Verkiezingslol.

"Da ziede van hier, da'k ga staan aanschuiven, seg! Geen denken aan! Daarvoor heb ik genen tijd, zenne!" verkondigde een nogal nurkse oude grijze man met luide stem daarnet in het kiesbureau. "En daarbij, zo lang kan ik verdoemme ni meer recht staan", gromde hij er nog achteraan. Zonder enige vorm van gene schuifelde hij, bij elke stap vervaarlijk z'n wandelstok tegen de grond rammend, bijzonder beslist en zelfzeker de lange rij netjes aanschuivende wachtenden voorbij. Ondanks de vele verbaasde, zelfs lichtjes verontwaardigde maar ook enigszins geamuseerde blikken (zoals die van mij) kwam er geen enkele reactie op zijn stoutmoedige onderneming. Niemand die er wat van zei of hem tegenhield. Meneer ging voor. Punt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Zelf was ik een kleine 30 minuten daarvoor verschrikt uit bed gesprongen. 'k Had me voorgenomen om lekker vroeg te gaan stemmen, uiteraard om alle drukte te vermijden, maar bij 't openen van m'n ogen wees de wekker jammer genoeg al kwart na 9 aan. Eventjes een versnelling hoger schakelen, de boel de boel laten, en ... go go go! Een fris doch snel kattenwasje, haartjes rappekes bij elkaar, een likje make-up op m'n snuit, de nog aan de kast hangende jeansjurk aan, klaar! En, omdat ik enkel het plein voor ons appartementsgebouw hoefde over te steken, griste ik in de rapte slechts het minimum aan 'benodigdheden' mee: m'n huissleutels, m'n leesbril, m'n oproepingspapier en m'n identiteitskaart. Hupsakee, stemmen maar!
De rij wachtende kiezers was lang. Mijn kiesbureau staat opgesteld in een hoek van de cafetaria van een dienstencentrum met hoofdzakelijk serviceflats. En volgens mij pikte ik er net dát moment van de dag uit waarop al die inwonende bejaarden, goed voorzien van rollators, wandelstokken en alle tijd van de wereld, als afgesproken tegelijkertijd, massaal besloten ook hun stem te komen uitbrengen. Zucht. Maar, gelukkig schoot het toch nog goed op en ongeveer een kwartier later stond ik vooraan in de rij. Hoera.
Het is echter geen goed idee om je haast-je-rep-je en zonder eerst koffie te hebben gedronken naar het stembureau te begeven, ondervond ik meteen!... In mijn gezwinde haastigheid had ik per ongeluk niet m'n identiteitskaart mee gegraaid, doch mijn Mobib-kaart, m'n abonnement van De Lijn! En, uiteraard mag je daarmee niet het stemhokje in. Lichtjes gegeneerd maar ook hartelijk lachend vanwege m'n eigen malligheid onverrichter zake weer huiswaarts dus, om, na dubbelchecken, met ditmaal zeker weten het juiste plastieken kaartje in de hand, het hele aanschuifproces -de rij was nog steeds onverminderd lang- opnieuw te starten. "Voilà, alweer stof voor een blogje!" giechelde ik in mezelf.
Als je weet wat je wil, gaat stemmen super vlot, dus in een mum van tijd was ik klaar met het uitoefenen van mijn kiesplicht. Tevreden wandelde ik richting uitgang, maar de smalle doorgang tussen de nog steeds in lengte toenemende wachtrij en de toog van de cafetaria van het dienstencentrum werd versperd door een oude man die moeiteloos voorovergebogen uitgebreid en met veel gedoe de aandacht en de snoetjes van twee schattige, hun ouders vergezellende kleine kindjes naar zich toe probeerde te trekken. Beleefd maar kordaat en voor alle zekerheid luid genoeg, dus goed hoorbaar, verzocht ik de man om even een beetje plaats te maken alstublieft. "Ja, ja", repliceerde de grijsaard korzelig, "het brandt ni, hé. En daarbij, 't is zondag en we hebben hier alle tijd van de wereld, zenne!" En terwijl hij zich oprichtte en naar mij omdraaide, vervolgde hij: "Als ik dat wil, madam, dan sta ik hier nog heel den dag in de weg en daar kunde gij niks aan doen want da's mijn goe recht!" 'k Moest verschrikkelijk mijne lach inhouden: het was die mopperige meneer van een dik half uur eerder, die man zonder tijd noch fysiek! "Sommige mensen komen toch ook écht met álles weg, hé!" bedacht ik me grinnikend huiswaarts slenterend. "Een piepklein beetje jonger en hij had een uitstékend politicus kunnen zijn!..." 😀

Het gebed van Esmeralda.

Ondertussen is het alweer 3 weken geleden dat ik, net als zovelen vermoedelijk, als gehypnotiseerd en met een mix van ongeloof en afgrijzen naar het continu binnenstromende beeldmateriaal van de brandende Notre Dame in Parijs zat te staren. Hallucinant, niet te vatten, dat razende recordtempo waarmee de begerige vlammen van een niets ontziende, wild om zich heen grijpende vuurzee die eeuwenoude houten dakconstructie weg likten.
Ondertussen is de paniek en de opschudding rond de hele verschrikking wat geluwd. De belangrijkste kerkschatten en schilderijen konden op het nippertje gered worden, en, hoera hoera, ook het fenomenale orgel zou de hele malaise van vuur, water en puin vermoedelijk met weinig of geen onherstelbare schade doorstaan hebben. Dus, het leven gaat door. En ondertussen trakteerde de wereld ons ook 'gewoon' weer verder op nieuwe, zeker zo verschrikkelijke gebeurtenissen...
Overigens, tegelijkertijd met die fraaie 850 jaar oude Dame in de Franse hoofdstad, stond in Jerusalem op de Tempelberg een deel van de Marwani-Moskee in de fik. Dit enorme gebedshuis -eigenlijk is het meer een reusachtig complex- staat voor moslims op nummer 3 in de lijst van de belangrijkste heilige plaatsen, en vierde reeds z'n 2000ste verjaardag. En daar was vreemd genoeg -dat vind ik toch- niet zoveel commotie rond...
Bon, ik geef het je maar even mee, hé.
Ondertussen zien we op de sociale media de eerste, vaak extreem fantasierijke -het ene al zotter dan het ander- ontwerpen voor het nieuwe dak verschijnen. En wat mij betreft mogen ze er absoluut zo'n glazen overkapping op zetten.
Toen ik een 10-tal jaar geleden auditie deed bij de opera in Parijs was ik na m'n eerste reis "snel met de TGV heen en terug" een stuk slimmer geworden. Bij m'n tweede auditie boekte ik m'n terugreis pas aan het eind van de dag, waardoor er nog vele uren extra tijd na het zingen overbleven om als dagjestoerist wat mooie plekken van de stad te bezoeken. En de Notre Dame mocht daar toen echt niet aan ontbreken. Maar van dat bezoek herinner ik me, behalve die niet te beschrijven oogverblindend prachtige, reusachtige glas-in-lood rozetten, vooral hoe ontzettend dónker het er binnen was... En misschien klinkt dit een beetje cru, maar toen ik die eerste interieurfoto's van na de brand zag, die waarop een stroom van licht door de enorme gaten in het plafond ongegeneerd de kerkruimte binnen valt, toen zuchtte ik werkelijk luidop: "Vele beter!!!" Dus,... voor mij mag het gerust glas worden. 
De hele opschudding rond de vele miljoenen voor de heropbouw die, als bij toverslag, reeds binnen de 24 uur ter beschikking gesteld werden, liet mij ook niet echt onberoerd. Natuurlijk ben ik helemaal voor de heropbouw van dit magnifiek stuk werelderfgoed, daar moet je niet aan twijfelen, maar hoe zit dat dan met die zovele humanitaire pijnpunten waar blijkbaar nooit ergens een cent voor te vinden valt?...
Goh, weet je, alles wel beschouwd snap ik die 'rijkaards' ergens wel, hoor. Donaties aan zo een 'cultuurprojectje', daar trek je gemakkelijk 75% of meer van terug van de belastingen. Eigenlijk voel je daar dus niet echt iets van in je portemonnee. In realiteit draait de gewone burger daar dus voor op, maar daar moeten zij zich toch niets aantrekken, hé. Gul zijn met de centen van een ander. Moet kunnen. Hum. Op een hulpbehoevende mens van vlees en bloed, zo eentje zonder onderdak of eten, daar schroef je ook niet zo makkelijk een bronzen gedenkplak op vast met een tekst in de trant van "Gered dank zij de gulle schenking van...", hé. Trouwens, zo'n kathedraal staat daar zeker nog voor eeeeeeuwen, inclusief, als alles goed gaat, die glimmende plak met jouw weledele naam er op! Hoe lang gaat ocharme zo'n luttele sterveling nog mee denk je? En die plak zal op zo'n gammele sukkelaar ook wel niet erg lang blijven hangen, hé... (Voor de lezers die mij nog niet goed kennen: dit is puur en ongefilterd sarcasme, hé, ik denk niet echt zo, hoor!)
Al dat gedoe, dat heen en weer getrek, breed uitgesmeerd in pers en media, deed in mij een lied weerklinken, eentje dat me, zoveel jaren geleden bij mijn bezoek aan de Notre Dame, toen ook meteen te binnen schoot. En meer dan ooit vond en vind ik het geweldig passend. 
Ik heb het over het gebed van zigeunerin Esmeralda uit de Disneyfilm 'The Hunchback of Notre Dame' (de bultenaar van de Notre Dame). Vaak zing ik het stilletjes voor mezelf, als een vurig gebed vanuit het diepste van mijn ziel. Soms gewoon onderweg op de fiets, maar zeker als ik ergens ten lande in een nog stille en verlaten kerk ben. De woorden passen wonderwel bij wat er leeft in mijn zo vaak bezorgde, immer warme hart. Dat het een lied is, maakt dit alleen maar sterker. Het is een zacht geuite, doch scherp accurate en ook vandaag, misschien zelfs meer dan ooit, 100% van toepassing zijnde, hartstochtelijke smeekbede voor hulp aan de allerzwaksten in de maatschappij, soelaas voor de machtelozen en de behoeftigen. En de volledige muzikale compositie, groots in alle eenvoud, draagt deze boodschap aangenaam en moeiteloos tot bij gelijk welke toehoorder. 
Persoonlijk vind ik het een tekst die we allemaal wat vaker in gedachten mogen nemen. Het kan zelfs een louterend effect op je hebben, als je dat tenminste toelaat... De wereld kan nog heel wat leren van een eenvoudige, getekende Disneyfiguur. Als je mij wil geloven...
Daarom deel ik dit lied graag met jou. Je kan het volledig beluisteren -en ook bekijken natuurlijk- via deze link: 'God, help the Outcast.' En ik schets voor alle duidelijkheid ook de situatie nog even voor je: Esmeralda bevindt zich heimelijk in de Notre Dame, een plaats waar ze eigenlijk als zigeuner absoluut niet gewenst is, en richt zich aan Maria, aan Onze Lieve Vrouw, met haar gebed.
De vertaling van de Engelse tekst gaat als volgt:
"Ik weet niet of je me kunt horen, zelfs niet of je wel daar bent.

Ik weet niet of je naar het gebed van een zigeuner wil luisteren.

Ja, ik weet dat ik slechts een paria ben, ik zou niet met je mogen praten.

Maar als ik jouw gezicht zie, vraag ik me af "Was jij eens een verstotene?"

God, help de niet-gewensten, hongerig vanaf hun geboorte.

Laat hen de genade zien die ze op aarde niet vinden.

God, help mijn mensen, we kijken nog steeds naar U uit.

God, help de verschoppelingen, want niemand anders zal het doen."

En dan hoor je de gebeden van de andere gelovigen in de ruimte:

"Ik vraag om rijkdom.

Ik vraag om roem.

Ik vraag om glorie, die over mijn naam schijnt.

Ik vraag om liefde, die ik kan bezitten.

Ik vraag God en zijn engelen om mij te zegenen."

En Esmeralda, zij vraagt niets voor zichzelf, zij vindt dat ze genoeg heeft...

"Ik vraag om niets, ik kom wel rond, 

maar ik ken zovelen met minder geluk dan ik.

Alstublieft, help mijn mensen, de armen en de vertrappelden.

Ik dacht dat we allemaal kinderen van God waren...

God, help de verschoppelingen, kinderen van God."

❤️❤️❤️