Maar, die opluchting mengde zich meteen met een licht afgrijzen, want 'k wist in datzelfde moment ook waar die luid kletterende waterval zich neer stortte!...
Mijn terras bevindt zich op de begane grond en boven mij rijzen er nog 14 verdiepingen uit, ook met allemaal terrassen. En met een brandladder, die helemaal van de top van het gebouw tot op de verdieping net boven mijn appartement loopt, om aldaar te eindigen op een metalen luik dat uitsluitend vanop die 1e etage geopend kan worden. (Kwestie van inbrekers niet hoger dan mijn niveau te laten klimmen, hé... Hum. hihi) Als het erg hard regent, verzamelt zich behoorlijk wat water in die schacht en uiteraard stroomt al dat vocht dan langst dat luik op mijn terras. Maar dat was de afgelopen 4,5 jaar, sinds ik hier woon dus, nog nooit met de overvloed en de kracht van wat er nu neer gutste.
De wateruitstorting verminderde gelukkig al snel en in het laatste gedruppel schoof ik zuchtend de totaal verzopen geraniums naar de andere kant van het terras. Één derde van m'n buitenruimte stond blank en jammer genoeg niet alleen met water, maar door het genadeloos neergekletter recht in een heel aantal van m'n potten, ook vol vettige zwarte potgrondmodder. Nadat ik, half over de reling bengelend -auw, m'n nek-, even een blik naar hogere etages had geworpen of ik eventueel een 'schuldige' kon zien -niks natuurlijk- zei ik gelaten tegen mezelf: "Ja, Stinnewis, 't is wat het is, niks aan te doen, begin maar met opkuisen..." Pffft.
En 'k had me letterlijk nog maar juist omgedraaid om een borstel te nemen als 💧"SPLASH! Spletter spletter spletter spletter..." 💧 er opnieuw een zondvloed naar beneden kwam donderen en het modderwater hoog tegen me deed opspatten. Op m'n licht verontwaardigd geroep -"Maar allé! Seg, ik woon hier ook nog, hoor! Hallo! Haaaallooooo!"- naar een of ander onzichtbaar iemand, ergens daarboven, kwam totaal geen reactie. Frustrerend!
Voor alle zekerheid even checken bij concierge Linda. Ge weet maar nooit. Misschien dat er ergens waterwerken aan de gang waren waarover ik de nota gemist had of zo. Maar dat leek me sterk, en het was dus ook niet zo. Samen gingen we wel even vanuit de tuin kijken of er ergens op één of ander terras mogelijk iemand ietwat overdreven waterpret had. En het duurde nog een tijdje voor we de 'dader' te pakken kregen, want wij zagen haar, en zij... zij zag en hoorde ons niet, of toch niet onmiddellijk: mijn bovenbuurvrouw!
Super sympathieke juffrouw, hoor, absoluut, niks over te klagen, maar ze was in al haar enthousiasme en ijver om hun terras eens stevig op te frissen totaal 'vergeten' waar dan al die vele emmers water naar toe liepen...
Na een massa verontschuldigingen en nog een hoop gegiechel over mijn letterlijke modderfiguur besloten we van de nood een deugd te maken. Één à twee keer per jaar maken wij namelijk samen dat brandtrapluik schoon. Dat verzonken gat verzamelt niet alleen een heel pak rondvliegend afval, wat door m'n bovenburen sowieso al constant opgeruimd wordt, maar ook zand en vuil allerhande blijven er in en op vast kleven. M'n buurvrouw maakt dan de vergrendeling los terwijl ik, bovenop m'n ladder staande, het zware metalen ding aan neem en zachtjes laat open klappen, om het vervolgens een stevige poetsbeurt te geven. Meestal gaat dit rustig en zonder al te veel invloed op de toestand van noch mijn terras noch mijn uiterlijk. Maar in dit geval -u raadt het al- kreeg ik ook 💧"SPLASH!"💧 het laatste restje water en slijk alsnog over me heen. Bon, geen erg, 'k was ondertussen toch al een regelrecht smurriemadammeke, hé.
Het luik was weer schoon en werd terug netjes gesloten. En mijn terras, dat was nu pas écht herschapen tot een kliederboel vol ondefinieerbare blubber. Muren en ramen vol slibspletters, bloemen en planten onder de drek, overal water en slijk. Oké, als dit dan toch een vochtige, behoorlijk 'spetterende' dag moest zijn, dan kon ik net zo goed nog wel even doorgaan! 💧"Spletter spletter spletter spletter..." 💧 Vol goede moed en geestdrift zette ik meteen al m'n ramen in het sop. En niet alleen langs buiten, de binnenkant kon in één moeite mee, vond ik. M'n terrasmuren kregen een drets-verwijderende poetsbeurt, de besmeurde planten werden opgefrist met een zachte straal uit de tuinslang, en tot slot schepte ik alle modder en afval zo goed als het kon bij elkaar in een grote emmer en spoelde de vloer terug tot een enigszins aanvaardbare staat. Oef, klaar!
Na al deze drassige en natte toestanden ontbrak me wel totaaaaaaaaal de goesting om ook mezelf nog eens uitgebreid schoon te boenen met royaal en omvangrijk gebadder. Dat soort waterpret kon gerust tot morgen wachten. Modder afspoelen en een snel kattenwasje moesten maar volstaan voor ik mezelf, doodop, sloom m'n pyjama in hees en, geradbraakt, voorzichtig in bed liet vallen.
Dus, moraal van het verhaal: als de weerman zegt dat er kans is op een plaatselijke stortbui, dan moet je dat zeker niet licht opnemen. Geloof me, ik kan het weten: zo'n stortbui kan niet alleen heel erg overvloedige neerslag betekenen, ze kan ook zeeeeeeeer plaatselijk zijn! 😉 💧"Spletter spletter spletter spletter..." 💧
Geen opmerkingen:
Een reactie posten