Verkiezingslol.

"Da ziede van hier, da'k ga staan aanschuiven, seg! Geen denken aan! Daarvoor heb ik genen tijd, zenne!" verkondigde een nogal nurkse oude grijze man met luide stem daarnet in het kiesbureau. "En daarbij, zo lang kan ik verdoemme ni meer recht staan", gromde hij er nog achteraan. Zonder enige vorm van gene schuifelde hij, bij elke stap vervaarlijk z'n wandelstok tegen de grond rammend, bijzonder beslist en zelfzeker de lange rij netjes aanschuivende wachtenden voorbij. Ondanks de vele verbaasde, zelfs lichtjes verontwaardigde maar ook enigszins geamuseerde blikken (zoals die van mij) kwam er geen enkele reactie op zijn stoutmoedige onderneming. Niemand die er wat van zei of hem tegenhield. Meneer ging voor. Punt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Zelf was ik een kleine 30 minuten daarvoor verschrikt uit bed gesprongen. 'k Had me voorgenomen om lekker vroeg te gaan stemmen, uiteraard om alle drukte te vermijden, maar bij 't openen van m'n ogen wees de wekker jammer genoeg al kwart na 9 aan. Eventjes een versnelling hoger schakelen, de boel de boel laten, en ... go go go! Een fris doch snel kattenwasje, haartjes rappekes bij elkaar, een likje make-up op m'n snuit, de nog aan de kast hangende jeansjurk aan, klaar! En, omdat ik enkel het plein voor ons appartementsgebouw hoefde over te steken, griste ik in de rapte slechts het minimum aan 'benodigdheden' mee: m'n huissleutels, m'n leesbril, m'n oproepingspapier en m'n identiteitskaart. Hupsakee, stemmen maar!
De rij wachtende kiezers was lang. Mijn kiesbureau staat opgesteld in een hoek van de cafetaria van een dienstencentrum met hoofdzakelijk serviceflats. En volgens mij pikte ik er net dát moment van de dag uit waarop al die inwonende bejaarden, goed voorzien van rollators, wandelstokken en alle tijd van de wereld, als afgesproken tegelijkertijd, massaal besloten ook hun stem te komen uitbrengen. Zucht. Maar, gelukkig schoot het toch nog goed op en ongeveer een kwartier later stond ik vooraan in de rij. Hoera.
Het is echter geen goed idee om je haast-je-rep-je en zonder eerst koffie te hebben gedronken naar het stembureau te begeven, ondervond ik meteen!... In mijn gezwinde haastigheid had ik per ongeluk niet m'n identiteitskaart mee gegraaid, doch mijn Mobib-kaart, m'n abonnement van De Lijn! En, uiteraard mag je daarmee niet het stemhokje in. Lichtjes gegeneerd maar ook hartelijk lachend vanwege m'n eigen malligheid onverrichter zake weer huiswaarts dus, om, na dubbelchecken, met ditmaal zeker weten het juiste plastieken kaartje in de hand, het hele aanschuifproces -de rij was nog steeds onverminderd lang- opnieuw te starten. "Voilà, alweer stof voor een blogje!" giechelde ik in mezelf.
Als je weet wat je wil, gaat stemmen super vlot, dus in een mum van tijd was ik klaar met het uitoefenen van mijn kiesplicht. Tevreden wandelde ik richting uitgang, maar de smalle doorgang tussen de nog steeds in lengte toenemende wachtrij en de toog van de cafetaria van het dienstencentrum werd versperd door een oude man die moeiteloos voorovergebogen uitgebreid en met veel gedoe de aandacht en de snoetjes van twee schattige, hun ouders vergezellende kleine kindjes naar zich toe probeerde te trekken. Beleefd maar kordaat en voor alle zekerheid luid genoeg, dus goed hoorbaar, verzocht ik de man om even een beetje plaats te maken alstublieft. "Ja, ja", repliceerde de grijsaard korzelig, "het brandt ni, hé. En daarbij, 't is zondag en we hebben hier alle tijd van de wereld, zenne!" En terwijl hij zich oprichtte en naar mij omdraaide, vervolgde hij: "Als ik dat wil, madam, dan sta ik hier nog heel den dag in de weg en daar kunde gij niks aan doen want da's mijn goe recht!" 'k Moest verschrikkelijk mijne lach inhouden: het was die mopperige meneer van een dik half uur eerder, die man zonder tijd noch fysiek! "Sommige mensen komen toch ook écht met álles weg, hé!" bedacht ik me grinnikend huiswaarts slenterend. "Een piepklein beetje jonger en hij had een uitstékend politicus kunnen zijn!..." 😀