De foto's zelf bezat ze niet, maar ooit, toen het volledige, originele album, waarin die plaatjes kriskras door elkaar stevig vastgelijmd zaten, heel even bij hen thuis ter inzage 'op bezoek' was, maakte mijn vader zo goed en zo kwaad als dat kon er inderhaast foto's van. Foto's van foto's dus. Het bijzondere album verhuisde met hoge spoed terug naar z'n bewaarder en mijn vader startte met het sorteren en bewerken van zijn versie van de kiekjes. Dat was het begin van wat een soort fotoboekje voor mijn moeder moest worden... en door mijn vaders meer dan voortijdige heengaan bleef het daarbij.
Of ik mij dus misschien geroepen voelde om nu eindelijk eens één of andere 'doorbladerbare' en 'bekijkbare' afdruk, in gelijk welke vorm -dat maakte haar absoluut niks uit- van deze oude en zelfs behoorlijk antieke foto's kon maken, die meer dan honderd foto's van de familie Verbiest en de familie Wangen, haar voorouders, haar ouders, haar familie.
Een geknipt jobke voor mij uiteraard, zoals ik graag urenlang achter mijn computer aan prentjes zit te prutsen, dus ik ging meteen enthousiast op onderzoek in de massa's bestanden die nog uit mijn vaders pc op de mijne overgezet waren. Het enorme bestand liet zich gelukkig al snel terugvinden en het fotografisch gefriemel en gefrutsel kon beginnen.
Blijkbaar zette onze va al een deel van de oorspronkelijk sepia kleurige foto's, zoals zulke antieke kiekjes meestal zijn, om naar zwart-wit, en dat was zeker een goed idee, want zo komen half verdwenen details weer prachtig tevoorschijn. Jammer dat vele van onze va zijn 'foto's van foto's', vermoedelijk wegens de haast-je-rep-je-klus, niet echt allemaal even mooi scherp uitvielen, maar we roeien met de riemen die we hebben, hé, zoals altijd. Met de moderne technieken in fotobewerking valt er heel wat op te kuisen en bij te trekken. Je friemelt een beetje met het contrast en de belichting, je schuift wat heen en weer met niveau's en saturatie, en... abracadabra, als bij toverslag verschijnen er opeens lang vergeten motieven in stoffen. Allerlei verrassende knoopjes en strikjes duiken weer op uit de duisternis. En de bijzondere en karakteristieke kapsels uit ver vervlogen tijden zien er weer uit alsof de eigenaars ervan net van de kapper komen, zoals toen vermoedelijk inderdaad zo was, speciaal voor de foto. Boeiend om te zien gebeuren, echt. Al ben je zo met 108 plaatjes wel even zoet natuurlijk... Uuuuuuren! En dan is er nog de volgorde uiteraard. Wie is wie eigenlijk, en wie hoort bij elkaar, en bij welke familie,...
Na een tijdje begin je toch gezichten en stijlen te herkennen. Op de echt heel oude foto's staan de grootouders van mijn moeder, mensen die ik zelf nooit gekend heb. Heel deftig! En dan heb je een pak babyplaatjes van hen die later mijn grootouders zouden worden. Schattig! De geposeerde groepsfoto's uit beide families zijn ook vandaag de dag heel herkenbaar, als je niet naar hun kleding kijkt natuurlijk. Als jongelingen en wat later als bruidspaar zagen mijn moeders moeder en vader er -naar mijn mening althans, hé- super knap uit. En kijk, een foto van hun café, een plek, waar volgens de volksverhalen die nog steeds de ronde doen, menig straffe stoot gebeurde. Dat was trouwens ook de plaats waar ze niet minder dan 11 kinderen op de wereld zetten en groot brachten. Eéntje stierf heel jong, maar van de rest: foto's genoeg! Dus, voilà, we vervolgen met een mooi rijtje plaatjes van dat omvangrijke gezin natuurlijk. En meteen ook van het fraaie huis waar ze voor net dat ietsje meer ruimte naar toe verhuisden, en waaruit al die kinderen een paar jaar later ook trouwden, wat uiteraard een volgende reeks mooie prentjes opleverde. En tot slot mijn grootva en grootmoe, zoals ik ze in mijn prille jeugd gekend en ontzettend geliefde heb, op hun reizen naar de bergen. Haaa, prachtig, zo'n geschiedenis in beeld!
'k Heb lang rondgelopen met het idee dat ik uiterlijk toch net een beetje meer 'Meganck' was, en dus een ietsiepietsie meer geleek op mijn vader en zijn voorouders. Maar met zo intensief en langdurig te zitten knutselen met mijn moeders familie zag ik ook de geweldige overeenkomsten met de telgen van de families Verbiest en Wangen. O ja, ik heb echt ook trekken van deze overgrootmoeders. En ons moe verzekerde mij van mijn sterke gelijkenis met haar eigen moeder. Dat moest ik vooral maar eens goed bestuderen, zei ze er nog met aandrang bij. En gelijk heeft ze, ik heb inderdaad een heel stuk van m'n grootmoeder in mij. En ook in mijn tantes, de zussen van mijn moeder zie ik trekjes van mezelf weerspiegelen. Heerlijk om te zien, hoor.
De foto's van mijn moeder als klein meisje zijn als twee druppels water mijn zus Jacinta, en ook haar dochters. Da's echt ongelofelijk schitterend om te zien. En onze Sis, mijn jongste broer Franciskus dus, da's helemaal grootva, de vader van ons moe. Sis kreeg niet alleen dezelfde naam, hij werd geboren behoorlijk kort nadat grootvader zeer plots en ook totaal onverwacht overleed, en wie weet kreeg hij daardoor z'n uiterlijk er ook meteen bij...
Ik scroll opnieuw en opnieuw door de vele plaatjes. Zoveel ongekende mensen. Mensen waar ook ik van af stam. En dat kan je zien. En zoveel mensen die ik wel gekend heb, of nog steeds ken. Wat heb ik trouwens wreed knappe nonkels, zeg, amai. Allé, toen ze nog jong waren dan toch, hé... Van die nonkels en zeker ook van grootva heb ik mijne 'zotte' kant, van grootmoe het hele artistieke aspect in mijn zijn. Die familietrekjes beperken zich duidelijk absoluut niet slechts tot het uiterlijk! De vele spannende, wijd uitgetekende en vaak uitermate ludieke verhalen, die ik niet alleen de laatste tijd naar aanleiding van het te maken fotoboekje van m'n moeder hoor, maar eigenlijk m'n hele leven al weet passeren en die ik met ontzettend veel deugd als een grote spons in me opslorp, die verhalen blijven daarvan trouwens systematisch overduidelijke bewijzen aanvoeren...
Werkend aan en bladerend door die berg plaatjes grasduin ik onopgemerkt ook door bijna vergeten herinneringen. Plots zijn ze weer allemaal daar. Alsof iemand ze uit een vergeten lade van een verwaarloosde kast in een donkere zolderkamer van onder dikke lagen jaren oud stof haalde. Vooral de ontzettend fijne momenten die ik samen met m'n zus Jacinta beleefde, toen we in de grote vakantie bij grootva en grootmoe logeerden in het grote mooie huis op de hoek van de Vaartdijk en de Kerkhofstraat. O, wat lijkt dat op die foto's toch zo ontzettend veel kleiner dan in mijn herinneringen... Weet je nog hoe we toertjes in het rond sprinten in de tuin? Of op de schommel zo hoog mogelijk gingen, om over de kerkhofmuur heen misschien grootva als grafdelver aan het werk te kunnen zien? Grootva, die 's morgens op z'n blote voeten met opgerolde broekspijpen op het gazon aan 'dauwtrappen' deed en ons, na een dag intensief spelen, met de tuinslang schoon spoot voor we bij grootmoe aan tafel mochten. De boterhammen met platte kaas en radijsjes, de enorme potten verse soep... Mijn gedachten overdonderen mij met een reusachtige stroom aan formidabele herinneringen. Zalig is dat.
Maar, nog met een fijne glimlach nagenietend van de blijheid en het oprechte geluk uit die lang vervlogen, zoveel meer onschuldige tijd overvalt me plots toch ook verdriet. Ik mis die tijd wel een beetje. En niet alleen die tijd, maar vooral ook die mensen, mensen zoals grootva en grootmoe...
Totaal onverwacht weegt hierdoor plots ook het gemis aan onze va weer heel erg zwaar door... Terwijl er toch even een eenzaam traantje over m'n wang naar beneden biggelt, verman ik me. "Kom, terug naar de foto's en naar de opdracht", zeg ik tegen mezelf, "want hoe schitterend is het dat je nu het werk van je vader mag af maken, en op de koop toe je moeder er super blij mee kan maken!" Het is niet alleen een leuk klusje, maar ook eentje om blijvend trots op te zijn. En heus niet alleen omdat onze va lovend over mijn creatie zou geweest zijn, hoor. Veel meer omdat ik al die vele unieke kiekjes weer tot leven breng zodat ze opnieuw en nog lang bekeken en vooral ook gekoesterd kunnen worden. Want zo, in de combinatie van al die fraaie foto's, mooie herinneringen en fenomenale verhalen, leeft elk van deze mensen voor eeuwig en eeuwig verder! Daarin, en in al die stiekem doorgegeven familietrekjes natuurlijk!... 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten