niet echt praktisch, hé. Daar is precies niet goed over nagedacht... Klein ontwerpfoutje misschien?... hihihi Och, 't is niet erg. Voor vandaag zijn m'n vloeren alvast super proper. Ik heb op een erg plezante manier een stevig dosis extra beweging gehad en meteen ook alweer eens geweldig hartelijk gelachen. En, -je had vermoedelijk niets anders van me verwacht- mijn creatieve brein draait al op volle toeren om ook hiervoor weer een gepast oplossingske te bedenken. 't Komt helemaal goed. Daar mag je gerust in zijn. En, al zou het mogelijk stiekem toch een kleine stille hint van m'n moeder kunnen zijn da'k dringend weer eens aan de grote schoonmaak moet (grapje, hoor),... ik ben nog altijd heel blij met deze grappige stofsloffen! ♥️