Ooit ging ik enthousiast mijn stem uitbrengen -bij verkiezingen dus voor de verandering eens niet met veel decibels-, maar met de jaren valt het kiezen tussen de aangeboden kandidaten me steeds zwaarder. Ooit geloofde ik nog in bepaalde partijen, of toch tenminste in bepaalde politici, maar één voor één lieten ze me een niet zo fraaie andere kant van zich zien. En de ene teleurstelling volgde op de andere.
Goh, luister, ik weet niet of ik het zelf beter zou doen, hoor. In tegendeel zelfs, vrees ik. Want makkelijk kan het uiteraard niet zijn om binnen de 'regels van het spel' en in samenwerking met mensen en partijen die soms totáál andere opvattingen aanhangen tóch zaken tot een goed eind te brengen en het land, de provincie of de gemeente op een vlotte manier (verder) te laten draaien en al die vele mensen die er in wonen gelukkig te maken en tevreden te houden. 'k Zou eerlijk gezegd niet eens weten waar beginnen.
Maar ondanks die bedenkingen moet er gekozen worden, mijn stem moet uitgebracht, de bollekes moeten gekleurd, hoe moeilijk het kiezen ook is. Zo volledig zonder afgetekende voorkeur had ik zaterdagavond de verschillende programma's nog eens door gelezen. Op zoek naar de voor mij minst 'slechte', meest 'passende' partij. Op zoek naar beloftes, werk- en aandachtspunten waar ik me mogelijk nog enigszins in terug kon vinden, die ik ergens nog bij kon treden. Noem het gerust een soort eliminatieproces. En daar is uiteindelijk ook wel iets uit naar voor gekomen, hoor.
Dus, met het stembiljet en de identiteitskaart in de aanslag, klaar voor gebruik, en verder slechts gewapend met m'n leesbril (om zeker te weten da'k overal niet meer of minder dan die ene justen bol zou vullen), een zakdoekje (voor m'n wreed vervelende lopende neus, kwestie van geen kortsluitingen of overstromingen te veroorzaken) en m'n huissleutels (om na afloop ook weer m'n zonovergoten woning, waar de geurende koffie al op me zou staan wachten, terug binnen te geraken) stond niets me nog in de weg voor een snelle binnen-en-buiten-stembeurt-actie. En 't ging allemaal zo razendsnel dat de 'administratie' niet eens kon volgen en ik alsnog even moest wachten, ná het kiezen, tot ze ook mijn gegevens verwerkt gekregen hadden.
Terug huiswaarts kuierend, onderweg alle passanten vrolijk goedemorgen wensend, dacht ik even aan het stemrécht. Want, oké, wij zeuren wel een beetje over die stemplícht, de verplichting op straffe van, om te gaan stemmen, maar dat récht om te stemmen, dat récht om gehoord te worden, da's niet iets om licht te nemen. Het is nog maar sinds een kleine 100 jaar geleden dat vrouwen überhaupt mógen gaan stemmen, hé. Daar is bijzonder hard voor gestreden, hoor, met protestbewegingen en veel demonstraties, maar ook met gevangenisstraffen, hongerstakingen, en erger... In hoeveel landen op deze aardbol is een vrouw nog steeds een tweederangsburger? Een wezen zonder stem, zonder mening, een gebruiksvoorwerp... In hoeveel landen telt de kleur van je huid nog steeds mee in het al dan niet 'gehoord worden'? Stemrecht is eigenlijk echt een niet zo vanzelfsprekende vrijheid, een absoluut niet zo evident privilege.
En kijk, heden ten dage mogen vrouwen en mensen van gelijk welke origine en kleur zich verkiesbaar stellen, en kunnen ze zetelen in gemeente- en provincieraden, burgemeester of minister worden, enz., enz... Da's écht wel iets om blij mee te zijn. Niet dan? Wat dat betreft zijn we gezegend dat we hier, in deze contreien wonen, en mógen stemmen...
En toch... 'k Kan er niet aan doen me af te vragen hoeveel nut het nog heeft. Ik word er af en toe een beetje moedeloos van allemaal. Bijvoorbeeld al het gedoe voorafgaande aan die verkiezingen, al die 'modder- en slijkgevechten', het elkaar gemeen en achterbaks onderuit halen,... Is dat nu écht onmisbaar? Mij komt het o zo kinderachtig over. Als je zeker van jezelf en je programma bent en ook nog eens recht in je schoenen staat, waar zou je dat dan voor nodig hebben? Da's mijn idee daarover, hé, en ik kan me vergissen natuurlijk.
Maar daar wringen vermoedelijk diezelfde schoentjes. Als machtswellust, in welke grootte dan ook, en groeiende ego's beginnen overnemen, dan zijn exact dát de gevolgen natuurlijk. En dan spreken we nog niet eens over het winstbejag, het zakken vullen, de zogenoemde 'graai-politiek'... Politieker zijn, -in 't groot of in 't klein, dat maakt niet uit- zou nog steeds letterlijk moeten betekenen 'ten dienste staan van de burger'. Verkozenen zouden in wezen de hoorbare vertegenwoordigers van de stem van de burger moeten zijn. Een zeer zeker niet licht te nemen verantwoordelijkheid en een bijzonder eervolle taak. En ik vrees dat dat wel eens ernstig vergeten wordt, jammer genoeg...
Pas op, ik wil niet iedereen over dezelfde kam scheren, hé. Volgens mij beginnen er elke keer weer nog handenvol mensen met veel goede moed en vooral heel veel goede intenties aan een politieke carrière. En gelukkig maar. Doch dat gezegd zijnde, ook zij blijven allemaal 'maar' mensen, hé, van vlees en bloed, met inderdaad grootse mogelijkheden, maar van nature ook met heel veel kleine kantjes...
Wel, voor wat het waard is: mijn stem is uitgebracht en ze hebben m'n zegen. Want ondanks alles kan ik niet anders dan blijven geloven in de goedheid die naast alle mogelijke rotzooi ook in alle grootsheid in mensen leeft. En zonder vertrouwen in de toekomst kan je vandaag al wel ophouden met leven, hé. Dus, beste herkozen en nieuw-verkozen politici, ik zou zo zeggen: "Doe wel en zie niet om! En geeft er een serieuze lap op!" 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten