Kerst zit weer in z'n dozen. Het heeft me een volle twee dagen gekost en m'n nek en rug hebben daar nog een dag of vijf luid over lopen zeuren. Maar, behalve die drie snoeren lampjes, die de korte en donkere winterdagen nog een tijdje mogen blijven verlichten, is alle kerstversiering weer netjes opgeborgen.
Het zal u vermoedelijk helemaal niet verbazen dat ik royaal veel kerstversiering bezit. 'Veel' is misschien zelfs niet eens het juiste woord, want het zijn dozen en dozen en dozen vol. Dat is natuurlijk niet allemaal ooit eens in één keer gekocht. Dat is een verzameling van zowat mijn volledige volwassen leven. En als je steeds bij ongeveer hetzelfde kleurschema blijft en je gehecht bent aan elk klein kerstfrulleke, dus ook nooit eens iets weg doet, dan groeit die collectie natuurlijk gestaag maar gegarandeerd.
Het grootste deel van mijn kerstversiering vergaarde ik gedurende de 17 jaar op m'n vorige adres. Absoluut élke ruimte van dat huurappartement werd tegen kerstmis omgetoverd in een prachtig feeëriek schouwspel, dat je zo van één of ander postkaartje had kunnen afplukken. Onlangs liet Facebook me nog foto's van die flat in z'n eindejaarstooi zien, en heel eerlijk: 'k was er zelf nog van onder de indruk! Echt waar. Fantastisch!
Als ik je vertel dat daar, in die flat, voor de feestdagen zelfs de gordijnen in alle kamers vervangen werden om in het thema te passen, dan verbaast het je zeker niet dat ik makkelijk een week nodig had om te versieren en na afloop zelf zo ongeveer de lappenmand in kon. Vooral de enorme kerstboom vroeg veel van me. Zowel qua tijd als inspanning. In dat appartement zat het plafond op ongeveer drie meter hoogte, dus de kunstkerstboom, die bovenop het dressoir met één platte zijde tegen de muur aan gepropt stond, en die voor de veiligheid en tegen de gekke kuren van de poezen vastgemaakt werd aan een haak in de muur, mat iets van een 2,50 meter in de hoogte en toch zeker 2 meter in de breedte. Het was een boom waarvan je elke tak apart in de stam moest plaatsen en uitplooien. Elk jaar weer opnieuw zeker een halve dag werk. En daar moesten dan, behalve de honderden rode ballen en andere kerstornamenten, allemaal in glas uiteraard, een 4-tal snoeren lampjes in, plus 4 doosjes met kleine houten viooltjes, 3 slingers met muzieknoten, een prachtige engel op de top, en alles afgewerkt met ettelijke zakjes van die superfijne lange glitterserpentines, die je in maart nog terugvindt op de meest onmogelijke plaatsen. Vanwege de hoogte en de omvang van de boom was het decoreren ervan een ware marathon op en af de grote ladder. Topsport! Ge moogt gerust zijn! En om in de sporttermen te blijven: wat heb ik toen toch vaak gewenst over een 'balaangever' te kunnen beschikken...
Net geen 8 jaar geleden verhuisde ik naar mijn huidige appartement. Hier is het plafond 'slechts' 2,40 meter, en die gigantische kerstboom bleef in de doos. Al die jaren werd er natuurlijk wel versierd voor kerstmis, maar met de inrichting van de kamers zoals ze dagdagelijks is, kon ik echt geen gepast plekje meer vinden voor die enorme reus. Al dat mooie glaswerk bleef dus ook opgeborgen. Niet alleen de mooie rode ballen, effen of met alle mogelijk soorten decoraties, maar ook de glazen instrumentjes, denappels, geschenkjes, roosjes, vogeltjes, sterren en weet ik veel wat nog allemaal, ze vierden de feestdagen niet meer mee in de huiskamer. Ik vond dat elk jaar opnieuw echt wel jammer, hoor, maar 'k had er niet zo direct een oplossing voor. En afstand doen van al dat jarenlang verzamelde moois, daar was uiteraard ook geen sprake van. In tegendeel: er bleef nog bijkomen... Ik sprak wel behoorlijk streng met mezelf af dat ik ieder jaar nog slechts één kerstdingetje bij mocht kopen. Maar dan ook écht maar één dingetje!!! En daar heb ik me toch erg braaf aan gehouden, al zeg ik het zelf.
Het versieren voor kerstmis stond, sinds ik hier woon, een beetje op een laag pitje. Misschien was het ten opzichte van vele andere mensen nog steeds behoorlijk wat; voor mijn maatstaven bleef het minimaal. Veel had te maken met de krakkemikkige staat van m'n rug en nek, en met de ongelofelijke drukte en werkstress naar die kerstconcerten in eigen beheer toe. En ergens miste ik het toch wel, hoor. Kerstmis is zonder al dat geglitter en geschitter toch niet helemaal hetzelfde voor mij. Zeker niet als enige echte Kerst-Miss... Maar, als het om zoveel redenen niet lukt, tja, dan heb je je daar simpelweg bij neer te leggen, hé.
Dit jaar was het onverwacht anders. Geen idee welke gekke kerstmicrobe me plots gebeten had. Ondanks de voorbereidingen van de -hoera, het mocht weer eens een keertje- kerstconcerten verzamelde ik toch álle dozen en zakken met kerstdecoratie in de woonkamer. Bewonderend en verwonderend laadde ik absoluut alles uit én gaf het meteen een plekje ergens in huis. Het ging als vanzelf, zo vlot en moeiteloos.
Tijdens een korte boodschappen-doen-onderbreking reed ik, totaal ongepland, langs de bloemenwinkel en koos daar mezelf een kleine bolle levende kerstboom voor op m'n salontafel uit. Daar zou ik die fraaie glazen kerstbollen in kunnen hangen! Of toch tenminste een deel van de collectie...
Het miniboompje viel, netjes in een stevige stenen pot en met het grote roodfluwelen kerstboomkleed eronder gedrapeerd, uiteindelijk toch nog verrassend groot uit op het kleine tafeltje. Maar gelukkig niet op een storende manier. Zelfs de televisie bleef nog enigszins zichtbaar, links langs de zachtjes afhangende sparrentakken heen...
De dozen met de glimmende rode glazen ballen en kerstfiguurtjes allerhande voor me uitgestald, klaar om de boom te beginnen versieren, constateerde ik geen lichtjes meer op overschot te hebben. En die moesten er toch écht óók in, en uiteraard vóór de ballen. Omdat, op de koop toe, de helft van het lampjessnoer dat steeds de grote verzameling kerstbeeldjes en sneeuwbollen-muziekdozen op het dressoir doet fonkelen, de geest gaf, vond ik het, in al mijn kerstijver en versiervreugde, absoluut de moeite waard om even snel op m'n fiets te springen, richting 'De Krak', waar ik vast wel wat nieuwe -en betaalbare- kerstverlichting op de kop kon tikken. 't Was immers nog maar half vier op een rustige woensdagmiddag en er scheen een flauw zonnetje.
Ja, dat van dat zonnetje, dat heb ik geweten, hoor... Na ongeveer nog maar één kwart van de weg te hebben afgelegd, besloten de hemelsluizen zich plots allemaal tegelijkertijd en op volle kracht te openen! Binnen de minuut was ik, ondanks m'n regenjasje met kap, doorweekt tot op m'n ondergoed! Maar aangezien ik toch niet nóg natter kon worden, vervolgde ik m'n weg. Dat regenwater zou m'n kerstspirit niet breken! Als een soort diepzee-griezelfilm-monster stiefelde ik zwaar druipend de winkel binnen. Gelukkig stond de kerstversiering direct vooraan, want ik liet een zodanig stevig waterspoor na, dat de immer vriendelijke winkelbedienden onmiddellijk met emmer en dweil kwamen toesnellen... Alleszins, een half uurtje later kon ik, terug opgewarmd met een stevige kop koffie en met droge kleren aan -al het kleddernatte spul ondertussen reeds draaiend in de wasmachine- opnieuw aan de slag met 'kerstversieren', zalig feestelijk verlicht door twee nieuwe lampjessnoeren.
Het is alle moeite absoluut meer dan waard geweest, geloof me! Tot het toilet toe zijn werkelijk álle kamers van mijn appartement dit jaar eindelijk nog eens heerlijk overdadig versierd geweest. En daar heb niet alleen ik met volle teugen van genoten. Menig bezoeker -ja, zelfs met al het coronagedoe kan het hier nog steeds behoorlijk druk zijn- bleef extra lang plakken om alles eens uitgebreid te kunnen bekijken en pure kerstsfeer op te snuiven. 't Heeft bijna acht jaar geduurd, maar al mijn kerstdecoratie heeft nog eens voluit mogen schitteren en de Kerst-Miss woonde weer eens in een echt kersthuis!
En nu? Nu staat het kerstboompje te wachten op beter weer, om dan een plekje in een grote pot op het terras te krijgen; en alle fraaie glitter- en glinsterdingetjes zijn weer keurig opgeborgen. Tot december zit kerst weer knusjes afwachtend in z'n vele dozen. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten