M'n batterij is plat. Beter kan ik het niet verwoorden. M'n batterij is totáál plat. Al wéken. Voor mij onvoorstelbaar lang ontbreekt het me niet alleen totaal aan energie, maar ook aan geestdrift en goesting, en aan spirit en sprankel. Ik sleep me door de dagen als een suffende slome slak, vechtend tegen een alles overheersende en bijzonder aandringende winterslaap. De tijd glijdt geruisloos en net niet ongezien voorbij, als een spookachtig schip in een dichte grijze mist.
Nee, een nieuwe aanval van depressie is het zeker niet. Ik viel niet onverhoeds terug in één of ander diep zwart gat. Het zijn geen veeleisende emoties of moeilijke gedachten die mij draineren van elk mogelijk spatje kracht. 't Is gewoon een vreemde toestand van 'niks'. En dat grote 'niets' hangt als een soort grauwe vaalzwarte ondoorzichtige deken over me heen. Platte batterij dus.
De knuffelpoezen zijn enthousiast mee lui. Een stuiterende bal door de kamer achtervolgen kan eventueel wel eens een keertje, maar 5 minuutjes onnozel doen volstaan duidelijk écht wel. Meer moet niemand van hen verwachten, da's zonneklaar. Ze vertoeven zoveel liever mee met mij in het gezellige kluwen van kussens en dekentjes. Af en toe is in een bewegende teen bijten ook nog wel eens geweldig leuk, maar als dat wiebelende lichaamsonderdeel zich te ver uit het bereik van de graaiende pootjes bevindt, dan hoeft het voor hen eigenlijk ook niet. Lang uitgestrekt laten ze zich urenlang alle strelingen welgevallen, of ze kruipen diep mee onder het warme dek om, opgerold tot een bolletje pluis, samen zalige dutjes te doen.
De computer kan me voor een paar minuutjes nog wel eens tot een spelletje verleiden. Liefst niets te 'moeilijk'. Een puzzeltje of zo. Alleszins iets waar je vooral niet bij na hoeft te denken.
Al weken krijg ik dus ook geen deftig woord meer neergeschreven. En dat terwijl de verhalen zich in m'n hoofd serieus beginnen opstapelen en de meesten daarvan stilaan ernstig over datum raken. Het bijwonen van die schitterende Carmina Burana, met leuke foto's van o.a. Will Ferdy, en Roger. De concertmis met Peter Maus. Het boek van Jana. De trip naar Sint-Truiden om m'n schitterende kerstmokken op te halen. De kerstconcertbesprekingen en alle voorbereidingen. En dan zijn er uiteraard ook nog die veel kleine leuke dingetjes van elke dag. Zo een rijkdom aan nog te vertellen verhalen! En zo een armoede aan 'puf' om ze neergeschreven te krijgen...
Het geliefde huis om me heen vervormd zich, toch zeker naar mijn normen, zo stilaan in een waar stort. De afwas stapelt zich torenhoog op in de keuken. Geen schoon kopje of bordje meer te vinden. Ik spoel even snel af exact dat wat ik nodig heb. En waarom zou je koken als je net zo goed een boterham kan binnenspelen... De kleur van de tapijten is nog amper waar te nemen onder het zich daar accumulerende kattenhaar en onder het bed, de kasten en de radiators huizen grote families 'dust bunnies'. Het wasgoed puilt uit de wasmand naast de wasmachine, maar ín die machine geraakt het niet. Overal aan de kasten hangt kleding, maar een kastdeurtje openen en wat kapstokken die paar centimeter verhangen, dat lukt voor geen meter. Je struikelt over de schoenen die zowel hun wederhelft als hun weg naar de opbergruimte kwijt zijn. En links en rechts breek je nog net je nek niet over de zich zo stilaan ook verzamelende kerstconcert-rekwisieten... Het doet me niks. Of toch niet veel. Ik zie het amper. Ook dat alles verdwijnt in die dichte grijze sluier van nevel en mist.
Toen ik vanochtend merkte dat m'n gsm na een nacht in het stopcontact nog niet opgeladen was, moest ik hartelijk lachen: als die nu óók al mee doet aan dit algemene platte-batterij-gegeven!... Maar, zoals gewoonlijk het geval is, lag ook voor dit zo plezant bijpassende incident een erg simpele reden voor de hand: z'n stekker zat niet goed in! En dat deed me gniffelde bedenken: "Misschien zit mijn stekker ook al weken niet goed in!..." 'k Zal het eens moeten checken, hé. Als ik mezelf weer eens een keertje met de juiste verbinding in de voor mij correcte energiebron ingeplugt krijg, dan ben ik vermoedelijk met één, of indien nodig twee, nachtjes opladen ook terug, letterlijk en figuurlijk, vol energie.
Allé, nu hoognodig weer efkes rusten van het schrijven van dit blogje en dan -dat hoop ik toch- aan de slag, op zoek naar mijn persoonlijk stopcontact! Want op den duur gaat het wel vervelen, hoor, zo'n platte batterij... 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten